Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ο χαρακτηριστικός ήχος των τακουνιών ακούστηκε στον διάδρομο. Κατάλαβε πως ήταν η κοπέλα που περίμενε. «Ακριβώς στην ώρα της. Για να δούμε τι μας περιμένει κι απόψε», σκέφτηκε. Η πόρτα χτύπησε διακριτικά, και μόλις την άνοιξε ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.
«Καλησπέρα» του είπε, «είμαι η Λίζα».
«Κι εγώ είμαι πολύ τυχερός» μονολόγησε, ψιθυριστά…
Ντυμένη όπως όλες οι κοπέλες της δουλειάς πρέπει να ντύνονται, όχι προκλητικά αλλά κι όχι σαν να πηγαίνουν να ρίξουν μπετά στο απέναντι γιαπί, με ελαφρύ μέικ απ, ηλικιακά γύρω στα 26-27, μέτρια στο ύψος και λεπτή, η κοπέλα μπήκε στο διαμέρισμα. Διακριτικά περιεργάστηκε τον χώρο (πρώτη φορά ερχόταν, έπρεπε να είναι, σχετικά, προσεκτική – δεν ήξερε ποιος είναι αυτός που την είχε φέρει σπίτι του), και, κατόπιν προτροπής του, κάθισε στον καναπέ. Δυο λεπτά μετά ρώτησε που είναι το μπάνιο και κατευθύνθηκε εκεί για να φρεσκαριστεί. Ο κώλος της ήταν πολύ ωραίος – το ήξερε άλλωστε, και τον κουνούσε υπέροχα όπως περπατούσε. Βγαίνοντας από το μπάνιο ήταν γυμνή, φορώντας μόνο τις γόβες της. Τον τρέλανε… Φάνηκε άλλωστε , δεν χρειάστηκε να της το πει, ούτε έκανε και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να το κρύψει. Κάθισε ακίνητος να κοιτάει αυτό το κορίτσι, ίδιο με τα κορίτσια στους πίνακες του Μοντιλιάνι, να τον πλησιάζει. Το έπιασε στον αέρα, έβγαλε τις γόβες, και ήρθε αργά προς το μέρος του, με ένα ιδιαίτερο βάδισμά, περπατώντας σχεδόν στις μύτες των ποδιών, σαν μια τίγρης που πλησιάζει αργά το ακινητοποιημένο θήραμά της, έτοιμη για τη χαριστική βολή, και, σαν έφτασε σε απόσταση αναπνοής, ξάπλωσε δίπλα του στο κρεβάτι με έναν πολύ γλυκό τρόπο, που τον έκανε να νιώσει πως ήταν στο κρεβάτι με την κοπέλα του. Τα χείλια της βρέθηκαν στον λαιμό του , και αργά , μακρόσυρτα κινήθηκαν προς τα κάτω. Πέρασε στο στήθος του , κατηφόρισε στην κοιλιά του και κατόπιν στο πέος του, ξεκινώντας ένα παιχνίδι μόνο με την γλώσσα , από την βάση μέχρι την βάλανο, όπου έμεινε για 2-3 λεπτά, μέχρι να ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία προς τα κάτω, σταματώντας αυτήν την φορά λίγο πριν την «υπερβόρεια» περιοχή. Έφερε το κορμί της προς αυτόν, με θέα τον υπέροχο αυτό κώλο – ήθελε και αυτός να συμμετέχει, δεν αρκούταν στον παθητικό ρόλο. Της άνοιξε τα πόδια και την έφερε καβάλα από πάνω του. Τώρα είχε την ευκαιρία να γευτεί το μουνί της. Απαλά, γλυκά την φίλησε – σαν πραγματικός , σωστός άντρας, γιατί ο άντρας είναι η Μεγάλη Αλήθεια. Δεν ορμάει στην κοπέλα σαν το γίδι, όπως ο Καλιτζάκης πήγαινε στην μπάλα, με το κορδόνι δεμένο γύρω από τον αστράγαλο. Προσεγγίζει ήρεμα, γλυκά, φιλικά. Ξέρει ότι η γυναίκα, ακόμα και σε αυτήν την δουλειά, είναι ένα λουλούδι. Κερδίζει την εμπιστοσύνη της πριν κερδίσει το σώμα της, ακόμη κι όταν πληρώνει γι αυτό. Δεν κάνει γιούργια σαν 20αρης από το Μπουρνάζι, με την μπλούζα πάνω, σαν τον Χαριστέα μετά το γκολ της Εθνικής το 2004.
