Όλες οι κριτικές για την Μόνικα - Αχαρνών 106

Α) ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ (15/06/2011 – 29/06/2011)
Στις 17/06/2011 (ώρα 09:30 πμ) ξεκίνησα από το σπίτι μου για να πάω στο ΠΑΠΕΙ. Σκοπός της επίσκεψης στο πανεπιστήμιο ήταν να πάρω κάτι συστατικές επιστολές για διδακτορικό στην Αγγλία. Στις 09:57 πμ έφτασα στην Ομόνοια και στις 10:02 πμ μπήκα στο 049. Μόλις μπήκα στο λεωφορείο, στάμπαρα μια γριά, που καθόταν μόνη της (παράθυρο, πίσω από την τελευταία πόρτα του λεωφορείου). Η γριά αυτή ήταν ηλικίας 65-70, φορούσε μπλε φούστα, άσπρη μπλούζα, χρυσό ρολόι, ένα χρυσό ριγκάκι και έβγαζε την αύρα μιας ήρεμης νησιώτισσας από τη Σίκινο. Φυσικά άρπαξα αμέσως την ευκαιρία και κάθισα δίπλα της.
Το 049 ξεκινάει από την οδό Αθηνάς και στη συνέχεια στρίβει στην οδό Μενάνδρου. Η οδός αυτή είναι τίγκα στους Πακιστανούς, στους μαύρους και στους ναρκομανείς. Με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί σε αυτό το δρόμο, αποφάσισα να ανοίξω διάλογο με το αντικείμενο του πόθου μου, ώστε να σπάσει ο πάγος και να της κάνω κανένα stamp. Ο διάλογος ανάμεσα σε εμένα και τη γριά ήταν ο ακόλουθος:

ΤΑΚΜΑΝ: Εδώ μετά τις 7 το απόγευμα φοβάσαι να κυκλοφορήσεις.
ΓΡΙΑ: Όταν ήμουν νέα δεν φοβόμουν. Κυκλοφορούσα έξω μέχρι αργά. Τώρα δεν κυκλοφορώ τα βράδια.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ γενικά δεν φοβάμαι. Έχω περάσει από την Ομόνοια και στις 2 τα χαράματα. Εξάλλου και το μεσημέρι δεν είναι ακίνδυνα. Αν το έχει η μοίρα να σε κλέψουν, σε κλέβουν οποιαδήποτε ώρα.
ΓΡΙΑ: Ε εσύ είσαι παλικαράκι.
ΤΑΚΜΑΝ: Το Σάββατο ήρθε μια θεια μου στην Αθήνα. Όταν πέρασε από τον Άγιο Παντελεήμονα με το αυτοκίνητο μαζί με το θείο μου έμεινε. Όπου και να γύριζε το βλέμμα της έβλεπε μαύρους.
ΓΡΙΑ: Αυτοί δεν πειράζουν.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ γενικά δεν είμαι ρατσιστής. Πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί μαύροι, καλοί και κακοί Αλβανοί, καλοί και κακοί Έλληνες, κτλ. Ο χαρακτήρας είναι στον άνθρωπο και δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα.
ΓΡΙΑ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Φέτος δεν έχει κάνει καλοκαίρι ακόμα. Πέρυσι τέτοιον καιρό είχε 40 βαθμούς. Φέτος μας έχει πνίξει στις βροχές.
ΓΡΙΑ: Πράγματι φέτος έριξε πολλές βροχές.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ πιστεύω ότι έχει χαλάσει το κλίμα γενικότερα. Ακόμα και στην Κύπρο δεν έχει σταθεροποιηθεί ο καιρός. Βρέχει που και που.
ΓΡΙΑ: Και στην Κύπρο βρέχει; Μπράβο.
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι. Αυτό το έχω δει από το Internet. Κοιτάζω γενικά τον καιρό της Κύπρου, γιατί ψάχνω για δουλειά εκεί. Πιστεύω ότι η φυγή των νέων στο εξωτερικό είναι η καλύτερη απάντηση στο μνημόνιο.
ΓΡΙΑ: Εσύ νέος είσαι. Θα βρεις το δρόμο σου.
ΤΑΚΜΑΝ: Εδώ η περιοχή του Βοτανικού έχει τα καλύτερα ξενυχτάδικα της Αθήνας. Έχω πάει δυο Σαββατόβραδα με έναν φίλο μου (α ρε Ταύρε) και ξενυχτήσαμε μέχρι τις 4 το πρωί.
ΓΡΙΑ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Και μη νομίζετε ότι πάνε μόνο νέοι. Μια φορά είχα δει μια 80χρονη με μαγκούρα, που πήγαινε μόνη της για να ακούσει την Πέγκυ Ζήνα.
ΓΡΙΑ: Ναι ξέρω.
ΤΑΚΜΑΝ: Και εσείς Πειραιά πάτε;
ΓΡΙΑ: Ε;
ΤΑΚΜΑΝ: Και εσείς Πειραιά πάτε; Από περιέργεια ρωτάω δηλαδή.
ΓΡΙΑ: Ναι.

