Tasos Pornos
Μέλος
- Εγγρ.
- 31 Μαρ 2016
- Μηνύματα
- 668
- Like
- 4
- Πόντοι
- 6
Ο σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης, γιος του Χάρρυ Κλυνν και "ψυχή" του Gagarin,πέθανε σε ηλικία 49 ετών.
Ήταν σκηνοθέτης και ψυχή του συναυλιακού χώρου Gagarin 205 που έχει φιλοξενήσει μερικά από τα ιστορικότερα live που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας.
Η πιο πρόσφατη ταινία του ήταν οι "Αισθηματίες" ενώ το τελευταίο διάστημα εργαζόταν για να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ.
Η ζωή και το έργο του
Ο Ν. Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών στις 9 Σεπτεμβρίου 1966.
Ήταν γιος του σατιρικού καλλιτέχνη Βασίλη Τριανταφυλλίδη (Χάρρυ Κλυνν) και της Χαρίκλειας Μακρή.
Σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου στο διάστημα 1990-1992.
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία ήταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ"Momus:Amongst Women Only",που γυρίστηκε στα πλαίσια της πρακτικής του στο τρίτο τρίμηνο των σπουδών του στο Λονδίνο.
Η πτυχιακή του ταινία Dogs Licking My Heart(τα Σκυλιά Γλείφουν Την Καρδιά Μου)με τον μουσικό Μπλέιν Ρέινινγκερ και τον Παναγιώτη Θανασούλη κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Μυθοπλασίας στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το 1993.
Η ταινία προβλήθηκε και σε διεθνή φεστιβάλ.
Την ίδια χρονιά,το 1993,σκηνοθέτησε σε ασπρόμαυρο super 8 mm φιλμ το video clip για το κομμάτι"Δεν Χωράς Πουθενά" του συγκροτήματος Τρύπες.
Ακόμη σκηνοθέτησε και μια ταινία μικρού μήκους από την συναυλία των Τρυπών στο club Marquee του Λονδίνου.
Το 1995 ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Ράδιο Μόσχα" με τους Σβετλάνα Πανκράτοβα,Χάρρυ Κλυνν,Blaine L. Reininger,Kώστα Γκουσγκούνη, Απόστολο Σουγκλάκο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
Η υπόθεση αφορά μία Ρωσίδα χορεύτρια που δουλεύει σε ελληνικό καμπαρέ και γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα στο αφεντικό της,έναν πληρωμένο δολοφόνο και έναν βιολιστή χαρτοπαίκτη.
Η ταινία προβλήθηκε στο Πληροφοριακό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μερικούς μήνες αργότερα η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του ΥΠΠΟ.
Το"Ραδιο Μόσχα"ταξίδεψε σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το 1996 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2 την τηλεταινία "Το Παλτό",μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ από τον ίδιο και την Ευγενία Λυρούδια με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Βασίλη Διαμαντόπουλο στους ρόλους του πελάτη και του ράφτη αντίστοιχα.
Δύο χρόνια αργότερα γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2, το ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα Tuxedomoon με τίτλο"No Tears".
Τα γυρίσματα έγιναν με αφορμή την επετειακή συναυλία του συγκροτήματος για τα δέκα τους χρόνια στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Παράλληλα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης συνεργάστηκε με τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη για το σενάριο της ταινίας "Μαύρο Γάλα".
Η ταινία ολοκληρώθηκε στα 1999. Πρωταγωνιστούν οι Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ιεροκλής Μιχαηλίδης,Τάνια Νασιμπιάν, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου,Ρένος Χαραλαμπίδης,Μυρτώ Αλικάκη,Θέμις Πάνου, Παναγιώτης Θανασούλης,Άννα Μάσχα,Blaine L.Reininger και ο Κώστας Γκουσγκούνης. Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο 40ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δεν απέσπασε καμία διάκριση.
Το 1999,σε ηλικία 70 ετών,ο Αμερικανός μουσικός Σκρίμιν Τζέι Χόκινς επισκέφθηκε την Ελλάδα και έδωσε δύο συναυλίες μετά από πρόσκληση του Νίκου Τριανταφυλλίδη,ο οποίος και κινηματογράφησε αυτές τις συναυλίες. Όμως,τελείως αναπάντεχα,δύο μήνες μετά,ο Χόκινς πέθανε.
