Λεπτομέρειες αξιολόγησης

White light goin’ messin' up my mind
Don't you know it’s gonna make me go blind
White heat going down to my toes
Lord have mercy white light has it goodness knows
White light goin' messin' up my brain
Don’t you know it’s gonna make me insane
White heat going down to my toes
Lord have mercy white light has it goodness knows,
forget it…

Δεν μπορώ να γνωρίζω σε τι κατάσταση βρισκόταν ο μακαρίτης, πλέον, Lou Reed , όταν έγραφε, το μακρινό 1967, το τραγούδι White light white heat, ή την κατάστασή του, όταν το τραγουδούσε, τον Δεκέμβριο του 1973, στο Howard Stein's Academy of Music στην Νέα Υόρκη, για την ηχογράφηση του live δίσκου Rock n’ Roll Animal ,μέσα απ’ τον οποίο γνώρισα, αρχικά, κι εγώ αυτό το τραγούδι. Μόνο υποθέσεις , βάσιμες, μπορούν να γίνουν, επί τη βάση της μακρόχρονης περιπέτειας που είχε με το αλκοόλ και διάφορες άλλες ουσίες. Άλλωστε, και το τραγούδι αυτό καθαυτό, είναι απόλυτα αυτοβιογραφικό και περιγράφει την εμπειρία αυτού που μόλις έχει «σουτάρει» και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ντάγκλας.
Έτσι αισθάνθηκα για πρώτη φορά όταν βρέθηκα κάποιο βράδυ , το μακρινό 1988 στο Wag Club, στο νούμερο 35 της Wardour Street, στο Λονδίνο. Φιλοξενούμενος ενός φίλου που σπούδαζε στην Αγγλία, αποδέχθηκα την πρόσκλησή του, και το βράδυ τον ακολούθησα εκεί. Τι γύρευα εγώ, ένας ακραιφνής κομμουνιστής, ένας ορκισμένος εχθρός της πλουτοκρατίας, στο άντρο της καπιταλιστικής παρακμής; Ακόμα δεν ξέρω. Όπως φαίνεται ότι δεν ήξερε και ο πορτιέρης του κλαμπ τι ρόλο βαρούσα, όταν έσκασα μύτη μπροστά του, ντυμένος με στρατιωτικό αμπέχονο, αρβύλες και γενειάδα δυο, τουλάχιστον, μηνών (ένας Έλληνας Τσε Γκεβάρα – τρομάρα μου…). Προφανώς πίστεψε ότι είχα υιοθετήσει κάποιο «ψαγμένο» look - δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, και με άφησε να περάσω. Με ένα ανομοιογενές - αλλά τόσο αρμονικά δεμένο - χαρμάνι από τζαζ, ροκ, φάνκ και ντίσκο να ξεχύνεται από τα ηχεία, ο χώρος με συνεπήρε κατευθείαν, και με πλημμύρισε αυτή η γλυκιά αίσθηση, όταν νιώθεις όλα τα μέλη σου να «λύνονται», όταν νιώθεις πως έχεις βγει έξω από το σώμα σου και αιωρείσαι, παρατηρώντας από πάνω, σαν τρίτος, σαν ουδέτερος, τα τεκταινόμενα…
Την ίδια ντάγκλα έχω νιώσει κάθε φορά που συναντήθηκα με την Μαρτίνα, την ίδια ένιωσα και τώρα που την ξαναείδα. Τι κι αν έχουν περάσει πάνω από 8 χρόνια από τότε που την συνάντησα για πρώτη φορά, τότε που ακόμη δεν ήταν ανεξάρτητη και δεν είχε «ενισχύσει» το στήθος της, τότε που, παρόλο τον ενθουσιασμό και την αφέλεια που της προσέδιδε το νεαρό της ηλικίας της (23-24 χρονών ήταν ακόμη), εντούτοις, ως γνήσια απόφοιτος της Με.Ρ.Α.Β (Μεγάλη Ρωσική Ακαδημία Βιζιτούδων), είχε αναγάγει, ήδη, την βίζιτα σε επιστήμη, και έκανε ότι περνούσε από το χέρι της (και το στόμα της , και άλλα μέρη του κορμιού της), για να περάσεις καλά. Κι αυτή την φορά το δίωρο μαζί της ήταν μια μυστικιστική εμπειρία, ένα ταξίδι στον χωροχρόνο, ένας ξέφρενος χορός αισθήσεων και παραισθήσεων.
