Δικαίωμα στη ζωή...
Από τον Γιώργο Χαραλαμπίδη
Η αφήγηση που ακολουθεί αφορά τον Γιάννη.Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ιστορία ανθρώπινη, χωρίς πολιτικές θέσεις και σκάνδαλα, είναι η ιστοριούλα ενός μικρού παιδιού που δεν έχει δικαίωμα στο μέλλον του, η ζωή που του δόθηκε δεν είναι δικιά του διότι ουδέποτε είχε την ευκαιρία να τη διαμορφώσει ο ίδιος. Προς γνώσιν και κοινωνική συμμόρφωση.. Ο Γιάννης γεννήθηκε πριν 12 χρόνια σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Στα δύο του χρόνια οι γονείς του χώρισαν, δεν είναι κάτι παράξενο καθώς συμβαίνει συχνά, η μητέρα του όμως τον ξέγραψε, ο Γιάννης στα τρία του χρόνια βίωσε και ακόμα βιώνει την απόλυτη απόρριψη της μητέρας του. Η συγκεκριμένη γυναίκα έφυγε με κάποιον άλλον αφήνοντας τον σύζυγό της που ούτως ή άλλως είχε δικαίωμα να αφήσει, μαζί ωστόσο με τον μικρό τότε υιό της. Ως φυσικό επακόλουθο, η ψυχική υγεία του Γιάννη κλονίστηκε σχεδόν ανεπανόρθωτα, πώς άλλωστε μπορεί να νιώσει κανείς όταν για δέκα χρόνια ψάχνει στο τηλέφωνο μια μητέρα που ούτε καν θυμάται φυσιογνωμικά και η απάντηση που ακούει είναι να την αφήσει ήσυχη, «αν έρθεις ποτέ στην..........έλα να τα πούμε» του λέει ακόμη και σήμερα η μάνα του, δηλαδή μια φωνή που ταυτοποιεί μόνο μέσα από φωτογραφίες. Ο πατέρας του ζούσε την οικογένειά του και ζει ακόμη με την πασίγνωστη μισθωτή εργασία, ό,τι έβρισκε στο χωριό και σήμερα στην πόλη το έκανε. Ο Γιάννης έζησε και ζει με τη γιαγιά του η οποία αυτόματα ανέλαβε τη διαχείριση της ψυχικής κατάστασής του και τη διαπαιδαγώγησή του φυσικά με πλήρη αποτυχία.
Τα χρόνια όμως περνάνε για όλους και η ζωή δεν είναι δεδομένη. Ο πατέρας του γνώρισε μια άλλη γυναίκα, την παντρεύτηκε και σήμερα ζουν στην Θεσσαλονίκη με την κορούλα τους Μαρία, περιμένοντας πια κι άλλο παιδάκι, τον Κωστή. Ο Γιάννης συνεχίζει να μένει με την γιαγιά του στο χωριό, να αντιδρά σε κάθε μέρα που έρχεται σαν να μη θέλει να την αντικρίσει κι όταν τύχει ποτέ να του κάνεις ένα δώρο σε κοιτάει σαν χαμένος, σαν να μην ξέρει τι σημαίνει να συμπυκνώνεις το ενδιαφέρον για ένα πρόσωπο σε μια απλή κίνηση αγάπης. «Αυτό είναι για μένα; Πώς;», αυτό θα ακούσεις αν του πάρεις ένα αυτοκινητάκι.. Βέβαια, αρνείται πεισματικά να ζήσει με τη νέα οικογένεια του πατέρα του στη Θεσσαλονίκη, το γελοίο όμως είναι ότι αναγνωρίζεται στον δωδεκάχρονο Γιάννη το δικαίωμα επιλογής προσδίδοντάς του μια συνείδηση που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να διαμορφώσει, όλοι κρύβονται πίσω από τις επιφανειακές αντιδράσεις του χωρίς να σκεφτούν την ευθύνη τους. Όταν όλοι γύρω σου σχεδιάζουν τη ζωή τους χωρίς να υπάρχεις πουθενά, τι μπορείς να κάνεις, με μητέρα που ζει αλλού και σε απορρίπτει, με έναν πατέρα που έρχεται να σε δει και σου φέρεται σαν να γεννήθηκες 30 ετών...
Παιδιά σαν τον Γιάννη ζουν γύρω μας, άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα, οι εγκληματίες δεν γεννιούνται, γίνονται... Σκέψου τα παιδιά που φέρνεις στη ζωή, βοήθησε το παιδί δίπλα σου που πονάει, προλαβαίνεις... Για τις καταδικασμένες στην αδιαφορία ζωές...
