Όλες οι κριτικές για την Έρικα - Μεγάλου Αλεξάνδρου 22Β (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Τρίτη, ώρα 8:02 π.μ
Το πρωί της 13ης του τρέχοντος μηνός είχα ανεβεί στο εν λόγω μπουρδέλο για την 'Ερικα, στη θέση της όμως δούλευε μία Τάνια. «Η 'Ερικα πότε είναι;», είχα ρωτήσει τη συμπαθητική τρανσέξουαλ υπηρεσία — από Λιοσίων 79Α. «Την περιμέναμε το πρωί και δεν ήρθε και φωνάξαμε την Τάνια», ήταν η απάντησή της. «Αα...», έκανα. «Η άλλη κοιμήθηκε». «Η 'Ερικα πότε θα έρθει τελικά;», επέμεινα. «Αυτή είναι καλό κοριτσάκι, η 'Ερικα, ναι, δεν ήρθε σήμερα–». «Ε, θα έρθω αύριο», βιάστηκα να συμπληρώσω. «Μπορεί να 'ρθει μετά˙ έχει δύο βάρδιες, είναι μετά τις 12 (το μεσημέρι). Θα 'ρθει όμως;». «Εντάξει ευχαριστώ!». 'Ετσι κι αλλιώς δεν είχα χρόνο να περιμένω. Κράτησα όμως εκείνο που άκουσα: «καλό κοριτσάκι». Ε, είπα, καλό κοριτσάκι λέει πως είναι, ασχημούλα είναι, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για καλές υπηρεσίες.
«Καλημέρα!», μου ευχήθηκε η νεαρή, ξανθιά, κοντή, αθιγγανίδα υπηρεσία, συνεχίζοντας: «Η κοπέλα κάνει: μουνάκι, τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, φιλάκια στα βυζάκια, ελεύθερο στοματικό, κωλαράκι, δέκα ευρώ... 'Ερικα!». «Ωραία!», είπα από μέσα μου στο άκουσμα του ονόματος. Εμφανίστηκε η περί ης ο λόγος: μια ευτραφής, νέα σχετικά στην ηλικία, γυναίκα, με σκουροκάστανο μαλλί μέχρι τους ώμους, ψιλοπρησμένο πρόσωπο με σχιστά μάτια, μεσαίο στήθος (φορούσε εσωφόρι), φαρδιά κωλάρα, χοντρουλά πόδια. «Η 'Ερικα!». «Γεια σου!», τη χαιρέτησα. «Θα περάσεις;», με ρώτησε η νεαρή τσατσά. «Θα περάσω!», της απάντησα, βγάζοντας το δεκάρικο.
Στο ψιλοάθλιο δωμάτιο περίμενα 7-8 λεπτά μέχρι να δω την πόρτα ν' ανοίγει. «Γεια σου», της ευχήθηκα. «Γεια σου», αντευχήθηκε ανόρεχτα πλησιάζοντας το κρεβάτι όπου ήμουν ξαπλωμένος. «Καλά είσαι;», συνέχισα. "No grec", ήταν η απάντησή της βγάζοντας το μεσοφόρι. "Where are you from?", επέμεινα. «Ρούσκι, Μολδάβσκι», απάντησε. «A, Ρούσκι!», έκανα και δείχνοντας τον εαυτό μου συμπλήρωσα: "Grec!".
Ανέκφραστη γονάτισε πλάι μου και πήρε να με σκουπίσει μ' ένα υγρό μαντιλάκι. Της είπα, στ' αγγλικά, πως δεν επιθυμούσα ελεύθερο στοματικό. 'Επιασε τη συσκευασμένη καπότα. «Δεν μιλάς καθόλου ελληνικά;». Καμία απάντηση, ούτε ένα βλέμμα. «Καταλαβαίνεις ελληνικά λίγο;». Σημασία... «Ελληνικά καταλαβαίνεις;». Αντί γι' απάντηση πήγε να μου φορέσει την καπότα. «Περί περί, περίμενε!» (είχα αρχίσει να τα "παίρνω"...). «Καταλαβαίνεις ελληνικά; Να σου μιλήσω θέλω λίγο». ''No grec!", απάντησε μ' έναν υφέρποντα εκνευρισμό, τον οποίον εισέπραξα. "Do you speak english?". "No!". Τέλος πάντων, τελικά της έδωσα να καταλάβει πως πριν μου βάλει το προφυλακτικό θα ήθελα κάποια προκαταρκτικά. Πριν με φιλήσει —γρήγορα κι επιφανειακά στις θηλές και λίγο στο στήθος—, είπε δυνατά κι εκνευρισμένη δυο λέξεις στα ρούσικα (έτσι, με "ου"). «Χε χε...», γέλασα. Τι να έκανα; Το έπαιξα μαλάκας μπας και κάναμε τίποτα.
