Όλες οι κριτικές για την Μαριάννα - Κωνσταντινουπόλεως 206 (Μπουρδέλα) Πλατεία Αττικής

Δεύτερο επαναληπτικό πότισμα για σίγουρα συμπεράσματα την Κυριακή το απόγευμα. Με το που μου λέει ο ευγενικός polska υπηρέτης ότι είναι η Μαριάννα, το ρουμάνικο κοντοπουτανάκι, πλερώνω και μπαίνω με τα γιούργια στο δωμάτιο. Έρχεται η Μαριάννα μετά από ένα πεντάλεπτο. Με θυμήθηκε, τι κάνεις και τέτοια. Στο πετάω και το πιάνεις της λέω. Αυτή τη φορά καθόλου προκαταρκτικά. Με τη μία, περικαυλίδα στην πυρηνική κεφαλή και πίπα. Το πάλευε πάλι το κορίτσι, αλλά ήταν πάλι κάτω του μετρίου, μη πω χειρότερη. Την ανεβάζω από πάνω και την αφήνω να ιππεύσει. Μετά από ένα τρίλεπτο, μου λέει να αλλάξουμε γιατί πονούσε. Της λέω ντάξει κούκλα μου, τη γυρνάω ιεραποστολικό για κανά πεντάλεπτο και τέλος πισωκολλητό. Όπως λέει και ο τίτλος, με απογοήτευσε, δύσκολα θα ξαναποτισθεί η συγκεκριμμένη...

Τελικά νομίζω ότι αρχίζω να κολάω κατι... έναν ιό. Πως λέγετε? Μπουρδελίτιδα?

Όταν τελικά πάτε σε ένα σπίτι και φύγετε με ένα κενό, έχετε διάθεση να γράψετε κριτική;

Εγώ πάντως όχι. Αλλά θα το καταπολεμήσω...

Μετά το χθεσινό ραντεβού με την Νίκη, έπεσα για ύπνο και ακόμα ήμουν αναστατωμενος. Το πρωί ξυπνησα και δεν μπορούσα να γυρίσω μπρούμητα απ´την σεξουαλικη διάθεση που μου άφησε. Η μέρα κύλησε ωραία, διάθεση τονομενη, αίσθηση δημιουργίας. Αλλά και μια αφόρητη καύλα. Η μυρωδιά της με ακολουθούσε όλοι μέρα. Γυρναω μετα την δουλειά, έχω πάρει 2 μπυρίτσες και μερικά εξωτικά φαγώσιμα. Το σκυλί ήθελε βόλτα, αλλά ο φάρος της καρδιάς έδειχνε άλλο προορισμό. Τελικά, κάνω ένα μπανάκι γίνομαι όμορφος και πάω στο αμάξι. Ώρα, 11:30 βράδυ. Ειδικό playlist ανάλογο της διάθεσης και αργό οδήγημα προς το σπίτι. Πάρκινγκ εύκολο και πάλι αλλά με φωνές πίσω απο κάτι παραπετάσματα στον φράχτη. Στρέιντζ... "Έτσι κ´αλλιως αν είναι να ανοίξουν κάποιο αμάξι θα ήταν αλλουνού" σκέφτομαι. Η σκόνη, το χώμα και η ακαταστασία που επικρατή μέσα στο δικό μου, θα αποθησει κάποιον σοβαρό διαρικτη. Ένιγουέι...

Καθώς παίρνω ένα τσιγάρο και ετοιμάζομαι να βγω, κατεβαίνει κάποιος. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Πέρασε καλά, κακά ή έφυγε χωρίς να τον βρέξει?

Ανεβαίνω τους 2 σκάρτους ορόφους και ανοίγω την πόρτα με της κουδούνες. Ένας κύριος, όρθιος μπροστά απο μια κουρτίνα, που πρόσφερε κάλυψη στο κορίτσι που θα έβλεπα σε λίγα δευτερόλεπτα, με κοιτάει και προσπαθεί να σχηματίσει χαμόγελο. Καλούλης αλλά το σκυλί μου έχει καλύτερη έκφραση. "Καλησπέρα" λέω. "Μουρμούρα..." και μου κάνει νόημα με το χέρι του να περάσω στο σαλόνι. Κάθομαι, η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο δυνατά. Απ´τα σκαλιά, την ένταση; Τεντώνομαι και ακούω το κορίτσι να καταφτάνει. Γυρναω και με κοιτάνε οι δυο τους. Πάλι μουρμούρα τι κάνει και τι προσφέρει. Και την δείχνει με μια κίνηση του χεριού απο πάνω εώς κάτω. Δεν ήταν η Νίκη. Ήταν η Μαριάννα. Γεματούλα, αφρατούλα, κοντό μαύρο μαλλάκι και σχολικό, αδιάφορο προσωπακι με ενα ωραίο στήθος και απαλές θυλές και ρόγες. Ένα brazilian βρακάκι, το οποίο φόραγε χαμηλά στους γοφούς έκριβε την ξυρισμένη σχισμή της. Δεν μου έκανε κλικ, αλλα αφού είχα περάσει απο Χωματιανού και είχε πολύ κίνηση απο πολισμάνους, λέει η καύλα μου... "μπες". Και μπήκα. (€20)

