Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Η ρεκλάμα στο κατάστημα φωτίζει το κράσπεδο,
Οι οθόνη σβήνει τα σύνορα,
Η πλουτώνια ζώνη υποδέχεται τους κολασμένους,
Στην άβυσσο ακούω ήχο από τακούνια.

Πίσω από τον υπολογιστή, ένας ξενυχτισμένος άντρας, αποκομμένος, κουφός, καταραμένος ως μαδημένος υπερβατικός σκύλος, αναζητά την ηδονή.

Το ασυνείδητο κόντρα στη λογική,
Η φύση κόντρα στον άνθρωπο,
Τα φανάρια κόντρα στη Yamaha,
Ο σκύλος κόντρα στον άνεμο,
Και όλα ασπρόμαυρα.

Χρώμα έχουν μόνα τα φράγκα πάνω στο κομοδίνο. Τα υπόλοιπα σκιές. Black & white.

Μπήκε διστακτικά και κάθισε στην καρέκλα του δωματίου. Της προσέφερα κρασί, αλλά προτίμησε το νερό. Ο σκύλος επιφυλάχθηκε αστειευόμενος για σπέρμα και κρύφτηκε πίσω από τα πόδια της.

Απάντησε αδιάφορα, σε σπαστά αγγλικά, στις ερωτήσεις μου, ενώ ταυτόχρονα ασχολιόταν με το κινητό της. Η ενδυμασία της δεν μου έκανε κάποια εντύπωση. Την παράσταση έκλεψε η περούκα και το έντονο μακιγιάζ.

Αφού φρεσκαρίστηκε, ξάπλωσε δίπλα μου και περίμενε να οργανώσω το γαμήσι. Η περούκα δεν βοηθούσε. Ούτε η έντονη τριχοφυΐα, ούτε το τραχύ δέρμα, ούτε τα σημάδια στο σώμα, ούτε ο πίνακας πάνω από το κρεβάτι.

Κάποια στιγμή, ο βασικός παραμορφωτικός μηχανισμός πυροδότησε την καύλα. Η ανάγκη για οργασμό και μερικά τριψίματα έφεραν το αιώνιο ζητούμενο.

Μετά από μια μέτρια πίπα την γύρισα πισωκολλητά. Όσο την κάρφωνα, με ενωμένα γόνατα, κοιτούσα τον ηλίθιο πίνακα πάνω από το κρεβάτι. Καθώς κρατούσα τον σφιχτό της κώλο, αποφάνθηκα πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν γούστο. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας γαμίεται χωρίς γούστο.

Την γύρισα ανάσκελα και πιπίλισα το στητό της στήθος. Ταλαιπώρησα τις ρώγες της και την γύρισα μπρούμυτα. «Τελείωσα», της είπα. «Μπορείς να φύγεις τώρα. Σπατάλησα τη νύχτα μου». Για δεύτερη φορά δεν έκανα κουβέντα. Θα γελούσαν και οι πέτρες.

«Την είδες την πουτάνα; Τα πήρε και έφυγε», γρύλισε ο σκύλος
«Αναμενόμενο», απάντησα.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, τον βρήκα πάνω από το κρεβάτι, μπλεγμένο σε ασπρόμαυρα σχήματα του Kandinsky.

Κοιτώντας τον αναρωτήθηκα για το κάτι μέσα στο τίποτα. Μπορεί τελικά ένας άνθρωπος να ξοδέψει τον εαυτό του; Να σπαταλήσει την ψυχή του;

Πόσο δρόμο έχουμε ακόμα;
Τι μας απομένει;
Πόσα φτηνά δωμάτια;
Πόσες ακόμα θα αθροιστούν;
Σπάει τελικά ο άνθρωπος σε κομμάτια;

Το τετράποδο δεν απάντησε. Βάλθηκε μόνο να ξύνει έντονα τον αριστερό του ώμο, καθώς το κεφάλι του τεντωνόταν ψηλά. Τούφες έπεφταν στο πάτωμα.

Ο μεταλλικός ήχος, της ταυτότητα στο κολάρο, με διαπέρασε. Με διέλυσε σε χιλιάδες κομμάτια.