Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Φτάνω στο καινούργιο λουστρινέ ξενοδοχείο, μπράβο, που στεγάζει πλέον τα κορίτσια επί της Συγγρού και παίρνω νουμεράκι δωματίου...
Χτυπώ την πόρτα...ανοίγει αλλά δεν βλέπω τίποτα...το κορίτσι κρυμμένο πίσω από την πόρτα είχε όρεξη γιά παιχνιδάκια...περιμένω κι εγώ στην είσοδο...σκάει το κεφαλάκι της...με υποδέχεται με φιλί...φοράει μόνο το κυλοτάκι της και τις κάλτες της...σουτιέν no!
Γλυκύτατη, μικροκαμωμένη με μακρυά μαύρα μαλλιά, γελαστή μου συστήνεται ζητώντας τα ρούχα μου γιά να τα τακτοποιήσει πάνω στην καρέκλα...μπάνιο κλπ κλπ
Μου εξηγεί ότι χθές τα παραήπιαν με τις συναδέλφους και το hangover ήταν ακόμη παρόν...μου δείχνει κουρασμένη, μπαϊλντισμένη ίσως...μπορεί ρουτινιασμένη, μιάς και είναι στο τέλος του τουρ της...αλλά όχι αγενής η αδιάφορη.
Πέφτοντας στο κρεβάτι όμως όλα άλλαξαν προς τα πάνω.. λυσσασμένο λιονταράκι που λυσσομανάει πάνω στην πούτσα σου... πω πω τι τσιμπούκι είναι αυτό?
Αν ο Πετρόπουλος ζούσε στην αρχαία Ελλάδα θα έγραφε την Τσιμπουκιάδα..προφανώς με την Sandra να ενσαρκώνει μία από τις ηρωίδες του!
Η κοπέλα θα έπρεπε να να παίζει στην συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης πνευστά...υψηλά, μεσαία, χαμηλά όλα μέσα... μπράβο παιδί μου!
Γαμιέται με πάθος...μικρό αιλουροειδές...δεν κολώνει πουθενά και μάλλον γουστάρει υψηλές στροφές και άγριες, όχι όμως βίαιες, κατάστασεις...στις οποίες πλέον εγώ έχω πέσει στην βου εθνική...
Ομιλεί τα στοιχειώδη αγγλικά όπου μπορείς να συνεννοηθείς και είναι ρωσσιδάκι από το αιματοκυλισμένο λόγω πολέμου Donetsk..
Αξίζει οπωσδήποτε!

Cheers σύντροφοι!