Πορνείας Εγκώμιον («καρνέ μιας εταίρας»)

[antisthenis]

www.bourdela.com/component/content/article/31-agoraios-erwtas/7808-porneias-egkwmion-karne-mias-etairas/]Δείτε τη σχετική καταχώρηση στον κατάλογο[/url]

 

[canibal]

ό,τι και να λένε οι επικριτές μας, οι ακραίοι οπαδοί της ηθικής και της «αρετής», εκείνης ακριβώς που τους καταπνίγει, εμείς κατέχουμε τα σκήπτρα στο παλάτι μας, το βασίλειο της συμπόνιας, της κομψότητας, και της –τόσο δύσκολα αποκτημένης- γνώσης της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος.
γνώρισα εδώ στη γενεύη, αργότερα στο παρίσι και στα διεθνή συνέδριά μας, μεγάλες κυρίες των ελεύθερων ηθών: περήφανες για το ταλέντο τους, λαμπερές, απαστράπτουσες από γοητεία, χιούμορ και ηρωική ανθρωπιά, όλων των ηλικιών, όλων των φυλών, όλων των φύλων, από τις πιο ταπεινές μέχρι τις πιο αριστοκράτισσες, λόγιες, καλλιεργημένες, ή φορώντας απλώς στο πέτο την καρδιά τους, το κουράγιο τους και το κουράγιο τους για τη ζωή.
μονάχα η βία και η απάνθρωπη σκληρότητα που αναγκάζουν τους ανθρώπους, ενήλικες και ανήλικους, να εκπορνεύονται παρά τη θέλησή τους πρέπει να πατάσσονται. εμείς θα καταδικάζουμε αυτή την αδικία με όλες μας τις δυνάμεις, πάντοτε και παντού: διότι δεν ανήκουμε και δεν θ’ ανήκουμε ποτέ στην κατηγορία των σκλάβων ή των βασανιστών, ούτε θα υποταχτούμε ποτέ στους νόμους που μας αντιτάσσονται ή στις καταχρήσεις της ηθικής.
είμαστε ελεύθερες και θα παραμείνουμε. ελεύθερες να κάνουμε ό,τι θέλουμε με το σώμα μας, με το πνεύμα μας και το χρήμα που κερδίσαμε με τον ιδρώτα του μουνιού και του μυαλού μας. Ελεύθερες, και σαν αποδημητικά πουλιά με αστραφτερά χρώματα πετούμε πολύ ψηλά πάνω απ’ τον απαίσιο βούρκο όπου θα ήθελαν να μας χαντακώσουν.

τι να αναλύσεις εδώ....
απλά respect!!!

 

[menios34]

Τέτοιες πόρνες είναι μία στο εκατομμύριο. Οι περισσότερες είναι κωλοχαρακτήρες.

 

[rigormortis]

μου εξήψε το ενδιαφέρον

add to cart !

 

[vaglis]

καμία πόρνη άξια του ονόματός της δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ απαρνηθεί το παρελθόν της, είναι χαραγμένο στο δέρμα της και στην καρδιά της. όπως έλεγε και μία φίλη μου του επαγγέλματος στο τηλέφωνο: «εμείς πάντα θα καταπραΰνουμε τους πόνους της ανθρωπότητας».

 

[xilnik]

www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1107&cid=38]http://www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1107&cid=38[/url]
Απoσπάσματα από το θρυλικό καρνέ μιας πόρνης
Mabel Aguirre

Ιστορικό ντοκουμένο ή έργο τέχνης; Η Grisélidis Réal, Ελβετίδα πόρνη, κυκλοφόρησε το 2005 το καρνέ με τις σημειώσεις για τους πελάτες της και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.