Τη γύρισε ανάσκελα και άρχισε να την γλύφει στην κλειτορίδα με μικρές απαλές κυκλικές κινήσεις της γλώσσας. Σύντομα ένιωσε την μέση της να συσπάται, και την λεκάνη της να κάνει μικρές κυκλικές κινήσεις στο ρυθμό που την έγλυφε.
«Πουτανάκι» είπε από μέσα του, «τώρα θα σε κάνω να δεις τον Χριστό φαντάρο και τον Μωάμεθ μπαλαρίνα».
Συνέχισε να την γλύφει, κάνοντας μικρά μόνο διαλείμματα για να γλύψει και να δαγκώσει απαλά το εσωτερικό των μηρών της, μόλις καταλάβαινε από τις κινήσεις της και τα πνιχτά βογγητά της, ότι ήταν έτοιμη να χύσει. Στο τέλος βέβαια δεν άντεξε άλλο, του έπιασε το κεφάλι και με τα δυο χέρια και του επέβαλε να συνεχίσει να την γλύφει, μέχρι που έχυσε, μέσα σε σπασμούς, και στο τέλος έμεινε ακίνητη. Τώρα ήταν η σειρά του… Αφού της άφησε 1-2 λεπτά να ξαναβρεί την ανάσα της και να ηρεμήσει, ανέβηκε προς τα πάνω, την φίλησε και απότομα με μια κίνηση μπήκε μέσα της, πριν καν το καταλάβει. Τα πόδια της τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση του, και τον έσφιξαν – σε υπερβολικό βαθμό – την ώρα που τελείωνε, ενώ η γλώσσα τα είχε εγκατασταθεί στο στόμα του, σαν να μετρούσα τα σφραγίσματά του…
Κατέβηκε από πάνω της, και προσπάθησε να ξαναβρεί την ανάσα του. Άναψε τσιγάρο κι έμεινε να κοιτάει το ταβάνι. Κάπου εκεί ξεκίνησε αι η κουβέντα του. Δεν μιλήσανε φυσικά για το πληθωριστικό μοντέλο του σύμπαντος κ την σύνδεση της σωματιδιακής φυσικής με την κοσμολογία, αλλά αυτή η ολιγόλεπτη συζήτηση ήταν απαραίτητη για να περάσουν κάποια λεπτά και να ξαναβρεί τις δυνάμεις του. Με αργές και ερωτικές κινήσεις , χάδια και φιλιά, η Λίζα προσπάθησε να ξαναδώσει ζωή στον άψυχο, μετά την επέλαση, «στρατιώτη» και να κάνει το αίμα να αρχίσει να ξανακυλά στα άχυμα νεύρα αυτού του μεσήλικα, που σαν ένας νέος Ντόριαν Γκραίη προσπαθούσε να πάρει ζωή απ’ το κορμί της και φλόγα από τα νιάτα της… Σίγουρα το κατάφερε – και το κατάφερε καλά, γιατί η δεύτερη φορά ήταν εντονότερη από την πρώτη. Αυτή την φορά την έστησε στα 4 και μπήκε μέσα της με μια κίνηση. Μόνο μετά από 2-3 λεπτά έντονου χτυπήματος, εφόρμησε εναντίον του πρωταρχικού του στόχου, που ήταν ο κώλος της. χωρίς να την έχει προειδοποιήσει ή προετοιμάσει, γιατί ο άντρας ο σωστός έτσι φέρεται. Ο άντρας ο σωστός είναι αθόρυβος. Με ελαφρύ χαμόγελο