Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Θα ξεκινήσω γράφοντας πως, με γνώμονα τις αναρτημένες της φωτογραφίες, αλλά και κάποιες περιγραφές μελών, ανέμενα να δω μια ζωηρή εύρωστη κατσικούλα. Τελικά όταν άνοιξα την πόρτα και την αντίκρισα, σχημάτισα την εντύπωση πως επρόκειτο για ένα συνεσταλμένο μικροκαμωμένο αρνάκι.

Η Νταϊάνα εισήλθε γοργά στο δωμάτιο, με χαιρέτησε μουδιασμένα, και αφού έριξε μια λοξή κλεφτή διερευνητική ματιά στην κρεμάμενη σαν ξεχαρβαλωμένη πετούγια, γέρικη μαλαπέρδα μου, ματιά, που τελικά κατέληξε σε μορφασμό εμφανούς απαρέσκειας, με ενημέρωσε ότι θα μπει στο λουτρό για να φρεσκαριστεί.

Λίγα λεπτά αργότερα και αφού βγήκε από το λουτρό εντελώς γυμνή, διαπίστωσα πως πρόκειται πράγματι για μικροκαμωμένο αρνάκι. Αρνάκι μάλιστα άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι, αφού τόσο τα οπίσθια της έχουν αρχίσει να “κρεμάνε” από το βάρος, όσο και οι γλουτοί της έχουν αρχίσει να σχηματίζουν ζάρες. Την όλη εικόνα σώζουν το στητό της στήθος, και το νεανικό της σφρίγος. Γενικώς η εμφάνισή της, απέχει αρκετά από αυτό που προϊδεάζουν οι όποιες αναρτημένες φωτογραφίες της. Πιο κοντά στην πραγματικότητα, το τελευταίο πλάνο από το αναρτημένο της βιντεάκι, κατά το οποίο αποχωρεί λικνίζοντας την τροφαντή της περιφέρεια, έχοντας ένα πώμα πρωκτού σφηνωμένο στο απευθυσμένο της. Είναι δε τόσο μικροκαμωμένη, που σε συνδυασμό με το συμπαθές στρογγυλό κοριτσίστικο της πρόσωπο, δίνει άνετα την εντύπωση “κοριτσιού”, και μάλιστα κοριτσιού οριακά νόμιμου ηλικιακά για αυτή την δουλειά.

Προκαταρκτικές ενέργειες από μέρους της δεν υπήρξαν, μιας και όταν βγήκε από το λουτρό, έπεσε αμέσως τα ανάσκελα στο κρεβάτι, ατενίζοντας με απλανές και ελαφρώς προβληματισμένο βλέμμα το ταβάνι, συλλογιζόμενη (εικοτολογώ) το κακό που την βρήκε. Ευγενική κοπέλα πάντως, δεν μου έκανε καμία νύξη για το πόσο αποκρουστικό με βρήκε.

Κατά τα άλλα η συμμετοχή της από την έναρξη έως το πέρας του ραντεβού ήταν ευγενικά καρτερική, και εξηγούμαι: Καθόταν ήσυχη σαν αρνάκι, όπως και αν την έστηνα, ό,τι και αν της έκανα, με μόνες απαιτήσεις, να μην την δακτυλοσκοπήσω, και να την αφήνω να παίρνει ανάσες, όταν της έσπρωχνα με βία το κεφάλι προκειμένου να πάρει όλη την ψωλή μου στο στόμα της. Ένα μικρό αρνάκι που συμβιβάστηκε αμέσως με την κακοτυχία που το βρήκε, και παραδόθηκε χωρίς πολλά πολλά στις ακόλαστες ορέξεις του άσπλαχνου στρίγγλου που της έλαχε. Για να είμαι απόλυτα δίκαιος μαζί της, υπήρξε και κάποια στιγμή πιο ενεργητικής συμμετοχής από μέρους της. Αυτό συνέβη κατά την διάρκεια του σοδομισμού της, και συγκεκριμένα την ώρα που λυσσομανούσα ασθμαίνοντας πίσω της, ωθώντας με βία το μέχρι διαρρήξεως ερεθισμένο μόριο μου όσο πιο βαθιά μπορούσα στον κώλο της. Μην περιμένετε βέβαια κάτι το ακραίο. Απλώς γράπωσε με τα ομολογουμένως περιποιημένα νύχια των δακτύλων της το στρώμα και άρχισε να σκούζει δυνατά.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, μερικοί από εσάς θα αναρωτηθούν για το πόση, καθώς και τι είδους σχέση μπορεί να έχει ο παραφρασμένος τίτλος του παρόντος πονήματος , με την Σαιξπηρική κωμωδία “Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι”. Πράγμα το οποίο θεωρώ εντελώς δικαιολογημένο, μιας και φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής μεταξύ τους. Τα φαινόμενα όμως σε αυτή την περίπτωση, απατούν, και θα σας εξηγήσω το γιατί.