To Καρνέ, γνωστό και ως Μαύρο Καρνέ, της Grisélidis Réal (1929-2005) είναι ένα σημειωματάριο –απαραίτητο εργαλείο στη δουλειά της ως ιερόδουλη– όπου καταχωρούσε τους τακτικούς πελάτες της, μαζί με πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, και φυσικά το χρηματικό ποσό που πλήρωνε ο καθένας. Όταν ξεκίνησε τη συμπλήρωση του Μαύρου Καρνέ, η Réal πλησίαζε τα πενήντα και είχε ήδη πίσω της δεκαετή προϋπηρεσία ως πόρνη, πλήρη ακτιβιστική δράση για τα δικαιώματα των συναδέλφων της, καθώς και την κυκλοφορία ενός αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος. Οι απόψεις της γύρω από την πορνεία, την κοινωνία και τη ζωή γενικότερα ήταν κατασταλαγμένες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φορούσε οποιουδήποτε είδους παρωπίδες. Μ’ έναν μοναδικό και αξιοθαύμαστο τρόπο, το βιοποριστικό της επάγγελμα, τα γραπτά της, τα διαβάσματά της, τα ακούσματά της, οι πίνακές της, η ομιλία της, η συμπεριφορά, το ντύσιμό της αποτελούσαν ένα όλον γεμάτο χιούμορ, γενναιότητα, ανθρωπιά, ειλικρίνεια, αισιοδοξία χωρίς αυταπάτες, ειρωνεία σε υγιείς δόσεις και μία εντελώς προσωπική και ακαταμάχητη μαγεία όπου το Μπαρόκ έσμιγε με την Ανατολή. Δύο χρόνια αργότερα, το 1979, η πρώτη έκδοση του Καρνέ στα πλαίσια ενός λογοτεχνικού περιοδικού προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, τόσο από την πλευρά των πελατών της, όσο και από την πλευρά των συναδέλφων της. Δεν έλειψαν όμως και τα ενθαρρυντικά σχόλια γι’ αυτό το περίεργο συγγραφικό υβρίδιο, κάτι ανάμεσα σε ιστορικό ντοκουμέντο και έργο τέχνης. Η συγγραφική της «καριέρα» συνεχίστηκε για δεκαετίες και το 2005, μερικούς μήνες πριν πεθάνει, κατάφερε να δει και να προωθήσει το Καρνέ στην πλήρη του μορφή ως βιβλίο. Κι αυτό είναι ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή της που μιλάει για τα γιαπωνέζικα μυρμήγκια και την τεχνική του βρικόλακα.

Κάποτε είχατε πει: «Χωρίς μουσική, είναι δύσκολα…»
Μα είναι δύσκολα. Όταν έχεις ένα εξαιρετικό κομμάτι τζαζ, είναι τόσο καταπληκτικό να παίρνεις πίπα σε κάποιον με ρυθμό, για τις φιοριτούρες είναι ό,τι πρέπει. Όταν ακούγεται ένα ωραίο σόλο την ώρα που κάνω τα γιαπωνέζικα μυρμήγκια, μπορώ και σφίγγω τ’ αρχίδια σύμφωνα με τον ρυθμό. Βοηθάει! Ύστερα γλείφω, ρουφάω κι ο τύπος χύνει μετά μουσικής.

Τι ακριβώς είναι τα γιαπωνέζικα μυρμήγκια;
Α, καλά, αυτό είναι ένα δικό μου κόλπο, δικής μου εφεύρεσης. (Γέλια.) Έχεις την ψωλή του τύπου στο στόμα, κι από τη μία πιέζεις λίγο τ’ αρχίδια στο κάτω μέρος και με το δεξί χέρι τα κρατάς και τα σφίγγεις με προσοχή. Με τις πιέσεις αυτές διεγείρεται ο οργανισμός, ταυτόχρονα αλείφεις καλά με σάλιο την ψωλή, πρέπει να γλιστράει πολύ. Με το αριστερό χέρι κάνεις τα γιαπωνέζικα μυρμήγκια, δηλαδή κάνεις κάπως έτσι…

Ξύνεις δηλαδή;
Σε καμία περίπτωση. Γλιστράς. Σαν μυρμήγκια που πηγαινοέρχονται πάνω στην ψωλή κοντά στο κεφάλι, ανεβοκατεβαίνεις πολύ προσεκτικά στριφογυρίζοντας λίγο για να πηγαίνει παντού το σάλιο και ταυτόχρονα ρουφάς και πιέζεις προσεκτικά χαμηλά με το δεξί χέρι. Είναι ολόκληρη τέχνη. Γι’ αυτό μην έρχονται να μας λένε ότι είμαστε άχρηστες, εμένα πολλές φορές μου έχουν πει πελάτες, κανείς στον κόσμο δεν μου το ’χει κάνει αυτό τόσο καλά. Καταλαβαίνετε ότι είμαστε μεγάλες καλλιτέχνιδες, είναι σαν να παίζεις πιάνο ή άρπα ή κιθάρα, πρέπει να ’χεις τεχνική.