Μόλις μπήκα στο δωμάτιό της, όπου με υποδέχθηκε φορώντας ένα σετ μαύρων εσωρούχων με ασορτί χρώματος ζαρτιέρες(all time classic ντύσιμο, με το οποίο υποδέχεται εδώ και χρόνια), με άρπαξε αμέσως και άρχισε να με φιλάει παθιασμένα, δίνοντάς μου κατευθείαν να καταλάβω για ποιο λόγο βρισκόμουν εκεί. Όχι ότι δεν ξέραμε κι οι δυο βέβαια, αλλά ήταν υπεραρκετό για να ανάψουν τα αίματα κατευθείαν. Ζωή, θάνατος, κόλαση, παράδεισος, αμαρτία, ροκ, ψυχεδέλεια, Μπουκόφσκι, Μπωντλέρ και Μόρρισον, όλα μαζί σε μια πανηδονιστική σύνθεση και διάθεση, ήταν αυτό που επακολούθησε… Μπήκαμε στο ντους μαζί, όπου εν τέλει κατατέθηκαν στο πρόσωπο και το στόμα της οι χαμένοι μου απόγονοι μετά από μια υγρή, αργή και βασανιστικά φανταστική πίπα, με το καλύτερο edging που μπορεί να υπάρξει. Συνεχίσαμε στο κρεβάτι, όπου το βασικό της προσόν (πέρα από την τεχνική της), είναι το ότι μπορεί να καταλάβει τι θέλεις , και το κυριότερο πως το θέλεις, και να στο κάνει. Μόνο μετά τον δεύτερο γύρο, και θέλοντας να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, πριν ξανακυλιστώ μαζί της στον βούρκο της ηδονής και στα σεντόνια της αμαρτίας, έκανα ένα απαραίτητο διάλειμμα , ξαπλώσαμε δίπλα – δίπλα και αρχίσαμε να μιλάμε, φλυαρώντας γενικώς κι αορίστως, και είχα την ευκαιρία να θαυμάσω απερίσπαστος, για μια ακόμη φορά, το κορμί της. Ο χρόνος που δεν περιμένει κανέναν, που δεν σταματάει για κανέναν, σε αυτήν την κοπέλα φαίνεται ότι έκανε εξαίρεση. ΟΚ, δεν είναι πλέον το 23άχρονο - 24χρονο τρυφερούδι που είχα γνωρίσει πριν αρκετά χρόνια ένα βράδυ στην Αθήνα, αλλά τολμώ να πω πως τα τελευταία 8 χρόνια πέρασαν από πάνω της χωρίς να έχουν αφήσει το παραμικρό σημάδι. Το μόνο το οποίο , με την πάροδο του χρόνου, άλλαξε, προς το καλύτερο όμως, είναι η τεχνική της. Όχι ότι δεν την είχε στην αρχή της καριέρας της , αλλά, εδώ και χρόνια βέβαια, έχει τελειοποιηθεί, για να επιβεβαιωθεί για ακόμη μια φορά ο Κομφούκιος, που είπε πως «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να παρακολουθείς τον χρόνο να σε κάνει καλύτερο». Μεγάλη η έκπληξή μου φυσικά όταν δοκίμασα να την πάρω από πίσω και διαπίστωσα πως , παρόλα τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχει γράψει όλα αυτά τα χρόνια, εντούτοις είναι ακόμη αρκούντως σφιχτή.