Η πολυπαιγμένη αυτή κωμωδία του Σαίξπηρ, με τίτλο “The taming of the shrew” ήτοι “Το ημέρωμα της στρίγγλας” (σε πιο πιστή μετάφραση), πρωτοπαίχτηκε το 1592 ή το 1593 και σε αυτήν ο Σαίξπηρ είχε την λαμπρή έμπνευση να την παρουσιάσει ως θέατρο μέσα στο ίδιο το θέατρο.

Η ομολογουμένως ευφυέστατη αυτή πρωτοτυπία, έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη παράσταση από θεατρίνους στον πύργο ενός λόρδου η οποία παίζεται για τον ίδιο τον λόρδο και τους καλεσμένους του, αλλά οργανώνεται και παίζεται για έναν και μόνον θεατή. Τον μεθύστακα γανωτή Χριστόφορο Λέρα, τον οποίο ο λόρδος κι οι υπηρέτες του, ντύνουν με πλούσια ενδυμασία ενώ κοιμάται, για να τον πείσουν, όταν με το καλό ξυπνήσει, πως είναι αριστοκράτης, πράγμα το οποίο και πετυχαίνουν ως ένα βαθμό, προς μεγάλη τους διασκέδαση. Κάποιοι περιφερόμενοι ηθοποιοί που περνούν από κει, μπαίνουν και αυτοί στο παιχνίδι, κι έτσι η παράσταση ξεκινάει.

Οι δύο κωμικές σκηνές που εξιστορούν αυτήν την φάρσα του ευγενούς στον άτυχο γανωτή, είναι η εισαγωγή και ο πρόλογος του έργου, και συνήθως οι σκηνοθέτες τις αφαιρούν. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση όμως, όσοι τις αφαιρούν πράττουν κάκιστα, γιατί αυτές ακριβώς οι σκηνές είναι που αποτελούν το κλειδί για την προσέγγιση και κατανόηση της ουσίας , όχι μόνο του εν λόγω έργου, αλλά και κατ' επέκτασιν μιας πληθώρας κωμικοτραγικών φαρσών και καταστάσεων, που μας επιφυλάσσει η πραγματική ζωή. Εν πρώτοις μας επισημαίνουν το γεγονός, πως αρκετές φορές, τα συμβάντα που διαδραματίζονται μπροστά μας, και στα οποία συμμετέχουμε ενεργά, δεν δεν απέχουν και πολύ από μία παράσταση (θεάτρου ή μη), στην οποία κανείς δεν είναι ο πραγματικός εαυτός του, αλλά όλοι γινόμαστε εσκεμμένα θεατρίνοι που φοράνε μάσκες και κοστούμια για να υποδυθούν ρόλους.

Αυτό ακριβώς ήταν που έγινε και σήμερα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ημιδιαμονής, όπου η εκδιδόμενη (η Νταϊάνα εν προκειμένω) και ο πελάτης της (εγώ), φόρεσαν τα ανάλογα «κοστούμια» και «μάσκες», και υποδύθηκαν τους δικούς τους ρόλους. Τίποτα το καινοφανές ή το ασυνήθιστο. Άλλη μια εκδοχή ενός χιλιοπαιγμένου έργου, σε χιλιάδες κρεβατοκάμαρες, από χιλιάδες εκδιδόμενες και χιλιάδες πελάτες, όπου οι μεν πρώτες προσπαθούν να παίξουν με αληθοφάνεια τον ρόλο τους στοχεύοντας στο να αποκτήσουν περισσότερη πελατεία και περισσότερα χρήματα, και οι δε δεύτεροι να αποσπάσουν όσο περισσότερες παροχές μπορούν. Σε όλες όμως τις παραστάσεις, άλλοι ηθοποιοί υποδύονται πειστικά τον ρόλο τους, και άλλοι λιγότερο. Όπως σήμερα, που η Νταϊάνα επέλεξε να υποδυθεί την “συνοδό”, κάτι που τελικά αποδείχθει ότι δεν είναι ακόμα έτοιμη να υποστηρίξει.

Εν δευτέροις, γιατί ο καημένος μεθύστακας που γίνεται το αντικείμενο της χονδροειδούς φάρσας του λόρδου αποκαλύπτει, υποκύπτοντας στο παράλογο της παραδοχής, πως έγινε ευγενής απλά αλλάζοντας ρούχα. Την αιτία της ύπαρξης και τον τρόπο λειτουργίας της «μάσκας» ή του «κοστουμιού» που τελικά παραδέχονται ότι ενδύθηκαν όλοι όσοι θα ήθελαν να υποδυθούν, έστω και προς στιγμήν, κάτι το διαφορετικό από αυτό που είναι. Άλλωστε ας μην κοροϊδευόμαστε. Βαθιά μέσα στο μυαλό όποιου ταλαίπωρου έχει πέσει θύμα τέτοιας φάρσας, κρύβεται καλά το ψήγμα της επιθυμίας του να ήταν πραγματικά κάποιος άλλος, και του οποίου τον ρόλο ευχαρίστως θα έπαιζε δια βίου αν διέθετε την κατάλληλη “μάσκα” και το κατάλληλο “κοστούμι”.