Πείτε μου για την τεχνική του βρικόλακα…
Ο γερο-Joseph, ένας Γερμανο-ελβετός που μένει στη Γενεύη και κοντεύει τα 80, ήρθε μια μέρα σπίτι μου και τον υποδέχτηκα ως συνήθως. Αφού κάνουμε μπανάκι, πάμε μπροστά απ’ τον καθρέφτη, του παίρνω τσιμπούκι, του χαϊδεύω τ’ αρχίδια και τα ρέστα. Με το που βλέπω ότι καυλώνει απειροελάχιστα, διότι στην ηλικία του δεν πρέπει να έχουμε και πολλές απαιτήσεις, έχει κουραστεί από την ορθοστασία κι εγώ επίσης από το σκύψιμο, αυτό να λέγεται, πάμε λοιπόν στο κρεβάτι. Ξαπλώνει, εγώ συνεχίζω το τσιμπούκι, κανονικά θα του έκανα γιαπωνέζικα μυρμήγκια με κωλοδάχτυλο, αλλά δυστυχώς δεν καύλωνε πλέον καθόλου, μα καθόλου. Οπότε λέω πώς να κάνω γιαπωνέζικα μυρμήγκια; Στον αέρα; Δεν έχει νόημα! Δεν θα τα νιώσει καν, δεν καυλώνει… Οπότε η φαντασία μου οργίασε, είπα πρέπει να βρω κάτι άλλο, σκέφτηκα, θα δοκιμάσω την τεχνική του βρικόλακα. Έτσι μου ήρθε, αναλαμπή, είπα, θα το δοκιμάσω! Μπλόκαρα λοιπόν την αναπνοή μου, μπλόκαρα τα χέρια μου, μπλόκαρα την ψωλή του γερο-Joseph και άρχισα το στράγγισμα. Ρούφηξα με όλες μου τις δυνάμεις. Και ακόμη δεν καύλωνε! Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ή ένα ή δύο λεπτά, δεν ξέρω πόση ώρα αντέχουμε χωρίς αναπνοή, χωρίς να σταματήσουμε το ρούφηγμα, ξαφνικά, κάτι ένιωσα να έρχεται. Επ’ ουδενί λοιπόν δεν έπρεπε να σταματήσω. Αυτό το κάτι όμως είχε μία γεύση τόσο ιδιαίτερη που όσο και να έψαχνα στη μνήμη μου, εμπράκτως, δεν αναγνώριζα την αίσθηση, αυτό δεν είναι κάτουρο, σκέφτηκα, δεν είναι σπέρμα, τι στο καλό είναι; Θεέ μου, τι φρίκη, είναι αίμα! Κρίμα, δεν μ’ έπαιρνε να σταματήσω, γιατί διαφορετικά ήταν χαμένη η υπόθεση. Συνέχισα λοιπόν την τεχνική του βρικόλακα, ρουφώντας, ρουφώντας, ρουφώντας, με μια απελπισμένη ενέργεια, λέγοντας στον εαυτό μου, ούτως ή άλλως θα τα κακαρώσω, διότι ασφυκτιώ, δεν έχω πια οξυγόνο στα πνευμόνια. Θα τινάξω τα πέταλα εν ώρα εργασίας, αλλά κρίμα, δεν πρέπει να σταματήσω… Και όντως, μετά από το αίμα ήρθε και το σπέρμα, επιτέλους, δηλαδή μερικές φτωχές σταγόνες που βγήκαν με μεγάλη προσπάθεια στα ογδόντα του χρόνια, αλλά… Αχ, πήγα να φτύσω αμέσως. Προφανώς, έφτυσα ένα κόκκινο ανοιχτό υγρό. Κι ο γερο-Joseph, μες στην καλή χαρά, να μου λέει, σε κούρασα, γιατί είναι φιλότιμος παρόλ’ αυτά, δεν είναι τζαμπατζής, μου είπε, αυτή τη φορά σ’ έβαλα να δουλέψεις πολύ. Του λέω, όχι βρε Joseph, μην ανησυχείς! Όπως βλέπεις, η τεχνική του Βρικόλακα πιάνει μια χαρά.

Απόσπάσματα από το καρνέ

ALBERT (1) – Γυαλιά, μαύρο μούσι, λίγα μαλλιά, μοιάζει κάτι σαν καθηγητής-ψυχίατρος-παπάς, κατά τ’ άλλα χαμηλών τόνων, καλλιεργημένος, πνευματώδης, πεθαίνει για κωλοδάχτυλο αλλά δεν τολμά (πρωκτός παρθένος και πολύ σφιγμένος) – τσιμπούκι, γαμήσι (μαλακοκαύλης). 100 φράγκα.

