Την Κατερίνα τη γνώρισα σε μια κηδεία, στο μακρινό 1991. Είχα πάει να συλλυπηθώ, και όπως έβγαινα από την εκκλησία εκείνη έμπαινε. Γύρισα και την κοίταξα και έκπληκτος είδα ότι ταυτόχρονα με τσέκαρε κι εκείνη. Ελα Παναγία μου! (αναφώνησα μέσα μου) και σκέφτηκα πως όχι τυχαία λέγεται πως δεν υπάρχει Γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς χαμόγελο. Ρώτησα σε μια παρέα φίλων πια είναι αυτή που περιμένει στη σειρά να συλλυπηθεί. «Η Κατερίνα, η νέα φιλόλογος, Αθηναία, σνομπαρία» μου απαντάει ένας φίλος μου. Για να συμπληρώσει ένας άλλος «Σου ρίχνει 8 χρόνια μαλάκα, δεν είναι για τα μούτρα σου»
Μάλιστα…..
Μετά από λίγες ημέρες, είχα τα γενέθλιά μου και κάλεσα μια παρέα φίλων να συναντηθούμε σε ένα μπαράκι που έπαιζε αξιοπρεπή Live μουσική για να κεράσω. Μου λέει η φίλη κολλητού, «έχουμε πει και σε μια κοπέλα που νοικιάζει δίπλα μας, έχει έρθει στο χωριό από το Σεπτέμβρη και δεν έχει παρέες εδώ, αν δεν σε πειράζει». Δεν πήγε αμέσως το μυαλό μου ώσπου….ανοίγει η πόρτα και μπαίνει... η Κατερίνα! (Εκεί συστηθήκαμε). Καλοντυμένη με πολύ απλό τρόπο, με ένα μονοκόμματο μαύρο φόρεμα που αποκάλυπτε στήθη και μπούτια. Όλο το μαγαζί γύρισε και την κοίταξε! «Χρόνια πολλά» μου ευχήθηκε με ένα χαμόγελο αστραφτερό! Ήμουν ήδη κεραυνοβολημένος μαζί της.
Άνετη, κοινωνική, αεράτη, συμμετείχε όλη τη βραδιά με άνεση στην κουβέντα. Τα μάτια της είχαν την αστραφτερή ματιά μιας καλοζωισμένης 30άρας, έμπειρης, δυναμικής. Μπροστά της αισθανόμουνα πιτσιρίκι. Ωστόσο….θυμόμουν πως με τσέκαρε στην κηδεία και κρατούσα χαρακτήρα, έκανα ισότιμο διάλογο μαζί της, όσο μπορούσα, δεν ήμουν χάνος. Κάποια στιγμή έρχεται και κάθεται δίπλα μου. ‘Βαρέθηκα τόση ώρα να σου φωνάζω για να μιλήσουμε» μου λέει, εννοώντας ότι η μπάντα του μαγαζιού έπαιζε πολύ δυνατά. Απορροφηθήκαμε από το μεταξύ μας διάλογο τόσο που σε λίγο δεν υπήρχε μπάντα, δεν υπήρχε η υπόλοιπη παρέα, είχα ξεχάσει ότι είχα γενέθλια. Και γίνεται το.... Θαύμα των Γενεθλίων. Τη νοιώθω κάτω από το τραπέζι να μου πιάνει το χέρι! Δεν ξέρω πόσα χρώματα άλλαξα εκείνη τη στιγμή (μετά από χρόνια έμαθα από τους κολλητούς ότι άλλαξα πολλά) αλλά κατάλαβα ότι η Κατερίνα θα ήταν το δώρο μου για εκείνο το βράδυ. Με συνοπτικές διαδικασίες κόψαμε την τούρτα, ζήτησα λογαριασμό και το βλέμμα