Κατά τη διάρκεια της συντομότατης και άτεχνης πίπας, της έλεγα «μπράβο» και «μπράβο», μπας και φιλοτιμηθεί, αλλά πού!... 'Οταν της ζήτησα, στ' αγγλικά και με νοήματα, να με πιπώσει πιο αργά, μου πέταξε εκνευρισμένη: «πις ντες, ταμ μπαγιό!». Το θυμάμαι γιατί το «πις ντες», μου ακούστηκε σαν το pizdă, που στα ρουμάνικα σημαίνει μουνί. «Α, με βρίζεις τώρα!», δεν άντεξα και της είπα, όμως με χαμόγελο και συνέχισα τα «μπράβο», στην άθλια πίπα της.
Με τα πολλά κατάφερα να ψιλοκαυλώσω. Της έδειξα να ξαπλώσει για ιεραποστολικό. «Κρακ κρακ κρακ!». Το έκανε κοιτάζοντας το ταβάνι και συνεχίζοντας να μιλάει ρώσικα. Μπήκα-βγήκα δυο-τρεις φορές, μου έπεσε... Τραβήχτηκα και της είπα για πισωκολλητό. «Νιετ!», μου πέταξε τότε νευριασμένη. «Γιατί;», γούρλωσα τα μάτια. Συνέχισε να μιλάει στα ρώσικα μέχρι που άκουσα τη λέξη: «προμπλέμα». «Νο προμπλέμα», της είπα, τι προμπλέμα; Ξανά εκείνη: «Προμπλέμα!». Τότε της έκανα, έντονα, νόημα να φύγει, λέγοντάς της: "Go!", και κάνοντάς της γνωστό —μιλώντας αγγλικά, ρουμάνικα, ελληνικά— πως θα ζητούσα τα χρήματά μου πίσω. «O pula! O pula!» (μια πούτσα — θα πάρεις), την άκουσα να μου απαντάει καθώς ντυνόταν. "O să vedem! Miliția! You know what miliția is?" (θα δούμε! Αστυνομία! Ξέρεις τι είναι αστυνομία;). "My money back, or miliția!", συμπλήρωσα χαμογελώντας της ειρωνικά. Εκείνη έπρεπε να μ' έβριζε στα ρώσικα — χωρίς να φωνάζει, γενικά δεν φωνάζαμε. «Θα δεις, θα δεις... O să vezi (θα δεις)», συνέχισα. "Da, n-am să vad nimic, acuma m-am speriat!" (ναι, δεν έχω να δω τίποτα. Τώρα τρόμαξα!). "A, vorbeşti romaneşte!" (Α, μιλάς ρουμάνικα!), της είπα και τότε θυμήθηκα τη λέξη «Μολδάβσκι» (Μολδαβία) που είχε αναφέρει στην αρχή. "Normal vorbesc!" (Βέβαια μιλάω!). «Και γιατί μου είπες πως είσαι απ' τη Ρωσία και μου μιλούσες ρώσικα; Δηλαδή μ' έβριζες στα ρώσικα!», τη ρώτησα στα ρουμάνικα αυτή τη φορά. Τέλος πάντων έφυγε.
«Δεν περίμενα να είναι τόσο μαλακισμένη αυτή, πάντως!», μονολογούσα καθώς ετοιμαζόμουν.
«'Ερχεσαι λίγο;», φώναξα έπειτα από μερικά λεπτά — εκείνη την ώρα στο σαλόνι έμπαινε ένας αλλοδαπός. «'Ελα», παρουσιάστηκε η νεαρή υπηρεσία. «Με την κοπέλα δεν έγινε τίποτα, δώσε μου τα λεφτά πίσω!», της είπα. «Τίποτα;». «Τίποτα δεν έγινε!».
«Μην μπεις!», είπα σιγανά και στον αλλοδαπό, που εντωμεταξύ με είχε ρωτήσει τι συνέβαινε. 'Υστερις από ένα λεπτό —το οποίο μου φάνηκε αιώνας, μιας και μου πέρασε απ' το μυαλό πως θα ειδοποιούσε κανένα φύλακα και θα είχαμε ιστορίες— επέστρεψε μ' ένα δεκάρικο στο χέρι.
Καθώς έφευγα, την άκουγα να λέει το πρόγραμμα στον συναγωνιστή.