CLAUDE (5) – Ωρίμου ηλικίας – διανοούμενος τύπου επιστήμονας – κάνει τσιριμόνιες (εκσπερματώνει γρήγορα), μεγάλη ψωλή τρομερά υγρή – τσιμπούκι (κυρίως τ’ αρχίδια) – γλωσσόφιλα – 100 φράγκα. (Του πρότεινα δεύτερο γύρο για 150 φράγκα). (Για να τον παρηγορήσω που έχυσε πολύ γρήγορα στη χούφτα του ενώ με φιλούσε!)

DEDE (1) – Γκριζομάλλης με λιγοστά, ψαρά μαλλιά, γυαλιά χωρίς σκελετό, ξυλουργός(;). (Ένα βράδυ ήρθε με ροκανίδια μέσα στα σανδάλια του!), γεροδεμένος, θέλει σώνει και καλά να με κάνει να χύσω (χαϊδεύει ακόμα και τα βυζιά μου!), κάργα τσιμπούκι με μπόλικα βογκητά για το θεαθήναι – 80 φράγκα.

EUGÈNE (2) – (από την Yverdon) Κοντός, χοντρός, γυαλιά – πολύ ευγενικός, μπον βιβέρ, από 100 έως 200 φράγκα – του αρέσει το κοκκινέλι και να του χώνω στον κώλο μια μεγάλη πλαστική ψωλή που μπαίνει στην πρίζα (μου την έχει δώσει ο ίδιος).

GUSTAVE – Ψηλός κοκαλιάρης, χούφταλο, τρέμει και ψελλίζει (με προφορά ρωσική ή από τη Βουργουνδία;!), γουστάρει πολύ αυστηρή τιμωρία (το παίζει κατεργάρης μαθητής που τον πιάνει στα πράσα η δασκάλα) – μαστίγωμα, ράπισμα, φτύσιμο και κατούρημα στη μούρη, προσβολές και απειλές, ασύστολη ταπείνωση. (Δεν χύνει ούτε γαμάει – υποτίθεται διαβητικός!), (σίγουρα ανίκανος στην πραγματικότητα). 100 φράγκα (τι τσιγκούναρος...).

HERBERT – Κάποιας ηλικίας – φάτσα δολοφόνου – κοντός, αρκετά ευτραφής, γκριζομάλλης – Γερμανός (Εβραίος;). Με σαδιστικές φαντασιώσεις – του αρέσει να ταπεινώνει και να βασανίζει – δεν χορταίνει γλείψιμο και ρούφηγμα στις ρώγες, στο σώμα, στ’ αρχίδια, στον πρωκτό – πνίγει, χτυπάει, τσιμπάει, λιώνει – δεν θέλει φωνές – με πνίγει τόσο πολύ με την ψωλή του που στο τέλος με κάνει να ξερνάω – χύνει στο στόμα μετά από φρικιαστική τελετουργία – δίνει μέχρι 200 φράγκα. Τι κάθαρμα!

JOSEPH (2) – Γερμανο-ελβετός, γέρος – κάργα τσιμπούκι και μαλακία – 80 φράγκα – αν χρειαστεί, εφαρμόζω την τεχνική του Βρικόλακα

MARCEL (3) – Γέρος αρρωστιάρης – ψυχούλα, τον έστειλε η Josy – κάθομαι πάνω του και σφίγγω το μουνί, τσίμπημα στις ρώγες, δεν του επιτρέπεται να χύνει (εντολή γιατρού;!), 100 φράγκα. Χύνει παρ’ όλα αυτά μερικές φορές.

MARCEL (6) – Παιδοβούβαλο με μουστάκι σαν βοηθός χασάπη – ευγενικός, να μην ξεσκεπάζω το πουτσοκέφαλο, να τον χαϊδεύω χαμηλά στην κοιλιά και ψηλά στα μπούτια ενώ του παίρνω τσιμπούκι με προσοχή – παλιομοδίτικο γαμήσι – 80 φράγκα.

PIERRE (3) – Αυστριακός, αναρριχητής, νέος, όμορφος, με είδε στη γαλλική τηλεόραση – γλειφομούνι, γαμήσι, 100 φράγκα. (Χύνει στο στόμα, κωλοδάχτυλο, ρίχνει την τιμή).

