Όλες οι κριτικές για την Χριστίνα - Θάσου 13 (Μπουρδέλα) Αθήνα

Σε λίγα λεπτά το ρολόι μου θα έδειχνε ακριβώς μεσημέρι˙βρισκόμουν στο τέλος της χθεσινής τσάρκας και περπατούσα στον πεζόδρομο της οδού Θάσου κατευθυνόμενος προς το νούμερο 13˙στην περιοχή αντιλαλούσαν οι φωνές του αθίγγανου πλανόδιου μανάβη: – Εχω ωραία καρπούζια! Τα κόβω, τα μαχαιρώνω˙δύο ευρώ το κομμάτι, δύο ευρώ!
Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια εισήλθα στο σαλόνι˙ο λιγόλογος (τον ξέρω από άλλες φορές) μεσήλικας διοπτροφόρος υπηρέτης καθόταν μόνος του στον καναπέ μπροστά στην είσοδο και διάβαζε εφημερίδα, ξένη μουσική ακουγόταν απ' το ηχείο˙τον καλημέρισα και κάθισα στον καναπέ˙εκείνος κάτι μουρμούρισε, σηκώθηκε και μαζί με την εφημερίδα του κατευθύνθηκε σ' ένα απ' τα δωμάτια αφήνοντάς με μόνο για δυο-τρία λεπτά˙κάποια στιγμή βγήκε και περνώντας από μπροστά μου είπε:
– Καθίστε δύο λεπτά να βγούν τα κορίτσια.
Για να μπει στη συνέχεια στο κουζινάκι με τη μεγάλη φωτογραφία του Βούδα που καταλάμβανε τον έναν τοίχο από πάνω μέχρι κάτω.
Από μέσα άκουσα μία γυναίκα να καθάριζει τον λαιμό της ξεροβήχοντας˙η σκιά της πάνω στον διαλογιζόμενο Βούδα προηγήθηκε της εμφάνισής της˙ήταν μία σχετικά ψηλή, ξανθιά milf με ίσιο μαλλί μέχρι τις πλάτες, μέτριο πρόσωπο, μεγάλο κρεμασμένο στήθος, βαρύ κορμί, ευμεγέθη κώλο και θηριώδη μπούτια με αρκετή κυτταρίτιδα.
– Γειά σου! Τί κάνεις; Είπε χαμογελώντας.
– Γειά σου! Καλά!
και αμέσως έστριψε πάλι προς το "καταφύγιό" της για να στριμωχτεί στην είσοδο με τον τσάτσο που εκεινη τη στιγμή έβγαινε.
– Ποιά κοπέλα είναι αυτή; Ρώτησα.
– Αυτή είναι η Χριστίνα˙έχω και τη Σούζη.
– Τη Σούζη; Εκανα με απορία.
– Στο δωμάτιο είναι η Σούζη.
– Καλώς...
– Να κάνετε λίγη υπομονή...
– Τί πρόγραμμα έχει η Χριστίνα;
– Κανονικά.
– Ωραία, να περιμένω και τη Σούζη τότε.
Περίμενα κανένα 3λεπτο˙ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μία ψηλή μελαχρινή γυναίκα με μαύρο φουντωτό ίσιο μαλλί μέχρι τους ώμους, έκφυλη φάτσα, μεγάλο στήθος, γεροδεμένο κορμί, καπούλια και μπούτια με αρκετή κυτταρίτιδα με χαιρέτησε με βαριά ξενική προφορά κατευθυνόμενη προς το κουζινάκι˙ο υπηρέτης εμφανίστηκε αμέσως λέγοντάς μου: – Η Σούζη.
– Εαν περάσω, υπάρχει η δυνατότητα να μου κόψετε και μία απόδειξη; Ο τσάτσος πρέπει να τα έχασε λιγάκι˙γιατί έκανε κάτι περίεργα σχήματα με τα χέρια του και μετά έδειξε προς το κουζινάκι, αφήνοντάς με να καταλάβω ότι έπρεπε να συννενοηθεί πρώτα με την αφεντικίνα, για να εξαφανιστεί στο εσωτερικό˙εγώ έβλεπα μόνο τον Βούδα να διαλογίζεται και άκουγα ψιθύρους.
Μετά από ένα δύο λεπτά εμφανίστηκε η Σούζη: – Γειά σου, καλημέρα! Πες μου! – Μια απόδειξη μπορείς να μου κόψεις για να περάσω; –Οκ(χ)ι εγώ! Εγώ ντ(δ)εν είμαι υπηρεσία! – Τελος πάντων, κάποιος μπορεί να μου δώσει μία απόδειξη; – Ναι, ναι! Είπε κάνοντας νόημα στον τσάτσο.
Αφού έδωσα το 20άρικο πέρασα στο δωμάτιο που βρισκόταν στο βάθος˙ακριβώς απέναντι από κει που καθόταν ο τσάτσος. Επρόκειτο για έναν κλειστοφοβικό χώρο, με ξύλο στους τοίχους (!) μέχρι το μέσον, συρόμενη πόρτα και μία ξεχαρβαλωμένη βρύση απ' όπου έτρεχε κρύο νερό˙ήταν όμως δροσερό και εκείνη την ώρα ήσυχο.
