Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Στην φανταστική πόλη της αμαρτίας (βλέπε Sin City) η Nancy Callahan (Jessica Alba κατά κόσμον) χορεύει στη μπάρα, κι ο θεατής μένει να αναπολεί. Εύγε Φράνκ Μίλλερ.
Στη δική μας πόλη η νεαρή Κατερίνα εισέρχεται στο δωμάτιο και βλέποντάς την ο John δεν μπορεί παρά να χαμογελά. Εύγε γείτονα χώρα (βλέπε Βουλγαρία).
Πριν καταγράψω και πω ότι είναι να πω τέλος πάντων, είμαι υποχρεωμένος να ενημερώσω. Η κριτική μου, δεύτερη για την Κατερινούλα, έχει χάσει ένα μέρος της αντικειμενικότητας που θα πρέπει να διακρίνει τον κάθε γράφοντα. Κι αυτό γιατί απλά υπάρχει μια χημεία με την κοπέλα και μια συμπάθεια, από μεριά μου τουλάχιστον καθώς δεν μπορώ να ομιλώ εκ μέρους της, που δίχως άλλο με επηρρεάζει. Αυτό δε σημαίνει, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, ότι υπερβάλω πουθενά εσκεμμένα ή λέω κάτι που δεν ισχύει, απλά αυξάνει την υποκειμενικότητα με την οποία αντιλαμβάνομαι τα γεγονότα.
Έχοντας «εξομολογηθεί» τη μικρή μου αμαρτία ως προς τα καθήκοντα του κριτή και αξιολογητή, ξαναφέρνω τη σκηνή της εισόδου της νεαράς. Λοιπόν γέμισε νιάτα και χαμόγελο το δωμάτιο. Φιλί στο στόμα, αγκαλιά, και η κούραση της μέρας σαν κάπως να πέρασε. Τα δε ζωώδη ένστικτα σίγουρα ξύπνησαν...
Μετά το μπάνιο κι αφού για λίγη ώρα φιλιθήκαμε βαθιά αγκαλιασμένοι, η μικρή μου «σέρβιρε» το πρώτο πιάτο του μενού κατεβαίνοντας χαμηλά. Υγρά και βαθιά όσο πρέπει, σφιχτά, αργά, βασανιστικά όσο απαιτείται και χωρίς χέρια, μου χάρισε μερικά απίστευτα λεπτά στοματικού σεξ. Μερικά γιατί αν συνέχιζε θα είχαμε (ευχάριστα) ατυχήματα, οπότε την σταμάτησα και φόρεσα προφυλακτικό. Το πρώτο πράγμα που μου έλειψε ήταν αυτό το τόσο γλυκό μουτράκι να μου χαμογελάει πονηρά ρουφώντας με, αλλά η αίσθηση του να βρίσκομαι μέσα της με αποζημίωσε με το παραπάνω. Η ένταση γρήγορα αυξήθηκε (το κορίτσι γουστάρει πραγματικά τους έντονους ρυθμούς), και ομολογώ ότι το τέλος (για μένα) δεν άργησε πολύ να έρθει. Και ήταν εξαιρετικό. Μα όντως εξαιρετικό, αν και δεν της το είπα..
Μια μικρή ναζιάρικη «επίπληξη» εκ μέρους της ότι ολοκληρώσαμε γρήγορα με έκανε να χαμογελάσω και να αναπολήσω κάποια παλιά γεγονότα της νεότητάς μου...επίσης να αναρωτηθώ που, αν, και σε ποιο βαθμό η πραγματικότητα συναντά τον επαγγελματισμό στα λεγόμενά της.
«Δικαιολογήθηκα» πάντως λέγοντας (που ήταν αλήθεια εξάλλου) ότι ο χρόνος αποχής μου από το σπορ ήταν μακρύς. Δώδεκα μέρες δεν είναι λίγες...
