O έρωτας περνάει από το στομάχι του άνδρα και από τα πόδια της γυναίκας

[trample]

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ



Λένε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι του άνδρα. Χμμ... ως ένα βαθμό αυτό αληθεύει.
Είναι πράγματι αξιέραστη μια γυναίκα που εκτός από ομορφιά, διαθέτει και ταλέντο στην μαγειρική!
(Ειδικά όταν έχει να κάνει με έναν πραγματικά φιλήδονο υποψήφιο εραστή.)
Όμως, από την πλευρά τού "ισχυρού" - κατ' όνομα - φύλου,
ποίο είναι το καλύτερο εργαλείο προκειμένου να επιτευχθεί η κατάκτηση τού ερωτικού στόχου;
Τα γλυκόλογα μήπως; (πολύ banal). Το χρήμα; (εντελώς φτηνός τρόπος: η γυναίκα - πόρνη ακόμη πιο banal).
Η σωματική δύναμη; (εραστή ψάχνει, όχι σωματοφύλακα). Η πνευματικότητα; (...ο "κ. Καθηγητής"... μπρρρ...).
Το χιούμορ; (χμ... εδώ κάτι πάει κι έρχεται, αλλά στην χώρα που ζούμε,
το χιούμορ έχει καταντήσει τραγικότερο κι από την εξωτερική της πολιτική).
Λίγοι τελικά άνθρωποι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του
ανεξέλεγκτου πανηδονισμού της γυναίκας είναι η ποδολαγνεία! Και αυτοί οι λίγοι είναι πράγματι τυχεροί.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκω κι εγώ και σας διαβεβαιώ ότι δεν το έχω μετανοιώσει.
Θέλω λοιπόν να διηγηθώ, εδώ, μια μικρή ερωτική περιπέτεια που είχα,
την εποχή που σπούδαζα στο πανεπιστήμιο, με μία καθηγήτρια,
η οποία εκτός από πανέμορφη γυναίκα ήταν και εξαιρετική μαγείρισσα,
ή μάλλον στην συγκεκριμένη περίπτωση ζαχαροπλάστις!