Στην ταινία,εκτός από το ντοκουμέντο του ταξιδιού του Χόκινς στην Αθήνα, υπάρχει σπάνιο υλικό από τις παλαιότερες εμφανίσεις του,καθώς και συνεντεύξεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά.
H ταινία απέσπασε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας του ΥΠΠΟ.
Ακόμη,ο Νίκος Τριανταφυλλίδης εργάστηκε ως ελεύθερος σεναρίστας και παραγωγός του ραδιοφώνου(1988-1991)στον πρώτο ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό TOP FM και στο BBC World Service, όταν ζούσε στην Αγγλία.
Αργότερα,επανήλθε στο ραδιόφωνο με την εκπομπή"Αισθηματική Αγωγή"μέσα από την συχνότητα του 902 Αριστερά και στον ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο" 105,5 FM.
Ήταν επίσης μουσικός παραγωγός και ιδρυτής της οπτικοακουστικής εταιρίας "Astra Tv" (1995).
Το 2002 εγκαινίασε τον συναυλιακό χώρο Gagarin 205, στην οδό Λιοσίων.
Τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης παραχώρησε την διαχείριση και το management του συναυλιακού χώρου Gagarin 205 στον κινηματογραφικό παραγωγό και επιχειρηματία Λάμπρο Τριφύλλη.
Ο ίδιος παρέμεινε στο σχήμα με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή.
O Nίκος Τριανταφυλλίδης ανακοίνωσε την επιστροφή του πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτης με την ταινία "Οι Αισθηματίες".
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία των φιλμ νουάρ,ξεκίνησε να γυρίζεται το 2012, παρουσιάστηκε ημιτελώς (ως work in progress) το 2013, ενώ πρωτοπροβλήθηκε ολοκληρωμένη στο κυρίως πρόγραμμα (διαγωνιστικό μέρος) του 36ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας τον Ιούνιο 2014, για να προβληθεί τελικά στις ελληνικές αίθουσες τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Μια από τις τελευταίες καλλιτεχνικές του περιπέτειες ήταν η τηλεοπτική σειρά "Τα Στέκια-Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού",η οποία προβλήθηκε μέσω της ΝΕΡΙΤ,και αποτελεί μια σημαντική καταγραφή της αστικής ζωής στην Αθήνα.
Φιλμογραφία:
Οι Αισθηματίες (2014 , μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία
Screamin' Jay Hawkins - Ι put a spell on me (2001, ντοκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή
Μαύρο γάλα (1999, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Tuxedomoon, no tears (1998, ντοκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή, μοντάζ
Το παλτό (1997, τηλεταινία μυθοπλασίας) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Ράδιο Μόσχα (1995, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Dogs licking my heart (1993, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, εκτέλεση παραγωγής, μοντάζ
Momus, amongst women only (1992, ντοκιμαντέρ) σενάριο, σκηνοθεσία
Αυτή είναι η ζωή του,όπως την είχε διηγηθεί στη LIFO.
Σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ιδιοκτήτης του συναυλιακού χώρου Gagarin,γιος του Χάρρυ Κλυν και παλιός συνεργάτης της LIFO,o Nίκος Τριανταφυλλίδης λάτρεψε το ελληνικό καλτ και το αποενοχοποίησε όσο κανείς.
Η συνέντευξη δόθηκε στις 9.7.2009, για τη στήλη Οι Αθηναίοι
Αγαπώ πάρα πολύ τους πορνοστάρ,τους παλαιστές,τους κατσέρ,τους ποδοσφαιριστές,τους συγγραφείς βίπερ μυθιστορημάτων,τους ταχυδακτυλουργούς. Θεωρώ ότι είναι φορείς καλού...
Οι γονείς μου ήταν περιπλανώμενοι καλλιτέχνες.
Ο πατέρας μου κωμικός, η μητέρα μου χορεύτρια και γεννήθηκα on the road, σε μια στάση που έκαναν στο Σικάγο, το 1966.
Μέχρι τα πέντε μου έμεινα σε διάφορα μέρη στην Αμερική και στον Καναδά.
Στην Αθήνα ήρθαμε με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου το '71 και μείναμε στο Χαλάνδρι.
Ο πατέρας μου ακολούθησε μετά την πτώση της Χούντας.
Δεν νοσταλγώ καθόλου τη παιδική μου ηλικία και γενικά δεν νοσταλγώ τίποτα. Όπως έλεγε και ο δάσκαλός μου ο Νίκος Νικολαΐδης,νοσταλγώ το μέλλον.
