Όλες οι κριτικές για την Βικτώρια - Μεγάλου Αλεξάνδρου 22Α (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

αλλαγές στο συγκεκριμένο σπιτάκι μαλλον οι μόνιμες είναι σε αδεια
οι καινούριες είναι η ντιανα gilf {αν θυμαμαι} και η βικτωρια milf η τελευταια είναι ξανθια ψιλη μετριο στηθος
και στο σαλόνι είναι ευχάριστη ,χαμογελαστη ομιλητικη. την επελεξα και εκει αρχισαν τα αναποδα ειχε και άλλο δωματιο και όταν ηρθε
μετα από αρκετα λεπτα αποκάλυψε και το μυστικο της χαρας ,ειχε πιει τα ποτάκια της για να αντεξει την πολλη δουλειά ,κ.λ.π
η παρενέργεια ηταν ότι ειχε λογοδιαροια ,σταμάταγε και το τσιμπουκι για να μιλήσει .Από την αρχη αρχισε να πιέζει για θεμα χρόνου
Η ολη κατασταση ηταν ξενερωτικη και μονο για κάποια λεπτα μεχρι να χυσω καταφέραμε να συντονιστούμε
και το κερασακι ηταν την ωρα που ντυνομουν ξαναγύριζε να μου ζητήσει επιπλέον 10εωρο γιατι ενιωθε αδικημένη από τον χρονο που μου θιεθεσε
αρνήθηκα και χωρίς να ανοίξουμε διάλογο έφυγε
Το έζησα και αυτό ,το διαβασατε και αυτό , Καλή χρονιά και με άλλες πιο τυχερή

Πέμπτη, ώρα 11:43 π.μ
«Γεια σας, χαίρ–». «Η Βικτώρια, είναι εδώ;». «Βικτώρια, ναι μωρό μου!». Την πλήρωσα. «Περάστε, εδώ».
Χθες, ώρα 11:59 π.μ
«Γεια σας, καλημέρα σας!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία. «Σήμερα, Βικτώρια και Νικόλ. Δύο κοπέλες!... Παρακαλώ, Βικτώρια! Φουλ πρόγραμμα». Παρουσιάστηκε —και με χαιρέτησε με χαμόγελο— μια κοντόφαρδη στρογγυλοπρόσωπη ξανθιά, με το μαλλί πιασμένο πίσω, μεγάλα μπομπόνια, άσπρη επιδερμίδα. Την είχα ξαναδεί εκεί, σε προηγούμενες βόλτες μου. «Παρακαλώ, Νικόλ! Τούρμπο τσιμπουκάκι, ισπανικό, πισωκολλητό, όλες οι στάσεις». Εμφανίστηκε η γνωστή νταρντάνα, απ' το απέναντι 15 και το Κολωνού 53. «Κάνουν και παρτουζίτσα, δύο μαζί. Θα περάσετε;». «Ευχαριστώ πολύ», είπα και κίνησα προς την εξώπορτα. «Παρακαλώ», ανταπέδωσε η τσατσά. «Ευχαριστώ, ναι ή ευχαριστώ, όχι;», με ρώτησε η Βικτώρια. Σταμάτησα και κοιτάζοντάς την στα μάτια, μετά από ένα-δυο δευτερόλεπτα, της είπα: «Ευχαριστώ, όχι. Χε χε χε». «Χα χα χα, να 'στε καλά, σας περιμένουμε!», ακούστηκε η υπηρεσία.
