Φαντάσματα-Στοιχειωμένα σπίτια-ιστορίες τρόμου!

[selena]

Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες που διαδίδονται για στοιχειωμένα σπίτια στον ελλαδικό χώρο συγκαταλέγεται η ιστορία του Διαμαντέικου σπιτιού στην περιοχή του Αχλαδόκαμπου Αργολίδας. Η υπηρέτρια του παλιού αρχοντικού ήταν η πρώτη που ανέφερε πως είδε κάποιες φευγαλέες θεόρατες παρουσίες να πλανιούνται στο σπίτι. Πίστεψε όπως είπε πως ήταν βρικόλακες που έκαναν την εμφάνισή τους κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και επιχειρούσαν να φάνε το αλεύρι από τις αποθήκες. Το 1925 το σπίτι πουλήθηκε στην οικογένεια Σελλή. Οι καινούριοι ένοικοι ένιωσαν δυσφορία και ανησυχία με τη διάχυτη αίσθηση εχθρότητας στην ατμόσφαιρα, με τους ανεπαίσθητους ήχους αργόσυρτων βημάτων και το απειλητικό συναίσθημα ότι κάποιος τους παρακολουθούσε. Λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση χειροτέρεψε, απότομοι υπόκωφοι κρότοι, πάταγοι και βουητά μυστηριώδους προέλευσης τάρασσαν τον ύπνο τους και τους ξυπνούσαν ξαφνικά τα βράδια. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αόρατα πλάσματα προσπαθούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους, μανταλώνοντας τις πόρτες, αλλάζοντας θέση στα προσωπικά αντικείμενα, μισανοίγοντας τα πορτόφυλλα, ανάβοντας φώτα και προκαλώντας αλλόκοτες δαιμονικές λάμψεις κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτά τα φαινόμενα δοκίμασαν γερά τα νεύρα των ενοίκων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το ιδιόμορφο σπίτι. Οι επόμενοι κάτοικοι του αρχοντικού ήταν οι οικογένειες Διαμαντογιάννη και Δολίτση. Σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής κάποια από τα μέλη της οικογένειας βρήκαν ατυχή και ανεξήγητο θάνατο και κυκλοφόρησε η φήμη ότι το σπίτι είναι καταραμένο. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1945, μια παράξενα ηχηρή αστραπή πάνω από την οροφή του σπιτιού φαίνεται πως ήταν το τελευταίο σημάδι του περίεργου όντος το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεώρησε αρκετή την αναστάτωση που προκάλεσε και από εκείνη τη μέρα εξαφανίστηκε μια και καλή από το κτίσμα

 

[crespo]

Λοιπόν δεν ξέρω αν και κατά πόσο πιστεύετε στα φαντάσματα αλλά αυτό που θα σας πω είναι πραγματικό! Οι φίλοι μου και εγώ είχαμε πάει μια βόλτα ένα απόγευμα προς βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Έξω δεν υπήρχε ψυχή επειδή έκανε και πολύ τσουχτερό κρύο. Λοιπόν, ξαφνικά έγινε διακοπή ρεύματος, δεν βλέπαμε και κατουρηθήκαμε από τον φόβο μας (συγνώμη την έκφραση). Χτυπήσαμε την πόρτα ενός σπιτιού επειδή τα σπίτια μας ήταν πολύ μακριά. Μια γριά κυρία μας άνοιξε και μας είπε «θέλετε κάτι;». Εγώ είπα «μπορούμε ναι καθίσουμε λίγο εδώ επειδή τα σπίτια μας είναι πολύ μακριά;». «Φυσικά», είπε η καλοσυνάτη κυρία.

