Όλες οι κριτικές για την Λουίζα - Ιάσονος 44 παλιό (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Τετάρτη, ώρα 18:36
«Καλησπέρα!». «Γεια σας!». «Δυο κοπέλες έχω! Πολύ καλή, δεν βιάζεται, όλες τις στάσεις, εξήντα εννέα, ελεύθερο πιασίματα, δέκα ευρώ!», μ' ενημέρωσε η αλλοδαπή υπηρεσία, ενώ αμέσως κάλεσε τη «Μαγκνταλένα!...» και τη «Λουίζα!...».
Απ' το κουζινάκι εμφανίστηκαν γυμνόστηθες, μια ψιλονταρντάνα νεαρή ξανθιά, με σχιστά μάτια και μια Ρουμάνα, στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής της, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι τους ώμους, γλυκό προσωπάκι, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο σωματάκι, χαμηλό ανάστημα, οι οποίες έπειτα από μία ολιγοδευτερόλεπτη στάση, έτσι ώστε να μου... επιδείξουν τα κάλλη τους, επέστρεψαν από 'κει απ' όπου είχαν εμφανιστεί.
«Οκέι... Θα περάσω με τη Λουίζα!», είπα. «'Η μάλλον...», έκανα αναποφάσιστος την επόμενη στιγμή. «Τη Λουίζα;», θέλησε να επιβεβαιώσω η τσατσά. «Ποια είναι, η αδύνατη είναι;», ζήτησα να μου επαληθεύσει. «Που είναι πιο μικρή είναι Λουίζα», διευκρίνισε. «Εντάξει, αυτή, ορίστε!», της έδωσα το δεκάρικο. «'Ελα!», με οδήγησε στο μικρό δωμάτιο, η πόρτα του οποίου ήταν μέσα στο κουζινάκι. Παραδίπλα καθόταν η Λουίζα τυλιγμένη μ' ένα μπουρνούζι.
«Γεια σου!», ευχήθηκε με τη λεπτή φωνή της, μπαίνοντας ύστερα από μερικά λεπτά. «Γεια σου!». «Τι κάνει;». «Καλά, εσύ;». «Καλά!», απάντησα, ρωτώντας την καθώς ξάπλωνα: «Μόνο σ' αυτό το μαγαζί δουλεύεις (το αριστερό, με τον διάδρομο) ή είσαι κι αλλού;». «'Οχι, εγώ μόνο αυτό δουλεύω, κάθε μέρα 18:00 ώρα μέχρι 2:00». Στη συνέχεια κάθισε πάνω στις κνήμες μου και κρατώντας με το ένα της χέρι το προφυλακτικό, με το άλλο πήρε να μου παίζει το πουλί. «Ρουμάνα είσαι;». «Ναι», χαμογέλασε. «Πολλές Ρουμάνες είστε εδώ!». «Ναι, εσύ από πού είσαι;». «'Ελληνας». 'Επειτα απ' την επιθυμία που της εξέφρασα, έγλειψε-φίλησε για λίγο κι επιφανειακά τις ρώγες και το στήθος μου, αλλά «όχι το πρόσωπο!», όπως μου ξεκαθάρισε με καλό τρόπο απ' την αρχή. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια μέτρια πίπα σε γρήγορο ρυθμό, η οποία βελτιώθηκε κατά τη διάρκεια υπό την καθοδήγησή μου. «Κάτσε λίγο έτσι...», της έδειξα όταν ένιωσα πως είχε έρθει η ώρα να της τον χώσω κι εκείνη υπάκουα στάθηκε στα τέσσερα, αλλά την επόμενη στιγμή ρώτησε: «'Ετσι; Ξαπλώνω ή...». «'Οχι όχι, έτσι όπως είσαι!». Το κωλαράκι της ήταν ομορφοσχηματισμένο κι η σουφρίτσα της στρογγυλή!... Τον "κάρφωσα" και άρχισα να γαμάω. Το μουνί... Δεν μπορούσα να πω είχα καλή αίσθηση, αλλά κάποια στιγμή τής ζήτησα ν' αλλάξουμε στάση. «Ναι, αλλά ξέρεις, μόνο δέκα λεπτά μπορούμε να–», μου έκανε γνωστό καθώς "ξεκολλούσαμε". «Ξέρω, αλλά ούτε 5 λεπτά δεν πέρασαν ακόμη, άλλωστε θα ειδοποιήσει η κυρία, στα 8 λεπτά συνήθως δεν χτυπάνε;», τη διέκοψα. «Εγώ είπα δεν το ξέρεις, γι αυτό είπα–», δικαιολογήθηκε με χαμόγελο. «Το ξέρω, το ξέρω, μην ανησυχείς», την ξαναδιέκοψα, χαμογελώντας επίσης. Τελικά έχυσα μέσα της –με 'κείνη ανάσκελα και του λόγου μου από πάνω–, έχοντας τα ποδαράκια της ορθάνοιχτα, δεξιά κι αριστερά της λεκάνης μου. Το μόνο που χώριζε το μεσήλικο σπέρμα μου απ' τον λιπασμένο νεανικό βλεννογόνο ήταν το λεπτό, διάφανο ελαστικό.
Πριν φύγει με πλησίασε κι ακουμπώντας τα μάγουλά μας, χωρίς άλλη επαφή, φιληθήκαμε στον αέρα δυο φορές. «Ματς! Μουτς!».