Το δωμάτιο, σχήματος τραπεζίου, ήταν ικανοποιητικό — καιρό είχα να περάσω εκεί. Η κοντοφάρδουλη πόρνη άνοιξε την πόρτα του ύστερα από δύο λεπτά. Εγώ κλασικά είχα ξαπλώσει. Η γελαστή, σχετικά νέα στην ηλικία, ιερόδουλη έμεινε ολόγυμνη και ξαπλώνοντας πλάι μου είπε με ηδυπάθεια: «Τι να σε κάνω αγάπη μου;», ενώ χωρίς να περιμένει απάντηση άρχισε να με φιλάει–γλείφει στην ομόπλευρη θηλή, στο στήθος, στον λαιμό, στ' ομόπλευρο μάγουλο, σε ολόκληρο τ' ομόπλευρο αυτί. «Μπράβο, ξεκίνα έτσι...», την ενθάρρυνα απ' τη μεριά μου. «Ναι, αγάπη μου!...», συνέχισε ν' ανταποκρίνεται. Μάλιστα, περνώντας από πάνω μου, βρέθηκε στην αντίθετη πλευρά, λέγοντάς μου: «'Εχουμε κι από δω...» κι εξακολούθησε τα φιλάκια–γλειψιματάκια, στ' αντίστοιχα σημεία του κορμιού και της κεφαλής μου. «Ναι μπράβο, έτσι, έτσι!...», έλεγα εγώ τα δικά μου. «Μμμ... να γλείφω τ' αρχιδάκια σου; Θα σου αρέσει;». «Ναι, αλλά το στοματικό το θέλω με καπότα!». «Με καπότα, με καπότα!», με κοίταξε σοβαρά. Εμ, βέβαια, στο Μεταξουργείο βρισκόμουν, που όταν αναφέρουν «φουλ», συνήθως εννοούν «κώλο» («φουλ του κώλου», που λέει και κάποιος). «Μπανανίτσα;», μου έδειξε το προφυλακτικό. Η πίπα που ακολούθησε ήταν αργή, βαθιά, ρουφηχτή, με αρκετά «σλουρπ» και κάποια «ποπ». «Σου (...) σει;», την άκουσα να ρωτάει. «Τι;», άνοιξα τα μάτια μου. «Σου αρέσει αγάπη μου;». Απάντησα καταφατικά.
«'Ελα πισωκολλητά!», της ζήτησα ύστερα από λίγο. «Ναι αγάπη μου!», συμφώνησε και πήρε θέση. Το περικλανίδιό της ήταν μακρόστενο και φαινόταν δουλεμένο, ενώ ανάμεσα απ΄τα μεγάλα μουνόχειλά της διέκρινα το χαίνον στόμιο του κόλπου της — η γύρω περιοχή ήταν ξυρισμένη.
Μπήκα μ' ευκολία κι άρχισα τα μέσα-έξω. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «ΜΜΜΑΑ, χα χα!... Μμμ...», "καύλωνε" η Βικτωρία. «Τσαφ, τσουφ!», δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις ήπιες ξυλιές μου στα καπούλια της. Και ξανά «πλαφ πλαφ πλαφ!...» και λίγα ακόμη «τσαφ τσαφ τσαφ!», μέχρι που... «'Εχυσααα!». «Μπράβο μωρό μου!». Γυρίζοντας προς το μέρος μου, άρπαξε το κεφάλι μου και «ματς!», μου έδωσε ένα ηχηρό φιλί στο μάγουλο — έδινε και γλωσσόφιλα, αλλά δεν πήρα.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εσύ;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «'Οχι, μόνο εδώ». «Από Ρωσία, ε;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «Ουκρέιν», απάντησε με χαμόγελο. «Α, Ουκρανία!». «Εντάξει, όλο Ρωσία είναι», συμπλήρωσε αδιάφορα, κάνοντάς με ν' αμφιβάλλω για τα πατριωτικά της αισθήματα. «Μάλιστα... μέχρι τι ώρα δουλεύεις;». «Μέχρι πέντε (μ.μ)». «Α, μέχρι πέντε, ωραία!». «Γεια σου μωράκι μου, ευχαριστώ!». «Γεια σου, γεια σου!».

