Όλες οι κριτικές για την Ελένη & Ναταλί - Έλλης 3 (Μπουρδέλα) Άγιος Παντελεήμονας/Πλατεία Βικτωρίας

Προθυστερόγραφο: Η παρακάτω κριτική περιλαμβάνει κοινωνικούς,ανθρωπολογικούς και υπαρξιακούς συμβολισμούς.

Κατέβηκα στο αμαρτωλό κεντρό με όρεξη για κασκαντεριλίκι, περνώντας από κάποια σπιτάκια που τίποτα δεν μου έκανε κλικ θυμήθηκα τις τελευταίες αναφορές για το Έλλης 3, μπήκα και κάθισα περιμένοντας την τσατσά να μου παρουσιάσει τις κοπέλες, πρώτη βγήκε η Ναταλί, ξανθιά πληθωρική κουμπαρομπεμπέκα που έκρυβε τις βυζάρες της σε ένα κομπινεζόν συνοικιακής βιοτεχνίας, ακολούθησε η Ελένη, αδύνατη με σπασμένο πρόσωπο φορώντας έπισης ένα διάφανο μαύρο κομπινεζόν, επέλεξα αρχικά την πρώτη και κατόπιν αμφιταλάντευσης είπα στην τσα2 να μου στείλει και τις δύο. Με το που μπήκαν στο δωμάτιο επικεντρώθηκα στην Ελένη, η εμφάνιση της είναι όπως έχει περιγραφεί πιο κάτω με πιο χτυπητό χαρακτηριστικό της την χαλασμένη οδοντοστοιχία, ωστόσο βγάζει παράλληλα μια ξεπεσμένη αρχοντικότητα, σε κάτι τέτοιες περιστάσεις πάντα στριφογύριζε στο νου μου η ρήση του Προύστ «Οι όμορφες γυνάικες είναι για άντρες χωρίς φαντασία», στην περίπτωση της Ελένης η ομορφία της διακρινόταν κάτω από τις στρώσεις των κακουχιών που είχαν εντυπωθεί στο πρόσωπο και τη χαλάρωση του κορμιού της. Της ζήτησα να κάτσει στο πρόσωπο μου για γλείψω το μουνάκι της καθώς την ίδια ώρα η Ναταλί με πίπωνε ακά, δεν άργησα να νιώσω τους σπασμούς και τα μουνόζουμα της να με κατακλύζουν, προφανώς έκανα καλή δουλειά. Μου πέρασε σκουφάκι και κάθισε πάνω μου σε στάση ανάποδη ιππαστή την ώρα που η Ναταλί ανέβηκε προς το πρόσωπο μου και ξεκίνησαν τα γλωσόφιλα, ήμουν ωστόσο ακόμα απορροφημένος στην Ελένη, η ομορφιά άλλωστε της παρτούζας είναι η διάσπαση της προσοχής ανάμεσα στις δύο παρτεναίρ μέχρι την τελική επίκρατηση της μιας έναντι της άλλης. Την γύρισα πισωκολητό και ακολούθως αλλάξαμε σε ιεραποστολικό καθώς τα βογγητά της έφταναν μέχρι την Αχαρνών και ακόμα παραπέρα. Τελείωσα νιώθωντας το κορμί της να σπαρταράει μαζί με το δικό μου, εκεί ακριβώς ήταν που, κάνοντας να σηκωθώ, με γράπωσε φέρνωντας το στόμα της στο αυτί μου και ψιθυρίζοντας την φράση που σήμανε την κορύφωση της συναντησης «Δεν θέλω να με βλέπεις σαν πουτάνα, αλλά σαν γυναίκα», με γλυκό παράπονο και μια νότα μελαγχολίας. Την έσφιξα πάνω μου, την φίλησα τρυφερά και της είπα ότι ακριβώς έτσι την βλέπω, αλήθεια η ψέμα δεν γνωρίζω να σας πω, ήταν πάντοτε ένα δίλλημα που ακολουθούσε την μπουρδελοκαριέρα μου, το μόνο σίγουρο είναι έχω πηδήξει κάμποσες γυναίκες σαν πραγματικά πουταναριά και άλλες τόσες πουτάνες σαν αληθινές γυναίκες. Την καλησπέρα μου