Θα ήθελα να περιγράψω την κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει. Αν κανένας τύπος θελήσει να γράψει καμία συμβουλή, είναι ευπρόσδεκτη.
Το 2016 άρχισα γυμναστική για να βελτιώσω την εμφάνισή μου. Λόγω απώλειας 60 κιλών πριν μερικά χρόνια, μου έμεινε μεγάλη περίσσεια δέρματος. Βραχίονες, κοιλιά, μέση. Με σκληρό διατροφικό πρόγραμμα και καλή γυμναστική έγινα αγνώριστος. Έφτιαξα πολύ καλό σώμα, δίνοντας έμφαση στον όγκο που μου αρέσει. Τα σχόλια των γυναικών ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά. Μπόρεσα να το κρατήσω μέχρι τον Μάρτιο του 2019.
Έπειτα, κάποια οικονομικά προβλήματα μού δημιούργησαν περιόδους βαρέων καταθλιπτικών επεισοδίων. Το σώμα μου αδυνατούσε να επανέλθει και όσο κι αν πιεζόμουν δεν έβγαιναν ούτε οι ανάσες μου. 1,5 χρόνο μετά, αφού λύθηκαν όλα τα προβλήματα, αδυνατώ, όσο και αν προσπαθήσω να επανέλθω σε μια γυμναστική και διατροφική ρουτίνα. Κάθομαι και σκέφτομαι πώς γίνεται να έτρωγα ασπράδια αυγού με βρώμη, να απέχω από το ψωμί κλπ. Βέβαια, αυτό προσπαθώ και το βελτιώνω τελευταία.
Τέλος, ειδικά από τη μέρα που πέρασα στο μεταπτυχιακό πριν 7 μήνες ξαφνικά σταμάτησα να πηγαίνω για τρέξιμο που προσπαθούσα να ξαναβρώ τα πατήματά μου, δεν ήθελα να πιάσω ούτε με αλτήρα, ούτε μπάρα, ούτε τίποτα, ενώ έχω εξοπλισμό.
Μίλησα με ένα φίλο και κατάλαβα ότι δεν έχω κίνητρο. Στη σχολή η πλειοψηφία ήταν γυναίκες και πάντα πρόσεχα την εμφάνισή μου. Τώρα που το μεταπτυχιακό γίνεται ιντερνετικά, κλεισμένος στο σπίτι, κλπ, έχω χάσει κάθε κίνητρο. Αρχίζω γυμναστική για μια-δυο εβδομάδες και την παρατάω. Και ξανά πάλι. Και ενώ θίγεται ο εγωισμός μου που με βλέπω σε άσχημη σωματική κατάσταση, κάθε προσπάθειά μου μένει ημιτελής.
Δεν ξέρω τι μπορεί να βρεθεί ως κίνητρο για να κρατήσω τις προσπάθειές μου.