anestis_38
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 24 Φεβ 2012
- Μηνύματα
- 1.996
- Κριτικές
- 17
- Like
- 1.013
- Πόντοι
- 1.616
Με την Γκόμενα του Φίλου μου
Η ιστορία αποτελεί μια –αυτόνομη- συνέχεια της «Ιστορίας μιας Μπουρδελοπαρέας» (λινκ )
«Θέλω να με γαμήσεις απ’ τον κώλο», είπε η Μαρίνα αποφασιστικά.
Το πρόσωπο της ανέκφραστο, τα μάτια της δε μαρτυρούσαν πόθο.
Τώρα καταλάβαινα. Ο έρωτας που κάναμε δεν ήταν από έλξη ή καύλα Ζητούσε εκδίκηση, θα ξεφτίλιζε τον Χρήστο όπως αυτός ξεφτίλισε εκείνη.
Και βρήκε έμενα, ένα φιλαράκι του για να τον «χτυπήσει».
Δυο μέρες πριν είχαν συναναντηθεί στην καφετέρια. «Μαρίνα θέλω να χωρίσουμε». Ο λόγος του Χρήστου ψυχρός και κοφτός. Η Μαρίνα ξαφνιάστηκε.
«Γιατί;» ψέλλισε «Ένα μήνα είμαστε μαζί, έκανα κάποιο λάθος;». Ο Χρήστος την κοίταγε ανέκφραστος. «Υπάρχει άλλη;» τον ρώτησε. «Όχι ρε Μαρίνα», είπε ο Χρήστος νευριασμένα «δεν υπάρχει άλλη, απλά θέλω να χωρίσουμε. Τέλος ο δεσμός μας, δε ταιριάζουμε, τελείωσε λέμε. Ένας μήνας είναι αρκετός για να καταλάβω πως δε τραβάει η σχέση μας.» Τον κοίταγε με γουρλωμένα μάτια. Προσπαθούσε να βγάλει κάποιο συμπέρασμα απ’ τις εκφράσεις του προσώπου του.
Και ξαφνικά ο Χρήστος σηκώθηκε να φύγει. Η έκπληξη της Μαρίνας αυτόματα μετατράπηκε σε θυμό. Τον έπιασε απ’ το χέρι. «Κάτσε κάτω!» του είπε μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια της. Δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα, στην καφετέρια την ήξεραν όλοι. Γι ‘αυτό και ο Χρήστος την πήγε εκεί. Για να μη του κάνει σκηνή.
Τράβηξε το χέρι του με δύναμη απ’ το δικό της. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάει σχεδόν απειλητικά. Ο Χρήστος έκανε να φύγει. Σηκώθηκε να τον προλάβει. Δεν πρόσεξε την τσάντα της που είχε μπερδευτεί στα πόδια της, έχασε την ισορροπία της και έπεσε σχεδόν με τα μούτρα στο διπλανό τραπέζι - ευτυχώς ήταν άδειο- γρήγορα προσπάθησε να ξανασηκωθεί. Στην καφετέρια έγινε σιωπή. Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Ο Χρήστος πισωγύρισε «Ρεζίλι με έκανες» είπε με περιφρόνηση και έφυγε γρήγορα αφήνοντας τη σύξυλη να την κοιτάει όλο το μαγαζί.
Η Μαρίνα ήταν πολύ όμορφη. Το νεανικό κορμί της σφριγηλό και γυμνασμένο -χρόνια στο μπαλέτο και στην ενόργανη- τα μακριά καστανά μαλλιά με τις ξανθές ανταύγειες, τα όμορφα μάτια, τα σαρκώδη χείλη. Κοίταζε με βλέμμα που μαγνήτιζε, είχε την αυτοπεποίθηση της καλλονής που νιώθει πόσο την θαυμάζουν και την επιθυμούν.
Θυμάμαι πως ανασήκωνε όλο χάρη τα μαλλιά της σαν έπεφταν στο πρόσωπο, πως –ασυναίσθητα- η γλώσσα της ακουμπούσε το πάνω χείλος όταν σκεφτόταν και πως τα μάτια της έκλειναν λίγο πριν γελάσει. Με τι απλότητα τα χέρια της κινούσε όταν μίλαγε και πως αυτάρεσκα κοίταζε το πρόσωπο της στον μικρό καθρέπτη, που είχε πάντα μες τη τσάντα.
Την είχα ερωτευτεί. Λάτρευα την ανάσα, το γέλιο, το βλέμμα, τις κινήσεις, τον ήχο της φωνής της.
Αλλά εκείνη άνηκε στον Χρήστο…
Συνεχίζεται…
Αν νομίζετε πως η Ιστορία έχει ενδιαφέρον κάντε ένα σχόλιο, ειδάλλως να μη χαλάω το χρόνο σας.
