Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ένα ζεστό φθινοπωρινό απομεσήμερο αποφάσισα να κατηφορίσω παραλιακά με καλή διάθεση, για να συναντήσω τη Mila. Πλησιάζοντας στο ξενοδοχείο που συνήθως δέχονται οι κοπέλες του συγκεκριμένου γραφείου, παρατήρησα στο ισόγειο μικρό μπαλκόνι τέσσερεις ομόσταβλες από την ομάδα που έχει κατεβάσει το γραφείο. Απολάμβαναν τον καφέ τους καπνίζοντας και χασκογελούσαν προσμένοντας τον επόμενο σπόνσορα. Ανεβαίνω στο δωμάτιο της κοπέλας και καμία απόκριση στο χτύπημα της πόρτας. Μετά τη δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια καλώ το γραφείο και η ευγενική κυρία μου υπόσχεται να το τακτοποιήσει άμεσα. Σε λίγο βλέπω δύο κοπέλες από τις τέσσερεις, να ανεβαίνουν τις σκάλες και να συνεχίζουν στον επόμενο όροφο. Μόλις πριν εκνευριστώ εμφανίζεται νωχελικά και η Mila, σαν να επιστρέφει από μια απολαυστική βόλτα. Ήταν ντυμένη απλά και άχαρα, με piercing στο κάτω χείλος, που επιτήδεια έχει αφαιρεθεί από τις φωτογραφίες της. Με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια σα να ήμουν ακαθαρσία κολλημένη σε παπούτσι . Μου συστήνεται αδιάφορα και ανοίγει τη πόρτα του δωματίου της. Ένας νοτερός αέρας συνδυασμένος με μια ταγκιασμένη μπόχα τσιγάρου όρμησε από το άνοιγμα της πόρτας. Η εμφάνιση του δωματίου θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Τα πάντα παντού! Η Mila άνοιξε την μπαλκονόπορτα για να απαλύνει κάπως την αποφορά.

Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Κάποιες συμπεριφορές απλά μας υπερβαίνουν. Η πρώτη αντίδραση της κοπέλας ήταν να ρυθμίσει το κινητό της σε αντίθετη χρονομέτρηση μιας ώρας! Μετά κάθισε και περίμενε. Τη ρώτησα ευγενικά, που θα μπορούσα να αφήσω τα ρούχα μου. Με μια προφανή ψυχρότητα μου απάντησε «Όπου θέλεις». Το πρόβλημα ήταν ότι εκτός από το ρυπαρό πάτωμα και το κρεβάτι, το οποίο θα χρησιμοποιούσαμε υπέθεσα, δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χώρος. Προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, της ζήτησα να μαζέψει διάφορα ρούχα από μια καρέκλα του δωματίου, που έστω και απρόθυμα το έκανε. Αφού εναπόθεσα στο λιγοστό χώρο, με ανησυχία για λόγους επιμόλυνσης, τα ιμάτια μου, κατευθύνθηκα προς το μπάνιο, όπου με περίμενε η επόμενη έκπληξη. Ένα θεματικό μπάνιο με αντικείμενο την κιλότα. Κιλότες παντού! Στο καλοριφέρ, στην πετσετοκρεμάστρα, στο πάτωμα, παντού. Και για να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την καθαριότητα του χώρου, μια ανοικτή διάφανη σακούλα, γεμάτη με λογιών- λογιών χρησιμοποιημένα αντικείμενα τυλιγμένα με χαρτί, σωστός κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν, με ένα ξυραφάκι στο πάτωμα της ντουζιέρας και κοντές τρίχες συγκεντρωμένες στο σιφόνι.

Στο δωμάτιο η κοπέλα με τα εσώρουχα πλέον, σε στάση αναμονής, είχε απορροφηθεί από το ακριβό κινητό της. «Hello, here I am !” τόλμησα και ξαφνικά με θυμήθηκε! Αβλεψία μου οπωσδήποτε που δεν προέβλεψα την εξέλιξη της κοινής μας ώρας. «Αυτός που είναι αχρείος στα μικρά θα αποδειχθεί χυδαίος στα μεγάλα» μας έχει ορμηνεύσει ο σπουδαίος Schopenhauer.