Εμείς περάσαμε μέσα, μας είπε να βολευτούμε και εμείς καθίσαμε σε ένα καναπέ. Η κυρία άναψε ένα μικρό κεράκι. Εμάς μας πήρε ο ύπνος από την ωραία μουσική που μας έπαιζε η κυρία με ένα φλάουτο. Το άλλο πρωί ευχαριστήσαμε την κυρία και φύγαμε, πήγαμε να πιούμε πορτοκαλάδες τέλος πάντων. Να μην σας τα πολυλογώ εκεί στο καφέ ο σερβιτόρος μας ρώτησε περίεργος, ίσως του φανήκαμε τουρίστες, σε ποιο ξενοδοχείο κοιμηθήκαμε. Εμείς είπαμε ότι κοιμηθήκαμε σε εκείνο το σπίτι στην γωνία. Αυτός είπε «το σπίτι στην γωνία; Το σπίτι στην γωνία κάηκε πριν 3 χρόνια, να πάμε να σας το δείξω κιόλας». Πήγαμε και είδαμε ένα καμένο σπίτι, μπήκαμε μέσα και είδαμε κάτω ένα καμένο φλάουτο και ένα κεράκι σε ένα σημείο του σπιτιού που δεν είχε καεί.

μηπως καηκες και εσυ και τωρα ποσταρει το φάντασμά σου?

 

[selena]

Την εποχή που είχαν πρωτοβγεί οι στολές του σούπερμαν στην Κίνα, πολλά αγοράκια είχαν ντυθεί έτσι. Ένας τύπος όμως είχε αρχίσει έναν περίεργο διαγωνισμό για το παιδί που θα πετούσε πιο μακριά από μια πενταόροφη πολυκατοικία. Ο νικητής θα είχε μια νύχτα με τον πραγματικό σούπερμαν. Εκείνη τη μέρα 50 κινεζάκια πέθαναν και άλλα 24 είχαν βαριές κακώσεις στο κεφάλι. Όταν οι γονείς ανακάλυψαν τον ψυχοπαθή τον καταδίκασαν να πέσει και αυτός από την ίδια πολυκατοικία όπου σκοτώθηκαν και τα παιδάκια…

 

[larousse]

Την εποχή που είχαν πρωτοβγεί οι στολές του σούπερμαν στην Κίνα, πολλά αγοράκια είχαν ντυθεί έτσι. Ένας τύπος όμως είχε αρχίσει έναν περίεργο διαγωνισμό για το παιδί που θα πετούσε πιο μακριά από μια πενταόροφη πολυκατοικία. Ο νικητής θα είχε μια νύχτα με τον πραγματικό σούπερμαν. Εκείνη τη μέρα 50 κινεζάκια πέθαναν και άλλα 24 είχαν βαριές κακώσεις στο κεφάλι. Όταν οι γονείς ανακάλυψαν τον ψυχοπαθή τον καταδίκασαν να πέσει και αυτός από την ίδια πολυκατοικία όπου σκοτώθηκαν και τα παιδάκια…

εδω μεσα επειδη μας καβλωνεις ασχημα και τρωμε τα λεφτα μας στις πουτανες για εκδικηση θα σε βαλουμε να μας παρεις σε ολους μια πιπα !!!!!!!!!!!!

 

[selena]

θα σας διηγηθώ έναν θρύλο που ξεκίνησε και έγινε ιδιαίτερα γνωστός στις Σκανδιναβικές χώρες από ένα χωριό της Ρωσίας. Κάποτε μια ιδιαίτερα πιστή στην θρησκεία της γυναίκα είδε ένα πολύ περίεργο όνειρο.

Σύμφωνα με τον θρύλο η γυναίκα είδε μια μορφή ξαφνικά να εισέρχεται στο σπίτι, μια μαυροφορεμένη γυναίκα με ιδιαίτερα άσχημα χαρακτηριστικά και ένα περίεργο πλατύ χαμόγελο. Η μαυροφορεμένη της είπε λοιπόν «ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΜΑΣΑΙ;;;» αλλά δεν πήρε καμία απάντηση αφού ακόμα και στο όνειρο της η γυναίκα την είχε πάρει ο ύπνος. Η περίεργη φωνή μη παίρνοντας απάντηση συνέχισε λέγοντας «ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΟΙΜΗΣΟΥ. ΠΑΩ ΜΕΣΑ ΤΩΡΑ (ΣΤΟ ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ) ΝΑ ΕΥΛΟΓΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ».