Βγάζω το ένα παπούτσι και στο δεύτερο, ανοίγει η πόρτα. Χαμογελάκι ψυχρό και τα σύνεργα στο χέρι (κουκούλα και λιπαντικο). Κάθεται και με χαζεύει καθώς γδύνομαι. Μένω με το μποξερ αλλά τελικά δεν είχε διάθεση να μου το βγάλει. Κοιλίτσα μια χαρά το κορίτσι. Φιλάκια πεταχτά στο στήθος και πιάνει το πεσμένο μου ήμισυ να αποπειραθεί να τον αναστατώσει. Σταματάει και το κοιτάει. Οκ λέω μέσα μου Focus Grasshopper... Και επικεντρώνομαι στο στήθος της, το οποίο είναι όντως ωραίο. Τον αφήνει και έχει αρχίσει να γίνεται ακαμπτος. Βάζει την κουκούλα στον κουκουλοφόρο. Γέρνει απο πάνω μου και ανοίγει τα χειλακια της και γλυστράω μέσα στο στόμα της. Σε λίγα λεπτά θαύμαζα το σκληρό μου καβλί να είναι τυλιγμενο με τα απαλά χείλια της. Τίποτα το σπουδαίο. Αλλά για μένα, και μια κακή πιπα, είναι πιπα. Λίγη και καθόλου εντυπωσιακή. Ανεβαίνει πάνω μου και μπαίνω στο ζεστό μουνάκι της. Κάποια στιγμή (και για λίγο) βρίσκουμε έναν ρυθμό. Δεν νιώθω κάτι το ιδιαίτερο. Αλλάζουμε στάση και κοιτάω το κωλαράκι της. Λίγη ώρα μετά, ξαπλώνει μπρούμητα και με φιλιά στις ρώγες της, και ήχους σπαστικού κουταβιού απο μέρος της, τελειώνω. Σηκώνομαι, πλένομαι, μου τσιμπάει το δεξί κωλομάγουλο, θενκ γιου και γεια σας.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, ανέβαινε άλλος υποψήφιος πελάτης. "Κίνηση σήμερα" σκέφτομαι. Μιας και χθές δεν ήταν κανένας... Μπαίνω στο αμάξι, βάζω μουσικούλα, ανάβω τσιγάρο και φεύγω. Μερικά νεύρα στον δρόμο μου θύμησαν την χθεσινή επιστροφή (μετά την Νίκη) που ήταν τόοοσο χαλαρή. Τελικά το κάτω κεφάλι, πόσο μα πόσο μας καθοδηγεί την διάθεση.

Το κορίτσι καλό (όχι του γούστου μου), αλλά δεν κάναμε κλικ.

Το πρωί ξύπνησα μπρούμητα, χωρις καμία ενόχληση. Κρίμα...

Βλέποντας την παρακμή και τη σήψη των σπιτιών σε Περγάμου, Αλκαμένους και το σμήνος πάκι στη λιοσίων, κατηφόρισα προς Κωνσταντινουπόλεως 206. Γνωστό το σπιτάκι, το τιμάω συχνά. Πέτυχα τη Μαριάννα, ρουμανάκι, κουντούλικο, minuscul. Μελαχρινή, με βυζάκι 2αρι πέτρα και ωραίο κωλαράκι. Δίνω την εικοσαρούμπα και περνάω. Έρχεται μετά από ένα πεντάλεπτο. Ξεκινάει φιλάκια στο σώμα. Βάζει το plastic και αρχίζει πίπα, όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά προσπαθούσε τουλάχιστον η κοπέλα. Μετά από ένα πεντάλεπτο, της λέω ridica. Βάζει αλοιφή στο γατάκι της και ανεβαίνει. Το κατέχει καλά. Ακολουθεί σφυροκόπημα διαρκείας πισωκολλητό και κατάθεση. Έκατσα μέσα ένα δεκάλεπτο. Θα ξανατιμηθεί για σίγουρα συμπεράσματα.