Μπορώ, βέβαια, από τώρα να φανταστώ τις ενστάσεις σας, σύντροφοι. «Ναι ρε μεγάλε, αλλά είναι πανάκριβη», θα μου πείτε. «200 ευρώ η βασική χρέωση + 50 ευρώ CIM, + 100 ευρώ anal, εκτοξεύουν την τιμή της στα 350 ευρώ για 1 ώρα και στα 500 ευρώ για 2 ώρες. Με τα ίδια χρήματα παίρνουμε μια πιτσιρίκα για τρίωρο , τουλάχιστον, με τις ίδιες υπηρεσίες, και μας μένουν και ρέστα» Θα συμφωνήσω. Γιατί λοιπόν να προτιμήσει κάποιος την Μαρτίνα; Η απάντηση ευθύς αμέσως : Φεύγοντας γυμνός από την ικανοποίηση της διασκέδασης, της έκφρασης, της κοινωνικοποίησης , με μια γύμνια που γεννά μιζέρια, μιζέρια που σκοτώνει σιγά σιγά κάθε κύτταρο, κερνώντας γήρας, έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί πήγα στην Μαρτίνα. Για να περάσω δυο ώρες ψυχικής και σωματικής ηδονής με μια, τόσο όμορφη, έμπειρη και πρόθυμη να κορέσει τα σεξουαλικά μου ένστικτα, γυναίκα, ή για να βρω τον ίδιο μου τον εαυτό; Τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Γιατί καμιά φορά για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις τη μοναξιά να σε καταπιεί, να χαθείς στο σκοτάδι της, για να θυμηθείς ξανά ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά. Και το κρεβάτι, η αγκαλιά, το κορμί (έστω και για αυτό το περιορισμένο, χρονικά, περιθώριο των 2 ωρών) μιας τέτοιας γυναίκας, όπως η Μαρτίνα, είναι το καταφύγιο που ψάχνεις, χωρίς καν να το ξέρεις. Κάτι, που, γυναίκες σαν κι αυτήν, φαίνεται να το γνωρίζουν πολύ καλά. Ο Βούδας είχε πει : «Μη βυθίζεσαι στο παρελθόν, μη θυσιάζεις το παρόν για τα μελλοντικά σου όνειρα. Να επικεντρώνεις τη σκέψη σου στην παρούσα στιγμή». Ο Σενέκας έλεγε : «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν γέροντα από το να μην έχει να παρουσιάσει άλλη απόδειξη πως έζησε, εκτός από τα χρόνια του». Εγώ λέω πως αν το σεξ μας επιτρέπει να ενδοσκοπήσουμε, να ανακαλύψουμε τις πιο κρυφές μας επιθυμίες, να αποκαλύψουμε τα σκοτεινότερα μυστικά μας, να κατανικήσουμε την μοναξιά μας και να ανεβούμε σε επίπεδο ενόρασης και αυτογνωσίας, τότε μετά το δίωρο με την Μαρτίνα ήρθα πιο κοντά στον Θεό… Γαμώτο… Αναπολώ την αθώα εποχή που το μόνο που με ένοιαζε ήταν η στρουκτουραλιστική νομενκλατούρα και η επακόλουθη διακύβευση του μεταμοντερνισμού...
Να περνάτε καλά, να γαμάτε καλύτερα.
ΥΓ. Η βαθμολογία μου (γιατί περιορίζομαι ακόμη από το σύστημα)
Πρόσωπο : 9
Σώμα : 9,5
Διάθεση/Συμμετοχή : 10
Επικοινωνία : 9
ΥΓ. Επειδή το ξενοδοχείο της είναι σε αρκετά κεντρικό σημείο (Αλεξάνδρας), και το παρκινγκ εκεί δυσεύρετο, προτιμήστε μετρό ή ταξί. Αλλιώς τα νεύρα σας θα γίνουν τσατάλια (σαν τα δικά μου ένα πράγμα…).