Μόλις ξύπνησε θεώρησε ότι την επισκέφτηκε η Παναγία ή κάποια αγία, μετά όμως θυμήθηκε τη μορφή της και αυτό την παραξένευσε και έλεγε συνεχώς «Πως είναι δυνατόν να είναι τόσο άσχημη; Το σκεφτόταν για πολλές μέρες ώσπου άκουσε μια φωνή να της λέει «ΓΙΑΤΙ ΛΕΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΣΧΗΜΗ; ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΓΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ;» Αν δεν ήταν τότε η Παναγία ή μια αγία τότε ποιος, ποια ή καλύτερα τι την επισκέφτηκε;

 

[agiana]

Λοιπόν δεν ξέρω αν και κατά πόσο πιστεύετε στα φαντάσματα αλλά αυτό που θα σας πω είναι πραγματικό! Οι φίλοι μου και εγώ είχαμε πάει μια βόλτα ένα απόγευμα προς βράδυ στο κέντρο της Αθήνας.

Πολύ τέλειο μοιάζει για να είναι αληθινό......

 

[larousse]

Πολύ τέλειο μοιάζει για να είναι αληθινό......

φιλε οσο ευκολα βρισκεις 5αρια βυζια στην πιατσα φυσικα αλλο τοσο ειναι και αυτο αληθινο...

 

[skalks]

Λοιπόν δεν ξέρω αν και κατά πόσο πιστεύετε στα φαντάσματα αλλά αυτό που θα σας πω είναι πραγματικό! Οι φίλοι μου και εγώ είχαμε πάει μια βόλτα ένα απόγευμα προς βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Έξω δεν υπήρχε ψυχή επειδή έκανε και πολύ τσουχτερό κρύο. Λοιπόν, ξαφνικά έγινε διακοπή ρεύματος, δεν βλέπαμε και κατουρηθήκαμε από τον φόβο μας (συγνώμη την έκφραση). Χτυπήσαμε την πόρτα ενός σπιτιού επειδή τα σπίτια μας ήταν πολύ μακριά. Μια γριά κυρία μας άνοιξε και μας είπε «θέλετε κάτι;». Εγώ είπα «μπορούμε ναι καθίσουμε λίγο εδώ επειδή τα σπίτια μας είναι πολύ μακριά;». «Φυσικά», είπε η καλοσυνάτη κυρία.

Εμείς περάσαμε μέσα, μας είπε να βολευτούμε και εμείς καθίσαμε σε ένα καναπέ. Η κυρία άναψε ένα μικρό κεράκι. Εμάς μας πήρε ο ύπνος από την ωραία μουσική που μας έπαιζε η κυρία με ένα φλάουτο. Το άλλο πρωί ευχαριστήσαμε την κυρία και φύγαμε, πήγαμε να πιούμε πορτοκαλάδες τέλος πάντων. Να μην σας τα πολυλογώ εκεί στο καφέ ο σερβιτόρος μας ρώτησε περίεργος, ίσως του φανήκαμε τουρίστες, σε ποιο ξενοδοχείο κοιμηθήκαμε. Εμείς είπαμε ότι κοιμηθήκαμε σε εκείνο το σπίτι στην γωνία. Αυτός είπε «το σπίτι στην γωνία; Το σπίτι στην γωνία κάηκε πριν 3 χρόνια, να πάμε να σας το δείξω κιόλας». Πήγαμε και είδαμε ένα καμένο σπίτι, μπήκαμε μέσα και είδαμε κάτω ένα καμένο φλάουτο και ένα κεράκι σε ένα σημείο του σπιτιού που δεν είχε καεί.

ΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑ

 

[selena]

φιλε οσο ευκολα βρισκεις 5αρια βυζια στην πιατσα φυσικα αλλο τοσο ειναι και αυτο αληθινο...

4αρια ομως;

 

[agiana]

φιλε οσο ευκολα βρισκεις 5αρια βυζια στην πιατσα φυσικα αλλο τοσο ειναι και αυτο αληθινο...

Λάρυ, αν πετύχεις τίποτις τέτοιο για σφύρα. ;)

 

[selena]

Ο διοικητής είχε πάρει μια ομάδα 20 φαντάρων, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, για βραδινή άσκηση. Μετά από κάποιες ώρες πεζοπορίας, κατά την επιστροφή τους στο στρατόπεδο, περνούσαν μέσα από ένα στενό δρομάκι, ανοίγματος περί το 1 μέτρο, δεξιά και αριστερά φράκτες ύψους 1,5-2 μέτρων και πέρα από τους φράκτες χωράφια και πυκνό σκοτάδι.

