Όλες οι κριτικές για την Ανδριάνα - Ιάσονος 1Γ (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

«Ιάσονος 1 δεξιά, κλειστό...», μονολόγησα, βλέποντας πως το φανάρι του δεν άναβε. Η εξώπορτα όμως ήταν ανοιχτή, οπότε πλησιάζοντας διαπίστωσα πως τελικά λειτουργούσε. Στο σαλονάκι –όπου ήμουν μόνος– περίμενα όρθιος για λίγα δευτερόλεπτα ακούγοντας ρουμάνικη μουσική απ' τα ηχεία του μπουρδέλου. «Γεια σας!... 'Εχουμε πάρα πάρα πολύ καλό κορίτσι!... Κουκλίτσα έχουμε, κανονικό πρόγραμμα, 10 ευρώ, να περάσετε τέλεια!», ενημέρωσε η υπηρεσία. «Γεια σου», ευχήθηκα σε μία χαμηλού αναστήματος νεαρή μπικινοφορούσα –Ρουμάνα όπως μου είπε αργότερα–, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη πιασμένο σε αλογοουρά, καλούτσικο σοβαρό πρόσωπο, μικρομεσαίο στήθος, κανονικό κορμί με δύο τατουάζ (λέξεις), αντίστοιχα στα δύο αντιβράχια κι άλλο ένα ταττού στην αριστερή ωμοπλάτη, μία άσχημη ουλή στον αριστερό της αγκώνα. «Γεια σου», ανταπέδωσε. «'Ολοι ευχαριστημένοι, τόσο καλή μέσα δωμάτιο–». «Πώς σε λένε;», διέκοψα την τσατσά για να ρωτήσω την κοπέλα. «Αντριάνα», μου απάντησε εκείνη. «Εντάξει, θα περάσω», είπα κι η υπηρεσία μου έδειξε το συμπαθητικό δωματιάκι δίπλα στο κουζινάκι. Φυσικά πριν κλείσει πίσω μου την πόρτα την είχα πληρώσει.
Η Ανδριάνα μπήκε ύστερα από τέσσερα λεπτά. «Γεια σου», της ξαναευχήθηκα, απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. Δεν είπε τίποτα (δεν άκουσε;) και πλησιάζοντας πήρε να γδύνεται. «Γεια σου», αντευχήθηκε ξαφνικά, για να συμπληρώσει μετά από λίγα δεύτερα, όπως γονάτιζε πλάι μου: «Καλά είσαι;». «Καλά είμαι». Ετοιμάζοντας την καπότα ρώτησε: «Από πού είσαι;». «'Ελληνας». «Γιατί δεν βγάζεις αυτό;». «Ποιο;». «Μουστάκι!». «Α, να ξυρίσω τις τρίχες απ' τον πούτσο μου;». «Ναι ναι!». «Α, όχι, αυτό δεν γίνεται!». «Γιατί;». «Γιατί... Από πού είσαι;». «Από Ρουμανία». «Λοιπόν, κατ' αρχάς, όπως βλέπεις δεν είναι μακριές, έπειτα εάν τις ξυρίσω, όταν θ' αρχίσουν να μεγαλώνουν θα με φαγουρίζει η περιοχή (έτσι έχω ακούσει τουλάχιστον) και τέλος εάν είμαι φρεσκοξυρισμένος (λόγω ύπαρξης πιθανών μικροτραυματισμών) κινδυνεύω να μολυνθώ πιο εύκολα από ιούς, μικρόβια (θα μου πεις να ξυριζόμουν μια-δυο μέρες πριν... Τέλος πάντων...)». Με άκουγε ανέκφραστη. «Αλλά όντως, είναι καλύτερα να μην υπάρχουν τρίχες», παραδέχτηκα τελικά.
Ξεκίνησε να πιπώνει. Παράλληλα χάιδευε τ' αρχίδια μου. Της θώπευα και του λόγου μου το κωλομέρι, το μπούτι, την πλάτη, τα μαλλιά, το βυζί. «Αχ, σιγά σιγά!», διαμαρτυρήθηκα σιγανά όταν άρχισα να νιώθω τα δόντια της. Συμμορφώθηκε. «Ανδριάνα είπαμε, έτσι;». «Ναι». «Τώρα, έτσι όπως έγινε η καπότα...», παρατήρησα. Καθώς καύλωνε η πούτσα, το ελαστικό είχε μαζευτεί πιο ψηλά, ενώ είχε εγκλωβιστεί κι αέρας στη θηλή. «'Εχω δικές μου, εάν χρειαστεί ν' αλλάξουμε», την ενημέρωσα. «Καπότα;». «Ναι». «Βάλε!». Τεντώθηκα για να πιάσω το πανταλόνι μου –όπου ελλείψει καρέκλας και κρεμάστρας το είχα στριμώξει μαζί με τα υπόλοιπα ρούχα μου στην προεξοχή του πλαϊνού τοίχου–, στην τσέπη του οποίου είχα τα προφυλακτικά. Πριν σκίσω τη συσκευασία δεν έχανα τίποτα να ρωτήσω εάν φιλούσε κι έγλειφε... Η απάντησή της ήταν καταφατική! Ακολούθησαν ικανοποιητικά φιλιά και γλειψίματα σε θηλές (εδώ προέβη και σε ήπιας έντασης δακωματιές), λαιμό, μάγουλα, λοβούς των αυτιών (κι εδώ επίσης). Στόμα δεν πλησίασε. Σε προσπάθειά μου γύρισε το πρόσωπο. Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας! Χε χε χε... Τέλος πάντων η ψωλή μου "είχε γίνει (σχεδόν) πέτρα" κατά το κοινώς λεγόμενο, οπότε είχε έρθει η ώρα για το μαμήσι. «Κάτσε να το βάλω...», της είπα και εφάρμοσα το λεπτό ελαστικό σωστά. 'Επειτα της ζήτησα να με ιππεύσει. Το έκανε χώνοντας το καυλί μου στο υπέρ το δέον λιπασμένο μουνί της. Της γράπωσα τα καπούλια κι άρχισα να μπαινοβγαίνω. Από την αρχή το πήρα δυνατά και πήγαινα όσο πιο βαθιά μπορούσα. Χρειάστηκα κάμποσες ψωλιές για ν' αρχίσω να εκσπερματώνω... «Ααα, χύνω, χύνω!...».
«Δούλευες και πουθενά αλλού εκτός από δω;», τη ρώτησα καθώς ετοιμαζόταν. «Τι;». Επανέλαβα την ερώτηση. «Ναι, δούλευα από 19, εδώ, Λεωνίδου 6, Λεωνίδου 28». «Α, Λεωνίδου 28, στο κάτω ή στο πάνω;». «Στο κάτω». Μετά πήγε στον καθρέφτη του νιπτήρα κι αφού έβρεξε λίγο τα μαλλιά της τα πατίκωσε προσεκτικά. Στη συνέχεια χωρίς να χαιρετήσει κατευθύνθηκε προς την πόρτα. «Γεια σας!», την άκουσα να εύχεται σε κάποιους βγαίνοντας.