Όλες οι κριτικές για την Γκαλίνα - Κολωνού 47 (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Δευτέρα της Διακαινησίμου, ώρα 19:54
'Επειτα απ' το χαμούρεμά μου με την οροθετική (στον ιό του AIDS) τον Δεκέμβριο, στον όροφο του συγκεκριμένου μπουρδέλου, είχα αποφασίσει πως δεν θα ξαναπερνούσα ποτέ εκεί. 'Ομως εδώ και κάποιον καιρό έμαθα ότι άλλαξε η διεύθυνση (με την έννοια πως η ιδιοκτήτρια το ενοικίασε σε κάποιον άλλον), οπότε αναθεωρώντας, είπα πως εάν τύχαινε κάτι, θα ξαναδοκίμαζα. 'Αλλωστε απ' τα τέσσερα δωμάτια, είχα μπει στα τρία και ήθελα να έχω μια πλήρη εικόνα...
«Χαίρετε, καθίστε λιγάκι, τώρα θα έρθει. Γκαλίνα έχω, δέκα ευρώ, νορμάλ σεξ», μου έκανε γνωστό η υπηρεσία. Την επόμενη στιγμή απ' το κουζινάκι εμφανιζόταν μια σιτεμένη, χαμηλού αναστήματος αλλοδαπή, με κατσαρό, ανοιχτόχρωμο, φουντωτό μαλλί μέχρι τους ώμους, μετριότατο πρόσωπο, τεράστιο κρεμασμένο στήθος, παχουλά βραχιόνια, κοιλιά, τριπλόφαρδη κωλάρα και υπερτροφικά πόδια με κυτταρίτιδα. Φορούσε εσωφόρι και βημάτιζε δύσκολα (την έχω δει όμως να ρίχνει και κάτι τρεχάλες!... [απ' το σαλόνι στο κουζινάκι]).
«Γεια σου!», ευχήθηκα στην πόρνη, που πριν μερικούς μήνες είχα περάσει μαζί της στο κάτω. «Γεια σου μωρό μου!». «Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκα να μάθω, βγάζοντας το πορτοφόλι μου. «Ναι, ψυχή μου! Εσύ;». «Καλά», απάντησα ξεχωρίζοντας ένα δεκάρικο. «Πάμε;», ρώτησε χαμογελώντας. «Ναι», είπα δίνοντάς της το τραπεζογραμμάτιο. «Μπαίνεις στο πρώτο να ετοιμαστείς...», ξεκίνησε να μου λέει παίρνοντας το χαρτονόμισμα. «Ναι ναι!». «κι έρχομαι!», κατέληξε. «Οκέι».
Τα τέσσερα δωμάτια άδεια.
Η ικανοποιητική κάμαρα που μπήκα (αυτή που δεν είχα ξαναμπεί) ήταν μεγάλη και κομματάκι μακρόστενη, με τ' όνομα της Τζένης στους τοίχους και μια ολόσωμη τοιχογραφία της, σχεδιασμένη με μαύρο μολύβι, στο βάθος. Ποιος ξέρει, ύστερα από χιλιάδες χρόνια, μπορεί να την ανακαλύψουν τίποτα αρχαιολόγοι του μέλλοντος, μαζί με 'κείνες της Τερέζας...
Η Γκαλένα άνοιξε την πόρτα ύστερα από 6-7 λεπτά.
«Τι κάνει μωρό μου;», ρώτησε πλησιάζοντας το κρεβάτι, πάνω στ' οποίο βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Γεια σου». «Γεια σου ψυχή μου. Πώς πας;», ενδιαφέρθηκε να μάθει κατεβάζοντας τον στηθόδεσμο για να ξεχυθούν τα υπερμεγέθη στήθη της και να φθάσουν μέχρι τον στρογγυλό αφαλό, στην κορυφή της κοιλιάς της. «Καλά». «Πώς οι γιορτές;», συνέχισε ξαπλώνοντας πλάι μου. «Εντάξει, οικογενειακά». «Αυτό είναι!», ενθουσιάστηκε, ξεκινώντας να χαϊδεύει τ' αχαμνά μου. «Κι εσύ το ίδιο;», ενδιαφέρθηκα να μάθω με τη σειρά μου, αγγίζοντας το ένα απ' τα τεράστια βυζιά της. «'Οχι μωρό μου, δεν έχω οικογένειά μου εδώ», μου έκανε γνωστό, για να συνεχίσει: «Εδώ ήμουνα (στο μπουρδέλο), απλώς εκκλησία πήγα, πήρα Φως, μετά ήρθα πάλι εδώ...». «Α, δούλεψες!». «Βέβαια δούλεψα! Τι να κάνω; Αν αυτές τις δύο μέρες δεν θα πάρω κάτι... (χρήματα). Γιατί μετά τις γιορτές ξέρεις τι γίνεται... Ποιος μπαίνει στο μπουρδέλα;».