Καθώς προχωρούσαν άρχισε να ακούγεται μέσα στην απόλυτη σιωπή ήχος από ποδοβολητό αλόγου. Ο πατέρας μου όπως και οι υπόλοιποι άρχισαν να ψάχνουν δεξιά και αριστερά ξαφνιασμένοι να δουν τι συμβαίνει. Ο ήχος ολοένα και δυνάμωνε, ενώ τίποτα δεν φαινόταν από καμιά κατεύθυνση. Τρομαγμένη η ομάδα έσκυψε και στάθηκε όσο το δυνατόν κοντύτερα στους φράκτες καθώς δεν μπορούσαν να δουν παρά μόνο μερικά μέτρα πιο μπροστά και πιο πίσω από εκεί που βρίσκονταν και μερικά μέτρα πίσω από τους δυο φράκτες. Τα κεφάλια στρέφονταν νευρικά προς κάθε κατεύθυνση όταν ξαφνικά ο ήχος που ακουγόταν πολύ δυνατός πια, σαν να βρισκόταν διπλά τους, χάθηκε εντελώς. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα απορημένων βλεμμάτων μεταξύ των μελών της ομάδας, ανασηκώθηκαν σιγά σιγά κοιτάζοντας πάλι γύρω γύρω, ξανά τίποτα δεν φαινόταν.



Μόλις ο διοικητής έδωσε διαταγή να μπουν ξανά σε θέσεις για να συνεχίσουν, ο ήχος άρχισε πάλι αυτή τη φορά πολύ δυνατότερος και γρήγορος και ένας καβαλάρης εμφανίστηκε πίσω από τη μια πλευρά του φράκτη, ντυμένος με παλιά στρατιωτική στολή και κράνος και φώναξε «γεια σας παλικάρια». Κάλπασε πάνω σε ένα καφέ άλογο για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα απομακρύνοντας από την ομάδα μέχρι που χάθηκε η εικόνα του στο σκοτάδι μαζί με τον ήχο.

Το περιστατικό συζητήθηκε έντονα καθώς όλοι ήταν τρομαγμένοι και απορημένοι από το παράξενο του φαινομένου. Οι περιοχές αυτές είναι ακατοίκητες και ερημικές, καθαρά για στρατιωτικές ασκήσεις, η στολή του καβαλάρη παλιά πολεμική, ίσως από τον 2ο Παγκόσμιο και ο ήχος που χάθηκε και επανεμφανίστηκε ξαφνικά. Μερικοί φαντάροι είπαν πως ήταν η ψυχή κάποιου στρατιώτη που περιπλανιέται ξεχασμένη. Πιστεύεται ότι σε πεδία πολεμικών μαχών, όπου έχει χυθεί πολύ αίμα, το χώμα της περιοχής είναι ποτισμένο από αρνητική ενέργεια, φόβο, αγωνιά, θάνατο. Έτσι τις περασμένες ώρες, όπως και σε αυτή την περίπτωση, περίπου 3 τα ξημερώματα, διάφορα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα. Από το ίδιο σημείο πέρασαν κι άλλες φορές όμως μόνο 2 φορές ακόμα ακούστηκαν ψίθυροι και ήχοι από γέμισμα και οπλισμό μέσα από το σκοτάδι.

σημειωση αυτη την ιστορια καπου τη βρηκα.

 

[larousse]

αμα σε παει η σελενα στα καμενα σπιτια με τις γριες και στον αχλαδοκαμπο με το εξαφανισμενο σπιτι τοτε θα σου δωσω την μια και μοναδικη βυζαρου που υπαρχει !!!!!!!

 

[loytsos]

 ποιά ...αδελφή ..κανει τη ....σελένα  ???  

 

[larousse]

Ο διοικητής είχε πάρει μια ομάδα 20 φαντάρων, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, για βραδινή άσκηση. Μετά από κάποιες ώρες πεζοπορίας, κατά την επιστροφή τους στο στρατόπεδο, περνούσαν μέσα από ένα στενό δρομάκι, ανοίγματος περί το 1 μέτρο, δεξιά και αριστερά φράκτες ύψους 1,5-2 μέτρων και πέρα από τους φράκτες χωράφια και πυκνό σκοτάδι.

