Όλες οι κριτικές για την Εύα - Ιάσονος 33 (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Δευτέρα της Διακαινησίμου, ώρα 10:40 π.μ
'Ηλπιζα να πετύχω την Εύα, που είχα συναντήσει εκεί την προπερασμένη Κυριακή, περίπου την ίδια ώρα. Στο μικρό, σκοτεινό σαλονάκι δεν ήταν κανένας. Η υπηρεσία καθόταν στο κουζινάκι και παραμερίζοντας τον μπερντέ (χωρίς να σηκωθεί απ' την καρέκλα της) μου ευχήθηκε υγεία, ενδιαφέρθηκε να μάθει τι κάνω και... «κάτσε μωρό μου λιγάκι...», αμέσως κάλεσε την «Ευούλα!». «Ναιαιαι!...», ακούστηκε εκείνη πίσω από μια κλειστή πόρτα. «Ναιαι!», μιμήθηκε η τσατσά τον τρόπο που της είχε απαντήσει η πόρνη. «Ουν μινούτ!», ζήτησε μια μικρή πίστωση χρόνου η κοκότα. «Ναιαι!», συμφώνησε η υπηρεσία.
«Η Εύα δεν είναι;», αμέσως θέλησα να μου επιβεβαιώσει. «Η κυρία Εύα;...», απόρησε (μάλλον κάτι άλλο είχε καταλάβει). «Η Εύα δεν είναι δίπλα;», επανέλαβα, με το δεκάρικο στο χέρι. «Α, ναι μωρό μου, ναι!...», κατάλαβε τελικά για ποια μιλούσα. «'Ελα, έλα πάμε!», σηκώθηκε και με οδήγησε σ' ένα ψιλοχοντροάθλιο δωμάτιο που βρωμοκοπούσε τσιγαρίλα.
«Θά 'ρθει κατευθείαν σε μένα;», ρώτησα, δίνοντάς της το χαρτονόμισμα. «'Εχει να πάρει άλλον ένανε και μετά... Να δω, (κωλο–) χαρτάκι..., εντάξει, εντάξει είμαστε, κομπλέ! (από κωλοχαρτάκι)».
Ετοιμάστηκα με την ησυχία μου κι ολόγυμνος κάθισα στην άκρη του κρεβατιού.
«Γεια σας! Περιμένετε λιγάκι, η Εύα είναι στο δωμάτιο... Είναι η Εύα, την ξέρετε;», ακούστηκε ξανά η τσατσά.
Τα λεπτά περνούσαν (δεκατρία τον αριθμό), ενώ προς το τέλος της αναμονής άκουσα στιχομυθίες απ' έξω: «Το κορίτσι μου παιδιά, δέκα ευρώ, φουλ πρόγραμμα!...». «Γεια σας!», ευχήθηκε η Εύα. «Τσιμπουκάκι, μουνάκι, κωλαράκι, ελεύθερα πιασίματα. Ποιος κύριος θέλει να περάσει;». Κώλοι ανασάλεψαν. «Μισό λεπτό μωρό μου, να πει ο κύριος που είναι πιο μπροστά!...», έκοψε κάποιον η υπηρεσία, δίνοντας προτεραιότητα σε κάποιον άλλον. Ο οποίος όμως δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται, αναγκάζοντας την τσατσά να τον ρωτήσει στα ίσια: «Εσείς, θα περάσετε κύριε;...». «'Οοοχι!...», έκανε κοροϊδευτικά η πόρνη. «Κύριε!... ελληνικά μιλάω, κύριε!...», επέμεινε η υπηρεσία, ενώ συνεχίζοντας να μην παίρνει απάντηση, απευθύνθηκε (μάλλον) στον προηγούμενο: «'Ελα μωρό μου, πέρασε!». «Εσύ, θα περάσεις;», ρώτησε την επόμενη στιγμή κάποιον άλλον. «Ωραία, πληρωσέ με κι αδειάζει από 'κει δωμάτιο να περάσεις». 'Ενας απ' αυτούς που είχαν προπληρώσει ρώτησε κάτι για το πρόγραμμα. «Ναι μωρό μου! Τσιμπούκι, μουνί, κώλος», του διευκρίνισε εκείνη, συμπληρώνοντας: «Κάτσε λιγάκι, ν' αδειάσει το δωμάτιο να σε βάλω».
«Οοο,... ααα!», άκουσα την Εύα να κάνει έξω απ' την πόρτα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα την έκλεινε πίσω της. «Γειααα!...». Επρόκειτο για μια νεαρής ηλικιάς Ρουμάνα, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη, μετριοκαλούτσικο πρόσωπο, μικρό στήθος, αδύνατο, ψιλοκαλοσχηματισμένο κορμί, μετριοχαμηλό ανάστημα. Από εξωθεσμικό συναγωνιστή είχα μάθει πως δούλεψε και στο Φυλής 40, μαζί με τη Μόνικα (κι όχι μόνο). Μάλιστα την είχα αναφέρει κι εγώ στις ενημερώσεις μου.
«Ω, πολύ κρύο!», παρατήρησε αμέσως. «Γεια σου», της ευχήθηκα. «Τι κάνεις;», ρώτησε γονατίζοντας ξεβράκωτη (φορώντας τον στηθόδεσμο) πάνω στο κρεβάτι. «Καλά, εσύ;». «Καλά! Αχ...». «Τι έγινε;». «Πολύ κρύο!», επανέλαβε, βγάζοντας ταυτόχρονα ένα υγρό μαντιλάκι από μια συσκευασία που είχε φέρει μαζί της. «Ε, βάλε το ερ κοντίσιον», της πρότεινα. «Δεν έχει!», μου έκανε γνωστό. «Και 'συ δουλεύεις έτσι;», απόρησα. «Ααα!...», αντί γι' απάντηση χασμουρήθηκε με ορθάνοιχτο το στόμα (πράγμα που επανέλαβε δυο-τρεις φορές κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης). «Από τι ώρα δουλεύεις;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Ντόντεκα!», είπε σκουπίζοντας την πούτσα μου. «Τα μεσάνυχτα;». «Ναι». «Είχες κόσμο;». «Λίγκο».
Λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια του τσιμπουκιού, της ζήτησα να μετριάσει την ένταση και να συνεχίσει με πιο αργό ρυθμό. Το έκανε, πραγματοποιώντας κι εξωτερικούς γλωττισμούς με ταυτόχρονη οπτική επαφή των ματιών μας. Η στύση μου δεν άργησε να γίνει εμφανής. Ζήτησα να φορέσω το προφυλακτικό. Με την ψωλή μου όρθια, τη φίλησα για λίγο στον λαιμό και στα μάγουλα, ενώ βλέποντας να μην ανταποδίδει τη ρώτησα εάν φιλάει-γλείφει στα αυτά σημεία. Απάντησε καταφατικά. Εστίασε το γλείψιμό της (τ' οποίο θα χαρακτήριζα μονότονο, στεγνό κι επιφανειακό) μόνο στη μια θηλή μου. Μάλιστα με τα δυο της χέρια είχε οριοθετήσει την περιοχή γλείφοντας στο κέντρο. Της έδειξα να στηθεί στα τέσσερα. «Εσύ, κάτσε έτσι!». Το έκανε, παρουσιάζοντάς μου μια λεία, χωνοειδή κωλοτρυπίδα κι ένα καλοφτιαγμένο, καραφλό αιδοίο. Προώθησα την πούτσα μου εντός του τελευταίου και άρχισα να γαμώ. «Κρικ κρικ κρικ!...». Η Εύα παρακολουθούσε απ' τον πλαϊνό καθρέφτη, ενώ κατά διαστήματα βογγούσε ευλογοφανώς. Η αίσθηση του κόλπου της ήταν μάλλον καλή, οπότε, έπειτα από αρκετές παλινδρομήσεις γέμισα τη θηλή του προφυλακτικού.
Με το που άνοιξε την πόρτα, αφού πρώτα ετοιμάστηκε και με χαιρέτησε μονολεκτικά, η υπηρεσία άρχισε: «Με δέκα ευρώ, φουλ πρόγραμμα!...», ενώ λίγο πιο μετά την άκουγα να παρατηρεί: «Μωρό μου, καπότα πήρες;... Πού πας χωρίς καπότα;»