Υπήρξα μασκότ του ΠΑΟΚ ως πιτσιρικάς και είχα την τιμή να μου χαρίσει ο Κούδας τα παπούτσια του.
Θεώρησα τότε ότι φορώντας τα θα έμπαινα μέσα στο γήπεδο και θα πετούσα, αλλά φυσικά έκανα τη χειρότερη εμφάνισή μου και από τότε τα κρέμασα.
Το ποδόσφαιρο ακόμα μου αρέσει.
Τελείωσα το Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πάντειο και παραλίγο να κάνω διδακτορικό με τον Βέλτσο πάνω στην κοινωνιολογία του κινηματογράφου. Ευτυχώς, δεν το ολοκλήρωσα ποτέ.
Παράλληλα με τις σπουδές μου,ξεκίνησα να αρθρογραφώ στο περιοδικό «Ήχος» και λίγο αργότερα,χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα στο πρόγραμμα του Τop FM, του πρώτου ιδιωτικού σταθμού.
Σε κάποια φάση αναλάβαμε μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο μια εκπομπή 3 με 7 τα χαράματα.
Την λέγαμε «Καβαλάρης Φάντασμα».
Μας παίρνανε τότε τηλέφωνο φυλακισμένοι,ημίτρελοι αλκοολικοί.
Στο στούντιο,μετά από μας έκανε εκπομπή η Λιάνα Κανέλλη,η οποία μάς άφηνε διάφορα σημειώματα:
πίνετε λιγότερο,καπνίζετε λιγότερο, καθαρίζετε το στούντιο,μη φωνάζετε καλεσμένους και καλεσμένες (οι καλεσμένες ήταν υπογραμμισμένο).
Πήγα στο Λονδίνο για να σπουδάσω κινηματογράφο,στο London International Film School,γιατί ήθελα να μάθω τη τεχνική και τη γλώσσα του κινηματογράφου.
Αν και εφόσον υπήρχε μια ελληνική βιομηχανία κινηματογράφου,δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τα κάνω με την κλασική ιεραρχία.
Να φτιάχνω καφέδες, να σκουπίζω το πλατό και σιγά σιγά να γίνω βοηθός σκηνοθέτη, μέχρι να πάρω την κάμερα στα χέρια μου.
Δεν υπήρχε όμως αυτή η δυνατότητα εδώ και δεν είναι το ίδιο πράγμα να είσαι στα τηλεοπτικά πλατό.
Στο πλαίσιο των σπουδών μου έκανα ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ για τον Momus.
Λεγόταν Μώμος,μόνος μεταξύ γυναικών. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα κρούσματα του politically correct, πασπαλισμένα με μια σταλινική φεμινιστική υστερία,και ένα από τα θύματα ήταν ο Nicolas Currie (aka Momus).
Είχα βρει λοιπόν πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα να μιλήσουν γι' αυτόν οι γυναίκες της ζωής του,οι οποίες βέβαια τον έστειλαν κατευθείαν στην γκιλοτίνα.
Η ταινία δεν άρεσε καθόλου, στη σχολή την βρήκαν εξοργιστική και οι Pet Shop Boys, που είχαν έρθει να τη δουν (τους είχε καλέσει ο Momus), τη βρήκαν αηδιαστική. Του είπαν «Nicolas this is a piece of shit!».
Έχοντας ακόμα μια ταινία στις αποσκευές μου Τα σκυλιά γλύφουν τη καρδιά μου, επέστρεψα στην Ελλάδα και το '95 έκανα την ταινία Ράδιο Μόσχα.
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες,αν και τελικά κόπηκε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Με το Ράδιο Μόσχα είχα επίσης την ευκαιρία να συμφιλιωθώ με το κλασικό ελληνικό τριπάκι που είχε να κάνει με τους γιούς των επωνύμων.
Είπα κι εγώ «Έτσι είστε μαλάκες;».
Θα πάρω τον Χάρυ Κλυν και θα τον βάλω να πρωταγωνιστήσει στη ταινία μου και θα κάνει και κόντρα ρόλο.
Οπότε με άφησαν ήσυχο μια και καλή.
Μετά έκανα κι άλλες ταινίες:
μια τηλεταινία βασισμένη στο Παλτό του Γκόγκολ,το Παλτό,ένα ντοκιμαντέρ για τους Tuxedo Moon που λεγόταν Tuxedo Moon,no tears,ακόμα μια ταινία, το Μαύρο Γάλα,και το ντοκιμαντέρ για τον Screamin' Jay Hawkins, το Screamin' Jay Hawkins - I put a spell on me.