Καθώς προχωρούσαν άρχισε να ακούγεται μέσα στην απόλυτη σιωπή ήχος από ποδοβολητό αλόγου. Ο πατέρας μου όπως και οι υπόλοιποι άρχισαν να ψάχνουν δεξιά και αριστερά ξαφνιασμένοι να δουν τι συμβαίνει. Ο ήχος ολοένα και δυνάμωνε, ενώ τίποτα δεν φαινόταν από καμιά κατεύθυνση. Τρομαγμένη η ομάδα έσκυψε και στάθηκε όσο το δυνατόν κοντύτερα στους φράκτες καθώς δεν μπορούσαν να δουν παρά μόνο μερικά μέτρα πιο μπροστά και πιο πίσω από εκεί που βρίσκονταν και μερικά μέτρα πίσω από τους δυο φράκτες. Τα κεφάλια στρέφονταν νευρικά προς κάθε κατεύθυνση όταν ξαφνικά ο ήχος που ακουγόταν πολύ δυνατός πια, σαν να βρισκόταν διπλά τους, χάθηκε εντελώς. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα απορημένων βλεμμάτων μεταξύ των μελών της ομάδας, ανασηκώθηκαν σιγά σιγά κοιτάζοντας πάλι γύρω γύρω, ξανά τίποτα δεν φαινόταν.



Μόλις ο διοικητής έδωσε διαταγή να μπουν ξανά σε θέσεις για να συνεχίσουν, ο ήχος άρχισε πάλι αυτή τη φορά πολύ δυνατότερος και γρήγορος και ένας καβαλάρης εμφανίστηκε πίσω από τη μια πλευρά του φράκτη, ντυμένος με παλιά στρατιωτική στολή και κράνος και φώναξε «γεια σας παλικάρια». Κάλπασε πάνω σε ένα καφέ άλογο για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα απομακρύνοντας από την ομάδα μέχρι που χάθηκε η εικόνα του στο σκοτάδι μαζί με τον ήχο.

Το περιστατικό συζητήθηκε έντονα καθώς όλοι ήταν τρομαγμένοι και απορημένοι από το παράξενο του φαινομένου. Οι περιοχές αυτές είναι ακατοίκητες και ερημικές, καθαρά για στρατιωτικές ασκήσεις, η στολή του καβαλάρη παλιά πολεμική, ίσως από τον 2ο Παγκόσμιο και ο ήχος που χάθηκε και επανεμφανίστηκε ξαφνικά. Μερικοί φαντάροι είπαν πως ήταν η ψυχή κάποιου στρατιώτη που περιπλανιέται ξεχασμένη. Πιστεύεται ότι σε πεδία πολεμικών μαχών, όπου έχει χυθεί πολύ αίμα, το χώμα της περιοχής είναι ποτισμένο από αρνητική ενέργεια, φόβο, αγωνιά, θάνατο. Έτσι τις περασμένες ώρες, όπως και σε αυτή την περίπτωση, περίπου 3 τα ξημερώματα, διάφορα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα. Από το ίδιο σημείο πέρασαν κι άλλες φορές όμως μόνο 2 φορές ακόμα ακούστηκαν ψίθυροι και ήχοι από γέμισμα και οπλισμό μέσα από το σκοτάδι.

σημειωση αυτη την ιστορια καπου τη βρηκα.

εδω υπαρχει μια ανακριβεια γιατι ειμουν και εγω εκει δεν ειπε γεια σας παλικαρια ειπε φωτια και τσεκουρι ηταν ο κολοκωτρονης !!!!!!!!!!!!

 

[agiana]

αμα σε παει η σελενα στα καμενα σπιτια με τις γριες και στον αχλαδοκαμπο με το εξαφανισμενο σπιτι τοτε θα σου δωσω την μια και μοναδικη βυζαρου που υπαρχει !!!!!!!

Done! This a goal to achieve!!!