της, αχ!.. Αυτό το διαβολεμένο, πανέξυπνο βλέμμα της με σκάναρε όλη την ώρα. Είχα κομπλάρει, δεν ήξερα τι να κάνω, το κατάλαβε και κάνοντας ότι της έπεσε το τσαντάκι, σκύβει να το πάρει μου ψιθυρίζει «που θα τιμήσουμε τα γενέθλιά σου πριβέ;» Εκει έχω ένα κενό στη μνήμη μου, έχουν περάσει και κάποιες δεκαετίες, και στο επόμενο κλικ ειμαστε μέσα στο αμάξι της με κατεύθυνση σπίτι της. Όμως…μας απασχολούσαν οι άγραφοι νόμοι της επαρχίας. Πως θα μπούμε σπιτι της; Θα μας δει όλο το χωριό. Τι θα πούμε στη σπιτονοικοκυρά της (που ήταν και γνωστή με τη μάνα μου), πως θα κάνουμε ότι κάνουμε χωρίς…να ακουστούμε; Διάφορα τέτοια μικροαστικά με βασάνιζαν και μου λέει «Το βρήκα!». Είχε αρχίσει να χιονίζει. Κάνει μεταβολή και αρχίζει να οδηγεί προς ένα ύψωμα έξω από το χωριό. «Που πας;» τη ρωτάω, και κεραυνοβολώντας με, με ένα ακόμα βλέμμα μου απαντάει «θα δείς σε λίγο γλυκό αγόρι». Παρκάρει στο ύψωμα, όπου φαίνονταν όλο το χωριό από κάτω. Ρομαντική σκέψη (σκέφτηκα) και σαν να διάβασε τη σκέψη μου αποκρίνεται «Δεν είναι αυτό που νομίζεις, περίμενε 10 λεπτά». Σε 10 λεπτά τα τζάμια του αυτοκινήτου είχαν κλείσει από το χιόνι. Εντυπωσιασμένος, περίμενα να κάνει και την επόμενη «πρώτη κίνηση». Μετά από λίγα λεπτά που φάνηκαν αιώνες, δεν κρατιέμαι άλλο, ούτε αυτή, και ριχνόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Φιλιά με πάθος, χουφτώματα, για πότε με τσιμπούκωσε, για πότε με καβάλησε, όλα αυτά -μετά από τόσες δεκαετίες- μου φαίνονται σαν μια αστραπή. Δεν είχα ξανακάνει κάτι με 30άρα, 2 σχέσεις είχα μόνο στο ενεργητικό μου, μία στο πανεπιστήμιο με μία συμφοιτήτριά μου, και μια πιο σύντομη με μια -μικρότερή μου ένα χρόνο- συμπαθητική κοπέλα, που όμως δεν ταιριάζαμε σε τίποτα. Πάνω στην υπέρτατη κάβλα μου λέει «Γαμάς πολύ καλά για την ηλικία σου να ξέρεις. Απόψε είναι τα γενέθλιά σου! Τι επιθυμία θέλεις να σου πραγματοποιήσω;». Ξέπνοα τραύλισα μια λέξη, μόνο μια, αυτή που έμελλε, από εκείνη τη βραδιά και μετά να γίνει η σημαία της ερωτικής μου ζωής: «κ….ώλος…». Τα μάτια της άστραψαν από κάβλα, αυτοκυριαρχία και έκπληξη! «Στις διαταγές σας» μου είπε ψιθυριστά και τράβηξε όλο το -άδειο εκεινη τη στιγμή- κάθισμα του οδηγού, μπροστά, μέχρι που δίπλωσε στο τιμόνι. «Πέρασε στο πίσω κάθισμα» είπε με αποφασιστικότητα !
