Jimmy Jim
Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Ιαν 2014
- Μηνύματα
- 3.385
- Like
- 121
- Πόντοι
- 16
Ανοίγω το thread στην κατηγορία μουσική γιατί οι λόγοι που με οδηγούν σε αυτό είναι καθαρά μουσικοί.
Η Νατάσσα Μποφίλιου προωθείται ως ό,τι καλύτερο υπάρχει στη σημερινή ελληνική δισκογραφία. Διαθέτει φανατικό κοινό, έτοιμο να σε βρίσει αν κακολογήσεις τη "μέγιστη Μποφίλιου". Συνήθως συνεργάζεται με τον ίδιο συνθέτη και τον ίδιο στιχουργό.
Όσο αφορά τα τραγούδια:
Κατά τη γνώμη μου διαθέτει όντως μια εξαιρετική φωνή. Ωστόσο, όσες φορές προσπάθησα να ακούσω τραγούδια της πάντοτε καταλήγω να σκέφτομαι το ίδιο πράγμα: "Υπερεκτιμημένες "έντεχνες" ανοησίες. Τραγούδια αναυθεντικά, γεμάτα έπαρση, περιττές ατμόσφαιρες, κούφιους "ψαγμένους" στίχους. Ερμηνείες γεμάτες στόμφο, με αχρείαστα γυρίσματα, αδιανόητα φορτισμένες, πλαστικές."
Όσο αφορά τις εμφανίσεις:
Προσπαθεί γενικά να δώσει και μια αισθητική πλευρά στις εμφανίσεις της. Ντυμένη στην τρίχα με τα ρούχα της σύγχρονης χιπστερο-κουλτούρας, με προσεγμένο χτένισμα και μακιγιάζ (σου θυμίζει την Μονρόε). Γενικά πολύ φορτωμένο το όλο πράγμα. Ακόμα και το ύφος με το οποίο τραγουδά φαίνεται να είναι καλά μελετημένο.
Αυτό όμως που μου προκαλεί αμηχανία είναι οι διασκευές που κάνει σε σημαντικά τραγούδια της λαϊκής μας μουσικής, τα οποία για να τραγουδηθούν χρειάζονται απλότητα και λαϊκή τρυφερότητα. Η Μποφίλιου, με την υπερβολική προσέγγιση, την επιδειξιομανία και τα αδικαιολόγητα ερμηνευτικά στολίδια που προσθέτει, τα αποστεώνει αφαιρώντας το συναισθηματικό τους περιεχόμενο.
Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το τραγούδι "Ο Αρχηγός" των Μάνου Λοΐζου/Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το αγαπημένο νοσταλγικό τραγούδι γίνεται στο λαρύγγι της Μποφίλιου μια αλλοπρόσαλλη φανφάρα.
Η Νατάσσα Μποφίλιου προωθείται ως ό,τι καλύτερο υπάρχει στη σημερινή ελληνική δισκογραφία. Διαθέτει φανατικό κοινό, έτοιμο να σε βρίσει αν κακολογήσεις τη "μέγιστη Μποφίλιου". Συνήθως συνεργάζεται με τον ίδιο συνθέτη και τον ίδιο στιχουργό.
Όσο αφορά τα τραγούδια:
Κατά τη γνώμη μου διαθέτει όντως μια εξαιρετική φωνή. Ωστόσο, όσες φορές προσπάθησα να ακούσω τραγούδια της πάντοτε καταλήγω να σκέφτομαι το ίδιο πράγμα: "Υπερεκτιμημένες "έντεχνες" ανοησίες. Τραγούδια αναυθεντικά, γεμάτα έπαρση, περιττές ατμόσφαιρες, κούφιους "ψαγμένους" στίχους. Ερμηνείες γεμάτες στόμφο, με αχρείαστα γυρίσματα, αδιανόητα φορτισμένες, πλαστικές."
Όσο αφορά τις εμφανίσεις:
Προσπαθεί γενικά να δώσει και μια αισθητική πλευρά στις εμφανίσεις της. Ντυμένη στην τρίχα με τα ρούχα της σύγχρονης χιπστερο-κουλτούρας, με προσεγμένο χτένισμα και μακιγιάζ (σου θυμίζει την Μονρόε). Γενικά πολύ φορτωμένο το όλο πράγμα. Ακόμα και το ύφος με το οποίο τραγουδά φαίνεται να είναι καλά μελετημένο.
Αυτό όμως που μου προκαλεί αμηχανία είναι οι διασκευές που κάνει σε σημαντικά τραγούδια της λαϊκής μας μουσικής, τα οποία για να τραγουδηθούν χρειάζονται απλότητα και λαϊκή τρυφερότητα. Η Μποφίλιου, με την υπερβολική προσέγγιση, την επιδειξιομανία και τα αδικαιολόγητα ερμηνευτικά στολίδια που προσθέτει, τα αποστεώνει αφαιρώντας το συναισθηματικό τους περιεχόμενο.
Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το τραγούδι "Ο Αρχηγός" των Μάνου Λοΐζου/Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το αγαπημένο νοσταλγικό τραγούδι γίνεται στο λαρύγγι της Μποφίλιου μια αλλοπρόσαλλη φανφάρα.