και μάτια γεμάτα ενδιαφέρον ρωτάει την κοπέλα τι της αρέσει, τι την ανάβει, αλλά μέσα του σχεδιάζει πως θα κάνει αυτό που αυτός θέλει. Είδες ποτέ την τορπίλη να φεύγει από το υποβρύχιο; Όχι… Έχεις δει όμως τα αποτελέσματα , όταν βρίσκει τον στόχο της… Καταστροφή. Ο άντρας ο σωστός γνωρίζει ότι το σκοτάδι είναι σύμμαχος του. Στο σκοτάδι θα κινηθεί, θα επιτεθεί, θα εισέλθει νικητής … Ο άντρας ο σωστός δεν έχει απλώς υιοθετήσει το σκοτάδι, έχει γεννηθεί μέσα σ’ αυτό. Ο άντρας ο σωστός δεν πρέπει να προσπαθήσει πολύ, γιατί γνωρίζει πως αρσενικό είναι αυτό που έχει τον τρόπο να παίρνει την απάντηση «ναι», χωρίς να έχει κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση.
Το ξημέρωμα, μετά από μισό μπουκάλι Jack Daniels, και αφού η Λίζα είχε προ πολλού φύγει, εκεί που το δάκρυ του φεγγαριού ενώνεται με το πυρόξανθο του ήλιου, αυτό που κάνει τα μάτια να βαραίνουν και το μυαλό να πετιέται από σκέψη σε σκέψη, χωρίς καμιά συνέχεια/συνέπεια και δίχως ειρμό, τον βρήκε σκεπτικό. Και εκεί πέρα η σκέψη σταμάτησε για λίγο, ίσως γιατί κατάλαβε … Κάτι τέτοιες ώρες είναι που απορρίπτεις τα πάντα. Γιατί η απόρριψη κάθε στερεότυπου ισοδυναμεί με υγεία, με καθαρό μυαλό και ζωντάνια, με λιγότερα πιθανώς χρόνια ζωής, μα γεμάτα από βιώματα που σε κάνουν ξεχωριστό. Έναν μοναδικό χαρακτήρα στο σενάριο της αστικής ρουτίνας που τραβά επάνω του κάθε μορφή αλληλεπίδρασης με άλλους «ζωντανούς» ανθρώπους. Η διαδραστικότητα αυτή σε κρατά ενεργό, ανανεωμένο και εν τέλει άφθαρτο στο πέρασμα του χρόνου.
Τελικά ο Θεός, αν υπάρχει, πρέπει να είναι πολύ μεγάλος πλακατζής. Μας έδωσε το σεξ, και ταυτόχρονα έστειλε τους υπηρέτες του για να το δαιμονοποιήσουν… Ίσως γιατί, όπως έγραψε κι ο Λουντέμης, «Όλα τα έργα του Θεού είναι καλά, μέχρι να τα πιάσουνε στο στόμα τους οι παπάδες».
Να περνάτε καλά, να γαμάτε καλύτερα.
ΥΓ. Η βαθμολογία μου, γιατί περιορίζομαι ακόμη από το σύστημα.
Πρόσωπο : 8
Σώμα : 8
Συμπεριφορά : 9
Επικοινωνία : 9
Διάθεση στο σεξ/συμμετοχή : 9
Σχέση απόδοσης/τιμής : 9
ΥΓ 2. Ο τίτλος είναι κλεμμένος από το Erections, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness, του Τσαρλς Μπουκόφσκι (1972), που στα Ελληνικά εκδόθηκε με τον (αδιαβάθμητα ηλίθιο) τίτλο, Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας.