Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Μπλε φως σε αναλαμπές,
Μπλε φως μονότονο,
Ροδάκια στον διάδρομο, ορός που στάζει.

Έκλεισα την πόρτα βρίζοντας. Είχα σηκώσει το τηλέφωνο μηχανικά, λες και η συνουσία μπορούσε να σώσει μια σμπαραλιασμένη μέρα. Έπρεπε να ήμουν αλλού.

Η Μαρίνα κράταγε το ταμείο στον φούρνο.
Ευγενική, πληθωρική, ροζ στα τριάντα της. Μια γυναίκα και ένα κουτάβι που μόλις ολοκλήρωνε την «άγρια» ηλικία. Άτεχνος, αδάμαστος, κοντοκουρεμένος, ανίκητος. Εκατό ζωές παλιά, ένας άλλος άνθρωπος, ένας άλλος κόσμος. Η τυρόπιτα σε δραχμές, ο έρωτας αληθινός, οι σχέσεις με μπέσα.

Χτύπησε απαλά την πόρτα και μπήκε παγωμένη. Έβγαλε την μάσκα και με χαιρέτησε διστακτικά. Η νταρντάνα με τ´ ασιατικά χαρακτηριστικά και το ελαφρύ μακιγιάζ, διάβασε την απογοήτευση αλλά δεν κατάλαβε. Κουβέντες πολλές δεν είχαμε. Στον Άδη εγώ, στη δοκιμασία της αυτή.

Περίμενα σαν υπνωτισμένος στο κρεβάτι. Την είχα σχεδόν ξεχάσει όταν με πλησίασε. Τη φίλησα και την άφησα να κάνει τη δουλειά της. Έμεινα αρκετή ώρα στο στόμα της. Κοίταζα στον καθρέφτη τις φιγούρες να σαλεύουν στο ημίφως. Ο τρόπος της με ηρέμησε, με συνεπήρε, με καύλωσε.

Τότε συνέβη. Ποια ρωγμή άνοιξε; Ποιος σατανάς; Ποιο ξεπλατισμένο δαιμόνιο; Ποια ανάγκη;

Την αισθάνθηκα στον αέρα, την άκουσα να μουρμουράει, την άγγιξα. Η είσοδος της πολυκατοικίας, η οσμή μαγειρειού ανακατεμένη με κλεισούρα μέχρι να φτάσω στην πόρτα της, η βαβούρα από τον φωταγωγό. Όλα μπροστά μου - τα σκληρά σεντόνια και η Μαρίνα.

Χωρίς ρεζέρβα, ωμός, εκτεθειμένος πλέον, της έβγαλα το εσώρουχο και με την ίδια νεανική ορμή που ανέβαινα τη σκάλα, την ερωτεύτηκα. Την πήρα στο στόμα μου από ανάγκη, δέχτηκε το δάχτυλό μου με ευχαρίστηση. Δέχτηκε τη γλώσσα μου παντού στο κορμί της. Τα μεγάλα στήθη της, που έπαψαν ν´ αμύνονται στη βαρύτητα, τρίβονταν στο πρόσωπό μου. Δάγκωνα και πιπίλαγα τις έντονες θηλές της, ζούλαγα άγαρμπα τις γάμπες και τα γεμάτα οπίσθιά της. Ακολούθησα μαγεμένος τον ερωτικό χορό.

Τελείωσα και έμεινα μέσα της αρκετή ώρα, η «Cybele» του Rubens με κρατούσε αγκαλιά στοργικά. Όσο με παρηγορούσε, άφησα να στραγγίξει πάνω της κάθε χρόνος νεότητας, κάθε λεπτό φυλακισμένης εφηβείας.

Αφού φρεσκαριστήκαμε, χωρίς λόγια, της έδειξα τα χρήματα στο κομοδίνο και της επέτρεψα να φύγει πριν ολοκληρωθεί η ώρα. Σάστισε. Με κοίταζε καθώς φορούσε τις μπότες της αδυνατώντας να με κατανοήσει. Οποιαδήποτε επανάληψη θα ήταν μάταιη.

Έγραφα και έσβηνα.
Ίσως δεν έπρεπε να ανεβάσω την κριτική.
Ο έφηβος με τις ρυτίδες,
Που μπέρδεψε τις φιγούρες στο σκοτάδι,
Που ξεγύμνωσε την ψυχή του,
Κάτω από στρώματα νηφάλιου βίου,
Πέτυχε την υπέρβαση.

Καλή χρονιά, υγεία.