Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχα καιρό να την δω, πριν από το καλοκαίρι που σιγά σιγά ετοιμάζεται να τρυγήσει τους χυμούς που έψησε στο διάβα του.
Τηλεφωνηθήκαμε και κανονίσαμε να συναντηθούμε στο κέντρο.
Η Απολλώνεια ήρθε κουνάμενη λυγάμενη με τη μεστή φρεσκάδα της ηλιοκαμένης γυναίκας.
Φιληθήκαμε χιαστί και κατηφορίσαμε την Ερμού, οδεύοντας μέσα από μπουλούκια κόσμου εκεί που τα μπαχάρια ανακατεύονται με τις οσμές των φρεσκοψημένων ναν στον κεραμικό φούρνο.
Θα τρώγαμε ινδικό οφθαλική συνοδεία των κατάλευκων μαρμάρων του Παρθενώνα αποσπερίζοντας το καλοκαίρι.
Η Απολλώνεια είναι φίλη μου, ώριμη γυναίκα, ακομπλεξάριστη, ασυμβίβαστη και οξυδερκής.
Εξιστορήσαμε τις καλοκαιρινές περιπέτειες μας και κουτσουμπολέψαμε γύρω από τα επαγγελματικά μας.
Της πρότεινα να συνεχίσουμε πηγαίνοντας για ποτό στην πάλε πότε γειτονιά των ψυρρήδων που τώρα πια συρρέουν κατά εκατοντάδες τα στυλιστικά θύματα…
Συμφώνησε και βρεθήκαμε σε ένα μπαρ που ρόκαρε ήχους και εικόνες των 80’s, ίσως και πιο πριν.
Καθώς τα πίναμε άρχισα να την κοιτάζω με άλλα μάτια, γύρισαν διάφορες σκέψεις στο νου μου και σαν πρώην νεανίας την ρώτησα "Δεν πάμε σε κανένα ξενοδοχείο φεύγοντας απ’ εδώ?»
Και δεν πάμε, μου απάντησε.
Περπατώντας, διασχίσαμε το πιο όμορφο ντεκαντάνς κομμάτι της Αθήνας.
Η συζήτηση είχε πάρει φωτιά, ίσως να βοήθησαν τα πικάντικα εδέσματα που είχαμε γευτεί πριν, μπορεί και οι μπύρες.
Και τότε της το ξεστόμισα «Να παίρναμε τηλέφωνο να φέρουν και κάνα κοριτσάκι να εμπλουτίσουμε το μενού στο κρεβάτι?»
Ναι γουστάρω, αποκρίθηκε με φυσική απλότητα.
Το ήξερα ότι είναι «εναλλακτική».