Αυτή η τελευταία δουλειά ήταν που με οδήγησε στη χρεοκοπία.
Τελικά, ο Screaming Jay μου έδωσε την κατάρα και την ευλογία του.
Ο ίδιος πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.
Μου το είχε πει βέβαια ο Rudi από τους Fuzztones τότε.
«Αποκλείεται να μη γίνει κάτι κακό. Ό,τι ακουμπά ο Jay πάει κατά διαόλου». Όντως, παρ' ότι η ταινία παίχτηκε σε όλο τον κόσμο,κατάφερα να τα κάνω σκατά και να χρεοκοπήσω.
Ακόμα τώρα συνέρχομαι.
Έπειτα, έπεσα σε έναν κυκεώνα και ασχολήθηκα με ένα «art project» που λεγόταν «Πώς να καταστρέψεις τον Νικόλα Τριανταφυλλίδη» και πίστεψέ με το δούλεψα με τρομερή συνέπεια, επιμέλεια, μέχρι που από κεκτημένη ταχύτητα προσπέρασα το τέλος.
Και έτσι, το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Δεν μου αρέσει και πολύ να κοιτάζω πίσω.
Αγαπώ πάρα πολύ τους πορνοστάρ, τους παλαιστές,τους κατσέρ,τους ποδοσφαιριστές,τους συγγραφείς βίπερ μυθιστορημάτων, τους ταχυδακτυλουργούς. Θεωρώ ότι είναι φορείς καλού.
Το μόνο σωστό που έχω κάνει όσον αφορά την ενασχόληση μου με τη μουσική βιομηχανία είναι το Gagarin.
Όλα τα άλλα γύρω γύρω είναι μια πολύ ωραία ιστορία καταστροφής.
Ούτε που θυμάμαι πόσες συναυλίες έχουμε κάνει!
Σε ό,τι αφορά τη ζωή μου ως promoter, αυτή έχει κλείσει και δεν λυπάμαι γι' αυτό.
Χορτασμένος φεύγω,όχι από λεφτά αλλά από εμπειρίες.
Όπως έλεγε και ο Γκενσμπούργκ στο τηλέφωνο στην Τζέιν Μπίρκιν λίγο πριν πεθάνει:«It's not far anymore».
Θέλω να πηγαίνω για ύπνο νωρίς πια.
Η αγωνία μου είναι να τακτοποιήσω τα πράγματα για να μπορέσω να ξεκινήσω τη ταινία μου, τους Αισθηματίες.
Τη γυροφέρνω χρόνια.
Είναι παρήγορο ότι στην Ελλάδα γίνονται πράγματα και θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον δόλιος άνθρωπος για να μην το αναγνωρίσεις. Ο Κούτρας και ο Λάνθιμος είναι φωτεινά παραδείγματα. Έκανα πολλά ταξίδια στο παρελθόν.
Τώρα, τα μόνα τα ταξίδια που κάνω είναι από την πολυθρόνα μου. Ο Μπουνιουέλ έλεγε «Τι στο διάολο θα κάνω τρεις το μεσημέρι στο Νέο Δελχί!».
Έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στην καταστροφή, που πλέον προσπαθώ να κάνω μόνο το καλό, συνειδητά. Δεν κυκλοφορώ πολύ το βράδυ. Έχω ξενυχτήσει τόσο πολύ άλλωστε, που αρκεί για να φτιάξω εκατό ταινίες βαμπίρ. Όπως και με το αλκοόλ: έχω πιει τον Σηκουάνα, τον Βόλγα και τον Μισισίπι μαζί και δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.
Μου αρέσει η πόλη, η βουή της, η αναρχία της, η ενέργειά της. Παραδόξως, όλη αυτή η βουή με ξεκουράζει και με καθησυχάζει.
Είναι σαν να αφουγκράζομαι τη θάλασσα. Μου αρέσουν οι παλιές στοές και το Au Revoir, που έχει μείνει όπως ήταν πάντα.
Τις διακοπές τις θεωρώ μια μικροαστική συνήθεια.
