Λεπτομέρειες αξιολόγησης

«Ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται, καὶ διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος»

Μια σκληρή ανήθικη μέρα, με σύννεφα αλήτικα, σε μια πόλη που λατρεύει τα μαρμάρινα μπετά.

Ζήτησα ένα δωμάτιο και μου παραχώρησαν μια τρύπα. Ύστερα ζήτησα έναν καφέ και μου προσέφεραν νερόπλυμα. Τους συγχώρεσα όμως γιατί η ρεσεψιονίστ ήταν καύλα.

«Τολμάς;»
«Όχι»

Χτύπησε την πόρτα και τρύπωσε στο στενό δωμάτιο. Περίμενα μια ντίβα και μπήκε μια προσγειωμένη κοπέλα, με εκπληκτικό σώμα και σκανδαλιάρικο πρόσωπο.

Το κολλητό της φόρεμα έκανε το άμοιρο ζωντανό να ρουθουνίσει. Τις προσέφερα τα πάντα. Αρνήθηκε ευγενικά, ήπιε νερό και πήγε να πλυθεί.

Μύριζα το σαπούνι που κυλούσε στα καπούλια της. Άκουγα το νερό να τρέχει πάνω στα στήθια της. Ένιωθα τις πατούσες της στην πορσελάνη. Ανυπομονούσα να την πάρω.

«Θα την ξεσκίσεις κύριε;», ρώτησε η μαδημένη πατσαβούρα.
«Θα της κάνω έρωτα ρυπαρή σκιά, θα την κατακτήσω», απάντησα τρίβοντας το πέος μου.

Βγήκε γυμνή με τις γόβες της και τακτοποίησε την πετσέτα στην άκρη του κρεβατιού. Ξάπλωσε δίπλα μου και έτριψε τα πόδια της πάνω μου.

Καθώς μιλούσαμε προσπαθούσε να καταλάβει τι τύπος είμαι.

«Είμαι ο τύπος του bou,
Ο ανικανοποίητος με τα χίλια πρόσωπα,
Ο Αδέσποτος της αρχαιότητας με τις τρίχες στη ράχη,
Ο εκδικητής με το τάπερ,
Ο στριμωγμένος ήρωας με τις κάλτσες,
Κατάλαβες τύπε μου;»

«Είμαι…» και με φίλησε…

Και ξεκίνησε μια υπέροχη αργή πίπα χωρίς χέρι. Και ανέβηκε πάνω μου χωρίς βιασύνη. Και κούνησε με μαεστρία τη λεκάνη της. Και κατάλαβε πότε να γυρίσει στα τέσσερα.

Όσο ο ρυθμός αυξανόταν, τα βογκητά της γινόντουσαν πιο έντονα και δυνατά.
«Μην υπερβάλλεις εταίρα. Μη χαλάς την μυσταγωγία», σκέφτηκα.
«Αλήθεια είναι. Αλήθεια για σένα το κάνω», απάντησε με τα μάτια.
«Αλήθεια είναι ό,τι αισθάνεσαι», ψιθύρισα.

Και γύρισε στο πλάι.
Και τον οδήγησε ξανά μέσα της.
Και έσφιξε με το χέρι της το μαξιλάρι.
Τι δέρμα! Τι κώλος! Τι στήθια!
Και ο άπιστος τελείωσε.

Και είχε από τα πριν αποφασίσει, αφού η ζωή είναι μικρή και αφού τίποτα μαζί του δεν θα πάρει, στα στενά αυτά δωμάτια να αφήσει ότι ήταν, είναι και θα είναι.

Και έμεινε έτσι, μακάριος πάνω από τα τσιμέντα, με το τσιγάρο στο στόμα, να σκέφτεται τη ρεσεψιονίστ.

«Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»