Και μ' εκείνα τα λόγια πήρε να με φιλάει-γλείφει σε θηλές, στήθος, λαιμό, μάγουλα, λοβό του αυτιού. «Κρικ κρικ...», "συμμετείχε" και το κρεβάτι με κάθε κίνησή μας. "Υπέφερε" το καημένο... Πολλά τα κιλά που σήκωνε και δεν ήταν μόνο της Γκαλένας...
Κάποια στιγμή, η σιτεμένη αλλοδαπή, πρότεινε να μου κάνει "ισπανική". Δεν είχα αντίρρηση. «Κρικ κρικ...», μετακινήθηκε ανάμεσα στα σκέλια μου και η ψωλή μου χάθηκε στη σχισμή των μασταριών της. Ωραία ήταν... Στη συνέχεια ξετύλιξε (με το στόμα) μια κόκκινη καπότα κατά μήκος του καυλιού μου και ξεκίνησε να πιπώνει. «Σλουρπ σλουρπ σλουρπ!...». Δεν ήταν άσχημα... Μου χάιδευε και τ' αρχίδια ταυτόχρονα... Αποφάσισα πως θα τελείωνα έτσι. Οπότε έπειτα από αρκετή "φλογέρα", άρχισα να ψιλοβογγάω: «Ααα... ααα...», μέχρι που: «ΑΑΑ, έχυσα!...». Κοίταξα το ρολόι μου. Πέντε λεπτά, απ' το πρώτο άγγιγμα.
«Την άλλη φορά θ' αντέξω πιο πολύ», τη διαβεβαίωσα. «Αν τόσο καιρό πρέπει να περάσει», μου είπε με νόημα. Κατάλαβα πως εννοούσε: Εάν πρέπει να περάσει τόσος καιρός για να ξανάρθεις, άστο καλύτερα... «Εντάξει...», ξεκίνησα να λέω. «Ξέρω ψυχή μου, όλα είναι στα λεφτά», με πρόλαβε. «Στα λεφτά, βέβαια...», επανέλαβα. Για δυο-τρία δεύτερα μείναμε σιωπηλοί. «Εγώ πρέπει να φύγω...», μου έκανε γνωστό. «Ναι ναι, πήγαινε!», συμφώνησα. 'Οταν λίγο αργότερα έφευγα κι εγώ, είδα πως τα δωμάτια συνέχιζαν να είναι άδεια.

Το σεξ είναι βρόμικο όταν γίνεται σωστά είχε πει κάποτε ο Γούντι Άλεν, με διάθεση να αντιστρέψω τη ρήση του μπαινόβγαινα στα τσαρδιά του μεταξιού ψάχνοντας ό,τι πιο ρυπαρό και βρίσκοντας το τελικά στο πρόσωπο της Γκαλίνα και της Κατερίνας όπου με είκοσι ευρώ εξασφάλισα την παρέα τους για να διαπιστώσω αν το σωστό σεξ μπορεί να γίνει τόσο βρώμικα. Η Γκαλίνα είναι μια θεόχοντρη μεσήλικη πόρνη που μόνο στα πλαίσια ενός ανεξήγητου βίτσιου θα μπορούσε να παρθεί, η Κατερίνα είναι μια κάπως πιο λάιτ εκδοχή της, ο συνδυασμός τους αποτελεί ένα πυρηνικό ατύχημα εφάμιλλο του τσέρνομπιλ, το κρεβάτι είναι θαύμα που μας άντεξε και τους τρεις, δεν είμαι χοντρός αλλά το βάρος μου ήταν ένα απειροελάχιστο ποσοστό του συνολικού που κάθισε πάνω του. Ξεκινήσαμε με μια βαθιά πεολειχία της Κατερίνας την ώρα που η Γκαλίνα είχε ελευθερώσει τα χυτά βυζιά της στο πρόσωπο μου, ακολούθησε σφυροκόπημα της Κατερίνας στα τέσσερα και για το τέλος άφησα την υπερφυσική κωλάθρα της Γκαλίνα που τη συγκρατούσε ένα έξτρα λάρτζ διχτυωτό κορμάκι, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν τον είχε ελευθερώσει από μέσα του, πιθανώς να μη θέλω και να φανταστώ, τελείωσα σαν αυτοκράτορας, με τα χέρια σε πλήρη διάταση, όχι να χαιρετούν το λαό από κάτω αλλά να γραπώνουν τους λαγόνες της. Με αποχαιρέτησαν ευγενικά και τυπικά αφήνοντας με να βυθομετρώ τις απύθμενες αβύσσους της ψυχής μου. Ποια είναι τελικά τα όρια μου; μέχρι που μπορεί να φτάσει η διαστροφή μου; τι πιθανότητες έχει ο εγκλεισμός μου σε άσυλο; είμαι τελικά νορμάλ άνθρωπος; Δεν βρήκα απάντηση κύριοι, αν έχετε την καλοσύνη βοηθήστε με.

...η δουλεία έχει μια παράξενη κοκαΪνικού τύπου διέγερση στον οργανισμό μου και δόξα το διάλο η αγορά είναι τιγκαρισμένη στο σεξουαλικό όπιο άνευ συναισθηματικής εμπλοκής.
...ο πάνος με ξανασυντρόφευσε στην τρέλα μου και έτσι μαζί αλωνίζαμε στην παγωμένη νυχτωμένη πιάτσα ,μετουσιώνοντας την οπτική διέγερση σε φιλοσοφικό ηδονισμό...
...η γκαλίνα ήταν ότι πιο διεγερτικό μπορούσα να βρώ συνδυάζοντας δυσμορφικό και ώριμο ηδονισμό.
αβυσσαλαία χυτές μαστικές καμπυλότητες ,υπερλιπώδης συσσώρευση στην κοιλιακή χώρα και στους γλουτούς, μετριοκοντό ύψος και φιλόξενο προσωπείο που εξάπτει τα οιδοιπόδεια συμπέγματα...
...η παράτριψη ήταν ένας συνδυασμός μαστοπεϊκής παράτριψης , μαστολειχίας αιδοιλειχίας (βρίσκοντας την οπή ανάμεσα στο λίπος) , πεολειχίας και ιεραποστολικής πεοκολπικής επαφής...
τελείωσα και για τον γνωστό παράξενο λόγο ξαφνικά δεν ήθελα καμμία σχέση μαζί της
ενώ πρίν εκδήλωσα την λαγνεία μου για το καμπυλώδες σαρκίο της...
...καπνίζοντας το συνουσιόπιο μου ήρθαν στο μυαλό τα λιωμένα ρολόγια του νταλί, ίσως λόγω του ότι θα ήθελα ο γαμημένος ο χρόνος να σταματήσει να κυλάει και να κολλήσει σε μια στιγμή ηδονισμού...
ποιός ξέρει;...καυλή χρονιά σε όλους εύχομαι !

«Στο δωμάτιο είναι», μ' ενημέρωσε η υπηρεσία βγαίνοντας απ' το κουζινάκι. Η εξώπορτα ακόμα έτριζε καθώς έκλεινε. Μόλις είχα μπει.