Αν δεν είχα να σκεφτώ τη κόρη μου και τη σύντροφό μου, μεγαλύτερη απόσταση που θα έκανα το καλοκαίρι θα ήταν μέχρι την πλατεία Μαβίλη, που λατρεύω τον Αύγουστο
Ήταν σκηνοθέτης και ψυχή του συναυλιακού χώρου Gagarin 205 που έχει φιλοξενήσει μερικά από τα ιστορικότερα live που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας.
Η πιο πρόσφατη ταινία του ήταν οι "Αισθηματίες" ενώ το τελευταίο διάστημα εργαζόταν για να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ για τα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ.
Η ζωή και το έργο του
Ο Ν. Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών στις 9 Σεπτεμβρίου 1966.
Ήταν γιος του σατιρικού καλλιτέχνη Βασίλη Τριανταφυλλίδη (Χάρρυ Κλυνν) και της Χαρίκλειας Μακρή.
Σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου στο διάστημα 1990-1992.
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία ήταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ"Momus:Amongst Women Only",που γυρίστηκε στα πλαίσια της πρακτικής του στο τρίτο τρίμηνο των σπουδών του στο Λονδίνο.
Η πτυχιακή του ταινία Dogs Licking My Heart(τα Σκυλιά Γλείφουν Την Καρδιά Μου)με τον μουσικό Μπλέιν Ρέινινγκερ και τον Παναγιώτη Θανασούλη κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Μυθοπλασίας στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το 1993.
Η ταινία προβλήθηκε και σε διεθνή φεστιβάλ.
Την ίδια χρονιά,το 1993,σκηνοθέτησε σε ασπρόμαυρο super 8 mm φιλμ το video clip για το κομμάτι"Δεν Χωράς Πουθενά" του συγκροτήματος Τρύπες.
Ακόμη σκηνοθέτησε και μια ταινία μικρού μήκους από την συναυλία των Τρυπών στο club Marquee του Λονδίνου.
Το 1995 ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Ράδιο Μόσχα" με τους Σβετλάνα Πανκράτοβα,Χάρρυ Κλυνν,Blaine L. Reininger,Kώστα Γκουσγκούνη, Απόστολο Σουγκλάκο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.
Η υπόθεση αφορά μία Ρωσίδα χορεύτρια που δουλεύει σε ελληνικό καμπαρέ και γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα στο αφεντικό της,έναν πληρωμένο δολοφόνο και έναν βιολιστή χαρτοπαίκτη.
Η ταινία προβλήθηκε στο Πληροφοριακό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μερικούς μήνες αργότερα η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του ΥΠΠΟ.
Το"Ραδιο Μόσχα"ταξίδεψε σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το 1996 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2 την τηλεταινία "Το Παλτό",μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ από τον ίδιο και την Ευγενία Λυρούδια με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Βασίλη Διαμαντόπουλο στους ρόλους του πελάτη και του ράφτη αντίστοιχα.
Δύο χρόνια αργότερα γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2, το ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα Tuxedomoon με τίτλο"No Tears".
Τα γυρίσματα έγιναν με αφορμή την επετειακή συναυλία του συγκροτήματος για τα δέκα τους χρόνια στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Παράλληλα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης συνεργάστηκε με τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη για το σενάριο της ταινίας "Μαύρο Γάλα".
Η ταινία ολοκληρώθηκε στα 1999. Πρωταγωνιστούν οι Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ιεροκλής Μιχαηλίδης,Τάνια Νασιμπιάν, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου,Ρένος Χαραλαμπίδης,Μυρτώ Αλικάκη,Θέμις Πάνου, Παναγιώτης Θανασούλης,Άννα Μάσχα,Blaine L.Reininger και ο Κώστας Γκουσγκούνης. Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο 40ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δεν απέσπασε καμία διάκριση.
Το 1999,σε ηλικία 70 ετών,ο Αμερικανός μουσικός Σκρίμιν Τζέι Χόκινς επισκέφθηκε την Ελλάδα και έδωσε δύο συναυλίες μετά από πρόσκληση του Νίκου Τριανταφυλλίδη,ο οποίος και κινηματογράφησε αυτές τις συναυλίες. Όμως,τελείως αναπάντεχα,δύο μήνες μετά,ο Χόκινς πέθανε.
Στην ταινία,εκτός από το ντοκουμέντο του ταξιδιού του Χόκινς στην Αθήνα, υπάρχει σπάνιο υλικό από τις παλαιότερες εμφανίσεις του,καθώς και συνεντεύξεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά.
H ταινία απέσπασε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας του ΥΠΠΟ.