 

[selena]

Διαβάστε και μια άλλη, έχει να κάνει με φαντάρο και σκοπιά. Λένε επίσης ότι είναι αληθινή. Ήταν λοιπόν ένας νεαρός φαντάρος ο οποίος ήταν φρικαρισμένος στην ιδέα της σκοπιάς. Όταν ήρθε η ώρα να φυλάξει σκοπιά προσπάθησε να τα αποβάλλει όλα από μέσα του και να πάει. Όταν πήγε, του ανατέθηκε να περιπολεί μια περιοχή 50-60 μέτρα. Να σημειωθεί ότι ήταν σε μια περιοχή όπου ήταν πολύ έρημα και ειδικά βράδυ ο καθένας θα φοβόταν να βρίσκεται εκεί. Καθώς περνούσε η ώρα άκουγε μια παιδική και χαρούμενη μελωδία, στην αρχή πολύ σιγά ίσα να σπάει την νεκρική σιγή. Μετά από λίγη ώρα η ευτυχή μελώδια γινόταν όλο και πιο δυνατή. Όπως είναι φυσικό ο φαντάρος τα έχασε αλλά προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία του. Λίγο αργότερα σταμάτησε η μελωδία και μετά από λίγη ώρα καθώς έκανε τα βήματα της σκοπιάς σε έναν κάθετο δρόμο, στα αριστερά του διέκρινε μια φιγούρα, με όλη του την δύναμη φώναξε αλτ τις ει. Προχωρώντας προς το μέρος της αντιλήφθη ότι ήταν ένα μικρό κοριτσάκι γύρω στα 5, ήταν γυρισμένο σε θέση προφίλ και τα ξανθά μαλλιά της κάλυπταν το πρόσωπο της. Μόλις κατάλαβε ότι ήταν μικρή κατέβασε το όπλο, και άρχισε να ρωτάει με όμορφο τρόπο τη μικρή, ”κοριτσάκι τι δουλεία έχεις εσύ εδώ τέτοια ώρα, μήπως έχεις χαθεί;”. Το παιδί δεν απαντούσε, αυτός συνέχισε να ρωτάει χωρίς ωστόσο να παίρνει κάποια απάντηση. Λίγο αργότερα η μικρή μετά από μια ακόμα ερώτηση γύρισε το κεφάλι της το οποίο είχε κατακόκκινα και πρησμένα μάτια και το πρόσωπο της ήταν σαν σαπισμένο. Ο φαντάρος αυτός όπως είναι αναμενόμενο τα έχασε και από το σοκ δεν ξαναμίλησε ποτέ, και είναι κλεισμένος σε ψυχιατρείο.

 

[selena]

Αυτήν την ιστορία τη διάβασα κάπου στο ίντερνετ. Συνέβη σε ένα τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Μία φοιτήτρια ζήτησε από έναν συμφοιτητή να της αντιγράψει τις τελευταίες σελίδες από κάτι σημειώσεις σε ένα μάθημα. Είχε μείνει το προηγούμενο εξάμηνο στο μάθημα επειδή είχε χάσει εκείνες τις σελίδες. Πρώτη φορά την γνώρισε αυτός αλλά συμφώνησε. Από τότε όμως δε μπόρεσε να τη ξαναβρεί στη σχολή. Όταν ρώτησε τα άλλα παιδιά για αυτήν και είπε το όνομά της διαπίστωσε ότι και από άλλους είχε ζητήσει τις σημειώσεις. κάποιοι όμως ήξεραν την ιστορία για αυτήν: Ήταν μια κοπέλα που έμενε στο συγκεκριμένο μάθημα συνεχώς γιατί της έλειπαν οι σελίδες να διαβάσει. Μέχρι που πριν λίγα χρόνια αυτοκτόνησε. Από τότε επισκέπτεται το φάντασμά της φοιτητές που στο εξάμηνό τους έχουν αυτό το μάθημα και τους ζητάει τις σημειώσεις.

 

[selena]

Στην Αθήνα στο Μαρούσι, στο νεκροταφείο, υπάρχει ένα φάντασμα το οποίο τριγυρίζει εκεί γύρω. Το φάντασμα από ένα μικρό κοριτσάκι που φοράει τις πιτζάμες του, ξανθά μακριά μαλλιά και έχει τα χέρια της μπροστά στο στήθος του, αυτό το κορίτσι οι πιο πολύ νομίζουν ότι έχει χαθεί, άμα το πλησιάσεις να το μιλήσεις θα σε κοιτάξει, αλλά έχει μια ιδιαιτερότητα, σε κοιτάζει αλλά δεν έχει μάτια, λες και τα μάτια είναι ξεριζωμένα.