Η ιστορία αποτελεί μια –αυτόνομη- συνέχεια της «Ιστορίας μιας Μπουρδελοπαρέας» (λινκ )
«Θέλω να με γαμήσεις απ’ τον κώλο», είπε η Μαρίνα αποφασιστικά.
Το πρόσωπο της ανέκφραστο, τα μάτια της δε μαρτυρούσαν πόθο.
Τώρα καταλάβαινα. Ο έρωτας που κάναμε δεν ήταν από έλξη ή καύλα Ζητούσε εκδίκηση, θα ξεφτίλιζε τον Χρήστο όπως αυτός ξεφτίλισε εκείνη.
Και βρήκε έμενα, ένα φιλαράκι του για να τον «χτυπήσει».
Δυο μέρες πριν είχαν συναναντηθεί στην καφετέρια. «Μαρίνα θέλω να χωρίσουμε». Ο λόγος του Χρήστου ψυχρός και κοφτός. Η Μαρίνα ξαφνιάστηκε.
«Γιατί;» ψέλλισε «Ένα μήνα είμαστε μαζί, έκανα κάποιο λάθος;». Ο Χρήστος την κοίταγε ανέκφραστος. «Υπάρχει άλλη;» τον ρώτησε. «Όχι ρε Μαρίνα», είπε ο Χρήστος νευριασμένα «δεν υπάρχει άλλη, απλά θέλω να χωρίσουμε. Τέλος ο δεσμός μας, δε ταιριάζουμε, τελείωσε λέμε. Ένας μήνας είναι αρκετός για να καταλάβω πως δε τραβάει η σχέση μας.» Τον κοίταγε με γουρλωμένα μάτια. Προσπαθούσε να βγάλει κάποιο συμπέρασμα απ’ τις εκφράσεις του προσώπου του.
Και ξαφνικά ο Χρήστος σηκώθηκε να φύγει. Η έκπληξη της Μαρίνας αυτόματα μετατράπηκε σε θυμό. Τον έπιασε απ’ το χέρι. «Κάτσε κάτω!» του είπε μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια της. Δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα, στην καφετέρια την ήξεραν όλοι. Γι ‘αυτό και ο Χρήστος την πήγε εκεί. Για να μη του κάνει σκηνή.
Τράβηξε το χέρι του με δύναμη απ’ το δικό της. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα να την κοιτάει σχεδόν απειλητικά. Ο Χρήστος έκανε να φύγει. Σηκώθηκε να τον προλάβει. Δεν πρόσεξε την τσάντα της που είχε μπερδευτεί στα πόδια της, έχασε την ισορροπία της και έπεσε σχεδόν με τα μούτρα στο διπλανό τραπέζι - ευτυχώς ήταν άδειο- γρήγορα προσπάθησε να ξανασηκωθεί. Στην καφετέρια έγινε σιωπή. Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Ο Χρήστος πισωγύρισε «Ρεζίλι με έκανες» είπε με περιφρόνηση και έφυγε γρήγορα αφήνοντας τη σύξυλη να την κοιτάει όλο το μαγαζί.
Η Μαρίνα ήταν πολύ όμορφη. Το νεανικό κορμί της σφριγηλό και γυμνασμένο -χρόνια στο μπαλέτο και στην ενόργανη- τα μακριά καστανά μαλλιά με τις ξανθές ανταύγειες, τα όμορφα μάτια, τα σαρκώδη χείλη. Κοίταζε με βλέμμα που μαγνήτιζε, είχε την αυτοπεποίθηση της καλλονής που νιώθει πόσο την θαυμάζουν και την επιθυμούν.
Θυμάμαι πως ανασήκωνε όλο χάρη τα μαλλιά της σαν έπεφταν στο πρόσωπο, πως –ασυναίσθητα- η γλώσσα της ακουμπούσε το πάνω χείλος όταν σκεφτόταν και πως τα μάτια της έκλειναν λίγο πριν γελάσει. Με τι απλότητα τα χέρια της κινούσε όταν μίλαγε και πως αυτάρεσκα κοίταζε το πρόσωπο της στον μικρό καθρέπτη, που είχε πάντα μες τη τσάντα.
Την είχα ερωτευτεί. Λάτρευα την ανάσα, το γέλιο, το βλέμμα, τις κινήσεις, τον ήχο της φωνής της.
Αλλά εκείνη άνηκε στον Χρήστο…
Συνεχίζεται…
Αν νομίζετε πως η Ιστορία έχει ενδιαφέρον κάντε ένα σχόλιο, ειδάλλως να μη χαλάω το χρόνο σας.