PIERRE (8) – (από τη Βασιλεία) Γαλανομάτης, πενηντάρης, ολίγον καραφλός, καλλιεργημένος, κυκλοθυμικός – με το πάσο του, ποτάκι, τσιγαράκι – αθώες ερωτικές φαντασιώσεις, τσίμπημα και δάγκωμα στις ρώγες, τσιμπούκι, κωλοδάχτυλο περιστασιακά, μου γλείφει το δάχτυλο αφού το βγάλω απ’ τον κώλο του, γλείφει το χύσι του αφού τον παίξει – από 100 έως 400 φράγκα. Καμιά φορά γαμάει κανονικά, λέει ότι έχω «κορμί σαν από πίνακα του Velasquez».

PIERRE (11) – Ψηλός, πολύ αδύνατος, 40 ετών, γυαλιά, λίγα μαλλιά – του αρέσει η μουσική και η οικολογία – αέρας μέσου Γάλλου διανοούμενου – χύνει στο στόμα – δεν θέλει κωλοδάχτυλο – τσιμπούκι με πολλή μαεστρία και φιοριτούρες, γιαπωνέζικα μυρμήγκια, κτλ., 80 φράγκα. (Λέει ότι είμαι μία «παρένθεση μέσα στον Χρόνο»).

ROGER (8) – (εκ μέρους της Odette) Λιβανέζος μετρίου αναστήματος, μουστάκι και γυαλιά, ωραία φωνή μπάσα που προφέρει έντονα το ρο – τσιμπούκι, κωλοδάχτυλο με μαεστρία, προστάτης πολύ ζωηρός και ευκατάδεκτος, με το μαλακό αλλιώς τελειώνει πολύ γρήγορα. 100 φράγκα. (Να το ρίξω στα 80.)

ROGER (6) – Καραφλός πορνόγερος, αργεί πολύ να βγάλει το βρακί του, κάνει νάζια, πασπατεύει, γαμάει – 80 φράγκα.

Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ROBERT – Τεράστιος, αξιολάτρευτος, άρρωστος εδώ και χρόνια – (ο μόνος που του επιτρέπω να χρησιμοποιεί τον μπιντέ μου) – (έχει ήδη ξεκάνει, εξαιτίας του βάρους του, ένα κρεβάτι και μία πολυθρόνα!!). Να φροντίζω οι πληγές του να είναι κλειστές ή με επίδεσμο (αλλιώς γίνεται λίμνη αίματος) – τσιμπούκι, κουβέντα, ουϊσκάκι (το φέρνει συχνά ο ίδιος), (τον παίζει ενίοτε), 100 φράγκα. Δεν θέλει ζόρια, κάθεται μέχρι μία ώρα, πολύ πνευματώδης.

SERGE (3) – Οδηγός – σωματοφύλακας ενός ξένου πρέσβη – λεπτός, γοητευτικός, 3 χρόνια μεγαλύτερός μου, πολυταξιδεμένος – γνωρίζει μεθόδους αναπνοής και ασιατικά μυστικά – του αρέσει αποκλειστικά το τσιμπούκι, για πολλή ώρα και αριστοτεχνικά με ατελείωτες φιοριτούρες – χάιδεμα στον πρωκτό απ’ έξω (δεν του πολυάρεσε το χάιδεμα από μέσα, παρ’ ότι ο προστάτης αντέδρασε έντονα στο τέλος) – από 100 φράγκα και πάνω.

Ο ΤΡΑΥΛΟΣ – Χοντρός, με φρικτό τραύλισμα, μοιάζει λίγο με μογγολάκι, μου τον έφερε ο Joseph (ο Ιταλός με την καδένα) – μεγάλη ψωλή που δεν του σηκώνεται, χιμάει πάνω μου για να με φιλήσει παντού μετά μανίας – του πέφτει και δεν εκσπερματώνει, πραγματικά ανυπόφορος. 70 φράγκα – λέει ότι κάνει σεξ μέσα σε μία ώρα (να του ζητήσω περισσότερα). Τι φρίκη!!

WILLY – Γοητευτικός, μεσογειακού τύπου, πολύ χαδιάρης (στυλ μαφιόζος γόης ή διανοούμενος) – τσιμπούκι, γλειφομούνι, κωλοδάχτυλο με το μαλακό (ή καθόλου;), 80 φράγκα. (Θα μπορούσα σχεδόν να τον ερωτευτώ...) (Α πα πα...!). (Ο πρωκτός του εξαιρετικά απαλός από μέσα).