Τα ξενοδοχεία ήταν τίγκα στο Μεταξουργείο αλλά τελικώς βολευτήκαμε.
Ποιά να πάρουμε την ρωτάω δείχνοντας της σελίδες των γραφείων. Όποια θες εσύ, μου λέει.
Δύσκολο εκείνη την ώρα να ανταποκριθούν στις προτιμήσεις μας, λίγες οι επιλογές.
Έτσι η μπίλια έκατσε στην Βανέσσα που όμως δεν έδειχνε το πρόσωπο της αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Την Βανέσσα λοιπόν ομόφωνα ψηφίσαμε και το κορίτσι μας θα ερχόταν σε μισή ώρα.
Παραγγείλαμε κρασί και συνεχίσαμε την κουβέντα μας περιμένοντας την.
Μπήκα στο μπάνιο για φρεσκάρισμα συνεχίζοντας την πάρλα με την Απολλώνεια που απολάμβανε το κρασί της.
Ξάφνου ένα δυνατό τοκ-τοκ διέκοψε τις κουβέντες μας.
Άνοιξα την πόρτα και ένας χείμαρρος χαράς σάρωσε το δωμάτιο.
Χαζό παιδί χαρά γεμάτο η πρώτη εντύπωση, τι παιδί όμως?
Ξανθός μούναρος, βυζάρες σαν κι αυτές που είναι έτοιμες να θηλάσουν τα μωρά…
Να δείχνουν υπέροχα μέσα από ένα τιραντέ μαύρο φουστανάκι, κομπινεζόν στυλ, σαν κι αυτά που φορούσαν οι μεταπολεμικές Σικελές με τις πολλές κούρμπες!
Το ίδιο έδειχνε και η κωλάρα της.
Φάμπιουλους που λεν οι φλώροι…
Τγε μανιφίκ!
Αγγελικό προσωπάκι με ωραία συμμετρία, μικροδείχνει. Δεν την κάνεις πιο πολύ από 25-26. Αδιάφορη τελικώς μου είναι η πραγματική της ηλικία.
Να επισημάνω πως τα δαχτυλάκια των ποδιών τα έτρωγα άνετα για επιδόρπιο.
Η επιδερμίδα της λευκή αψεγάδιαστη εκτός από τις σαχλαμαρίστικες μελανομπούρδες που διέκοπταν αυτήν την όψη της μωρουδίστικης λειότητας.
Έκανε σαν να μας ήξερε και μας έβλεπε μετά από καιρό. Πρόσχαρης, γλυκιά, έπιασε αμέσως κουβέντα μαζί μας και δήλωσε περιχαρής που μας γνώρισε.
Μετά τις πρώτες αυτές συστάσεις η Βανέσσα γλίστρισε στο μπάνιο για ριφρέσινγκ…
Ήταν σχεδόν γρήγορη και επιτέλους είχε έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα…
Κούνησε τα οπίσθια της όπως ο χασάπης ακονίζει τα μαχαίρια του, προδιαθέτοντας αυτό που θα ακολουθούσε…
Η φίλη μου τότε μπήκε στο ντους.

Είσαι πολύ καύλα της λέω και την ξάπλωσα στο στρογγυλό κρεβάτι, άρχισε με ναργιλέ τούρκικο αλλά γρήγορα διέκοψε…
Λάθος αρχίσαμε μου λέει...
Τι λάθος απαντώ και δεν προλαβαίνω για δεύτερη κουβέντα και με πλακώνει σε τέτοια διψασμένα γλωσσόφιλα που μου σκλήρυναν τον Κεμάλ πιο πολύ.
Με κίνηση Ζίου Ζίτσου την αναποδογυρίζω ανάσκελα και χώνομαι στο μουνί της, στροβιλίζοντας την μεθυσμένη γλώσσα μου γύρω από την κλειτορίδα της όπως οι βλαμμένοι μουσουλμάνοι στριφογυρίζουν γύρω από την αρχαία Κάαμπα!
Επί του έργου με έπιασε η φιλενάδα μου βγαίνοντας από το μπάνιο και όρμησε κι αυτή στο κρεβάτι.
Σόδομα και Γόμορα, αλαλούμ επικράτησε μουγκρητά έκστασης, αρχέγονες κραυγές και επιφωνήματα καύλας ακούγονταν…
Γης Μαδιάμ!
Τι κωλοδάχτυλα και στις δυό, τι τριγλωσσόφιλα, τι γλειφομούνια-γλειφοκώλια…
Η Βανέσα δεν κωλώνει πουθενά, σκίσε την πουτάνα σου να μου λέει, χώσε τον πιό βαθιά, μέχρι την μήτρα…
Δεν είμαι ο Γκουσκούνης αλλά θα κάνω το καλύτερο μου, της λέω.
Σήμερα θα είναι η τελευταία μου μέρα, σκέφθηκα.
Θα με φάνε ζωντανό αυτές…
Τελικώς επιβίωσα.

Την Βανέσσα βαθμολογώ με άριστα 10΄΄΄ με 3 τόνους στην διάθεση.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι και δεν έχουν σημασία να τα θυμάμαι, μου αρκεί που τα βίωσα.

Μέραμπα ταβάρισι!