 

[crespo]

Αυτήν την ιστορία τη διάβασα κάπου στο ίντερνετ. Συνέβη σε ένα τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Μία φοιτήτρια ζήτησε από έναν συμφοιτητή να της αντιγράψει τις τελευταίες σελίδες από κάτι σημειώσεις σε ένα μάθημα. Είχε μείνει το προηγούμενο εξάμηνο στο μάθημα επειδή είχε χάσει εκείνες τις σελίδες. Πρώτη φορά την γνώρισε αυτός αλλά συμφώνησε. Από τότε όμως δε μπόρεσε να τη ξαναβρεί στη σχολή. Όταν ρώτησε τα άλλα παιδιά για αυτήν και είπε το όνομά της διαπίστωσε ότι και από άλλους είχε ζητήσει τις σημειώσεις. κάποιοι όμως ήξεραν την ιστορία για αυτήν: Ήταν μια κοπέλα που έμενε στο συγκεκριμένο μάθημα συνεχώς γιατί της έλειπαν οι σελίδες να διαβάσει. Μέχρι που πριν λίγα χρόνια αυτοκτόνησε. Από τότε επισκέπτεται το φάντασμά της φοιτητές που στο εξάμηνό τους έχουν αυτό το μάθημα και τους ζητάει τις σημειώσεις.

 

[selena]

Έχω ακούσει από μια φίλη μου και από πολλά άτομα που μένουν Μεσόγεια ότι στον παλιό δρόμο που οδηγεί στο αεροδρόμιο στα Σπάτα υπάρχει το φάντασμα μιας γυναίκας. Συγκεκριμένα λένε ότι είναι το πνεύμα μιας γυναίκας η οποία περίμενε πριν από πολλά χρόνια το λεωφορείο σε μια στάση στο συγκεκριμένο δρόμο.

Κάποια μέρα εκεί έγινε ένα ατύχημα και ένα λεωφορείο έπεσε στη στάση και την αποκεφάλισε και από τότε το φάντασμα της περιφέρεται στο δρόμο. Έχουν ακουστεί μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν περπατήσει στο δρόμο κάποια βραδινή στιγμή και έχουν δει μια ακέφαλη γυναικεία μορφή. Συνήθως η συγκεκριμένη γυναίκα λένε ότι έρχεται να ζητήσει τσιγάρο από τους περαστικούς και ο μύθος λέει ότι παίρνει τη ψυχή εκείνων που δεν έχουν τσιγάρο να της δώσουν. Επίσης λέγεται ότι ο διάβολος και τα κακά δαιμόνια που είναι υπεύθυνα για το παγίδευμα ψυχών στον υλικό κόσμο φοβούνται τη φωτιά και γι αυτό το λόγο γλιτώνουν όσοι κρατάνε αναμμένη φωτιά και λένε το πάτερ υμών 3 φορές.

Γι αυτό μου χε πει η φίλη ότι αν περάσεις το συγκεκριμένο δρόμο τέτοια ώρα ( αν θυμάμαι καλά την ιστορία η ώρα είναι συγκεκριμένη και είναι ή στις 11 ή στις 12) θα δεις πολλά αυτοκίνητα στα οποία οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα να κρατάνε αναπτήρες ανοιχτούς. Η συγκεκριμένη κοπέλα μου είπε ότι είχε δει και η ίδια μπροστά της το φάντασμα όταν περνούσε με το αυτοκίνητο μιας παρέας της για να πάνε σε φιλικό σπίτι και κρατούσαν όλοι στο αμάξι ( και αυτή) αναμμένο αναπτήρα. Επίσης μου είπε ότι δεν κάνει να μιλάς και κυρίως να απευθύνεσαι στο φάντασμα όταν το δεις. Έχετε ακούσει κάτι παρόμοιο για το συγκεκριμένο θέμα; Μη με ρωτήσετε ποιος δρόμος είναι γιατί δε θυμάμαι. Δε θα κάθομαι να ρωτάω γνωστούς για το συγκεκριμένο θέμα και με τη κοπέλα έχω να τη δω κάμποσα χρόνια αφού ζει πλέον εξωτερικό.