Το βιβλίο Το Καρνέ μίας Εταίρας κυκλοφορεί σύντομα αποκλειστικά στα Εξάρχεια από τις εκδόσεις Τοποβόρος (

http://www.topovoros.gr

) σε μετάφραση Γιάγκου Κολιοπάνου και Δήμητρας Λ. Νικολοπούλου. Το βιβλίο προλογίζει η Πάολα.

 

[rigormortis]

ενδιαφέρον μέν , αλλά αναλώνεται μόνο στην περιγραφή του τρόπου εκτόνωσης των πελατών της

περίμενα κάποια φιλοσοφική θέση ή κάποια γνώμη για τα ήθη της καθωσπρέπει κοινωνίας

τέλοσπάντων δεν χρειάζεται να απαιτούμε , έστω και απο μια πολύπειρη πόρνη να σκέφτεται πχ σαν τον foucault

έκαστος στο είδος του και οι πόρνες στο    

 

[corey_8]

Αυτό πρέπει να το διαβάσουν όλες οι ιερόδουλες εδώ μέσα για να μαθαίνουνε και να πάρουν δύναμη  

"είμαστε ελεύθερες και θα παραμείνουμε. ελεύθερες να κάνουμε ό,τι θέλουμε με το σώμα μας, με το πνεύμα μας και το χρήμα που κερδίσαμε με τον ιδρώτα του μουνιού και του μυαλού μας. Ελεύθερες, και σαν αποδημητικά πουλιά με αστραφτερά χρώματα πετούμε πολύ ψηλά πάνω απ’ τον απαίσιο βούρκο όπου θα ήθελαν να μας χαντακώσουν." 

 

www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1107&cid=38]http://www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1107&cid=38[/url]


HERBERT – Κάποιας ηλικίας – φάτσα δολοφόνου – κοντός, αρκετά ευτραφής, γκριζομάλλης – Γερμανός (Εβραίος;). Με σαδιστικές φαντασιώσεις – του αρέσει να ταπεινώνει και να βασανίζει – δεν χορταίνει γλείψιμο και ρούφηγμα στις ρώγες, στο σώμα, στ’ αρχίδια, στον πρωκτό – πνίγει, χτυπάει, τσιμπάει, λιώνει – δεν θέλει φωνές – με πνίγει τόσο πολύ με την ψωλή του που στο τέλος με κάνει να ξερνάω – χύνει στο στόμα μετά από φρικιαστική τελετουργία – δίνει μέχρι 200 φράγκα. Τι κάθαρμα!

Ζόρια, ἔεε;;;

 

[xilnik]

To διαβασα το βιβλιαρακι,κοινως το κωλοδαχτυλο στους πελατες επεφτε συννεφο..
Και μετα λενε για τους ελληνες..το 90% περιπου των πελατων,γαλλων ,γερμανων το επιθυμουσε.
Επισης αντικρουομενες καταστασεις..απο τη μια,λατρευει το επαγγελμα και αγαπησε ολους τους πελατες,και απο την αλλη,υποτιμητικα σχολια
στις περιγραφες της,καθαρα ως δουλεια τους εβλεπε
Οπως εχω ισως πει,μαλλον εμεις οι πελατες ξερουμε καλυτερα απο αυτες τι νοιωθουν,γιατι ειμαστε το αλλο μερος της συνευρεσης,που συνηθως δεν μιλαει.Προσωπικα πιστευω οτι αγαπη,μισος,συμπαθεια και αντιπαθεια,γουσταρω ,δεν γουσταρω,περηφανεια και απαξιωση για τη δουλεια της,συνυπαρχουν στην ψυχοσυνθεση της ιεροδουλης
Το βιβλιαρακι διαβαζεται σε μια ωριτσα

 

[amjik]