Η τσάρκα μου στο Μετάξι είχε ξεκινήσει ήδη κάνα μισάωρο πριν περάσω την είσοδο του χαμαιτυπείου στην Μ.Αλεξάνδρου. Στα άλλα μαγαζιά τα κλασσικά πουτανάκια προσέφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς τίποτα να χαλάει την αρμονία της καθημερινότητας, εδώ όμως βρήκα κάτι που δεν μου κόλλαγε. Πέτυχα το διαφορετικό που με την μια άρχισε να γαργαλάει τον εγκέφαλο μου. Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, μόλις είδα την Βικτόρια, στο μυαλό μου μου ήρθε η εικόνα της Κωνσταντίνας Μιχαήλ από το σίριαλ "λόβ σόρρι" πριν καμιά δεκαπενταετία στο Mega. Η Βικτόρια λοιπών είναι μια ψηλή και αδύνατη κοπέλα, χωρίς πολλές καμπύλες, με μεσαίο μέγεθος βυζάκι, γυαλάκια, και κάτασπρο δέρμα. Τα μαλλιά της είναι σγουρά και κατσιασμένα και το πρόσωπο της τουλάχιστον αδιάφορο. Παρόλα αυτά την προτίμησα μόνο και μόνο για το look της άβγαλτης παρθένας που έχει, βγαίνοντας στο σαλόνι δεν έκανε τίποτα απολύτως, μόνο στάθηκε μπροστά σε όλους τους μαυριδερούς συναδέλφους με κατεβασμένο το κεφάλι, και προτού καν αυτοί το διαλύσουν φεύγοντας μπουλούκι, ο υπογραφών είχε πάρει την απόφαση του... Θα γαμούσε αλύπητα αυτό το πουτάνακι!
Το πρόγραμμα δυστυχώς ήταν το βασικό, δεκάρικο το αντίτιμο και είσοδος στο δεύτερο δωμάτιο στα δεξιά του διαδρόμου.
Καμία διαφορά με το δίπλα που είχα ξαναεπισκεφθεί παλιότερα. Το ίδιο τετράγωνο κελί, το ίδιο ώχρα χρώμα στους τοίχους, και η ίδια αρωστιάρα λάμπα με το κίτρινο φως της να γεμίζει τον χώρο...
Η Βικτόρια δεν άργησε να έρθει, μπήκε στο δωμάτιο με τον ίδιο συνεσταλμένο τρόπο που είχε στο σαλόνι, έβγαλε το πράσινο φωσφορούχο δίχτυ που φορούσε και έκατσε γονατιστή δίπλα μου, αμίλητη, με το κεφάλι κάτω. Με τρέλαινε αυτό! Δεν ήθελα την πεπειραμένη και ψωνισμένη πουτάνα που νομίζει ότι είναι η καλύτερη μουνάρα στο σύμπαν και ότι είναι μεγάλη σου τιμή να ακουμπήσεις τα δέκα ευρώ για πάρτι της. Από τέτοια έχω χορτάσει, εγώ ζητούσα την πουτάνα που θα κάνει πρόθημα την δουλειά της χωρίς να φέρει αντίρρηση, που θα την ξεσκίσεις όπως θες και θα σου πει και ευχαριστώ αν και ξέρεις ότι δεν της αρέσει καθόλου αυτό που κάνει, και αυτό ακριβώς είναι η Βικτόρια.
Στη μικρή κουβέντα που είχαμε, έτσι για να σπάσει λίγο ο πάγος ανάμεσα σε πελάτη και πουτάνα, μου είπε ότι είναι από Τσεχία και είναι εικοσιτεσσάρων χρονών, είπε ακόμα ότι ήρθε τώρα, θα είναι μόνο για ένα μήνα στην Ελλάδα και μετά θα πάει ξανά Τσεχία. Τα Ελληνικά της είναι πολύ καλά και την ρώτησα αν έμαθε την γλώσσα μόνο για ένα μηνά που θα είναι εδώ, πήρα απάντηση βγαλμένη από ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη... Έμαθε Ελληνικά γιατί είναι ο γκόμενος Έλληνας και της είπε ότι θα δουλέψει μόνο όσο χρειάζεται για να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα ώστε να μείνουν μαζί... Και η ίδια δεν το πίστευε, το έβλεπα καθαρά. Δεν ξέρω αν ισχύει ή το έβγαλε απ' το μυαλό της αλλά όπως και να έχει ξύπνησε το κάθαρμα που έχω κριμένο μέσα μου και η καύλα ήταν απίστευτη.