Ακόμη,ο Νίκος Τριανταφυλλίδης εργάστηκε ως ελεύθερος σεναρίστας και παραγωγός του ραδιοφώνου(1988-1991)στον πρώτο ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό TOP FM και στο BBC World Service, όταν ζούσε στην Αγγλία.
Αργότερα,επανήλθε στο ραδιόφωνο με την εκπομπή"Αισθηματική Αγωγή"μέσα από την συχνότητα του 902 Αριστερά και στον ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο" 105,5 FM.
Ήταν επίσης μουσικός παραγωγός και ιδρυτής της οπτικοακουστικής εταιρίας "Astra Tv" (1995).
Το 2002 εγκαινίασε τον συναυλιακό χώρο Gagarin 205, στην οδό Λιοσίων.
Τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης παραχώρησε την διαχείριση και το management του συναυλιακού χώρου Gagarin 205 στον κινηματογραφικό παραγωγό και επιχειρηματία Λάμπρο Τριφύλλη.
Ο ίδιος παρέμεινε στο σχήμα με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή.
O Nίκος Τριανταφυλλίδης ανακοίνωσε την επιστροφή του πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτης με την ταινία "Οι Αισθηματίες".
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία των φιλμ νουάρ,ξεκίνησε να γυρίζεται το 2012, παρουσιάστηκε ημιτελώς (ως work in progress) το 2013, ενώ πρωτοπροβλήθηκε ολοκληρωμένη στο κυρίως πρόγραμμα (διαγωνιστικό μέρος) του 36ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας τον Ιούνιο 2014, για να προβληθεί τελικά στις ελληνικές αίθουσες τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Μια από τις τελευταίες καλλιτεχνικές του περιπέτειες ήταν η τηλεοπτική σειρά "Τα Στέκια-Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού",η οποία προβλήθηκε μέσω της ΝΕΡΙΤ,και αποτελεί μια σημαντική καταγραφή της αστικής ζωής στην Αθήνα.
Φιλμογραφία:
Οι Αισθηματίες (2014 , μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία
Screamin' Jay Hawkins - Ι put a spell on me (2001, ντοκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή
Μαύρο γάλα (1999, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Tuxedomoon, no tears (1998, ντοκιμαντέρ) σκηνοθεσία, παραγωγή, μοντάζ
Το παλτό (1997, τηλεταινία μυθοπλασίας) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Ράδιο Μόσχα (1995, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή
Dogs licking my heart (1993, μυθοπλασία) σενάριο, σκηνοθεσία, εκτέλεση παραγωγής, μοντάζ
Momus, amongst women only (1992, ντοκιμαντέρ) σενάριο, σκηνοθεσία
Αυτή είναι η ζωή του,όπως την είχε διηγηθεί στη LIFO.
Σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ιδιοκτήτης του συναυλιακού χώρου Gagarin,γιος του Χάρρυ Κλυν και παλιός συνεργάτης της LIFO,o Nίκος Τριανταφυλλίδης λάτρεψε το ελληνικό καλτ και το αποενοχοποίησε όσο κανείς.
Η συνέντευξη δόθηκε στις 9.7.2009, για τη στήλη Οι Αθηναίοι
Αγαπώ πάρα πολύ τους πορνοστάρ,τους παλαιστές,τους κατσέρ,τους ποδοσφαιριστές,τους συγγραφείς βίπερ μυθιστορημάτων,τους ταχυδακτυλουργούς. Θεωρώ ότι είναι φορείς καλού...
Οι γονείς μου ήταν περιπλανώμενοι καλλιτέχνες.
Ο πατέρας μου κωμικός, η μητέρα μου χορεύτρια και γεννήθηκα on the road, σε μια στάση που έκαναν στο Σικάγο, το 1966.
Μέχρι τα πέντε μου έμεινα σε διάφορα μέρη στην Αμερική και στον Καναδά.
Στην Αθήνα ήρθαμε με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου το '71 και μείναμε στο Χαλάνδρι.
Ο πατέρας μου ακολούθησε μετά την πτώση της Χούντας.
Δεν νοσταλγώ καθόλου τη παιδική μου ηλικία και γενικά δεν νοσταλγώ τίποτα. Όπως έλεγε και ο δάσκαλός μου ο Νίκος Νικολαΐδης,νοσταλγώ το μέλλον.