Ακολούθησε κουβεντούλα με ταυτόχρονες αγκαλιές, φιλιά και χαιδολογήματα εκεί που πρέπει με αποτέλεσμα εντός ολίγου η αφεντιά μου να είναι πάλι έτοιμη για παιχνίδι. Πράγμα καθόλου εύκολο συνήθως, αλλά πραγματικά με τη συγκεκριμένη κοπέλα πολλά αλλάζουν.
Τη δεύτερη φορά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, πιο έντονα, με την Κατερίνα στα τέσσερα να βγάζει πραγματικά καυλωτικές κραυγές και επιφωνήματα (χωρίς να μπορώ να διακρίνω κάτι το ψεύτικο στο όλο σκηνικό – πάλι βέβαια κρατάω επιφυλάξεις γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτος), ενώ εγώ όρθιος πίσω της κινούμουν σε γρήγορους ρυθμούς που φαίνεται να προτιμάει το κορίτσι. Δεν κολώνει πουθενά, αντίθετα ζητάει όλο και περισσότερο, η δε θέα του στημένου οπίσθιου συστήματος δε συνίσταται σε καρδιακούς. Έτσι πήγαμε μέχρι τέλους, του δικού της αυτή τη φορά, γιατί εγώ στις επαναλήψεις αργώ πολύ συνήθως. Έμενε βέβαια λίγος χρόνος και η Κατερινούλα μου πρότεινε διάφορα, αλλά προτίμησα την κουβεντούλα.
Συμπερασματικά.
Η κορασίδα το ζει αυτό που κάνει. Αν σε συμπαθήσει δίνεται σε βαθμό που η διάκριση φίλης-γκόμενας και επαγγελματία γίνεται δυσδιάκριτη. Για μένα αυτό και είναι το κλειδί για να χαρακτηριστεί επιτυχής μια συνεύρεση και με την Κατερίνα το βρίσκω όσο με καμία άλλη μέχρι τώρα. Αυτό σε συνδυασμό με στοιχεία που προσωπικά θεωρώ σημαντικά την τοποθετεί στην κορυφή των προτιμήσεών μου. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Είναι μαγκάκι με την καλή, κατ’εμέ, έννοια. Και αυθεντική, ειλικρινής, όταν κάτι δεν το θέλει ή δεν της αρέσει το λέει σταράτα. Όπως είχα αναφέρει και στην πρώτη μου κριτική στο βαθμό που λειτουργεί έτσι δείχνει μια έλλειψη επαγγελματισμού, αλλά από την άλλη κερδίζει σε αληθοφάνεια γεγονός που εγώ προσωπικά προτιμώ. Άλλοι υποθέτω πως όχι, οπότε ο καθείς ζυγίζει...
Κορμί κανονικό προς λεπτό (επ’ουδενί skinny) και ταυτόχρονα χυμώδες, με καμπύλες που θυμίζουν γυναίκα και όχι αθλητή, Χωρίς περιττά κιλά (εδώ πάντως της εφιστώ την προσοχή ότι απαιτείται λίγη γυμναστική).
Πρόσωπο κουκλίστικο και συνάμα καυλωτικό.
Ειδικά όταν υπάρχει χημεία, ΟΡΕΞΗ. Όρεξη και συμμετοχή.
Νιάτα, νιάτα που φαίνονται, νιάτα που πιάνονται, νιάτα που τα χαίρεσαι πανάθεμά την !!
Όπως λέει κι ο Mickey Rourke στην αρχή της ομώνυμης (με τον τίτλο της κριτικής) ταινίας, «Just another Saturday night». Με την υπέροχη Κατερίνα συμπληρώνω εγώ την οποία σίγουρα θα ξανασυναντήσω κάποια στιγμή για τρίτη φορά (and that will be a first for me) . Νά’σαι καλά κορίτσι μου για την υπέροχη ώρα που περάσαμε. Και συνέχισε να χαμογελάς...