Μέρος α΄ Ένα ασυνήθιστο πρωινό στο πανεπιστήμιο

Η Λ. είχε μόλις τελειώσει το διδακτορικό της και εργαζόταν στην σχολή μας ως λέκτορας.
Ήταν περίπου πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου, και από την πρώτη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της,
οι πονηρές διαθέσεις που είχε απέναντι στα αρσενικά του φοιτητόκοσμου, ήταν προφανέστατες!
Δεν υπήρχε περίπτωση να απουσιάζει από τα parties, τις εξόδους σε ταβέρνες ή τις συνεστιάσεις του συλλόγου,
και πάντα, μα πάντα, όταν αποχωρούσε, θα συνοδευόταν από κάποιον ορεξάτο
νεαρό, ο οποίος την ακολουθούσε σα σκυλάκι, γεμάτος βάσιμες ελπίδες!
(Περιττό να αναφέρουμε ότι της είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «αντροχωρίστρα» για ευνόητους λόγους!)
Οι φήμες και τα κουτσομπολιά έδιναν κι έπαιρναν μέσα στην φοιτητική κοινότητα,
κι εγώ ήμουν από τους λίγους που επέμεναν να τα αμφισβητούν.
Θεωρούσα ότι όλα αυτά ήταν, απλούστατα, γυναικείοι ακκισμοί, τσιριμόνιες και «χαϊδέματα»,
ή - εν πάσει περιπτώσει- καθαρά θέμα προσωπικού style.
Όμως τελικά διαψεύσθηκα, και μάλιστα με τον πιο ευχάριστο τρόπο!
Μια ωραία πρωία, ενώ περιμέναμε να αρχίσει το μάθημα στο αμφιθέατρο, η Λ. ήρθε κι έκατσε δίπλα μου,
κολλώντας σχεδόν ολόκληρη όπως συνήθιζε - επάνω μου,
και αφού με κοίταξε κατάματα για λίγα δευτερόλεπτα, προκαλώντας μου έντονη αμηχανία, είπε:
«Κύριε Ι. Θα μπορούσατε να μου αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας;»
«Έλα βρε Λ.», της απάντησα εγώ. «Πες το, και άσε αυτόν τον πληθυντικό
«Καλά ντε! Οk
Ήθελα να σε ρωτήσω: Τι θα έλεγες αν σε πληροφορούσα ότι αποτελείς στόχο των ερωτικών προθέσεων μιας κυρίας
λίγο μεγαλύτερής σου;..»
(Το περίμενα: Κλασσική Λ.)
«Άσε με βρε Λ., πρωί - πρωί όρεξη που την έχεις απάντησα.
«Κρίμα είπε εκείνη. «Πολύ κρίμα
και είχα υπ όψιν μου μία κυρία που είμαι σίγουρη ότι θα σου άρεσε αρκετά, και ενδιαφέρεται για σένα
«Κι εσύ από πότε έγινες προξενήτρα;»
«Είπα να γίνω σήμερα !» είπε η Λ.
«Χμμ και τι δηλαδή μου προξενεύεις;» απάντησα γελώντας ειρωνικά.
Εμένα!»
Ακούγοντάς το αυτό ομολογώ ότι σάστισα.
Όμως, προκειμένου να κρύψω την αμηχανία μου, υιοθέτησα το προσφιλές μου ύφος, εκείνο του πλακατζή,
και παίρνοντας τάχα- αυστηρή αλλά ταυτόχρονα πονηρή έκφραση, της είπα:
«Αγαπητή Λ., ας μην ξεχνάμε ότι είσθε καθηγήτριά μου και κάπως μεγαλύτερη.
Αδυνατώ να σας πιστέψω, και δεν έχω όρεξη για δούλεμα πρωινιάτικα
Εκτός αυτού, νομίζω ότι γνωρίζετε τις τάσεις που έχω
«Ωωωω! Τώρα χρησιμοποιείτε εσείς τον πληθυντικό;» έκανε εκείνη.
«Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους!» απάντησα γελώντας. Η αρχική αμηχανία είχε πάει περίπατο.
«Τιιι τάσεις δηλαδή έχεις;» είπε η Λ. Απ ότι ξέρω είσαι υπέρ το δέον normal
«E, να,» της είπα εγώ, «συμβαίνει να είμαι αυτό που λένε: Ποδολάτρης...
«Άαα! μάλιστα! Φετιχιστής των ποδιών!
Λοιπόν κάτι κουτσομπολιά έχω ακούσει σχετικά με σένα
είπε η Λ. «Θα το πιστέψεις ότι ακόμα δεν έχω δοκιμάσει τέτοιου είδους αρσενικό;»
«Χα χα! Έλα τώρα, μη μας δουλεύεις», απάντησα εγώ. «Λες να σπανίζει το είδος μας;
Ποιος ξέρει; Αν λοιπόν αυτό που είπες στην αρχή ισχύει και δεν είναι δούλεμα, θα μου κάνεις μία μεγάλη χάρη;»
Είχα περάσει πλέον στην αντεπίθεση και η πανέξυπνη Λ. είχε ήδη καταλάβει που το πήγαινα.
«Δεν πιστεύω να θέλεις να βγάλω τα παπούτσια μου και να σου δείξω τα πόδια μου εδώ μέσα;» Είπε.
«Πώς αλλιώς θα μου αποδείξεις ότι σοβαρολογείς;» Της απάντησα.
Η, κατά τα άλλα, ανετότατη Λ., έδειχνε να βρίσκεται σε πολύ περίεργη θέση.
Αυτό με χαροποιούσε ιδιαίτερα, αν και πίστευα ότι δεν θα μου έδειχνε μέσα στην αίθουσα,
και κάτω από τα βλέμματα όλων των φοιτητών τα πόδια της,
είχα καταφέρει τουλάχιστον να πάρω το πάνω χέρι
επιστρέφοντας στον παλιό, καλό και δοκιμασμένο ρόλο του άντρα  κυνηγού.
Οφείλω εδώ να ομολογήσω, πως για μένα τα πόδια μίας γυναίκας είναι το κυριότερο
και ίσως το απόλυτο κριτήριο της ομορφιάς της. Αν δεν τα δω εξ αρχής,
είναι δύσκολο να αποφασίσω αν πράγματι μου αρέσει, όσο ωραία και αν δείχνει με την πρώτη ματιά.
Έπρεπε λοιπόν να διαπιστώσω, ιδίοις όμασι, αν η Λ.  την οποία ομολογουμένως έβρισκα όντως όμορφη ,
πληρούσε αυτό το σημαντικότατο κριτήριο. Θα ήταν μεγάλη απογοήτευση αν κάποια στιγμή καταλήγαμε στο κρεβάτι,
και βρισκόμουν εκεί αντιμέτωπος με ένα ζευγάρι κακοφτιαγμένα, απεριποίητα ή ας το πούμε κι αυτό - δύσοσμα πόδια!
Έτσι λοιπόν επέμενα πεισματικά:
«Έλα τώρα, εμπρός! Εσένα σε άκουσα. Για να δούμε τι θα μου πουν και τα ποδαράκια σου!»
«Είσαι εντελώς τρελός!»
«Μπα, εσύ τι είσαι δηλαδή; Που μου ρχεσαι πριν από το μάθημα και με αποσυντονίζεις!»
«Άκου εκεί τι μας λέει ο κύριος! Τώρα παριστάνει και τον επιμελή φοιτητή!»
«Δεν ξέρω αν είμαι επιμελής φοιτητής, Φετιχιστής όμως επιμελέστατος, είμαι!» Απάντησα.
«Και στο κάτω κάτω μέσα σ αυτό το τρελάδικο,
είμαι τουλάχιστον ο μόνος που έχει επίγνωση της τρέλας του και την δηλώνει δημοσίως!»
Ομολογουμένως η ιδέα να πείσω την Λ. να μου δείξει τα πόδια της μέσα στο αμφιθέατρο,
και ενώπιον όλων των παρισταμένων φοιτητών, εκτός από το καθαρά ερωτικό στοιχείο που είχε ,
θα ήταν ένα τέλειο σουρεαλιστικό δρώμενο, για να αρχίσει η μέρα.
(Σημειωτέον, εκτός από φανατικός Ποδολάτρης είμαι και πιστός θεράπων του Σουρεαλισμού!)
Έτσι, για να μην τα πολυλογούμε, με τα πολλά, κατάφερα τελικά να την πείσω.
Ω, Θεοί! Τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου!
Ένα τέλειο πόδι, ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί,
έκανε δειλά - δειλά την εμφάνισή του μέσα από την καστόρινη μπότα που το περιέβαλε πρωτύτερα!
Τα δάχτυλα ήταν αμιγούς ελληνορωμαϊκού τύπου, το δεύτερο δηλαδή ελαφρώς μακρύτερο από το μεγάλο,
ενώ τα υπόλοιπα «έσβηναν» σε μια ομαλή καμπύλη προς την εξωτερική άκρη.
Η φτέρνα σχημάτιζε προς το τελείωμά της το ιδανικό κύρτωμα σε σχέση με τον αστράγαλο,
και φυσικά η καμάρα Τι καμάρα ήταν εκείνη!!! Έντονη, γεφυρωτή, καλοσχεδιασμένη,
με τις μικρές εκείνες ζάρες, που εξαναγκάζουν κάθε συνειδητοποιημένο φετιχιστή να τρελαίνεται!
«Μια γυναίκα με τέτοιες καμάρες, δικαίως, πρέπει να καμαρώνει!» έλεγα από μέσα μου. Δεν άντεχα πλέον!!!
Νοιώθοντας σχεδόν μεθυσμένος, με τον ερεθισμό να έχει υπερισχύσει της ντροπής, έσκυψα κάτω από το έδρανο,
άρπαξα το πόδι της και άρχισα να το φιλάω και να το τρίβω στο πρόσωπό μου σαν εικόνισμα!
Οι υπόλοιποι φοιτητές, που είχαν αρχίσει να ετοιμάζονται για το μάθημα, έστρεψαν τα βλέμματά τους πάνω μας έκπληκτοι.
«Σιγά ρε Ι. Σιγά! Θα το φας ολόκληρο!» μου φώναξε ένας απ αυτούς.
Ολόκληρη η αίθουσα πλέον πήγαινε μπρος- πίσω από τα γέλια. Όσο για την Λ., αυτή έδειχνε να το απολαμβάνει απόλυτα.
«Πω πω, Είσαι όντως θεοπάλαβος!» Είπε.
«Τέτοιο ποδαράκι, τρελαίνει και τον πιο λογικό άνθρωπο! Πόσο μάλλον έναν ήδη τρελό!» Της απάντησα.
«Μμμμμ..,» έκανε με νάζι η Λ. «Μου φαίνεται ότι τελικά θα γίνω κι εγώ οπαδός της σχολής σου.
Μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση. Ας σταματήσουμε όμως τώρα για το μάθημα,
και σε προσκαλώ το βράδυ στο σπίτι μου για δείπνο.
Εκεί θα επιδοθούμε με την ησυχία μας σε κάθε σχετική δραστηριότητα
Η πρότασή της με ενθουσίασε. Της ξαναφόρεσα την μπότα και σηκώθηκα γνέφοντας θετικά.
Όλη η υπόλοιπη μέρα πέρασε μέσα σε μια υπέροχη αίσθηση γλυκιάς αναμονής.
Διότι, όπως λέει και η ιταλική παροιμία: « L uomo preferisce piu che la festa, l attesa de la festa»,
δηλαδή κατά το ελληνικότερον: «Ο άνθρωπος, προτιμά περισσότερο από την γιορτή, την αναμονή της γιορτής»

 

[trample]

Μέρος β΄ Το ανυπόδητο δείπνο της Λ.

Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να γίνω αγνώριστος.
Αντίθετα από ότι συνήθιζα στις φοιτητικές παρέες,
όπου κυκλοφορούσα με την εμφάνιση του κλασσικού «φρικιού»,
περιποιήθηκα και ψαλίδισα το αρειμάνιο μούσι μου, μάζεψα τα μαλλιά μου σε μία ευπρεπή αλογοουρά,
φόρεσα το μάλλινό μου blazer (δώρο της νονάς), ένα μεταξωτό φουλάρι του Dior με κόκκινες αποχρώσεις,
και φυσικά, σκαρπίνια oxford (εκείνα με τα σκαλισματάκια και τις τρυπούλες
παμπάλαιo φετίχ για τις γυναίκες που ξέρουν απ αυτά).
Στον δρόμο έκανα στάση στον ανθοπώλη και αγόρασα μόνο ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
Έφτασα στην είσοδο του σπιτιού της Λ. και χτύπησα το κουδούνι.
Μια απίστευτα ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στην πόρτα: Η Λ. μου άνοιξε,
φορώντας μια σκούρα μακριά τουαλέτα mousseline ( σχεδόν διάφανη! ) με σκίσιμο στην μία πλευρά,
ένα λιτό χρυσό περιδέραιο στο λαιμό, και  εκεί εστιάστηκε όλη μου η προσοχή
ένα υπέροχο ζευγάρι γόβες στιλέτο λουστρίνι,
που αναδείκνυαν το coup-de-pied της και άφηναν να διαφαίνεται ελάχιστα η αρχή των δακτύλων του ποδιού,
με σχεδόν πρόστυχο τρόπο, μέσα από το πολλά υποσχόμενο σκοτάδι της δικτυωτής μεταξωτής κάλτσας της!
Προτού προλάβει να πει και την παραμικρότερη κουβέντα, δίνοντάς της τριαντάφυλλο,
έσκυψα, της σήκωσα το πόδι (με κίνδυνο να την κάνω να χάσει την ισορροπία της) και της το φίλησα απαλά.
«Στην περίπτωσή μας, το ποδοφίλημα, αρμόζει περισσότερο από το χειροφίλημα!» είπα.
Εκείνη όμως, αντί να απαντήσει, όρμησε πάνω μου, με αγκάλιασε σφιχτά ψιθυρίζοντάς μου:
«Είσαι σίγουρα πρωτότυπος, αλλά μερικά κλασσικά πράγματα, είναι πάντα υπέροχα
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, τα χείλη μας ενώθηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί.
Ένοιωσα έντονη έξαψη και το όργανό μου να σκληραίνει.
Αυτό οφειλόταν εν μέρει και στην αίσθηση των ποδιών της ανάμεσα στα δικά μου.
Η Λ. έτριψε δυνατά τον μηρό της πάνω του, εγώ λίγο σαστισμένος τραβήχτηκα πίσω.
«Εντάξειειει Έλα, πέρνα μέσα», είπε η Λ. «Σου έχω ετοιμάσει ένα φοβερό δείπνο.
Ξέρω εξ άλλου πόσο εκτιμάς την καλή μαγειρική!»
«Ωωωω, αυτό να λέγεται!» Της απάντησα ακολουθώντας την στο εσωτερικό του σπιτιού.
Στο μικρό και καλόγουστο σαλόνι της ένα αρμονικότατο rustique τζάκι, συνέβαλε στην ζεστασιά της ατμόσφαιρας.
«Θέλεις να σου βάλω να πιεις κάτι;» με ρώτησε η Λ, ενώ τοποθετούσε το τριαντάφυλλο μέσα σε ένα κεραμικό βάζο.
«Είδα ότι έχεις calvados», της απάντησα. «Μην ενοχλείσαι, θα βάλω μόνος μου.
Ας κάνουμε μια trou normande προ του φαγητού! Χο χο! Εσύ πίνεις ήδη κάτι ή να σου βάλω;»
Ένοιωθα ήδη αρκετά άνετα στο σπίτι της.
«O.k, καλή ιδέα», μου απάντησε η Λ. «Βάλε και σε μένα λίγο. Ξέρεις που είναι τα ποτήρια;»
Τότε εγώ, ξέσπασα σε τρανταχτά γέλια, απογειωμένος από την όλη εικόνα.
«Ποια ποτήρια κυρία μου;» είπα. «Έχω μία πολύ καλύτερη ιδέα!»
«Ε;..» Έκανε η Λ.
«Θα σερβίρω τα ποτά μέσα στα παπούτσια μας!» Απάντησα. « Θα πιούμε ο ένας από το υπόδημα του άλλου!»
«Αμάν!.. Εσύ παιδάκι μου είσαι εντελώς άρρωστος! Δεν πιστεύω να το εννοείς σοβαρά;» απόρησε η Λ.
«Έλα! Βγάλε το γοβάκι σου, ΤΩΡΑ!» Είπα ανεξέλεγκτα ερεθισμένος. «Δεν αντέχω άλλο! Μιλάω όντως πολύ σοβαρά!»
«Μα έλα τώρα όχι κι έτσι θα χαλάσει η γοβίτσα μου που τόσο φαίνεται να σου αρέσει!
«Συγνώμη, εσύ δεν είπες το πρωί στη σχολή ότι απόψε πως Θα επιδοθούμε σε κάθε σχετική δραστηριότητα;» απάντησα.
«Ιδού λοιπόν: είμαι διατεθειμένος να σε μυήσω ολοκληρωτικά στο Foot Fetish!