To διαβασα το βιβλιαρακι,κοινως το κωλοδαχτυλο στους πελατες επεφτε συννεφο..
Και μετα λενε για τους ελληνες..το 90% περιπου των πελατων,γαλλων ,γερμανων το επιθυμουσε.
Επισης αντικρουομενες καταστασεις..απο τη μια,λατρευει το επαγγελμα και αγαπησε ολους τους πελατες,και απο την αλλη,υποτιμητικα σχολια
στις περιγραφες της,καθαρα ως δουλεια τους εβλεπε
Οπως εχω ισως πει,μαλλον εμεις οι πελατες ξερουμε καλυτερα απο αυτες τι νοιωθουν,γιατι ειμαστε το αλλο μερος της συνευρεσης,που συνηθως δεν μιλαει.Προσωπικα πιστευω οτι αγαπη,μισος,συμπαθεια και αντιπαθεια,γουσταρω ,δεν γουσταρω,περηφανεια και απαξιωση για τη δουλεια της,συνυπαρχουν στην ψυχοσυνθεση της ιεροδουλης
Το βιβλιαρακι διαβαζεται σε μια ωριτσα

Εκτός άπό τα αύτονόητα συγχαρητήρια για την άνάρτησή σου, θα ήθελα να σου έπισημάνω
πως έχεις καί έσύ το ίδιο μειονέκτημα όρισμένων!!
Γράφεις πολύ μεγάλα κείμενα.
Σεντόνια τα λένε στη γλώσσα τού sait.....
Παραδέχομαι όμως ότι μέ αυτόν τον τρόπο στοιχειθετείς τίς άπόψεις σου !!

 

[giorgos doul]

καμία πόρνη άξια του ονόματός της δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ απαρνηθεί το παρελθόν της, είναι χαραγμένο στο δέρμα της και στην καρδιά της. όπως έλεγε και μία φίλη μου του επαγγέλματος στο τηλέφωνο: «εμείς πάντα θα καταπραΰνουμε τους πόνους της ανθρωπότητας».

δεν υπάρχουν πρώην πόρνες όπως δεν υπάρχουν και πρώην βασιλιάδες

 

[customer]

«Η ζωή, δηλαδή το έσχατο όριό της, μού την είχε στημένη με μια ύστατη πρόκληση, ίσως γιατί έζησα υπερβολικά. εδώ και τρία χρόνια είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του καρκίνου. Μέχρι στιγμής του ξεφεύγω πληρώνοντας με μεγάλους πόνους το τίμημα ενός ανένδοτου αγώνα. Σε σχέση με τις δυστυχίες του πλανήτη, δεν είναι τίποτα. Σε σχέση με τις μεγάλες χαρές της ζωής, τις οποίες γεύτηκα χωρίς καμία περιστολή, είναι πολύ σκληρό.

Από το Δεκέμβριο του 1995 κι ύστερα δεν έχω πάει με πελάτη. Τον τελευταίο, έναν κοντό ισπανό εργάτη, που μ’ επισκεπτόταν καιρό, τον αποκαλούσα κρυφά «το γαριδάκι», μπορείτε να μαντέψετε για ποιο λόγο. Έπρεπε να συμπιεστώ σηκώνοντας τα πόδια στο ταβάνι για να τον αισθανθώ να μπαίνει μέσα, και στη συνέχεια να εκσπερματώσει, προσέχοντας κιόλας να μη μου γλιστρήσει. Έδινε τότε, όπως όλοι οι μετανάστες της εργατιάς, πενήντα ελβετικά φράγκα. δεν ήταν κουραστικό, ήταν απλά συγκινητικό, κι έφευγε μες στην καλή χαρά, μ’ ένα χαμόγελο ταπεινό και γεμάτο ευγνωμοσύνη, περπατώντας λίγο στραβά, όπως τόσοι άλλοι μετά τον οργασμό, για να πάει να πιει ένα ποτηράκι.

Ήμουν εξήντα έξι ετών όταν σταμάτησα. Σήμερα είμαι εβδομήντα πέντε. Έχω τριάντα χρόνια πορνείας στην πλάτη μου, μαζί με τα διαλείμματα. Η πορνεία είναι τέχνη, φιλανθρωπία, επιστήμη. Το ‘χω πει και επαναλάβει και θα το λέω και θα το γράφω μέχρι την τελευταία μου πνοή, στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, ακόμη και στα γερμανικά, ακόμη και στα ιταλικά και στα ισπανικά αν χρειαστεί.

Σήμερα, κοιτώντας πίσω, αναλογίζομαι τα τριάντα αυτά χρόνια στο επάγγελμα της πόρνης, που λογοτεχνικά αποκαλούμε «εταίρα» ή «παλλακίδα», με άπειρη νοσταλγία και ευγνωμοσύνη. Τα παιδιά μου κι εγώ ζήσαμε με γεμάτο στομάχι.

