Μια που η κουβέντα είναι για μουνόψειρες, το παλιό καλό ανέκδοτο λέει:
Άτομο έχει ξάδερφο στην Αμερική, έχει να τον δει 30 χρόνια από τότε που ήταν και οι δυο στο χωριό, ο ξάδερφος στέλνει τηλεγράφημα «Ξάντελφος, έρκομαι Ελλάντος για ένα μήνα ντιακοπές, να ντούμε και για καμιά ντουλιά άμα τέλεις».
Ο ξάδερφος στο Αμέρικα είναι κονομημένος, Νιου Γιόρκ, Αστόρια, Εστιατόρια, πολύ χρήμα.
Ο εδώ ξάδερφος θέλει να τον περιποιηθεί μπας και βγει καμιά δουλειά με τα ντάλλαρς του ΗΠΑ ξάδερφου.
Λεπτομέρειες πότε φτάνει, κατεβαίνει ο ξάδερφος στο αεροδρόμιο (στο Ελληνικό ήταν τότε), φτάνει το TWA αεροπλάνο, βγαίνει ο ξάδερφος, αγκαλιές, φιλιά.
«Άντε να σε πάω στο ξενοδοχείο σου, έχω έρθει με το αυτοκίνητο». Ο ΗΠΑ ξάδερφος είχε κλείσει (που αλλού?) στο Hilton.
Μπαίνουν στο αμάξι (ένα Fiat 127), ξεκινάει ο δικός μας, και λέει ο ΗΠΑ ξάδερφος:
«Τι είναι αυτός? Μικρό κάρο. Στο Αμέρικα έχουμε μεγάλος κάρο. Εγώ έχω Lincoln Continental, περπατάς μέσα άμα θέλεις!»
«Ε, ναι, εμείς εδώ έχουμε μικρά αυτοκίνητα!» λέει γελώντας ο δικός μας.
Πιάνουν παραλιακή, στρίβει δεξιά Συγγρού, και λέει ο δικός μας:
«Να, βλέπεις, η Συγγρού έγινε μεγάλη λεωφόρος, και πάμε με άνεση...»
«Αυτό είναι μεγάλος λεωφόρος? Χαχα! Εμείς στο Αμερική έχουμε ντρόμος με 12+12 λουρίδες το χάϊγουέϊ, αυτό είναι πολύ μικρός ντρόμος!» λέει ο ΗΠΑ.
(«Έ το μπούστη, θέλει να μου τη σπάσει» σκέφτεται ο δικός μας, αλλά δεν το λέει).
Ανεβαίνουν Βασ. Κωσταντίνου, φτάνουν στο Χίλτον.
Μερικά πράματα που έδειξε ο δικός μας στον ξάδερφο από το Αμέρικα, όλα μικρά του φάνηκαν. Όλα στην Αμερική ήταν μεγαλύτερα.
Μπαίνουν στο ξενοδοχείο, αφήνει βαλίτσα κλπ στη ρεσεψιόν ο ΗΠΑ, και λέει στον δικό μας:
«Ξάντελφος, εγώ να φάω κάτι πριν πάω γκια ύπνος, έλα να φάμε ένα στέκι μαζί!»
«Εν τάξει, πάμε» λέει ο δικός μας και πάνε στο εστιατόριο.
Παραγγένουν δυο μπριζόλες, σαλάτα, μπύρα ποτήρι, έρχονται τα πιάτα.
«Στο Νιου Γιόρκ το στέϊκ είναι πολύ μεγάλος. Τι στέϊκ είναι αυτό που έχετε εσείς εδώ! Πολύ μικρός! Χα-χα!» ο ΗΠΑ ξάδερφος.
Μικρό το στέϊκ, μικρή η σαλάτα, μικρό το ποτήρι μπύρα, όλα στην Αμερική ήταν μεγαλύτερα.
Του είχε σπάσει τ’ αρχίδια του δικού μας.
Κάποια στιγμή ο δικός μας λέει: «Περίμενε, πάω στην τουαλέτα».
Πάει στην κουζίνα, βρίσκει το μάγειρα και του λέει: «Έχεις έναν αστακό? Τον θέλω άβραστο».
«Έχω, ζωντανός είναι ακόμα» λέει ο μάγειρας.
Παίρνει ο δικός μας τον αστακό, ανεβαίνει στο δωμάτιο του ξαδέρφου, σηκώνει τα σκεπάσματα από το κρεβάτι και βάζει τον αστακό από κάτω.
Ξανακατεβαίνει κάτω, και κάθεται με τον ξάδερφο που περίμενε στο τραπέζι.
Τελειώνουν το φαϊ, υπογράφει ο ΗΠΑ τον λογαριασμό, και πάνε να σηκωθούνε.
«Άντε, να σε πάω και στο δωμάτιο σου, και μετά φεύγω» λέει ο δικός μας.
Μικρό το ασανσέρ, μικρό το Χίλτον, μικρό το δωμάτιο, όλα στην Αμερική είναι μεγαλύτερα, συνέχιζε το βιολί του ο ΗΠΑ ξάδερφος.
Αφού άνοιξε βαλίτσα, σηκώνει και τα σκεπάσματα, και βλέπει τον αστακό.
«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ? ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ???» πετάγεται ο ΗΠΑ ξάδερφος.
«Α, μην κάνεις έτσι, μουνόψειρα θα είναι. ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ότι στην Αμερική έχετε μεγαλύτερες, γιατί θα σου ανοίξω το κεφάλι!»