Σε αυτό το σημείο (ώρα 10:29 πμ) με έπιασε ξαφνική κρίση ηλιθιότητας. Για να ξεσπάσω την κρίση, πήρα τηλέφωνο τον Γύπα. Με τον Γύπα έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΤΑΚΜΑΝ: Έλα ρε Γυπάκο (γέλιο).
ΓΥΠΑΣ: Έλα. Μόλις τώρα ξύπνησα. Τι έγινε;
ΤΑΚΜΑΝ: Ρε (γέλιο). Καλά μιλάμε αυτό το ανέκδοτο, που μου έστειλες με το Γιαπωνέζικο κλιματιστικό, έχει πολύ πλάκα.
ΓΥΠΑΣ: Πού είσαι τώρα; Στο λεωφορείο;
ΤΑΚΜΑΝ: Πώς το κατάλαβες;
ΓΥΠΑΣ: Σε πιάνω εγώ. Όταν είναι να βλέπεις τίποτα καλό. Σε ποιο λεωφορείο είσαι;
ΤΑΚΜΑΝ: Στο 049 μωρέ (γέλιο). Πάω ΠΑΠΕΙ για κάτι συστατικές.
ΓΥΠΑΣ: Για πες. Έγινε κάτι καλό;
ΤΑΚΜΑΝ: Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα (γέλιο). Ρε συ ξέχασα να σε ρωτήσω. Πότε θα πας στη Σύρο για να έρθω και εγώ;
ΓΥΠΑΣ: Θα πάω σε 3-4 ημέρες, αλλά θα είμαστε μόνο γυναικοπαρέα. Δεν μπορείς να έρθεις.
ΤΑΚΜΑΝ: Άντε καλά δεν πειράζει. Θα πάω καμία Εύβοια το άλλο weekend. Έγινε ρε θα τα πούμε, γιατί είμαι στο λεωφορείο.
ΓΥΠΑΣ: Άντε θα τα πούμε. Έλα γεια.

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με τον Γύπα και ηρέμησα από την κρίση ηλιθιότητας, συνέχισα τη συζήτηση με τη γριά αυτή. Ένα σημαντικό απόσπασμα της συζήτησης αυτής, είναι το ακόλουθο:

ΤΑΚΜΑΝ: Είχα κανονίσει κάτι διακοπές στη Σύρο με μια παρέα, αλλά τις ακυρώσαμε.
ΓΡΙΑ: Είσαι από τη Σύρο;
ΤΑΚΜΑΝ: Όχι από την Εύβοια. Αλλά τώρα έχω φάει κόλλημα με αυτό το νησί. Θέλω οπωσδήποτε να το επισκεφτώ.
ΓΡΙΑ: (μορφασμός Γύπα).
ΤΑΚΜΑΝ: Ο λόγος, που βγαίνω παραπάνω το διάστημα αυτό, είναι ότι είμαι άνεργος. Εδώ και 6 μήνες ψάχνω για δουλειά και δεν μου κάθεται τίποτα. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με έχουν πάρει. Αλλά εντάξει, δεν είμαι και ο μόνος. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι περνούν κάποτε αυτό το νεκρό διάστημα.
ΓΡΙΑ: Εντάξει θα τακτοποιηθείς και εσύ, μην ανησυχείς.
ΤΑΚΜΑΝ: Εσείς θα πάτε καθόλου διακοπές;
ΓΡΙΑ: Αν θα πάω, τον Αύγουστο.
ΤΑΚΜΑΝ (στοργικό χάδι): Να πάτε κάπου και εσείς διακοπές. Η Αθήνα το καλοκαίρι (ειδικά τον Αύγουστο) είναι απάνθρωπη.
ΓΡΙΑ: Καλά θα δω.
ΤΑΚΜΑΝ: Τον τελευταίο χρόνο έχω κάνει πολλά ταξίδια. Μέχρι και στην Κίνα έχει φτάσει η χάρη μου.
ΓΡΙΑ: (μορφασμός Γύπα).