---------------------------------------
Από τον Γιώργο Χαραλαμπίδη
Η αφήγηση που ακολουθεί αφορά τον Γιάννη.Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ιστορία ανθρώπινη, χωρίς πολιτικές θέσεις και σκάνδαλα, είναι η ιστοριούλα ενός μικρού παιδιού που δεν έχει δικαίωμα στο μέλλον του, η ζωή που του δόθηκε δεν είναι δικιά του διότι ουδέποτε είχε την ευκαιρία να τη διαμορφώσει ο ίδιος. Προς γνώσιν και κοινωνική συμμόρφωση.. Ο Γιάννης γεννήθηκε πριν 12 χρόνια σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Στα δύο του χρόνια οι γονείς του χώρισαν, δεν είναι κάτι παράξενο καθώς συμβαίνει συχνά, η μητέρα του όμως τον ξέγραψε, ο Γιάννης στα τρία του χρόνια βίωσε και ακόμα βιώνει την απόλυτη απόρριψη της μητέρας του. Η συγκεκριμένη γυναίκα έφυγε με κάποιον άλλον αφήνοντας τον σύζυγό της που ούτως ή άλλως είχε δικαίωμα να αφήσει, μαζί ωστόσο με τον μικρό τότε υιό της. Ως φυσικό επακόλουθο, η ψυχική υγεία του Γιάννη κλονίστηκε σχεδόν ανεπανόρθωτα, πώς άλλωστε μπορεί να νιώσει κανείς όταν για δέκα χρόνια ψάχνει στο τηλέφωνο μια μητέρα που ούτε καν θυμάται φυσιογνωμικά και η απάντηση που ακούει είναι να την αφήσει ήσυχη, «αν έρθεις ποτέ στην..........έλα να τα πούμε» του λέει ακόμη και σήμερα η μάνα του, δηλαδή μια φωνή που ταυτοποιεί μόνο μέσα από φωτογραφίες. Ο πατέρας του ζούσε την οικογένειά του και ζει ακόμη με την πασίγνωστη μισθωτή εργασία, ό,τι έβρισκε στο χωριό και σήμερα στην πόλη το έκανε. Ο Γιάννης έζησε και ζει με τη γιαγιά του η οποία αυτόματα ανέλαβε τη διαχείριση της ψυχικής κατάστασής του και τη διαπαιδαγώγησή του φυσικά με πλήρη αποτυχία.
Τα χρόνια όμως περνάνε για όλους και η ζωή δεν είναι δεδομένη. Ο πατέρας του γνώρισε μια άλλη γυναίκα, την παντρεύτηκε και σήμερα ζουν στην Θεσσαλονίκη με την κορούλα τους Μαρία, περιμένοντας πια κι άλλο παιδάκι, τον Κωστή. Ο Γιάννης συνεχίζει να μένει με την γιαγιά του στο χωριό, να αντιδρά σε κάθε μέρα που έρχεται σαν να μη θέλει να την αντικρίσει κι όταν τύχει ποτέ να του κάνεις ένα δώρο σε κοιτάει σαν χαμένος, σαν να μην ξέρει τι σημαίνει να συμπυκνώνεις το ενδιαφέρον για ένα πρόσωπο σε μια απλή κίνηση αγάπης. «Αυτό είναι για μένα; Πώς;», αυτό θα ακούσεις αν του πάρεις ένα αυτοκινητάκι.. Βέβαια, αρνείται πεισματικά να ζήσει με τη νέα οικογένεια του πατέρα του στη Θεσσαλονίκη, το γελοίο όμως είναι ότι αναγνωρίζεται στον δωδεκάχρονο Γιάννη το δικαίωμα επιλογής προσδίδοντάς του μια συνείδηση που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να διαμορφώσει, όλοι κρύβονται πίσω από τις επιφανειακές αντιδράσεις του χωρίς να σκεφτούν την ευθύνη τους. Όταν όλοι γύρω σου σχεδιάζουν τη ζωή τους χωρίς να υπάρχεις πουθενά, τι μπορείς να κάνεις, με μητέρα που ζει αλλού και σε απορρίπτει, με έναν πατέρα που έρχεται να σε δει και σου φέρεται σαν να γεννήθηκες 30 ετών...
Παιδιά σαν τον Γιάννη ζουν γύρω μας, άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα, οι εγκληματίες δεν γεννιούνται, γίνονται... Σκέψου τα παιδιά που φέρνεις στη ζωή, βοήθησε το παιδί δίπλα σου που πονάει, προλαβαίνεις... Για τις καταδικασμένες στην αδιαφορία ζωές...
---------------------------------------