Εμπρός! Δώσε μου την γόβα!» Και χίμηξα προς το πόδι της.
«Ήρεμα!» Αντέδρασε η Λ. «Παράτα την γόβα μου ήσυχη!»
Το αποτέλεσμα, ήταν να βρεθούμε κι οι δύο στο πάτωμα,
εγώ δε να πασχίζω να της βγάλω το φετίχ και εκείνη να αντιστέκεται
«Ρε, μη μου χαλάσεις τη γόβα! Κοστίζει πανάκριβα Ούρλιαζε η Λ., σχεδόν εξαγριωμένη.
«Θα σου αγοράσω καινούργιες!» Τσίριξα εγώ. «Και ακόμη ωραιότερες!»
Η μικρή αυτή πάλη μεταξύ μας, όπως ήταν αναμενόμενο, έδωσε τελικά την θέση της σε τρυφερά αγκαλιάσματα ,
θωπείες και φιλιά. Βυθίζαμε τα πρόσωπά μας ,
ο ένας μέσα στο στήθος του άλλου, και προσπαθούσαμε να εξαφανίσουμε το υφιστάμενο μεταξύ μας κενό,
σχεδόν απεγνωσμένα. Πέρασε αρκετή ώρα έτσι, όταν μια δυσάρεστη μυρωδιά καμένου, μας επανέφερε στην πραγματικότητα
«Ωχ! Φτου, γαμώτο!» Ούρλιαξε αναμαλλιασμένη η Λ. «Το φαγητό! Καίγεται!»
Τρέξαμε πανικόβλητοι στην κουζίνα. Η Λ. άνοιξε τον φούρνο,
όπου μας αποκαλύφθηκε το αξιολύπητο θέαμα ενός καμένου υπολείμματος ψητού αρνιού με κυδώνια
«Ορίστε, ιδού τα αποτελέσματα! Κι εγώ το ετοίμαζα για σένα Είπε σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
«Έλα τώρα την παρηγόρησα. «Δεν είναι και τόσο τρομερό Ευκαιρία να κάνω και λίγη δίαιτα
Άμα πεινάς πολύ, παραγγέλνουμε κάτι από delivery Κερνάω εγώ.»
«Τέλος πάντων, εντάξει » Απάντησε εκείνη. «Δεν πρέπει να σκάσουμε κιόλας, σίγουρα δεν πεινάς εσύ;»
«Εγώ, για άλλα πράγματα πεινάω σήμερα!» Είπα καρφώνοντας το πράγματι πεινασμένο μου βλέμμα στα ξυπόλητα πόδια της.
«Νομίζω πως καταλαβαίνεις!» Άθελά μου όμως παρατήρησα, ακουμπισμένη πάνω στον πάγκο της κουζίνας, μια ορεκτικότατη τούρτα.
«Να σου πω», ρώτησα. «Αυτήν την τούρτα εσύ την ετοίμασες ;»
«Ναι, εγώ», είπε η Λ. «Είναι με ρούμι και σοκολάτα»
«Αφροδισιακότατον δηλαδή!» Της απάντησα. «Λοιπόν, μπορούμε να αρκεστούμε σε αυτήν την υπέροχη τούρτα!
Αφού δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω την μαγειρική σου, ας δοκιμάσω τουλάχιστον την ζαχαροπλαστική σου!
Πήρα την τούρτα και την μετέφερα στο σαλόνι. Η Λ. με ακολούθησε έχοντας βρει ξανά το χαμόγελό της.
Ακούμπησα το γλύκισμα στο πάτωμα, μπροστά στο τζάκι.
Αμέσως η Λ.  χωρίς να χρειαστεί πλέον καμία άλλη διευκρίνιση  σήκωσε το φόρεμά της,
και άρχισε να βγάζει με αργή χάρη τις ψηλές δικτυωτές κάλτσες που αγκάλιαζαν τα θεϊκά της πόδια,
αποκαλύπτοντάς τα στα έκθαμβα μάτια μου. Με τελετουργικές κινήσεις, και χαμόγελο όλο σημασία,
κάθισε έχοντας την τούρτα μπροστά της,
βύθισε το πόδι της μέσα, και μετά το σήκωσε μεταφέροντας ένα κομμάτι προς το στόμα μου.
«Έλα», είπε. «Δοκίμασε την τούρτα που σου έφτιαξα! Τελικά, όπως βλέπεις,
μάλλον καταχωρούμαι στις άριστες μαθήτριες της ποδολαγνείας!»
Αχόρταγα άρχισα να καταπίνω το γλυκό,
μη ξεχωρίζοντας μέσα στην έκστασή μου τι είναι γλυκύτερο από τα δύο: Αυτό ή τα ίδια της τα πόδια;
Ένοιωθα τα ευκίνητα δάχτυλά της να πάλλονται ανάμεσα στα χείλη μου και η υπέροχη αίσθησή τους με είχε κατακυριεύσει.
Διαπίστωνα ότι κι εκείνης της άρεσε πολύ. Στα μισόκλειστα μάτια της, διάβαζα την ηδονή.
Έξω είχε αρχίσει να πέφτει χιόνι.
Η Ροτόντα φάνταζε σαν ένας σκοτεινός δυσοίωνος όγκος, όμως εμείς,
κάναμε υπέροχο καλοκαιρινό έρωτα εκείνο το βράδυ. Σκεφτόμουν αδιάκοπα πως,
τελικά, η αφορμή της λαγνουργίας μας, ήταν το μικρό, ευγενές μου βίτσιο.
Πράγματι, αν και λέγεται πως: ο δρόμος για την καρδιά ενός άντρα,
περνάει από το στομάχι του, σε πολλές περιπτώσεις,
ο δρόμος για την καρδιά μιας γυναίκας, -
όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό σε ορισμένους ξενέρωτους , περνάει από τα πόδια της!