Η Χριστίνα ήρθε μετά από 5 λεπτά˙με ξαναχαιρέτησε και μου έδωσε την απόδειξη˙στο ημίφως δεν την πρόσεξα καλά, τη δίπλωσα όμως με προσοχή και την έβαλα στο τσεπάκι του πουκαμίσου μου. Οπως και να το κάνουμε ήταν ένα σπάνιο απόκτημα!
Γυρίζοντας προς τη Χριστίνα και καθώς ολοκλήρωνα το γδύσιμό μου, τη ρώτησα ποιά ήταν η χώρα καταγωγής της, για να μου απαντήσει: – Εσπάνια! Σπήκ εσπανιόλ; – Νο! – Ινγκλις; – Ινγκλις, γιες! Φλούεντλι! (Χα, χα, χα) Και έτσι συνεχίσαμε στ' Αγγλικά.
Εβλεπα ότι είχε χαρούμενη διάθεση˙στα όρθια άρχισε να με φιλάει στο πρόσωπο, χωρίς όμως να χρησιμοποιεί γλώσσα, κάνοντας θόρυβο: Μμματς! Μμμουτς! Ακούγονταν τα φιλιά της. Στη συνέχεια με ξάπλωσε ανάσκελα, συνεχίζοντας τα φιλάκια, ενώ παράλληλα μου μάλαζε τ' αρχίδια και μου έπαιζε τον πούτσο, ο οποίος είχε αρχίσει να "ξυπνάει"˙έδωσε και κάποια,στεγνά πάντα, φιλάκια στην πέριξ περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των όρχεων! και αφού είδε ότι υπήρχε ικανή στύση για την εφαρμογή της περικαυλίδας, την ξετύλιξε για ν' αρχίσει ένα αργό, κάπως μονότονο, βαθύ, με λίγο χέρι "τσιμπούκι" κατά τη διάρκεια του οποίου κάποια στιγμή με ρώτησε: – Ντου γιου λάικ ιτ;
Εγώ απ' τη μεριά μου δεν παρέλειψα να θωπεύσω τις βυζάρες, τον κώλο, τις μπουτάρες, την ευμεγέθη κοιλιά, τα μαλλιά, αλλά και να οδηγήσω το κεφάλι της κατά τη διάρκεια της "πίπας", να της βάλω επιπολής δάχτυλο στην ξυρισμένη μουνάρα και να χαϊδέψω το περικλανίδιό της.
Ακολούθησαν δύο ερωτικές στάσεις: Εκείνη της γελαδάρισσας˙όπου προτίμησα να παλινδρομώ εγώ έχοντας γραπώσει γερά τα κωλομάγουλά της (το κρεβάτι έτριζε αρκετά) νιώθοντας καλά μέσα της, μιας και δεν έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει πολύ λιπαντική γέλη (μ' έκοψε για μικροτσούτσουνο; Δεν ξέρω! Χα, χα, χα) επίσης κατά τη διάρκεια έσκυβε για να με φιλήσει στο πρόσωπο, της ρουφούσα και εγώ τις βυζάρες, ενώ δεν παρέλειπε να γλείφει και τ' άτριχα αυτιά μου (ας είναι καλά το τρίμερ μου!) και τέλος, πισωκολλητό γονατιστό, όπου έπειτα από κάποια (δυνατά) κωλοσκάμπιλα γέμισα την καπότα με σπέρμα.
Πριν αποχωρήσει (με δύο ηχηρά φιλιά στα μάγουλά μου, ένα "θένκ γιου" από εκείνη και ένα "γιου αρ γουέλκαμ" από εμένα) έμαθα ότι στην Ελλάδα βρίσκεται ένα μήνα και ότι σε μία βδομάδα φεύγει για διακοπές.
Στο δωμάτιο παρέμεινε πάνω από δέκα λεπτά.
Στα προ της συνεύρεσης τώρα: Ο βασικός λόγος που πέρασα ήταν το απωθημένο μου να τους πάρω (επιτέλους) την απόδειξη. Δηλαδή θα περνούσα έτσι και αλλιώς. Πάντως ο συγκεκριμένος οίκος φαίνεται να είναι ένας απ' τους νόμιμους και αυτό είναι καλό. Παράληψη που δεν ζήτησα βιβλιάριο υγείας (μα ποιός είμαι τελικά; Υπάλληλος του υγειονομικού; Χα, χα, χα) λογικά έπρεπε να είχαν.
Σε ό,τι αφορούσε τη συνεύρεση: Η Χριστίνα για μένα αποδείχτηκε ενδιαφέρουσα περίπτωση˙είχε καλή διάθεση, με περιποιήθηκε ερωτικά, ασχολήθηκε μαζί μου για πάνω από 10 λεπτά. Εντάξει, εμφανισιακά έχανε κάπως, αλλά όπως λένε: "Ο καλός ο μύλος όλα τ' αλέθει" Χα, χα, χα...

Yστερόγραφη παρατήρηση: Φεύγοντας διαπίστωσα ότι ο τσάτσος κατά λάθος μου είχε δώσει το ροζ απόκομμα του λογιστηρίου! Χα, χα, χα...Φανταστείτε πόσο σπάνια δίνουν αποδείξεις που δεν ήξερε ότι το λευκό προορίζεται για τον πελάτη! Τέλος πάντων, γύρισα και το πήρα. Αυτά...