Ας σταθούμε λίγο στην εμφάνιση της Mila. Αν αντιπαρέλθω το άκομψο piercing στο κάτω χείλος της και ακόμη ένα για να καλύψει τον αφαλό της, με ένα faux πετράδι που θύμιζε επιδειξία μαχαραγιά, παρατηρεί κανείς ένα όμορφο νεανικό πρόσωπο, που συνοδεύεται από αντίστοιχο σώμα. Ύψος κοντά στο 1,70 και μικρά, φυσικά, νεανικά στήθη. Οι φωτογραφίες της είναι αντιπροσωπευτικές. Το εφήβαιο της, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, κακοξυρισμένο, με τα πειστήρια ακόμη στην ντουζιέρα, έδινε την εντύπωση διαλυμένης διαδήλωσης. Κατά τα άλλα ένα σώμα που δεν απόλαυσε τον καλοκαιρινό ήλιο και με κάποια αμυδρά σημάδια στην πέριξ του στήθους περιοχή. Οφείλονται σε κάποια αλλεργία όπως μου εξήγησε. Την ρώτησα για την καταγωγή της, από τη Μόσχα μου αποκρίθηκε. Μα στην ιστοσελίδα του GDE αναφέρεται το Καζακστάν της αντέτεινα. Μου απάντησε ότι γεννήθηκε στη Μόσχα, έζησε κάποια περίοδο στο Καζακστάν και τώρα ζει στη Μόσχα. Και εγώ στο Βατικανό … Η αλήθεια έχει καταντήσει κινητή γιορτή!

Το κρεββάτι που θα στήριζε τους πόθους μας ήταν καλυμμένο με δύο συνθετικές κουβέρτες, από αυτές που δεν πλένονται και που μόλις τρίψεις λίγο το χέρι σου, κάποιο νύχι σπινθηρίζει σαν μπουζί αυτοκινήτου. Της ζήτησα να τις αφαιρέσουμε και η Mila αφαίρεσε τη μία και επέμεινε να κρατήσει την άλλη. Της εξήγησα ότι δεν τις αντέχω και τράβηξα και τις δύο κουβέρτες. Υπό την απειλή και μόνο της οργής μου δέχτηκε. Έτσι ταιριαστά ξεκίνησαν οι περιπτύξεις μας. Μετά τα χλιαρά προκαταρκτικά περάσαμε στο κυρίως πιάτο. Όταν προσπάθησα να τη φιλήσω τα χείλη της έκλεισαν σα στρείδι. Μόλις πριν τη συναντήσω είχα χρησιμοποιήσει στοματικό διάλυμα. Η εντύπωση που μου έδινε ήταν ότι το στόμα μου πρέπει να μύριζε λες κι είχα καταπιεί βρακί πουτάνας του Μεταξουργείου ή κάποιο από αυτά που κείτονταν στο πάτωμα του μπάνιου. Το παρέβλεψα και με ένα άνευρο τόνο εκπλήρωσα τη συγκεκριμένη μου φιλοδοξία. Κάτω από την κυριαρχία μιας εκκωφαντικής σιωπής πέρασα πάλι στο μπάνιο της δοκιμασίας.

Με την επιστροφή μου αυτή η άνετη σιωπή συνεχίστηκε. Η Mila έδειχνε τελείως απόμακρη, κάτι που βόλευε περισσότερο εκείνη παρά εμένα. Στην υπέροχη απραξία της μου θύμισε το σύνθημα του Μάη του 68 – Μη δουλεύετε ποτέ! Αποφασισμένος να διεκδικήσω το αντίτιμο των χρηματικών μου υποχρεώσεων την τράβηξα κοντά μου. Ασχολήθηκε με το ημιθανές μέλος μου με το χέρι της, σα να έπαιζε γιο-γιο. Ζήτησα το στόμα της και με πρόσταξε να μην τελειώσω μέσα του. Από λεκτική άποψη έχω δεχτεί και καλύτερα διατυπωμένες προτάσεις. Η μετάδοση της μιζέριας ήταν απόλαυση για αυτήν! Δεν έχει σημασία η συνέχεια πλέον. Σε 35 λεπτά έβγαινα για τρίτη φορά από ένα μπάνιο (η Mila καμία) και δεν ήξερα αν αφαιρούσα ή προσέθετα βρώμα. Η Mila είχε ήδη ντυθεί με αυτά τα cult ρούχα, κομψά όσο και η ουρά ενός γλάρου, για την επόμενη outcall συνάντηση της.

Η συνάντηση μας κάηκε από το εκτυφλωτικό φως της αποτυχίας. Η Mila έχει μια φυσική γοητεία την οποία τερατωδώς εμπορευματοποιήθηκε. Βαριόταν σα μοντέλο σε τάξη τυφλών ζωγράφων ή έβλεπε ίσως επάνω μου τα σύμβολα ενός κόσμου που την είχε προδώσει. Η φωνή της ήχησε κούφια όταν με αποχαιρέτησε και αποχωρίστηκε από ένα τίποτε που ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας.