Κυνηγώντας το ιδεατό (κατάρα στο κεφάλι μου)

[Joseph_1]

Εχόντας μπει πλέον στα δεύτερα ''αντα'' , προβληματίζομαι πολύ για το προσεχές μέλλον. Στο σεξουαλικό αλλά περισσότερο ίσως στο σχεσιακό...
Γράφοντας μια αρκετά καλή πορεία την τελευταία 20ετία, συνειδητοποιώ πως έχω μπει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι, που δύσκολα θα βγώ.
Πάντα ήμουν αρκετά εμφανίσιμος. Με ωραίο σώμα, σκληρό ύφος και σαγηνευτικό βλέμμα. Μέχρι εκεί.
Για κάποιο λόγο με πλησίαζαν (ασκούσα έλξη) πάντα οι μικρότερες. Στα 25-30 μου ήταν οι 20αρες και τώρα στα 40 μου οι 25+αρες.
Όλο αυτό το μοτίβο ξεκίνησε χωρίς να αντιλαμβάνομαι πως κάτι σημαίνει αυτό για μένα. Μέχρι που αντιλήφθηκα πως δεν λειτουργώ διαφορετικά...
Μετά από ένα γάμο που έληξε άδοξα, οι επόμενες συναναστροφές μου ήταν εντελώς random. Λίγες ήταν ικανές να με βάλουν σε διαδικασία να σκεφτώ το επόμενο σοβαρό βήμα.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου...
Το πρόβλημα είναι σωματικό/σαρκικό.
Μετά από σχεδόν 10 ερωτικές επαφές (συστηματικές / της μιας βραδιάς δεν έχει σημασία) αφού χώρισα, αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να πηδάω αν δεν με τρελαίνει αυτό που βλέπω.
Αν η γυναικά δεν έχει στητό βυζί, στογγυλό κωλαράκι και όμορφη επιδερμίδα, σχεδόν δεν καυλώνω.
Υπήρξαν αξιόλογες γυναίκες αυτό το διάστημα, λίγο μικρότερες ή συνομήλικες, που τα πράγματα που έκαναν στο κρεββάτι μου ήταν πρωτόγνωρα και ασύλληπτης καύλας... Φευ.
Δεν μου έκανε κουκου. Λίγα πράγματα...
Ηθελα πάντα το σκληρό κωλαράκι και την νεανική επιδερμίδα... και εξακολουθώ
Ίσως (στάνταρ) έχω την ανωριμότητα ενός 20άρη που ψάχνει να γ@μήσει τα καλύτερα μωράκια. Ίσως έχω -κακώς- ακόμα πολυ υψηλά πρότυπα...
Το θέμα είναι πως έτσι ''καις'' οποιαδήποτε γυναίκα φάνει στο διάβα σου. Και ο καιρός περνάει... και μεγαλώνουμε.
Πώς συμβιβάζεσαι ? και αν το κάνεις πώς πήθεις και το κάτω κεφάλι ?

 

[DayStalker]

Σε νιώθω αδερφέ , θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ αυτό. Στα 30 μου ο ηλικιακός μ.ο. των γυναικών που πήδαγα ήταν 19,5 . Στα 40 μου ανέβηκε στο 27. Αλλά για πολυ παραπάνω δε το βλέπω. Ζηλεύω με την καλή έννοια τους άντρες που μπορούν να πηδήξουν αβασάνιστα από 70ρα μέχρι πεπόνι (αληθειες με τη Ζήνα... ). Δεν ξέρω αν υπάρχει συμβιβασμός , μπορείς να συμβιβαστείς και αντί για παστίτσιο να τρως ακρίδες ; Δυσκολο. Μειώνουμε την ποσότητα για να κρατήσουμε την ποιότητα. Ας ειναι καλά τα κορίτσια του επαγγέλματος. Κι απο εκει και πέρα ο,τι κάτσει αν κάτσει κι όποτε κάτσει. Εντολές το κάτω κεφάλι δε δέχεται.

 

[Nubic]

Παικταρά σαν 40+ και εγώ ,θα σου πω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό. Προσωπικά, ενώ ήμουν πάντοτε μιλφάκιας και με τις μικρότερες ένιωθα ότι δεν ανήκουμε καν στον ίδιο κόσμο τελικά πλήρωσα για τις μαλακίες που έλεγα και καψουρεύτηκα άγρια μια 18 χρόνια μικρότερη.

Για αυτό που λες για τη στύση: Έτσι είναι το σώμα μας, όταν είσαι 20 μπαίνεις και σε πρίζα ,ό,τι λάχει. Μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο εκλεκτικός. Και στις γυναίκες και στα πάντα. Θέλεις όταν θα γαμήσεις να γαμήσεις κάτι εκλεκτό και όχι κάτι φτηνό ή μία που απλά σου κάθεται. ίσως επειδή το κάνεις πιο σπάνια, ίσως επειδή έχουν πέσει οι αντοχές σου.

Για τις μικρές: Εσύ πάντα ήσουν πιπινιάρης ,αλλά γενικότερα ισχύει το εξής:
Όταν είσαι πιτσιρικάς, σε έλκουν οι μεγαλύτερες. Τις βλέπεις σαν δασκάλες στο σεξ, σαν λυσσάρες, το θεωρείς μεγάλο κατόρθωμα μια γυναίκα με εμπειρίες στο σεξ να κοιτάξει εσένα.
Οταν μεγαλώνεις βλέπεις τις συνομήλικές σου που έχουν σπάσει και αναζητάς το νεανικό ,ακμαίο σώμα. Εκεί το θεωρείς μεγάλη κατάκτηση μια γυναίκα που θα μπορούσε να έχει ένα επιβήτορα στην ηλικία της, να θέλει μόνο εσένα.