Ήταν βράδυ και η καύλα είχε φτάσει στο απροχώρητο. Αποφασίζω να πάω σε ένα μπουρδελάκι ψιλοκατεσραμένο, να μου πάρει καμία καλή πίπα μια μαυρούλα (συνήθως κάνουν καλές πίπες) για να φύγουν τα χοντρά και μετά να συνεχίσω με καμιά της προκοπής.

Μπήκα στο εν λόγω μαγαζάκι, και μου φάνηκε συμπαθείς η μαυρούλα. Το αποφασίζω και μπαίνω. Έρχεται η κοπελιά στο δωμάτιο και την ρωτάω όνομα... Εύα μου λέει, από που είσαι... Θεσσαλονίκη απαντάει... Μας ειρωνεύεται η μαυρούλα. Καταλαβαίνω τι θα ακολουθήσει και δεν έπεσα έξω.

Πέρνει θέση άμυνας, δεν μπορείς να ακουμπήσεις τίποτα, και ξεκινάει μια χάλια πίπα 1 λεπτού, με απλό ανεβοκατέβασμα. Συκώνεται στήνεται στα 4 και μου λέει έλα. Μπαίνω και εγω σαν μαλάκας και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα αντιλαμβάνομαι ότι ο κόλος της είναι γεμάτος μάυρες οπές.

Μαύρη και αυτή, που να το καταλάβω από την αρχή. Υποψιάζομαι από απλή δερματική ασθένεια έως συφιλή ή και κάτι χειρότερο.

Τον βγάζω έξω, λέω ότι τελείωσα, φεύγει χωρις να πεί τίποτα σε 2 δευτερόλεπτα και εξαφανίζομαι. Ούτε να πάω με άλλη ούτε τίποτα. Σπίτι και μπάνιο με μπεταντίν. Κάψιμο εσωρούχων και μια προσευχή (αν και δεν πιστεύω). Ευτυχώς δεν είχα τίποτα. Αλλά για καμιά βδομάδα δεν μου έκανε κέφι, ούτε βόλτα να πάω. Συμπέρασμα: ΜΑΚΡΙΑ..............