[ Όπως εκ των υστέρων μου εξομολογήθηκε η Λ. -
μέσα στο τόσο σπάνιο για μία Γυναίκα, πλαίσιο αληθών εξομολογήσεων 
η αρχική προσέγγισή της σε μένα ήταν προσχεδιασμένη.
Της είχε εξάψει την περιέργεια το κουτσομπολιό του περιγύρου του πανεπιστημίου
για τα ιδιαιτέρως απίστευτα βίτσια που μου ενέπνεαν αυτά καθ εαυτά τα πόδια,
και σκόπευε αρχικά να κάνει πλάκα εις βάρος μου. Όμως άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλαι δε βουλαί πελμάτων !!! ]

 

[SPEED]

Τελικα γ@μησες?

 

[HARD19]

Τελικα γ@μησες?

Μπα, χλωμό το κόβω.....

 

[trample]

Μπα, χλωμό το κόβω.....

διαβαστε λιγο πιο προσεχτικα! τις τελευταιες προτασεις....και βγαλτε τα συμπερασματα σας....

 

[neos123]

στην σχολη μου δεν μπορει να γινει αυτο?

 

[aoratos2010]

στην σχολη μου δεν μπορει να γινει αυτο?

Μπορεί να φταίει το φαγητό της σχολής σου. ΑΣΟΕΕ δεν είχες πει; Καλό το menu εκεί; 

 

[life97]

Πιθανον........Κοιλια και πουλι βρισκονται αρκετα κοντα......Επηρεαζει το ενα το αλλο

 

[The Kraang]

Πολύ καλή ιστορία!