Υπήρξα μασκότ του ΠΑΟΚ ως πιτσιρικάς και είχα την τιμή να μου χαρίσει ο Κούδας τα παπούτσια του.
Θεώρησα τότε ότι φορώντας τα θα έμπαινα μέσα στο γήπεδο και θα πετούσα, αλλά φυσικά έκανα τη χειρότερη εμφάνισή μου και από τότε τα κρέμασα.
Το ποδόσφαιρο ακόμα μου αρέσει.
Τελείωσα το Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πάντειο και παραλίγο να κάνω διδακτορικό με τον Βέλτσο πάνω στην κοινωνιολογία του κινηματογράφου. Ευτυχώς, δεν το ολοκλήρωσα ποτέ.
Παράλληλα με τις σπουδές μου,ξεκίνησα να αρθρογραφώ στο περιοδικό «Ήχος» και λίγο αργότερα,χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μέσα στο πρόγραμμα του Τop FM, του πρώτου ιδιωτικού σταθμού.
Σε κάποια φάση αναλάβαμε μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο μια εκπομπή 3 με 7 τα χαράματα.
Την λέγαμε «Καβαλάρης Φάντασμα».
Μας παίρνανε τότε τηλέφωνο φυλακισμένοι,ημίτρελοι αλκοολικοί.
Στο στούντιο,μετά από μας έκανε εκπομπή η Λιάνα Κανέλλη,η οποία μάς άφηνε διάφορα σημειώματα:
πίνετε λιγότερο,καπνίζετε λιγότερο, καθαρίζετε το στούντιο,μη φωνάζετε καλεσμένους και καλεσμένες (οι καλεσμένες ήταν υπογραμμισμένο).
Πήγα στο Λονδίνο για να σπουδάσω κινηματογράφο,στο London International Film School,γιατί ήθελα να μάθω τη τεχνική και τη γλώσσα του κινηματογράφου.
Αν και εφόσον υπήρχε μια ελληνική βιομηχανία κινηματογράφου,δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τα κάνω με την κλασική ιεραρχία.
Να φτιάχνω καφέδες, να σκουπίζω το πλατό και σιγά σιγά να γίνω βοηθός σκηνοθέτη, μέχρι να πάρω την κάμερα στα χέρια μου.
Δεν υπήρχε όμως αυτή η δυνατότητα εδώ και δεν είναι το ίδιο πράγμα να είσαι στα τηλεοπτικά πλατό.
Στο πλαίσιο των σπουδών μου έκανα ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ για τον Momus.
Λεγόταν Μώμος,μόνος μεταξύ γυναικών. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα κρούσματα του politically correct, πασπαλισμένα με μια σταλινική φεμινιστική υστερία,και ένα από τα θύματα ήταν ο Nicolas Currie (aka Momus).
Είχα βρει λοιπόν πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα να μιλήσουν γι' αυτόν οι γυναίκες της ζωής του,οι οποίες βέβαια τον έστειλαν κατευθείαν στην γκιλοτίνα.
Η ταινία δεν άρεσε καθόλου, στη σχολή την βρήκαν εξοργιστική και οι Pet Shop Boys, που είχαν έρθει να τη δουν (τους είχε καλέσει ο Momus), τη βρήκαν αηδιαστική. Του είπαν «Nicolas this is a piece of shit!».
Έχοντας ακόμα μια ταινία στις αποσκευές μου Τα σκυλιά γλύφουν τη καρδιά μου, επέστρεψα στην Ελλάδα και το '95 έκανα την ταινία Ράδιο Μόσχα.
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσες,αν και τελικά κόπηκε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Με το Ράδιο Μόσχα είχα επίσης την ευκαιρία να συμφιλιωθώ με το κλασικό ελληνικό τριπάκι που είχε να κάνει με τους γιούς των επωνύμων.
Είπα κι εγώ «Έτσι είστε μαλάκες;».
Θα πάρω τον Χάρυ Κλυν και θα τον βάλω να πρωταγωνιστήσει στη ταινία μου και θα κάνει και κόντρα ρόλο.
Οπότε με άφησαν ήσυχο μια και καλή.
Μετά έκανα κι άλλες ταινίες:
μια τηλεταινία βασισμένη στο Παλτό του Γκόγκολ,το Παλτό,ένα ντοκιμαντέρ για τους Tuxedo Moon που λεγόταν Tuxedo Moon,no tears,ακόμα μια ταινία, το Μαύρο Γάλα,και το ντοκιμαντέρ για τον Screamin' Jay Hawkins, το Screamin' Jay Hawkins - I put a spell on me.