Μετά από αυτό το διάλογο, το λεωφορείο είχε φτάσει στην Ευαγγελίστρια. Έτσι λοιπόν, χαιρέτησα εγκάρδια τη γριά αυτή (με στοργικό χούφτωμα στο χέρι, αγκαλίτσα και αγαπησιάρικο βλέμμα) και κατέβηκα στη στάση Βενιζέλου. Δεν χρειάζεται φυσικά κανείς να έχει αναπτύξει την 6η αίσθηση, για να καταλάβει ότι αυτή η γνωριμία μου ανανέωσε την ερωτική επιθυμία και τη στύση μου.
Στις 20/06/2011 πήγα στο μαγαζί της 2-Hut για να αγοράσω μισό κιλό ψωμί. Φυσικά, αφού της έδωσα τα χρήματα και μετά από μια 5λεπτη κουβεντούλα, της έκανα ένα special διευθυντικό sandwich με ιδιαίτερη έμφαση στο τρίψιμο των χρυσών τρικ-τρικ.
Στις 23/06/2011 το πρωί, πήγα στο δικηγορικό γραφείο της ξαδέρφης μου στην Μπίχλα (ορισμός: Μπίχλα στη γλώσσα του ΤΑΚΜΑΝ σημαίνει η περιοχή του κέντρου της Αθήνας) για να επικυρώσω κάποια αντίγραφα των πτυχίων μου. Στις 12:45 μμ, καθώς κατέβαινα την 28ης Οκτωβρίου, εντόπισα μια 70χρονη ζητιάνα, η οποία φορούσε ένα προκλητικό ριγκάκι και ένα κοκάλινο βραχιολάκι. Αν και η ζητιάνα αυτή είχε ακρωτηριασμένα και τα δυο της τα πόδια, μου προκάλεσε έκρηξη της λίμπιντο εξαιτίας των κοσμημάτων της. Έτσι λοιπόν, κάθισα δίπλα της και με τρεμάμενα χέρια (από τη συναισθηματική ένταση) έβγαλα το πορτοφόλι μου από το πουκάμισο, για να της δώσω 2.50 €. Αυτή, μόλις έκατσα δίπλα της, τραβήχτηκε πιο πέρα τρομαγμένη. Μόλις άφησα τα χρήματα στο πλαστικό κυπελάκι, αποπειράθηκα να της χουφτώσω τα χεράκια της. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να την αγγίξω σχεδόν καθόλου, γιατί αντιδρούσε αστραπιαία. Αν και η ζητιάνα αυτή το έπαιζε δύσκολη, μου κορύφωσε τη στύση μου.
Στις 24/06/2011 το πρωί κατέβηκα στο μοναστηράκι, για να δώσω κάποια πτυχία μου στη μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου εξωτερικών (Αρίωνος 10). Αφού ξέμπλεξα με την υποχρέωση αυτή, πήγα με τα πόδια στην Ομόνοια με σκοπό να ξαναδώ αυτή τη ζητιάνα. Στις 12:15 μμ την εντόπισα για δεύτερη φορά στο ίδιο σημείο. Έτσι λοιπόν, κάθισα δίπλα της και της έδωσα 1.50 €. Κατόπιν έγινε η ακόλουθη στιχομυθία:

ΤΑΚΜΑΝ: Μιλάς Ελληνικά;
ΖΗΤΙΑΝΑ: (κραυγή άρνησης).
ΤΑΚΜΑΝ: Με φοβάσαι;
ΖΗΤΙΑΝΑ: (κραυγή κατάφασης).
ΤΑΚΜΑΝ: Δεν χρειάζεται να με φοβάσαι. Εγώ σε αγαπάω.
ΖΗΤΙΑΝΑ: (άναρθρη κραυγή).

