Όλες οι κριτικές για την Τζούλια - Λιοσίων 79Α (Μπουρδέλα) Λιοσίων

Πέμπτη, ώρα 7:28 π.μ
Κλασικά, αναμμένο ήταν μόνο το "κόκκινο" φανάρι του ορόφου. Εκείνο του διπλανού ισόγειου ήταν σβηστό.
«Καθίστε κύριε!», άκουσα τη φωνή της τραβεστί (;) υπηρεσίας καθώς έμπαινα στο ρυθμού ροκοκό σαλόνι. Χάζευα τον τεράστιο καθρέφτη όταν έκανε την εμφάνισή της λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.
«Τι κάνετε, καλή χρονιά, καλημέρα! Τζούλια έλα! Φουλ πρόγραμμα κάνουμε, Μολδαβέζα, έχει κι από πίσω κι από μπρος...». «Γεια σου όμορφε, τι κάνεις;», ενδιαφέρθηκε να μάθει μια σχετικά χαμηλού αναστήματος μιλφ, με καστανό μαλλί μέχρι τους ώμους, μέτριο πρόσωπο με λεπτά χείλη, μεσαίο στήθος, σώμα με πιασιματάκια και κοιλίτσα, αφράτο κώλο, γεματούτσικα μπούτια. «...σιγά σιγά, γλείφει αρχιδάκια, εξήντα εννιά, ισπανική, τελειωτικό πάνω στα βυζάκια...», συνέχισε η τσατσά. «Περάστε!», με προέτρεψε η πόρνη χαμογελώντας. «Αρκετή ώρα κάθεται μέσα!», διαβεβαίωσε με τη σειρά της η υπηρεσία. «Θα περάσω, ναι!», τους έκανα γνωστό. «Αχ τι ωραία, θα μας κάνετε και σεφτέ!», χάρηκε η τσατσά. Της έδωσα το εικοσάρικο. «'Ελατε να σας δείξω, μπείτε μέσα». Το δωμάτιο είχε πλούσιο διάκοσμο στο στυλ του σαλονιού. «'Εχει νεροχύτη, έχει σαπούνι, έχει χαρτί... Θα βολευτείτε, έτσι;». «Ναι ναι, ευχαριστώ!». «Ευχαριστώ κι εγώ, γεια!».
Ο υπόκωφος θόρυβος απ' την κίνηση της Λιοσίων έφτασε στ' αυτιά μου με το κλείσιμο της πόρτας. Η πόρνη ήρθε σχεδόν αμέσως. «Καλημέρα κούκλε μου! Καλά είσαι αγάπη μου;». «Πολύ καλά!». «Από πού είσαι;».
«'Ελληνας!». «Εσύ από πού είσαι Τζούλια;». «Μολδαβία!». «Τώρα έπιασες δουλειά;». «Μόλις ήρθα!».
Τσίτσιδη ανέβηκε στο κρεβάτι κι άρχισε να χοροπηδάει. «Κρικ κρικ κρικ!... Χα χα χα, έλα, ξάπλα!», μου φώναξε. Συμμορφώθηκα με την επιθυμία της. «Καλό μπέιμπυ, να σε κάνω νάνι νάνι έτσι να κοιμηθείς!», είπε μαλακά αγκαλιάζοντάς με. Την αγκάλιασα κι εγώ. 'Αρχισε να με φιλάει (επιφανειακά, γρήγορα, ηχηρά) σε στήθος, λαιμό, μάγουλα, κοιλιά. Που και που έβαζε και λίγη γλωσσίτσα. Του λόγου μου κυρίως της πιπιλούσα τα βυζιά.
«Πού είναι το "πουλί" μου;», είπε μετά από λίγο. Το "πουλί" ήταν ήδη καυλωμένο. Ξεκίνησε μια μέτρια πίπα χωρίς αρχιδογλείψιμο –αν και της το ζήτησα– μέχρι που... «Ποπ!... Πώς θέλεις;». «Γι' ανέβα λίγο από πάνω». «Με κώλο (ανάστροφη γελαδάρισσα), με πρόσωπο, πώς θέλεις;». «Με πρόσωπο». Πήρε θέση πραγματοποιώντας βαθύ κάθισμα. 'Αρχισε ν' ανεβοκατεβαίνει. «Κρικ κρικ κρικ». Και να βογγάει. «Αααχ, έτσι!». Μετά από κάμποσες παλινδρομήσεις ζήτησα να συνεχίσουμε αλλάζοντας στάση. Συμφώνησε. «'Ελα πισωκολλητούλι, μπροστά (ιεραποστολικά)! Πώς θέλεις, πισωκολλητά ή μπροστά;». «'Ετσι έτσι!», έδειξα όταν στάθηκε στα τέσσερα. Πήρα θέση κι ακουμπώντας τη λαστιχοντυμένη βάλανο στο αιδοίο της έψαξα να βρω την τρύπα. «Δώστο σε μένα... Μπράβο!... 'Εεετσι μπράβο!». «Πλαφ πλαφ πλαφ!». 'Ομως ύστερα από μερικές ωθήσεις μια ήπια δυσάρεστη μυρωδιά ενόχλησε τα ρουθούνια μου. «Πιφφ!...». «Ναι μωρό μου, έτσι λεβέντη μου!». «Κρικ κρικ κρικ!». «Ναι μάτια μου!... Ναι!... 'Ετσι έτσι!...». «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «Ναι κούκλε μου!». «ΑΑΑ!...». «Βγήκε το "φάρμακο"!», ζητωκραύγασε. «Βγήκε το "φάρμακο", ε;». «"Πυροβόλησε" το "πιστόλι"!».
Αμέσως πήρε να ετοιμάζεται. «Μέχρι τι ώρα θα είσαι εδώ;», τη ρώτησα. «Μέχρι έξι!». «Πω πω, πολλές ώρες!». «Τι να κάνουμε!». «Μόνο εδώ δουλεύεις ή είσαι κι αλλού;». «Α, αύριο το κλείνουμε το μαγαζί!», μου αποκάλυψε αντί ν' απαντήσει στην ερώτησή μου. «Γιατί;». «Δεν έχει κοπέλες, δεν έχει πολύ δουλειά, δεν μπαίνει κόσμος. 'Εχει το σκάλες και βαριέται ν' ανεβεί! Πολύ κόσμος μπαίνει, μόλις βλέπουνε σκάλες φεύγουνε!». «Μάλιστα...». «Ευχαριστώ κούκλε μου, καλημέρα!».
Λίγο αργότερα αποχωρούσα κι εγώ. «Γεια σας κι ευχαριστώ!». «Ευχαριστώ κύριε, εάν θέλετε μας ξανάρχεστε!», είπε η υπηρεσία βγαίνοντας να με ξεπροβοδίσει. «Αφού θα κλείσει το μαγαζί!...». «Αν και θα το κλείσει, ναι, έχετε δίκιο!», παραδέχτηκε. «Δηλαδή αύριο δεν θ' ανοίξει». «Θα το κρατάει κλειστό λέει μέχρι να περάσει αυτή η περίοδος που δεν είναι καλή. Θα το ξανανοίξει κατά το Πάσχα, ξέρω 'γω;». «Κατάλαβα... Λοιπόν, γεια σας!».