Όλες οι κριτικές για την Ντανιέλα - Κολωνού 23 (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Πέμπτη, ώρα 21:25
Στον διάδρομο/σαλόνι δεν υπήρχε κανείς, ενώ κι οι πόρτες των τριών δωματίων ήταν ανοιχτές. 'Οπως εχθές, όταν πέρασα περίπου την ίδια ώρα. Κάθισα. Την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε η υπηρεσία, «Γεια σας!», ενημερώνοντάς με πως «Είναι Ρωσίδα η κοπέλα, πολύ καλή στο δωμάτιο, τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, 69, δέκα ευρώ, δεν βιάζεται, πολύ καλό κοριτσάκι!».
Ακολουθούσε μια νέα γυναίκα, «Γεια σου, τι κάνεις;», με σπαστό, μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη, μέτριο πρόσωπο, μικρό προς μεσαίο στήθος, καλοταϊσμένο κορμί (φορούσε ένα σκουρόχρωμο κορμάκι), φαρδύ κώλο, χοντρουλά πόδια μ' έναν σπίλο στην εξωτερική επιφάνεια του αριστερού μηρού της ψηλά. 'Ηταν η Ντανιέλα. Η πόρνη που είχα δει και χθες.
Πλήρωσα την τσατσά κι απευθυνόμενος στην κοπέλα τής είπα να μην έλθει αμέσως, έτσι ώστε να προλάβω να ετοιμαστώ. «Εντάξει αγάπη μου, δεν ξέρει πολλά ελληνικά, θα της το πω εγώ», παρενέβη η μεσήλικη υπηρεσία.
Εισήλθε λίγο πριν συμπληρώσω 5 λεπτά αναμονής στ' ωραιότατο ψηλοτάβανο δωμάτιο με τους δεξιόστροφους αγκυλωτούς σταυρούς στην οροφή. Εγώ, ως συνήθως, είχα ξαπλώσει. Με ξαναχαιρέτησε, την ξαναχαιρέτησα, με ρώτησε από πού ήμουν, της απάντησα: «'Ελληνας», ρώτησα τ' όνομά της (έτσι, για να σιγουρευτώ...), ρώτησε κι εκείνη το δικό μου.
Ξαπλώνοντας, εγκάρσια του σώματός μου, στο ύψος της λεκάνης, πήρε να ετοιμάζει το προφυλακτικό. Ξεκίνησα να τη ρωτήσω εάν υπήρχε περίπτωση να "έπαιζαν" τίποτις προκαταρκτικά, αλλά με διέκοψε ζητώντας μου να συνεχίσω σε «'Ινγλις». Τελικά δεν γλείφει, δεν φιλάει, αλλά τα δέχεται απ' τον πελάτη. Δεν την άφησα να μου φορέσει την καπότα, αντ' αυτού της ζήτησα ν' απελευθερώσει τα στήθη της απ' το σκληρό κορμάκι. Το έκανε χωρίς να δυσανασχετήσει και τα έγλειψα-ρούφηξα με βουλιμία, χαϊδεύοντας-δαχτυλιάζοντας ταυτόχρονα το αξύριστο, με τις κατάμαυρες τρίχες, μουνί της.
Η πίπα άρχισε, στον "σκουφωμένο" πούτσο μου, κομματάκι επώδυνα, «'Ιζυ, ίζυ!... Πλιζ!». Αμέσως συμμορφώθηκε, ρωτώντας μάλιστα μετά από λίγο: «Εντάξει;». Η συνέχεια ήταν κάπως καλύτερη.
Της ζήτησα να πάρει θέση στα τέσσερα, «Στέυ λάικ δατ!». Συμφώνησε, «Ναι, έλα!» Τότε παρατήρησα και τον σπίλο στο πόδι της. Γαμούσα το τριχωτό μουνί της (καλή αίσθηση) κρατώντας την γερά απ' τις λαγώνες και παρακολουθούσαμε την όλη διαδικασία διαμέσου του πλαϊνού επίτοιχου καθρέφτη. Δεν άργησα να χύσω. Από την ώρα που είχε μπει είχαν περάσει περίπου εξίμισι λεπτά.