Μετά από την παραπάνω εποικοδομητική συζήτηση (πέουνγκ) αποπειράθηκα ξανά να χουφτώσω τα χεράκια της. Αυτή τη φορά η αντίδρασή της ήταν πιο αργή και έτσι πρόλαβα λίγο να την αγγίξω. Φυσικά το βράδυ της ίδιας μέρας βάρεσα μια special μακακία. Εννοείται ότι μετά από όλα αυτά, αποφάσισα να πάω την καθιερωμένη στουντιότσαρκα με προγραμματισμένη ημερομηνία στις 29/06/2011.

Β) ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟΤΣΑΡΚΑΣ
Στις 29/06/2011 (ώρα 19:30) ξεκίνησα από το σπίτι μου, κουβαλώντας κλασσικά την πράσινη συνεδριακή μου τσάντα με του Γύπα τα εννιάμερα και με 1 πακέτο υγρά μαντήλια Wet Hankies. Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν: Λέλας Καραγιάννη 35 – Δροσοπούλου 95 – Κεφαλληνίας 75 – Πιπίνου 118 – Αριστομένους 72 – Αχαρνών 85 – Αχαρνών 106. Ο λόγος που δεν πήγα στην περιοχή της Βριλησσού, ήταν η 48ωρη απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα.
Είναι γεγονός ότι όλες οι τσατσάδες ήταν πολύ δεύτερες μπροστά στην κυρία Σταυρούλα. Άλλες υστερούσαν σε φούστα (φορούσαν παντελόνι), άλλες υστερούσαν σε ηλικία (ήταν πολύ μωρά για τα γούστα μου), άλλες υστερούσαν σε κοσμήματα (δεν φορούσαν καθόλου κοσμήματα ή φορούσαν κοσμήματα της κακιάς ώρας), άλλες υστερούσαν σε συμπεριφορά (ψυχρές) και άλλες είχαν δυο ή παραπάνω από τα εν λόγω μειονεκτήματα. Από πουτάνες υπήρχαν αρκετές του γούστου μου (με κοσμήματα). Τελικά κατέληξα στο στούντιο της οδού Αχαρνών 106, επειδή η εργαζόμενη κοπέλα φορούσε ένα πολυκαβλωτικό τρικ-τρικ και επειδή όσες φορές είχα πάει στο συγκεκριμένο στούντιο είχα μείνει ευχαριστημένος.

Γ) ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Στις 20:30 χτύπησα το κουδούνι στο συγκεκριμένο στούντιο. Η τσατσά φορούσε ένα χρυσό βραχιόλι, αλλά επειδή μπροστά στη Σταυρούλα είναι ένα μηδενικό δεν κάβλωσα για πάρτι της. Αμέσως μου παρουσίασε την Μόνικα. Η Μόνικα είναι 21 ετών από την Τσεχία, έχει ξανθά μαλλιά, είναι λεπτή και φοράει ένα σέξι τρικ-τρικ. Μόλις την είδα, αποφάσισα κατευθείαν να περάσω στο δωμάτιο. Αν και το απλό πρόγραμμα είναι 30 €, έσκασα στην τσατσά 50 € για να έχουμε περισσότερο χρόνο στο δωμάτιο για τρελίτσες.
Μόλις έκλεισε την πόρτα του δωματίου η τσατσά, γδύθηκα, βόλεψα τα ρούχα μου στον καλόγερο και έβγαλα από την συνεδριακή μου τσάντα του Γύπα τα εννιάμερα. Η αναμονή στο δωμάτιο διήρκησε γύρω στα 5 λεπτά. Μόλις μπήκε η Μόνικα στο δωμάτιο, έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΜΟΝΙΚΑ: Γεια σου μωρό μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Γεια.
ΜΟΝΙΚΑ: Τι κάνεις μωρό μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά.

