Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Το σκηνικο αυτο το εχουμε δει ολοι στα studio, οπου ειμαστε εμεις οι πρωταγωνιστες....
Μικρη διαρκεια, λιγες ποζες που κρατανε πολυ ωρα και δεν υπαρχουν ενδιαφερουσες εναλλαγες.
Διαλογοι ανυπαρκτοι και σαχλοι.
Ο τυπος ειναι πολυ "γυναικωτος", παρολο που το καβλι του ειναι μεγαλυτερο απο οσα εχουμε δει σε ελληνικες τσοντες, ακομα και απο αυτο του Ian Scott. Χυνει γρηγορα στην πρωτη φαση. Τολμω να πω οτι δεν το περιμενα να χυσει στο συγκεκριμενο χρονικο σημειο.
Και εκει που περιμενεις να μπει στη φαση και ο τυπος που καθεται στην πολυθρονα, αυτο δεν συμβαινει, παρα λιγα λεπτα πριν το τελος, οπου η Λαουρα του παιρνει μια πιπα.
Και δεν μπορω να μην μπω στον πειρασμο να συγκρινω τη Λαουρα με την Τζουλια.
Η Λαουρα θεωρω οτι ειναι μακραν (by far) καλυτερη απο Τζουλια. Το στηθος της πολυ ωραιο και στητο ( της Τζουλιας ηταν πεσμενο και ζαρωμενο) ο κωλος για πολλα σκαμπιλια, τσιμπουκοχειλα. Και προπαντως, δεν δυσανασχετει και δεν κλαιει σαν μυξοπαρθενα, οπως εκανε η Τζουλια. Επισης δεν βριζει τον κοσμο γυρω της οπως η Τζουλια, αλλα προσπαθει να αποδοσει και να το απολαυσει.
Δεν ειναι κατι που δεν εχετε δει και θα βαρεθειτε γρηγορα .