«Στο δωμάτιο ε; Ποια είναι, η Χρύσα;», τη ρώτησα. «Χρύσα, αργότερα!», μου απάντησε. «Ποια είναι τώρα;», επέμεινα. «Εεε, Γκαλίνα!» μου έκανε γνωστό, ικανοποιώντας την περιέργειά μου. «Γκαλίνα... Δεν την ξέρω!», είπα και κάθισα. Απέναντί μου ήδη κάθονταν δύο συναγωνιστές. Η τσατσά προχώρησε σ' ένα απ' τα δωμάτια. Σε λίγο σηκώθηκα και την ακολούθησα. 'Εστρωνε το κρεβάτι. Βγάζοντας το πορτοφολάκι μου ρώτησα: «Τι πρόγραμμα έχει η Γκαλίνα;». Η κίνησή μου δεν είχε ξεφύγει της προσοχής της. Xωρίς να διακόψει τη δουλειά που έκανε μου είπε: «Η Γκαλίνα κάνει τέλεια πίπα, γλειψίματα, ελεύθερα πιασίματα, όλες οι στάσεις, ισπανικό, τελειωτικό μέσα στήθος!». «Ωραία, θα περάσω!», της γνωστοποίησα και τράβηξα ένα δεκάρικο. «Δεν την είδες...», έκανε εκείνη κάπως παραξενεμένη χουφτώνοντας το χαρτονόμισμα. «Ε, εντάξει δεν πειράζει», είπα (η πρώτη φορά ήταν ή θα ήταν η τελευταία;...) και βγαίνοντας απ' το δωμάτιο που μόλις είχε ετοιμάσει, κατευθύνθηκα σε 'κείνο, κοντά στην είσοδο. Το μόνο απ' τα τρία, του ισόγειου αυτού οίκου, που δεν είχα μπει.
«Ααα, μισό λεπτό, θέλεις αυτό το δωμάτιο;», ρώτησε αιφνιδιασμένη ακολουθώντας με στο σαλονάκι. Απάντησα καταφατικά καθώς περνούσα την πόρτα. «'Ενα λεπτό να σου δώσω...», την άκουσα να λέει πίσω μου. Περιμένοντάς την κοίταξα ένα γύρω. Η κάμαρα ήταν στενή, επικρατούσε μισοσκόταδο, ενώ ο χώρος ήταν παμπάλαιος και ρυπαρός. Τελικά μου έφερε μια σόμπα, ενώ καθώς έκλεινε την πόρτα με προειδοποίησε να προσέχω, γιατί το πάτωμα είχε νερά απ' το σφουγγάρισμα.
Η θύρα ξανάνοιξε απότομα μετά από κανένα πεντάλεπτο. Εκείνη την ώρα τελείωνα το κατούρημά μου στον μικρό νιπτήρα έχοντας τη βρύση ανοιχτή. Αμέσως απομάκρυνα το πουλί μου κάνοντας πως έπλενα τα χέρια μου. Μικρή ποσότητα ούρων κατέληξε στο πάτωμα...
«Μπα μπα μπα!... Εσύ;...», άκουσα να ρωτάει μια αλλοδαπή γυναικεία φωνή. Στη στιγμή γύρισα και τότε κατάλαβα ποια ήταν η Γκαλίνα... 'Ηταν η ξανθιά (τώρα καστανή) Ρωσίδα γκιλφ, με το ίσιο μαλλί μέχρι τους ώμους (τώρα μέχρι την πλάτη ψηλά), το αρκετά μέτριο πρόσωπο, τα τεράστια κρεμασμένα, φλεβώδη βυζιά, το χαμηλό ανάστημα, την τριπλόφαρδη μέση με την προπετή κοιλιά, την ευμεγέθη, γεμάτη κυτταρίτιδα κωλάρα, τα κοντόχοντρα επίσης γεμάτα κυτταρίτιδα πόδια, που έβλεπα στον διπλανό όροφο... Τη συγκεκριμένη πόρνη είχα να τη συναντήσω κάποιους μήνες, με αποτέλεσμα να την έχω λησμονήσει. 'Οχι βέβαια πως μου κακοφάνηκε που ήταν εκείνη, μιας και πριν τη χάσω είχα αποφασίσει να τη δοκιμάσω, οπότε μου ήλθε κουτί!...
«Με ξέρεις;», τη ρώτησα. «Μια φορά έχεις περάσει μαζί μου, επάνω!», μου απάντησε απ' την είσοδο όπου στεκόταν. Ακόμα δεν είχε μπει μέσα. «Α, είσαι... Δεν έχουμε περάσει μαζί, σίγουρα!», της είπα σε τόνο που δεν επιδεχόνταν αντίρρηση. «'Ερχεσαι, ρωτάς ποια είμαι και φεύγεις, ρωτάς ποια είμαι και φεύγεις!», πρόσθεσε. «Ναι, αλλά δεν έχουμε περάσει μαζί, είμαι σίγουρος! Τέλος πάντων...», επέμεινα. «Εντάξει, ντεν πειράζει, τώρα εδώ είσαι!», είπε συγκαταβατικά και με αυτή της την κουβέντα προχώρησε προς το μέρος μου κλείνοντας πίσω της την πόρτα.