Άρα μια χαρά φυσιολογικός είσαι.

 

[ΤΙΜΩΡΟΣ(1)]

Γυναίκα στα 40 μόνη είναι γαμησέ τα τύπε.
Τι να την κάνεις;
Βρες καμία 25 - 30 αν μπορείς και παντρέψου την γιατί μετά τα 50 δε θα σου κάθονται.

 

[stadeos]

Eάν είχες χρήμα με ουρά ή πρόσβαση σε φτωχή χώρα με νεαρά μανούλια,το πρόβλημα σου θα λυνότανε αυτομάτως!

 

[Αγράμματος]

Εχόντας μπει πλέον στα δεύτερα ''αντα'' , προβληματίζομαι πολύ για το προσεχές μέλλον. Στο σεξουαλικό αλλά περισσότερο ίσως στο σχεσιακό...
Γράφοντας μια αρκετά καλή πορεία την τελευταία 20ετία, συνειδητοποιώ πως έχω μπει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι, που δύσκολα θα βγώ.
Πάντα ήμουν αρκετά εμφανίσιμος. Με ωραίο σώμα, σκληρό ύφος και σαγηνευτικό βλέμμα. Μέχρι εκεί.
Για κάποιο λόγο με πλησίαζαν (ασκούσα έλξη) πάντα οι μικρότερες. Στα 25-30 μου ήταν οι 20αρες και τώρα στα 40 μου οι 25+αρες.
Όλο αυτό το μοτίβο ξεκίνησε χωρίς να αντιλαμβάνομαι πως κάτι σημαίνει αυτό για μένα. Μέχρι που αντιλήφθηκα πως δεν λειτουργώ διαφορετικά...
Μετά από ένα γάμο που έληξε άδοξα, οι επόμενες συναναστροφές μου ήταν εντελώς random. Λίγες ήταν ικανές να με βάλουν σε διαδικασία να σκεφτώ το επόμενο σοβαρό βήμα.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου...
Το πρόβλημα είναι σωματικό/σαρκικό.
Μετά από σχεδόν 10 ερωτικές επαφές (συστηματικές / της μιας βραδιάς δεν έχει σημασία) αφού χώρισα, αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να πηδάω αν δεν με τρελαίνει αυτό που βλέπω.
Αν η γυναικά δεν έχει στητό βυζί, στογγυλό κωλαράκι και όμορφη επιδερμίδα, σχεδόν δεν καυλώνω.
Υπήρξαν αξιόλογες γυναίκες αυτό το διάστημα, λίγο μικρότερες ή συνομήλικες, που τα πράγματα που έκαναν στο κρεββάτι μου ήταν πρωτόγνωρα και ασύλληπτης καύλας... Φευ.
Δεν μου έκανε κουκου. Λίγα πράγματα...
Ηθελα πάντα το σκληρό κωλαράκι και την νεανική επιδερμίδα... και εξακολουθώ
Ίσως (στάνταρ) έχω την ανωριμότητα ενός 20άρη που ψάχνει να γ@μήσει τα καλύτερα μωράκια. Ίσως έχω -κακώς- ακόμα πολυ υψηλά πρότυπα...
Το θέμα είναι πως έτσι ''καις'' οποιαδήποτε γυναίκα φάνει στο διάβα σου. Και ο καιρός περνάει... και μεγαλώνουμε.
Πώς συμβιβάζεσαι ? και αν το κάνεις πώς πήθεις και το κάτω κεφάλι ?

Αυτό που μπορώ να σου πω μονάχα, ίσως και να το γνωρίζεις βέβαια.. Το μυαλό είναι το καλύτερο ΄΄εργαλείο΄΄ που διαθέτουμε στην εδώ ζωή μας, όπως όλα τα εργαλεία αν δεν μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά μπορεί να μας ''τραυματίσουν'', αν καταλαβαίνω καλά από τα γραφόμενα σου το μόνο που θα σου πρότεινα είναι να αφήσεις το μυαλό σου λίγο ελεύθερο και να σκέπτεσαι λιγότερο, έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο και οι σκέψεις μας εύκολα αλλάζουν όταν δωθούν ερεθίσματα!

 

[Joseph_1]

Αυτό που μπορώ να σου πω μονάχα, ίσως και να το γνωρίζεις βέβαια.. Το μυαλό είναι το καλύτερο ΄΄εργαλείο΄΄ που διαθέτουμε στην εδώ ζωή μας, όπως όλα τα εργαλεία αν δεν μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά μπορεί να μας ''τραυματίσουν'', αν καταλαβαίνω καλά από τα γραφόμενα σου το μόνο που θα σου πρότεινα είναι να αφήσεις το μυαλό σου λίγο ελεύθερο και να σκέπτεσαι λιγότερο, έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο και οι σκέψεις μας εύκολα αλλάζουν όταν δωθούν ερεθίσματα!

Ωραία τα λες, αλλά να σου πω την αλήθεια μου δεν πολύ κατάλαβα τι εννοείς.. Είτε να αποδεχτώ τη συνθήκη και να αφήσω τη ζωή να κυλίσει τυχαία. Είτε να ''ανοίξω'' τη σκέψη και το μυαλό μου για να δω με άλλο μάτι και τις πιό σιτεμένες..?