Όλες οι κριτικές για την Έμμυ - Λιοσίων 73Α (Μπουρδέλα) Λιοσίων

Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα αλλά και πιο υπερτιμημένα ιστορικά γεγονότα. Κατά πρώτον δεν ήταν Μεγάλη (ήταν ένα τεράστιο οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό φιάσκο), κατά δεύτερον δεν ήταν Οκτωβριανή (σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο έλαβε χώρα τον Νοέμβρη), και κυρίως δεν ήταν Επανάσταστη αλλά ένα στυγνό και αιματηρό πραξικόπημα των μπολσεβίκων. Το τι άφησε κλήρονομιά αυτό το αποτυχημένο πείραμα εκατό χρόνια μετά έχει κανείς τη δυνατότητα να το διαπιστώσει περιδιαβαίνοντας τη Λιοσίων και τα πέριξ, από δροσερά πιπίνια έως σταφιδιασμένα γκράνια με εγγεγραμένα στο dna τα γονίδια του «ξανθού γένους» που μπορεί κάποιος να ξεμουνιάσει έναντι του ευτελέστερου αντιτίμου, διόλου τυχαίο ότι οι τριτοκοσμικοί-και κατά φαντασίαν απόγονοι του Περικλή-ιθαγενείς, μαθημένοι τόσα χρόνια στο πατσοκοίλι και την ελλατωματική ανατομία των ελλεεινίδων που ευθυγραμμίζει τα κωλομέρια με το πάτωμα, βροντοφώναξαν -με την πτώση του τοίχους- long live socialism.
Στη Λιοσίων κατέβηκα στοχευμένα, τόσο στοχευμένα ώστε είχα κάνει πλήρη αποχή μιας βδομάδας από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα με σκοπό να πάρω την Έμμυ και την Ιζαμπέλα ντουέτο. Το αρχικό πλάνο εντούτοις εκτροχιάστηκε λόγω μιας πιατσόβιας που φόρτωσα έξω από το Λίντο, Σοφία νομίζω την έλεγαν και η εμπειρία 20 ευρώ + 10 το χοτέλι κρίθηκε άκρως επιτυχημένη. Ανηφορίζοντας ξανά προς το κέντρο και επιδιδόμενος σε διονυσιακή κρασοκατάνυξη δεν πίστευα ότι θα επανερχόμουν στον τόπο του εγκλήματος, ωστόσο όταν ο σωστός πουτανιάρης βάζει κάτι στο μυαλό του τίποτα δεν είναι ικανό να τον αποτρέψει, έτσι βρέθηκα στη Λιοσίων περασμένα μεσάνυχτα για την ικανοποίηση της φαντασίωσης, η Έμμυ και η Ιζαμπέλα βρίσκονταν ήδη στη διόπτρα και με την παρουσίαση της τσαστσας έδωσα απλώς το αντίτιμο. Την πρώτη την είχα πάρει ήδη δις με εξαιρετικές εντυπώσεις, πρόκειται για ένα δεκαεννιάχρονο τροφαντό μπιμπελό καμωμένο από ζυμάρι με πρόσωπο πανέμορφο και κωλάρα ποιήμα, από την άλλη η έταιρη εταίρα αποτελεί τον ορισμό της νταρντανογκόμενας, καμπυλώδης με όλα τα κλέη στον υπερθετικό. Άγιος δεν είμαι εντούτοις δεν χρειάστηκε και πολύ για να με κολάσουν, γεύτηκα αυτή την εξαίσια πανδαισία κρέατος τελειώνοντας στη μουνάρα της Έμμυ καθώς παράλληλα θώπευα την εκρηκτική κωλάθρα της Ιζαμπέλας. Δεν έπαιξε συναίσθημα αλλά τι να το κάνεις όταν η γενετήσια ανάγκη παίρνει τα ηνία. Εν κατακλείδι μια ακόμα όμορφη και διδακτική πορνική εμπειρία-που οπωσδήποτε δεν θα μείνει αξέχαστη- στο στίβο της απρόσωπης ηδονής, για τα τριάντα γιούρια που κόστισε, ούτε του Παπά. ‘Όπως θα έλεγαν και οι παλιοί, long live socialism…