Άτσαλο πέρασμα καπότας και απλά τον έβαζε στο στόμα της, πίπα δεν ήταν σε καμία περίπτωση. Εκεί ξεκίνησα τα πειράματα...
Την έπιασα από το κεφάλι και κατεύθυνα την πίπα της σπρώχνοντας την κάποιες στιγμές για deepthroat ενώ με το δεξί μου χέρι χάιδευα άπληστα σαν πορνόγερος το κατάλευκο κορμάκι της, καμία αρνηση αν και είχε αρκετά σημάδια δυσφορίας που επιβεβαίωναν το γεγονός ότι δεν της αρέσει καθόλου ότι κάνει, ομώς το έχει αποδεχθεί.
Η κλασσική συνέχεια ήταν να ανεβεί από πάνω μου όπως της ζήτησα αφού πρώτα μου ζήτησε και αυτή να της κάνω την χάρη να μην την κρατήσω σε αυτή την στάση πολύ ώρα γιατί δούλευε απ' το πρωί και την πονούσαν τα πόδια της.
Δεν είχα σκοπό να την κρατούσα έτσι κι αλλιώς πολύ ώρα σε αυτή την στάση, είχε καταφέρει να με καυλώσει απίστευτα, έτσι στο τρίλεπτο της είπα να κάτσει στα τέσσερα για το λόγο ότι ήμουν έτοιμος να χύσω. Το μουνάκι της πάρα το λιπαντικό είχε φοβερή αίσθηση και οι εκφράσεις πόνου που έπαιρνε κάθε λίγο το πρόσωπο της είχαν απογειώσει την καύλα μου.
Η πρόφαση της αλλαγής ήταν το διάλυμα που χρειαζόμουν και έτσι βρέθηκα να καρφώνω αργά και βαθειά. Το στήσιμο της ήταν όπως ακριβώς έπρεπε με τον κώλο της ψιλά και τα χέρια της να κρατάνε σφιχτά το σεντόνι.
Το ότι πόναγε ήταν εμφανές, πάντως δεν άλλαξε την στάση της και δεν τραβιόταν μπροστά, με άφηνε να την γαμήσω όπως γούσταρα. Το σαδιστικό μου υποσυνείδητο είχε εμφανιστεί και δεν άργησα να σφυροκοπάω ανελέητα σφίγγοντας τα μικρά κωλομέρια της. (Έφαγε και δυο-τρεις ελαφριές φαπούλες στο κωλαράκι)
Συνέχισα για ακόμα δυο λεπτάκια στο περίπου, έτσι. Τα βογγητά έγιναν κραυγούλες που δυνάμωναν, και ταυτόχρονα με το άδειασμα η Βικτόρια έβαλε τα κλάματα! Ομολογώ! Μου αρέσουν οι Γιαπωνέζικες τσόντες που τα σκιστομάτικα πουτανάκια κλαίνε όλη την ώρα, και ακόμα και αυτό το σκηνικό που έζησα και εκείνη την στιγμή με τρέλανε, και τώρα ακόμα με καυλώνει που το σκέφτομαι... Αλλά απ'την άλλη ένιωσα άσχημα για αυτήν. Έχω και αυτή την πλευρά δυστυχώς.
Στο ρεζουμέ: Η κοπέλα αξίζει για μια δοκιμή, ίσως και για δεύτερη. Έχει παθητική στάση αλλά δεν πάει χαμένο το δεκάρικο. Την επόμενη ξαναπήγα στο μπουρδέλο μήπως και δούλευε, θα ξαναψώνιζα αλλά δεν την βρήκα.