Αυτή η τελευταία δουλειά ήταν που με οδήγησε στη χρεοκοπία.
Τελικά, ο Screaming Jay μου έδωσε την κατάρα και την ευλογία του.
Ο ίδιος πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.
Μου το είχε πει βέβαια ο Rudi από τους Fuzztones τότε.
«Αποκλείεται να μη γίνει κάτι κακό. Ό,τι ακουμπά ο Jay πάει κατά διαόλου». Όντως, παρ' ότι η ταινία παίχτηκε σε όλο τον κόσμο,κατάφερα να τα κάνω σκατά και να χρεοκοπήσω.
Ακόμα τώρα συνέρχομαι.
Έπειτα, έπεσα σε έναν κυκεώνα και ασχολήθηκα με ένα «art project» που λεγόταν «Πώς να καταστρέψεις τον Νικόλα Τριανταφυλλίδη» και πίστεψέ με το δούλεψα με τρομερή συνέπεια, επιμέλεια, μέχρι που από κεκτημένη ταχύτητα προσπέρασα το τέλος.
Και έτσι, το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου.
Δεν μου αρέσει και πολύ να κοιτάζω πίσω.
Αγαπώ πάρα πολύ τους πορνοστάρ, τους παλαιστές,τους κατσέρ,τους ποδοσφαιριστές,τους συγγραφείς βίπερ μυθιστορημάτων, τους ταχυδακτυλουργούς. Θεωρώ ότι είναι φορείς καλού.
Το μόνο σωστό που έχω κάνει όσον αφορά την ενασχόληση μου με τη μουσική βιομηχανία είναι το Gagarin.
Όλα τα άλλα γύρω γύρω είναι μια πολύ ωραία ιστορία καταστροφής.
Ούτε που θυμάμαι πόσες συναυλίες έχουμε κάνει!
Σε ό,τι αφορά τη ζωή μου ως promoter, αυτή έχει κλείσει και δεν λυπάμαι γι' αυτό.
Χορτασμένος φεύγω,όχι από λεφτά αλλά από εμπειρίες.
Όπως έλεγε και ο Γκενσμπούργκ στο τηλέφωνο στην Τζέιν Μπίρκιν λίγο πριν πεθάνει:«It's not far anymore».
Θέλω να πηγαίνω για ύπνο νωρίς πια.
Η αγωνία μου είναι να τακτοποιήσω τα πράγματα για να μπορέσω να ξεκινήσω τη ταινία μου, τους Αισθηματίες.
Τη γυροφέρνω χρόνια.
Είναι παρήγορο ότι στην Ελλάδα γίνονται πράγματα και θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον δόλιος άνθρωπος για να μην το αναγνωρίσεις. Ο Κούτρας και ο Λάνθιμος είναι φωτεινά παραδείγματα. Έκανα πολλά ταξίδια στο παρελθόν.
Τώρα, τα μόνα τα ταξίδια που κάνω είναι από την πολυθρόνα μου. Ο Μπουνιουέλ έλεγε «Τι στο διάολο θα κάνω τρεις το μεσημέρι στο Νέο Δελχί!».
Έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στην καταστροφή, που πλέον προσπαθώ να κάνω μόνο το καλό, συνειδητά. Δεν κυκλοφορώ πολύ το βράδυ. Έχω ξενυχτήσει τόσο πολύ άλλωστε, που αρκεί για να φτιάξω εκατό ταινίες βαμπίρ. Όπως και με το αλκοόλ: έχω πιει τον Σηκουάνα, τον Βόλγα και τον Μισισίπι μαζί και δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα σε κανέναν.
Μου αρέσει η πόλη, η βουή της, η αναρχία της, η ενέργειά της. Παραδόξως, όλη αυτή η βουή με ξεκουράζει και με καθησυχάζει.
Είναι σαν να αφουγκράζομαι τη θάλασσα. Μου αρέσουν οι παλιές στοές και το Au Revoir, που έχει μείνει όπως ήταν πάντα.
Τις διακοπές τις θεωρώ μια μικροαστική συνήθεια.
Αν δεν είχα να σκεφτώ τη κόρη μου και τη σύντροφό μου, μεγαλύτερη απόσταση που θα έκανα το καλοκαίρι θα ήταν μέχρι την πλατεία Μαβίλη, που λατρεύω τον Αύγουστο