Πήγα και περίμενα να δω τι σκαρφίστηκε. Και είδα, ωσάν τυφλός! Γυρίζει πλάτη σε εμένα, πιάνει τον πούτσο μου και κάνει βαθύ κάθισμα. Με μιάς η πούτσα μου εξαφανίστηκε μέσα στον κώλο της. Η πρώτη μου φορά από την πίσω πόρτα έγινε τόσο εύκολα, τόσο ανώδυνα, τόσο….καμία σχέση με το πως τη φανταζόμουν ( με δάχτυλα, σάλια, επιφωνήματα «αχ πονάω» κλπ, κάπως έτσι τη φανταζόμουν). Αρχισε να γαμιέται πάνω στο καβλί μου με άνεση και ταυτόχρονα να παίζει την κλειτορίδα της. Εγώ ήμουν σε φάση «όνειρο ζω μη με ξυπνάτε» και μου λέει «είσαι έτοιμος να χύσεις, έλα, πάμε μαζί». Ευτυχώς που είμασταν παρκαρισμένοι στο ύψωμα, στην άκρη του χωριού. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, θα είχαμε σηκώσει όλο το χωριό με τα βογγητά μας στο πόδι. Μείναμε αγκαλιασμένοι και ξέπνοοι έτσι καμία ώρα, ενώ το χιόνι είχε σχεδόν θάψει το αμάξι. Αφού βρήκα την ανάσα μου της ψέλλισα ένα «σε ευχαριστώ» για να μου ανταποδώσει «είσαι πολύ γλυκό αγόρι».
Η επόμενη μέρα δεν ήταν εύκολη. Ηταν μεγάλη πρόκληση για το μικρό χωριό η σχέση μου με την Κατερίνα, την Αθηναία, την «ποιος ξέρει με πόσους έχει πάει». Εκείνη ήθελε τα βράδια να κοιμάμαι σπίτι της, εγώ ήθελα να κρατάμε κάποιες ισορροπίες και να επιστρέφω στο πατρικό μου, ενώ οι αδιάκριτες ερωτήσεις έπεφταν βροχή εκατέρωθεν. Παράλληλα, στο δρόμο, άλλοι μας σφυρίζανε, άλλοι σταυροκοπιότανε, ενώ τα σχόλια που εισέπραττε στο σχολείο που δούλευε, τύπου «τεκνατζού», «καραπουτανάρα», "κακό παράδειγμα για τα παιδιά μας" είχαν αρχίσει να της χαλάνε τη διάθεση. Αλλά έστω κι έτσι το ζούσαμε. Κι εκείνη είχε ξεφύγει, όπως μου είπε, από έναν παντρεμένο αρκετά μεγαλύτερό της, που την τσαλαπάτησε ψυχολογικά κι εγώ επιτέλους ένοιωθα γαμιάς! Μαζί της ξεψάρωσα, μαζί της αύξησα την αυτοπεποιήθησή μου.
Το Μάρτη μου ανακοίνωσε πως πήρε μετάθεση για Αθήνα. «Και τώρα τι;» Αναρωτήθηκα. «Και τώρα τίποτα γλυκό μου αγόρι» μου απάντησε. Δεν κάνω σχέσεις από απόσταση, δε θα λιώσουμε στα περίπτερα να τηλεφωνιόμαστε και κάπου εδώ πρέπει να κάνω κι ένα παιδάκι, κατά προτίμηση με έναν άνδρα έτοιμο να γίνει σύζυγος». Και κάπου εκεί το λήξαμε, όμορφα….
.....όμορφα; Εσύ τι λες αναγνώστη; Ομορφα; Ακόμα θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση και μια φαρμακερή δαγκωνιά στην καρδιά, ολοζώντανη, σαν να μην έφυγε ποτέ, σαν να ήταν χθες και όχι πριν από τριάντα τόσα χρόνια με τσιμπάει.
Από τότε έχουν περάσει από τη ζωή μου -εικάζω- το μεγαλύτερο μέρος των Απάντων μου. Εκείνη τη βραδιά όμως στο σαραβαλάκι της Κατερίνας, τη στιγμή του ηλεκτροσόκ, τη στιγμή της Μύησης, δεν την ξέχασα ποτέ.
Σε ευχαριστώ Κατερίνα, όπου και αν είσαι. Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.
Γ
