Όλες οι κριτικές για την Ζωή - Τροφωνίου 11 (Μπουρδέλα) Λιοσίων

Η Ζωή ήταν μία μέτρια σε ύψος, μελαχρινή γυναίκα πάνω από τα 35, με καστανό ίσιο μακρύ έως κάτω από τους ώμους μαλλί, που ένα μέρος του το είχε μαζεμένο ψηλά στο κεφάλι, πρόστυχο πρόσωπο, μεσαίο προς μεγάλο στήθος, σώμα με πιασίματα, κοιλίτσα και μπουτάκια.
Ευγενική σους τρόπους της, χαμογελαστή και επικοινωνιακή μ' έπεισε να περάσω δίνοντάς της, καθότι δεν υπήρχε υπηρεσία, το συνηθισμένο αντίτιμο των 20 ευρώ.
Το δωμάτιο ήταν αρκετά σκοτεινό, μικρό και παλιό. Οι τοίχοι χρώματος σομόν και η πόρτα ροζ.
Εκ δεξιών των εισερχομένων το χτιστό κρεβάτι καταλάμβανε τη μία γωνία του χώρου και πάνω από ένα πλατύ λεπτό ξύλο, που αναλάμβανε το ρόλο των ελασμάτων, το στρώμα, που καλυπτόταν από το κλασικό σεντόνι ''amore - love'' με τα μεγάλα ροζ τριαντάφυλλα που έχω συναντήσει άλλες τρεις φορές στις τσάρκες μου (στο Φωκαίας 27B σε μπλέ, στο Φυλής 200 σε ροζ και στο studio Κεφαλληνίας 75 σε μπλέ). Επίσης ο επιτοίχιος καθρέφτης.
Μπροστά από την πόρτα υπήρχε ένα χαλί που κάλυπτε τα παλιά πλακάκια του πατώματος. Ενώ εξ ευωνύμων, ο νιπήρας με τις εξωτερικές σωληνώσεις και την απλή βρύση, ένα χαλάκι, ο μικρός καθρέφτης, το κρεμοσάπουνο, το ρολό χαρτί, ο κάδος απορριμμάτων και ένα παγκάκι.
Εμπροσθεν, δύο (!) καλόγεροι για τα ρούχα, ένα τραπεζάκι που κάποιος συναγωνιστής είχε αφήσει τις κάλτσες του! (ευτυχώς το δωμάτιο δε μύριζε ποδαρίλα...) και το παράθυρο με τραβηγμένη την κουρτίνα έτσι ώστε να το καλύπτει.
Ο κλιματισμός δούλευε αποδοτικά.
Εχω αναρτήσει φωτογραφίες του χώρου στη χθεσινή μου ενημέρωση.
Μόλις είχα πλυθεί και γυμνός παρατηρούσα, με το φώς από το κινητό μου, τις παρατημένες κάλτσες του συναγωνιστή, όταν άνοιξε η πόρτα και εισήλθε η κοπέλα με το προφυλακτικό στο χέρι, φορώντας ένα στρίνγκ. Tο οποίο δεν μπορώ να πω ότι την κολάκευε ιδιαίτερα, λόγω κάποιων παραπανήσιων κιλών.
Θυμήθηκα την ταινία "Η Παριζιάνα" με τη μοδίστρα Ρένα Βλαχοπούλου και τη σκηνή που η κυρία Σούζη (η χοντρή πελάτισσα) ζητούσε να της ράψει ένα μίνι φόρεμα ''για να φαίνεται η γάμπα μου'' και εκείνη της είχε απαντήσει, ''Τί να φανεί; Σαν μοσχαρίσια πόδια είναι αυτά''
Χα, χα, χα. Εντάξει υπερβολή. Η κοπέλα δεν είναι χοντρή. Αλλά δεν είναι ούτε για στρίνγκ.
Την πλησίασα και έτσι όπως ήμασταν όρθιοι άρχισα να θωπεύω τους μαστούς της και σκύβοντας πήρα τις ευμεγέθεις θηλές εναλλάξ στο στόμα μου. Παράλληλα χούφτωνα τους γλουτούς της.
-Ελα, πάμε στο κρεβάτι. Μου είπε με χαμόγελο.
Πάνω στο...κρεβάτι της αγάπης, συνέχισα τη...μαστολειχία και τις ερωτικές θωπείες σε όλο το σώμα της ''κορσίδας'', ενώ εκείνη με χάιδευε στην πλάτη.
Οι θηλές τις, δε σκήρυναν ιδιαίτερα, σκλήρυνε όμως το πέος μου και της πρότεινα να συνεχίσουμε με στοματικό.
Η περικαυλίδα τοποθετήθηκε από εμένα και το μόριό μου εξαφανίστηκε μέσα στο στόμα της για να εμφανιστεί μετά από κάποια δευτερόλεπτα και να χαθεί ξανά, αφήνοντας εκτεθειμένους μόνο τους όρχεις. Καραμπαλίκινγκ γιoκ.
Η πεολειχία συνεχίστηκε για κάμποσα λεπτά της ώρας με μπόλικο σάλιο, ελάχιστη χρήση των χεριών και των δοντιών και μπορώ να σχολιάσω ότι ήταν αρκετά διεγερτική.
Οταν ένιωσα το πέος μου έτοιμο για διείσδυση, τοποθέτησα το μαξιλάρι κάτω από τους γοφούς της και την ''πήρα'' στη στάση αυτή για λίγη ώρα.
Ακολούθησε το ''πισωκολλητό γονατιστό'', όπως είχα ακούσει να τ' ονομάζει η Τζένη από το Τροφωνίου 11 ισόγειο, όπου η αίσθηση που είχα, σε ό,τι αφορά τον κόλπο της, ήταν καλή.
Η ολοκλήρωση επιτεύχθηκε με στοματικό και αφού πριν, είχα τοποθετήσει δικό μου, ultra λεπτό ποροφυλακτικό.
Διάρκεια ερωτικών περιπτύξεων και συνουσίας γύρω στο δεκάλεπτο.
Μετά την πράξη η κοπέλα με χαιρέτησε και αποχώρησε.
Αργότερα και καθώς περπατούσα προς το μετρό μέσα στη ζέστη του μεσημεριού, έκανα τη σούμα της συνεύρεσης.
Με τέσσερις προτάσεις...
Ηταν απλά μία εκτόνωση. Χωρίς ένταση, πάθος και ιδιαίτερη συμμετοχή.
Για μία φορά συστήνεται. Οσον αφορά εμένα, ίσως την επισκευτώ άλλη μία φορά.