Το ανθρώπινο σώμα, όπου κατοικεί η ψυχή, είναι ένα μουσικό όργανο και η σεξουαλικότητα το δοξάρι του. Με τις αρετές της λεπτότητας και της βιαιότητας πάλλεται και αγγίζει το ζενίθ της ηδονής και της έκστασης. Η μόνη αυθεντική πορνεία είναι εκείνη των μεγάλων καλλιτέχνιδων, οι οποίες, τελειομανείς και τεχνικά καταρτισμένες, εξασκούν αυτή την ιδιαίτερη τέχνη με ευφυΐα, σεβασμό, φαντασία, φιλότιμο, εμπειρία, και επιδίδονται οικειοθελώς σ’ αυτή, χάρη σε μια κατά κάποιον τρόπο έμφυτη κλίση: πρόκειται για αληθινές επαγγελματίες οι οποίες συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και τα όριά της, ξέρουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου, ν’ ανακαλύπτουν τις προσδοκίες του, τα άγχη του, τις επιθυμίες του και να τον απελευθερώνουν χωρίς ζημία ούτε για τις ίδιες ούτε για εκείνον.

Καμία πόρνη άξια του ονόματός της δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ απαρνηθεί το παρελθόν της, είναι χαραγμένο στο δέρμα της και στην καρδιά της. Όπως έλεγε και μία φίλη μου του επαγγέλματος στο τηλέφωνο: «εμείς πάντα θα καταπραΰνουμε τους πόνους της ανθρωπότητας».

Ό,τι και να λένε οι επικριτές μας, οι ακραίοι οπαδοί της ηθικής και της «αρετής», εκείνης ακριβώς που τους καταπνίγει, εμείς κατέχουμε τα σκήπτρα στο παλάτι μας, το βασίλειο της συμπόνιας, της κομψότητας, και της –τόσο δύσκολα αποκτημένης- γνώσης της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος.

Γνώρισα εδώ στη Γενεύη, αργότερα στο Παρίσι και στα διεθνή συνέδριά μας, μεγάλες κυρίες των ελεύθερων ηθών: περήφανες για το ταλέντο τους, λαμπερές, απαστράπτουσες από γοητεία, χιούμορ και ηρωική ανθρωπιά, όλων των ηλικιών, όλων των φυλών, όλων των φύλων, από τις πιο ταπεινές μέχρι τις πιο αριστοκράτισσες, λόγιες, καλλιεργημένες, ή φορώντας απλώς στο πέτο την καρδιά τους, το κουράγιο τους και το κουράγιο τους για τη ζωή.

Μονάχα η βία και η απάνθρωπη σκληρότητα που αναγκάζουν τους ανθρώπους, ενήλικες και ανήλικους, να εκπορνεύονται παρά τη θέλησή τους πρέπει να πατάσσονται. Εμείς θα καταδικάζουμε αυτή την αδικία με όλες μας τις δυνάμεις, πάντοτε και παντού: διότι δεν ανήκουμε και δεν θ’ ανήκουμε ποτέ στην κατηγορία των σκλάβων ή των βασανιστών, ούτε θα υποταχτούμε ποτέ στους νόμους που μας αντιτάσσονται ή στις καταχρήσεις της ηθικής.

Είμαστε ελεύθερες και θα παραμείνουμε Ελεύθερες να κάνουμε ό,τι θέλουμε με το σώμα μας, με το πνεύμα μας και το χρήμα που κερδίσαμε με τον ιδρώτα του μουνιού και του μυαλού μας. Ελεύθερες, και σαν αποδημητικά πουλιά με αστραφτερά χρώματα πετούμε πολύ ψηλά πάνω απ’ τον απαίσιο βούρκο όπου θα ήθελαν να μας χαντακώσουν.

Γενεύη, 16 ιανουαρίου 2005
Griselidis Real

[Ένα συγκινητικό απόσπασμα απίστευτης ειλικρίνειας από το «καρνέ μίας εταίρας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τοποβόρος, με 4 ευρώ, στην περιοχή των Εξαρχείων]

 

[antisthenis]

Το πολύ ενδιαφέρον αυτό απόσπασμα απ' το «καρνέ μίας εταίρας» το είχαμε βάλει πριν από δυό χρόνια περίπου. Το topic συγχωνεύτηκε.

 

[Traveller 2]

Πολύ καλό!