Μένοντας ολόγυμνη πλησίασε το κρεβάτι, όπου μόλις είχα ξαπλώσει. Κάθισε πλάι μου κι άρχισε να με χαϊδέυει. Τη χάιδευα κι εγώ. Το δέρμα της ήταν στεγνό κι απαλό, όπως και το πίσω μέρος του γιγαντιαίου στήθους της, μέχρι το σημείο που ενώνεται με τον θώρακα.
Τη ρώτησα εάν κάνει κάποια προκαταρκτικά. Μου απάντησε: «Εννοείται!», συμπληρώνοντας: «Εγώ απλά τώρα κοιτάω την κατάσταση, τι πρέπει να κάνω σκέφτομαι. Τι νομίζεις, εγώ είμαι αυτό και τέλειωσε;»
«Θα φάω καλάαα!», σκέφτηκα.
Τελικά τοποθέτησε το κοντόφαρδο σώμα της ανάμεσα στα σκέλια μου και πήρε να με μαλακίζει "ισπανικά", ενώ "βουτούσε" μπροστά, γλείφοντας-φιλώντας με –σχετικά καλά– σε θηλές, λαιμό, λοβούς των αυτιών.
Το στόμα της μύριζε το πρόσφατο γεύμα της...
«Βλέπεις πώς μεγάλωσε; Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα!», είπε μετά από λίγο χαμογελώντας. «Ναι, είσαι καλή...», συμφώνησα. Συνέχισε για λίγο ακόμα με τα προκαταρκτικά –χαϊδεύοντας επιπρόσθετα και τ' αρχίδια μου, χωρίς ν' αφήνει το περίνεο παραπονεμένο–, και στη συνέχεια με ρώτησε εάν, «ευχαριστιέσαι με την πίπα;».
Η τοποθέτηση του ελαστικού στη βάλανο έγινε με το στόμα και το ξετύλιγμα (μέχρι ένα σημείο) επίσης. «Φόρεσες στολή!». Το τσιμπούκι που ακολούθησε ήταν χωρίς χέρι, βαθύ, όχι ιδιαίτερα υγρό, αισθησιακό, περιλαμβάνοντας συνεχόμενο άι κόντακτ...
«Θα τη βάλεις;»
Της την έβαλα αφού πρώτα της ζήτησα να σταθεί στα τέσσερα. Πήρα θέση από πίσω. Μπροστά μου είχα την "πανσέληνο του Αυγούστου"... Ξεκίνησα να γαμάω τη μουνοσήραγγά της, «πλαφ, πλαφ, πλαφ!»...
Τρίξιμο της εξώπορτας. «Κοπέλα στο δωμάτιο. Περιμένετε λίγο»
'Εχυσα μετά από πολλές, πάρα πολλές, ψωλιές...
'Εκανα να κατέβω απ' το κρεβάτι.
«Περίμενε, μη φεύγεις, ακόμα δεν τελείωσε η περιποιήση!», την άκουσα να μου λέει. «'Οπα!», έκανα τάχα εντυπωσιασμένος. «Αυτό δικό μου πατέντα!», είπε και ζήτησε να ξαπλώσω ανάσκελα. Τότε πήρε να μου βγάλει το προφυλακτικό. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέξουν τα χύσια στις πουτσότριχές μου κι η πέριξ περιοχή να γίνει σκατά... Μπλιαχ!... Σκούπισα κι έπλυνα ό,τι μπορούσα αφού έφυγε...
Συνοψίζοντας, προσπάθησε η καημένη να με κερδίσει με τη συμπεριφορά και τις υπηρεσίες της, έτσι ώστε να με κάνει πελάτη. Εμφανισιακά βέβαια ήταν χάλια, δεν το συζητάω, αλλά από την άλλη δεν ήταν βρώμικη (ιδρώτες, άσχημες μυρωδιές –μ' εξαίρεση βέβαια τη φαγητίλα που μύριζα στο στόμα της). Πάντως, το σίγουρο είναι, πως για να πάει κάποιος μαζί της χρειάζεται ηρωισμό...