Η μεγάλη Ελληνική μειονότητα της Τουρκίας
Άρθρο του Χρηστάκου Δόλοπα, στο περιοδικό «Ενδοχώρα».
Ο αρχηγός της ΜΙΤ (Τουρκική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών), στρατηγός Τεομάν Κομάν, στις 11 Φεβρουαρίου 1992, έκανε δημοσίως δηλώσεις εναντίον της τουρκικής κυβερνήσεως, στο θέμα της αντιμετωπίσεως των Κούρδων. Ο Τεομάν Κομάν κατηγόρησε ευθέως την κυβέρνηση συνασπισμού Ντεμιρέλ-Ινονού, ότι δείχνει ανοχή απέναντι στους Κούρδους. Οι κατηγορίες και οι δηλώσεις του έφεραν το αποτέλεσμα: στο τελευταίο δεκαήμερο του Μαρτίου (21), άρχισε ο στρατός μία νέα γενοκτονία σε βάρος των Κούρδων, που μάλιστα συμμετείχαν στην κυβέρνηση, στηρίζοντάς την με 18 βουλευτές, που ανήκουν στο Εργατικό Κόμμα του Τουρκικού Κουρδιστάν (αρχηγός ο Αμπτουλλάχ Οτσαλάν).
Στην Τουρκία ζουν σήμερα οι απόγονοι του αρχαίου λαού των Καρδούχων, οι Κούρδοι, που αριθμούν 12.000.000 ή κατ’ άλλους 16.000.000, χωρίς ελευθερίες, χωρίς δικαιώματα, χωρίς το δικαίωμα για αυτοδιάθεση. Ζουν κάτω από σκλαβιά (απάνθρωπη μεταχείριση, βία, μετατοπίσεις, εκτοπίσεις πληθυσμιακές) και υφίστανται από το 1821 μία συνεχή γενοκτονία, διότι αν και Μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται με τους Τούρκους. Όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Νεότουρκοι-Κεμαλικοί στην Τουρκία, παγιώθηκε η Παντουρκική-Παντουρανική ιδεολογία, που βασίζεται στη καταπίεση, αρχικά θρησκευτική, μετέπειτα γλωσσική και εάν υπάρχει αντίδραση, τότε εφαρμόζεται η γενοκτονία. Στη συνέχεια εφαρμόζεται η πολιτισμική γενοκτονία, με τελικό σκοπό την αφομοίωση.
Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων, σειρά είχαν οι Έλληνες και από το 1922 οι 47 μικρές εθνότητες που κατοικούν στη Τουρκία και η κουρδική μειονότητα, που είναι πληθυσμιακά πολύ μεγάλη και δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί αυτοστιγμεί.
o Ντεμιρέλ, το 1991, είπε: «Η παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους θα αποτελέσει την απαρχή της διαλύσεως της Τουρκίας, που έχει 27 εθνότητες».
Το 1986, το Πανεπιστήμιο της Βόννης (και ειδικά το Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν) έκανε μία εθνολογική έρευνα στην Τουρκία με εμπόδια, παρεμβάσεις και χωρίς βοήθεια από την τουρκική κυβέρνηση. Όμως οι Γερμανοί και οι ’γγλοι εθνολόγοι του Πανεπιστημίου της Βόννης βρήκαν στην Τουρκία να κατοικούν 47 εθνότητες, που δεν έχουν καμιά φυλετική-εθνική σχέση με τους Τούρκους, παρά μόνο με την γλώσσα, που τους την επιβάλλουν.
Θρησκευτικά, η πλειοψηφία των είναι Μουσουλμάνοι, αλλά έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες δοξαστικές από τους Τούρκους. Από πολιτιστικής πλευράς, μπορούμε να πούμε ότι έχουν την δική τους κουλτούρα και τα δικά τους ήθη, έθιμα και λαϊκές παραδόσεις, την δική τους μουσική, χορό και τραγούδια, που δεν έχουν καμία σχέση με τα Τουρκικά. Το 1914-19, στην Μικρά Ασία, Αρμενία, Κουρδιστάν, ο πληθυσμός ήταν 12.512.846 κάτοικοι. Στην Μ. Ασία οι Τούρκοι-Οθωμανοί ήσαν 1.802.697 και στις περιοχές Αρμενίας-Κουρδιστάν μόνον 30.500 σε σύνολο πληθυσμού 2.644.140 κατοίκων (τα στοιχεία από την Διάσκεψη Παρισίων Σεβρών). Δηλαδή οι Τούρκοι-Οθωμανοί ήσαν το 15% του πληθυσμού στην Μ. Ασία, που προσπαθεί σήμερα να εκτουρκίσει όλες τις άλλες εθνότητες.