Κατόπιν της ζήτησα να μου φορέσει το προφυλακτικό for safety reasons και να φορέσει στο ένα της χέρι το ριγκάκι του Γύπα και στο άλλο της χέρι το βραχιολάκι του Γύπα. Έτσι και έγινε, αφού βέβαια της εξήγησα την ιστορία με τον Γύπα και το φετίχ μου με τα κοσμήματα.
Μετά από αυτά, της ζήτησα να χορέψουμε για αρχή. Έτσι λοιπόν, χορέψαμε τον κλασσικό πολυκαβλωτικό χορό, που χορεύω στις περισσότερες πουτανοεπισκέψεις μου. Εννοείται φυσικά, ότι κατά τη διάρκεια του χορού, της έπιανα με μανία τα κοσμήματά της. Ενώ χορεύαμε, φαντασιωνόμουν ότι συνόδευα μια πλούσια 75χρονη με χρυσά κοσμήματα και ότι όσοι άντρες μας έβλεπαν στο δρόμο είχαν σκάσει και είχαν πλαντάξει από τη ζήλια τους. Η φαντασίωση αυτή αποδείχτηκε αρκετά πικάντικη, καθώς έχυσα στα όρθια στο μουνί της την ώρα που χορεύαμε.
Κατόπιν αφαίρεσα το χρησιμοποιημένο προφυλακτικό, το πέταξα στα σκουπίδια και έβγαλα ένα υγρό μαντήλι Wet Hankies για να απολυμάνω τα χέρια μου και να καθαρίσω την επίμαχη περιοχή. Ύστερα με τη Μόνικα έγινε ο ακόλουθος διάλογος:

ΤΑΚΜΑΝ: Ρε συ αυτή τη φορά τέλειωσα πολύ γρήγορα. Ποτέ δεν έχω ολοκληρώσει στο χορό.
ΜΟΝΙΚΑ: Θα ήσουν πολύ καυλωμένος.
ΤΑΚΜΑΝ: Πράγματι. Έχω να την παίξω μια εβδομάδα.
ΜΟΝΙΚΑ: Ε για αυτό.

Τέλος χαιρετηθήκαμε και η Μόνικα βγήκε από το δωμάτιο. Μόλις έκλεισε την πόρτα του δωματίου, ντύθηκα, βόλεψα τα πράγματά μου και βγήκα και εγώ με τη σειρά μου. Πριν αποχωρήσω από το κτίριο, ρώτησα την τσατσά για τα στοιχεία της εργαζόμενης κοπέλας (όνομα, ηλικία, καταγωγή). Επειδή τα Ελληνικά της τσατσάς ήταν χάλια (δεν καταλάβαινε τι την ρωτούσα), μου απάντησε η ίδια η πουτάνα (από την καύλα μου δεν συγκράτησα το όνομά της στην αρχή). Τέλος χαιρέτησα και εξήλθα από το κτίριο.

Δ) ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑΣ

Εμφάνιση κοπέλας: 10.0
Αφού έχυσα για πάρτι της σε χρόνο dt, όλα τα άλλα είναι απλά οδοντόκρεμες.

Συμμετοχή / διάθεση / υπηρεσίες κοπέλας: 7.0
Ναι μεν έκανε ότι της έλεγα, αλλά ήταν αρκετά ψυχρή στη συμπεριφορά της.

Χώρος / καθαριότητα χώρου: 8.0
Θετικά στοιχεία: Υπάρχει καλόγερος για τα ρούχα.
Αρνητικά στοιχεία: Η σκάλα είναι παλιά και τα σκαλιά τρίζουν.

Συμπεριφορά τσατσάς / τσάτσου: 6.0
Η τσατσά είναι ψυχρή και δεν μιλάει καλά Ελληνικά.

Πρόσβαση / Parking: 10.0
Το στούντιο βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο και μπορεί κανείς να το εντοπίσει εύκολα.

Σχέση απόδοσης / τιμής: 7.0
Αυτό δεν το αποδίδω εξ ολοκλήρου στην Μόνικα, αλλά και σε εμένα, που τέλειωσα τόσο γρήγορα.