Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είμαστε η φωνή της ωριμότητας στο διάνυσμα του χρόνου, η εκδίκηση της Ιστορίας ως φάρσα, τα πρότυπα που καθορίζουν το μέλλον, το καινόσπουδον της πολιτικής… Είμαστε το όνομα που κανείς δεν τολμά να προφέρει, η λέξη που κανείς δεν τολμά να ψελλίσει, οι πλέον αποτυχημένοι των αποτυχημένων. Αδυνατούμε να αποφασίσουμε για τους εαυτούς μας και βάζουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Κάναμε 5 εκλογές , 1 δημοψήφισμα, υπογράψαμε 3 Μνημόνια , και, στο τέλος, είμαστε πάλι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε… Πως τα καταφέραμε έτσι, γαμώ το κέρατό μου; Που είσαι ρε Ανδρέα (μην ρωτάτε ποιος Ανδρέας – ένας ήταν ο Ανδρέας), που όταν ψήφιζες πάθαινε η κάλπη οργασμό, που όταν μιλούσες στο μπαλκόνι χύναμε ομαδικώς… Εσύ δεν θα έκανες ποτέ δημοψήφισμα και τέτοιες παπαριές… Όταν ξημέρωνε η μέρα της απόφασης θα σηκωνόσουν από το κρεβάτι σου (στο οποίο σίγουρα θα είχες και κανένα μωράκι – όχι την ξυλόκωτα την Αμερικάνα), θα έφτιαχνες την καφεδάρα σου, θα άναβες την πίπα σου , και θα αποφάσιζες μόνος σου. Απλά πράγματα…
Τώρα εσείς φίλοι συναθλητές θα αναρωτηθείτε , και δικαίως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κριτική για την Μαρτίνα. Λίγη υπομονή, όλα είναι σχετικά μεταξύ τους… Ανήκω , λοιπόν, στη γενιά που μεγάλωσε, ανδρώθηκε και γαλουχήθηκε με τα νάματα της Αλλαγής. Στη γενιά που τα Σάββατα τελειώναν τη Δευτέρα (πολλές φορές και Τρίτη και Τετάρτη), στη γενιά που όταν έβγαινες στα μπουζούκια καιγόταν η Κόλαση, στη γενιά που ανάβαμε θερμοσίφωνα για να πλύνουμε τα δόντια μας… Στην εποχή που ο Ανδρέας με την πίπα του και ο σύντροφος Φιντέλ με το πούρο του, πήγαιναν τον Σοσιαλισμό πίπα – κώλο... Έτσι πήγαινε η Ελλάδα μπροστά , σύντροφοι, γεννιόντουσαν παιδιά, ο μερακλής το έσκαγε από το σπίτι του για να πάει στην γκόμενα – κι από κει στις πουτάνες, δουλεύανε τα μπουζούκια, τα ορφανά επορεύοντο και οι χήρες κονομούσαν, και το χρήμα κυλούσε… Η εποχή που άφηνες τη δεύτερη δουλειά κι έπιανες δεύτερη γκόμενα, τότε που οι τηλεοράσεις είχανε πάνω τους σεμεδάκι, συνδυάζοντας γλυκά την παράδοση με την τεχνολογία…
Όλα αυτά στριφογύριζαν μέσα στο κεφάλι μου, κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνευρέσεώς μου με την Μαρτίνα. Σταθερή αξία – όπως πάντα – με γύρισε στις παλιές ένδοξες μέρες του ΠΑΣΟΚ των 80’s. Μια αξία που, από τον Σεπτέμβριο του 2009 (όταν όλως τυχαίως την είχα πάρει σε ξενοδοχείο της Γλυφάδας), που την είδα πρώτη φορά και είπα «Ωχ, Παναγία μου, τι μωρό είναι αυτό» , μέχρι και σήμερα, μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Κορμί θανατηφόρο, πρόσωπο αγγελικό, επιδερμίδα μεταξένια, σεξ καταπληκτικό (φύσει και παρά φύσιν), με κορωνίδα τη στιγμή όπου εγώ , καθισμένος, σχεδόν, στο στήθος της, τελείωσα στο πρόσωπό της, και αυτή σκούπισε το πρόσωπο με τις άκρες των δακτύλων της και τα έβαλε στο στόμα της, καταπίνοντάς τα επιδεικτικά και κοιτώντας με στα μάτια !!! Αυτή είναι η Μαρτίνα κύριοι. Μια εταίρα που όχι μόνο τιμά τα χρήματα που παίρνει αλλά τα αξίζει μέχρι και το τελευταίο Ευρώ. Από τις ελάχιστες εκδιδόμενες γυναίκες που επάξια κατέχουν τον τίτλο του City Tour , κι όχι σαν τα σημερινά γατάκια που κάνουν 2-3 αρπαχτές , κι όποιον πάρει ο Χάρος (πλην , φυσικά, ελαχίστων εξαιρέσεων)… Και για να το προβάλλουμε στη σημερινή (ζοφερή) πραγματικότητα που ζούμε, η Μαρτίνα είναι ο Ανδρέας , και τα υπόλοιπα γατάκια οι σημερινοί (και οι χθεσινοί, και οι αυριανοί) ταγοί της ζωής μας.
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο της για να επιστρέψω στο δικό μου, αποφάσισα να περπατήσω, για να με φυσήξει ο καθαρός αέρας, μήπως και συνέλθω λίγο από την σεξουαλική θύελλα που είχα ζήσει. Τι το ‘θελα ; Μαύρισε η ψυχή μου βλέποντας την πόλη, που εγώ είχα γνωρίσει ως την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, να στέκει άθλια, μίζερη, ετοιμοθάνατη, στενάζοντας κάτω από την οικονομική και - συνακόλουθα – κοινωνική δυσπραγία στην οποία έχει περιέλθει… Σύντομα η κρύα χειμωνιάτικη νύχτα κατάπιε τη μορφή μου, και χάθηκα κι εγώ μες τα σκοτάδια, σωματικά ευτυχισμένος αλλά ψυχικά κενός, ελπίζοντας μονάχα ότι ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία γραμμή, αλλά μια ελικοειδής καμπύλη…
Που ‘ σαι ρε Αντρέα , τότε που ο μόνος κόφτης που ξέραμε ήταν ο κόφτης για τα πούρα, να ξαναβγείς απαράμιλλος, απαστράπτων, άχρονος, ποθητός, πανδαμάτωρ, αιώνιος εραστής , για να πεις σ΄όλα αυτά τα γατάκια «Whose your daddy now, ρε κουφάλες» , να σειστεί η γη, και όλοι να υποκλιθούμε…
Μετά τιμής
ΑΙΔΟΙΟΛΕΙΧΟΣ
ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να καταθέσω ότι ουδέποτε ψήφισα ΠΑΣΟΚ στη ζωή μου. Κάποιες αλήθειες όμως πρέπει να λέγονται.
ΥΓ 2 . Αν μου το επέτρεπε το σύστημα θα έβαζα σε όλα 10. Έβαλα την ανώτατη επιτρεπτή βαθμολογία.