Οι εθνολόγοι του Πανεπιστημίου της Βόννης, ανάμεσα στις 47 μικρές εθνότητες που κατοικούν στην Τουρκία, ανακάλυψαν και τους Ελληνόφωνους Μουσουλμάνους-Κρυπτοχριστιανούς, που κατοικούν στον Πόντο. Επίσης και τους Τουρκόφωνους Μουσουλμάνους Ελληνικής εθνικής συνειδήσεως. Μόνο το Ελληνικό κράτος ακόμη δεν τους έχει ανακαλύψει, διότι αρνείται την ύπαρξή των! Ίσως ακόμη η θέση της σημερινής Ελλάδος έναντι των Ελλήνων της Ρωμιοσύνης, που κατοικούν έξω από τα σημερινά της σύνορα, να στηρίζεται στις αποφάσεις των συντακτών του Συντάγματος της Επιδαύρου (Α΄ Εθνική Συνέλευση, 1 Ιανουαρίου 1822), που όριζαν τα κάτωθι: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικράτειας της Ελλάδος πιστεύσουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαμβάνουσι άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων».
Αργότερα ο Ι. Κωλλέτης λέγει: «δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισίν τινα, τίς έστιν Έλλην και τίς ουκ έστιν Έλλην». Αυτή είναι η αιτία που ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος εκδιώκεται από το δημόσιο (Τμηματάρχης του Υπουργείου Δικαιοσύνης και δικαστικός πάρεδρος), δεν ήταν αυτόχθονος Έλληνας, διότι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μετ’ ολίγον του ανεγνωρίσθη η Ελληνική υπηκοότης και και επανήλθεν στο Δημόσιο.
Το 1887 ο Ηπειρώτης ποιητής Κωνσταντίνος Κρυστάλλης καταφεύγει στην Ελλάδα διωκώμενος από τους Τούρκους. «Του κάκου ζητά από τους αρμόδιους να τον βοηθήσουν να σπουδάσει, του κάκου ζητά την Ελληνικήν ιθαγένειαν». Το πρόβλημα που συνάντησαν ο Παπαρρηγόπουλος και ο Κρυστάλλης ήταν, ότι αν και Έλληνες Χριστιανοί ήσαν ετερόχθονες «νεήλυδες» δηλαδή Ρωμαίοι Έλληνες (Ρωμιοί) και όχι αυτόχθονες Έλληνες πολίτες του Ελληνικού κράτους, δεν έλαβαν μέρος στο κατά των Τούρκων αγώνα μέχρι το 1829 και δεν εγκαταστάθηκαν μέχρι το 1837 στο Ελληνικό κράτος, ως εκ τούτου δεν είχαν τα ίσα δικαιώματα με τους αυτόχθονες.
Οι βαλκανικοί πόλεμοι και η εδαφική επέκταση της Ελλάδας, αυτήν την θέση περί Ελλήνων και Ρωμαίων Ελλήνων (Ρωμιών) την έθεσαν σε αχρηστία. Η Μικρασιατική καταστροφή του 1922, όμως, την επανέφερε στο προσκήνιο.
Οι πληθυσμιακές ανταλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έγιναν βάσει θρησκείας και όχι βάσει της εθνικής συνειδήσεως. Μεγάλος χαμένος μόνο ο Ελληνισμός, αφού έφυγαν από την Ελλάδα 400.000 Μουσουλμάνοι, πολλοί από τους οποίους ήσαν Έλληνες καθαρής εθνικής συνειδήσεως (Βαλλαχάδες της Κοζάνης, Ιωαννίτες Ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι της Ηπείρου, οι Βλαχόφωνοι Μουσουλμάνοι «Μεγγλενίτες» που κατοικούσαν στην Αλμωπία, αλλά και πιο νωρίς όταν έφυγαν από την Κρήτη και οι εξισλαμισμένοι Τουρκοκρητικοί που κατοικούν σήμερα στην Τουρκία, στην Συρία (Χαμιντιέ) και στην Λιβύη (στην Τουρκία το 1914-19 αριθμούσαν 53.926).
Σ’ αυτούς τους εξισλαμισμένους Έλληνες φύτευσαν οι Τούρκοι εθνική συνείδηση, αλλά και το μίσος απέναντι στην Ελλάδα που τους απαρνήθηκε. Από την Τουρκία το 1922 έφυγαν 1.500.000 Έλληνες που σαν πρόσφυγες μετοίκησαν στην Ελλάδα και λιγότεροι μετοίκησαν στην Σοβιετική Ένωση, στην Βουλγαρία, Ρουμανία και λιγοστοί σαν Μετανάστες κατέφυγαν στην Αμερική.
