Παντως φιλε, δεν ξερω εσυ σε ποιο σωμα υπηρετησες, αλλά εγω στον στρατο ξηρας ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ελεγα μεσα μου εκατο φορες την ιδια φραση΅"γιατι θεε μου τοσο χασομερι? γιατι τοση ενεργεια στο βροντο"? Δεν θα μπορουσε ολη αυτη η ενεργεια να κατευθυνθει καπου χρησιμα?
Και η αρρωστη νοοτροπια οτι ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ για να μην καθεσαι.
Να βαφεις, να μαζευεις γοπες, κατι τελος παντων.
Ετσι και εμενα μου δωσανε ενα κουβα ασβεστη και μια βουρτσα. Και μου λενε περνα τα δεντρα του στρατοπεδου για να ειναι ασβεστωμενα για το Πασχα.
Εγω βεβαια, ως γνησιος μπούλης, δεν ειχα ξαναπιασει ασβεστη στη ζωή μου. Περναω τον κορμο στη βαση του, αλλά βλεπω οτι ο ασβεστης παραμενει διαφανης (κανέις φυσικα δεν μου ειπε, οτι ο ασβεστης ασπριζει οταν στεγνωσει). Και δωστου να περναω εκατο χερια τον ασβεστη, προκειμενου να δω να γινεται ασπρο το δεντρο (σαν να ηταν δηλαδη μπογια). Μεχρι που νομιζω πρεπει να εκαψα μερικα.
Μετα μου δωσανε ενα κλαδευτηρι να κοψω θαμνους. Φυσικα δεν ηξερα. Και μου λενε, να γινουν ομοιομορφοι γιατι αυριο ερχεται ο στρατηγος. Το κλαδευτηρι δεν εκοβε καλα ομως, και οχι μονο ομοιομορφοι δεν γινανε οι θαμνοι, αλλά τους κατεστρεψα.
ΑΠΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΟΜΩΣ. Η ημερα της θητειας αξιοποιηθηκε.
Και τελικα τι μενει?
Ως αναμνηση, μια τρυπα στο χρονο...
Στο μυαλο μου, απο το 1994 παω κατευθειαν στο 1996...