Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν την σημερινή ημέρα. Όσο η μέρα αυτή πλησιάζει τόσο περισσότερο σκέφτεσαι. Τα χρόνια που πέρασαν, πως πέρασαν, τι έκανες και τι θα μπορούσες περισσότερο να κάνεις. Τα χρόνια που έρχονται και ότι η στιγμή που τα πρώτα ήντα είναι κοντά και ότι οι φίλοι σου, εκείνη την ημέρα, θα σου χαρίσουν μια κλεψύδρα ως δώρο για να σου θυμίζει ότι η αντίστροφη μέτρηση... έχει ήδη ξεκινήσει. Βάζεις από το Ουίσκι το παλιό, σκέτο. Κάθεσαι σε μια ξύλινη πολυθρόνα, μπροστά από το τζάκι που καίει. Είναι το μόνο φως που υπάρχει στο χώρο. Στην δική μου περίπτωση συνοδευόμενο με cola και πάγο, ένας διθέσιος καναπές, και ένα φωτιστικό αναμμένο. Αλλά ας κρατήσουμε την Noir ατμόσφαιρα που αρέσει και στον φίλο Μιχάλη στον οποίο αφιερώνεται και η κριτική.

Είχα καιρό να τον δω μέχρι που είδα το όνομά του στην οθόνη του smartphone μου και απάντησα στην κλήση. Ήρθε να με δει και να μου ευχηθεί νωρίτερα της ημέρας αυτής μιας και θα έφευγε για διακοπές. Εκτός από τα τελευταία νέα του καθενός, η συζήτηση περιελάμβανε κουβέντα για παλιό κινηματογράφο που είναι και το κοινό μας στοιχείο, ποδόσφαιρο, και φυσικά για γυναίκες που κάνουν τα ύψη ψηλότερα και την πτώση πιο υποφερτή, όπως έχει πει και ο Φρίντριχ Νίτσε. Αντρικές κουβέντες δηλαδή. Φτάνοντας στο σημείο για το ωραίο φύλο του δείχνω την Vlada και του εξηγώ ότι την είδα κάπου για κάποια δευτερόλεπτα μπροστά μου. Σε μια γωνία να κάθεται και με χαμόγελο, αυτοπεποίθηση και περήφανη να χρησιμοποιεί την κάμερα του smartphone της για selfie και να τινάζει την όμορφη ξανθιά κόμη της. Του περιέγραψα μια γυναίκα που πραγματικά θα μπορούσε να ήταν μια Femme fatale και του την δείχνω στο σαητ του G.E. Όρμα μην κάθεσαι, μου λέει. Τον κοιτάω... Λεπτομέρειες, τι είναι ο πόνος της τσέπης μπρος στα κάλλη, απάντησε.

Εγγλέζα στο ραντεβού της παρότι Ρωσίδα. Πλέον είχα το θέαμα για περισσότερη ώρα στα μάτια μου. Της έκανα νόημα να περάσει. Εισήλθε στον χώρο χαμογελαστή και χωρίς να πει κουβέντα. Εγώ παρακολουθούσα το θέαμα και σκεφτόμουν ότι παρόλο που βλέπω τον κόσμο από τα 187 εκατοστά, οι δεκάποντες της Vlada θα ήταν ικανές να με επισκιάσουν αν στεκόμουν εκείνη την στιγμή δίπλα της. Ευτυχώς δεν τις είχε μαζί της. Το σήμα κατατεθέν της γυναικείας ομορφιάς. Προικισμένη με χάρη και φινέτσα, ευαισθησία, αρμονία, ομορφιά και καλαισθησία. Βαθύ και υγρό βλέμμα, που αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς και που γεννά προσδοκία, ηδονή, πόθο, πάθος. Δίχως έπαρση. Ένα έργο τέχνης, που ένα γνήσιος αρσενικός με συναίσθηση του ρόλου του, θα μπορέσει να διακρίνει, να ξεχωρίσει, να αποδεχτεί και να σεβαστεί. Θα γοητευτεί, θα θαυμάσει, θα υποκλιθεί, θα αφυπνίσει και τέλος θα καρπωθεί, αντιμετωπίζοντάς τη σαν πρόκληση, σαν "έπαθλο," σαν θησαυρό.

Στο σεξ θέλει δουλειά και να το παλέψει λίγο περισσότερο. Κυρίως το στοματικό της. Συμμετέχει, δεν είναι αυτό που λέμε κομοδίνο. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, ότι δεν πέρασα καλά, το αντίθετο. Απλά θα διηγείσαι και στα εγγόνια σου όχι τόσο το σεξ μαζί της αλλά ότι συνουσιάστηκες με μια τέτοια γυναίκα, θα αυτοθαυμάζεσαι και θα αναφωνείς θεέ μου, που τον έχωσα! Λεπτομέρειες τις πρόλαβαν άλλοι... Στο θέμα επικοινωνίας παίρνει μικρότερο βαθμό. Αλλά ποιος νοιάζεται για την επικοινωνία τώρα...
Η γυναίκα αυτή, θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Δεν είναι για ευαίσθητους παίχτες. Είναι η γυναίκα που μπορεί, αν το θελήσει, να σε κάνει να προδώσεις, να τα παρατήσεις όλα, να ξεχάσεις ποιος είσαι και τι είσαι, να δουλεύεις μόνο για εκείνη. Να μεταμορφωθεί σε μια ομορφότερη Barbara stanwyck στο Double Indemnity και εσένα να σε μεταμορφώσει σε έναν Fred MacMurray που ως Walter Neff αναφωνούσε. «Yes, I killed him. I killed him for money and a woman. and I didn't get the money and I didn't get the woman. Pretty, isn't it?» Για να το κλείσουμε με noir τρόπο. Έτσι Μιχαλάρα;