Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Χρονιάρες μέρες στην Αθήνα, η χαρά της βιζιτούς. Κάθε χρόνο , τέτοιες μέρες, η κάθε πικραμένη Ρωσίδα/Ουκρανίδα (μπορείτε, επίσης, να συμπληρώσετε όποια εθνικότητα και φυλή προτιμάτε), αφήνει το βουβαλοχώρι της στα βάθη της στέπας (γιατί ως γνωστόν όλες οι Ρωσίδες βίζιτες είναι από την Μόσχα, και όλες οι Ουκρανές από το Κίεβο) και κατηφορίζει νοτιότερα, σε πιο θερμά κλίματα, κάτι σαν τα αποδημητικά πουλιά ένα πράγμα. Γιατί; Γιατί οι μαλάκες έχουν λεφτά αυτήν την εποχή (να σαι καλά ρε Αλέξη Πρωθυπουργάρα, έδωσες το επίδομα και γέλασε το χειλάκι της κάθε πικραμένης Ρωσίδας), κι αυτή θέλει να κάνει την αρπαχτή της.
Εξηγούμαι : Μεσημεράκι ήτανε και χτυπάει το κινητό. Στην άλλη άκρη φίλος καλός και μέγιστος πουτανιάρης. Ο διάλογος που ακολουθεί είναι 100% αυθεντικός
- Μαλάκα τι μωράκι είναι αυτό που έφερε το GDE ;
- Ποιο ρε μαλάκα;
- Μπες ΕΝ και κοίτα αυτήν την Keisy ρε μαλάκα και πες μου.
Μπαίνω κι εγώ ο μαλάκας, την βλέπω και αρχίζουν να μου τρέχουν τα σάλια. Τι μωράκι είναι τούτο, που ήσουν κρυμμένη εσύ μανάρι μου, και κάτι τέτοιες πίπες… Παίρνω το κινητό, μήνυμα κατευθείαν στο γραφείο, για διαθεσιμότητα σε συγκεκριμένη ώρα, απάντηση σε 5 λεπτά ότι η μικρή είναι διαθέσιμη, ντουζάκι, καφεδάκι, καβαλάω τ’ αμάξι και φεύγω. Οι οιωνοί εξ αρχής αρνητικοί. 1ον. Τέτοιο μωρό και να το βρεις διαθέσιμο με τη μια; Κάτι δεν πάει καλά. 2ον. Που διάολο το βρήκαν αυτό το ξενοδοχείο και την έβαλαν; (σσ. το ξενοδοχείο της κοπέλας, τριτοτέταρτης κατηγορίας, ήταν στην άνοδο της Συγγρού, στο ύψος της Ν. Σμύρνης, κι όποιος κατάλαβε , κατάλαβε). 3ον Στην παραλιακή γινόταν της πουτάνας το μαγκάλι από κίνηση. Τίποτα όμως δεν με πτόησε. Στα μάτια μου είχα την εικόνα αυτού του πλάσματος (εκείνη η φωτο που είναι μισοσκυμένη φορώντας μόνο τις μαύρες κάλτσες και τις ψηλοτάκουνες γόβες θα προκαλούσε στύση και σε ευνούχο). Παρκάρω, μπαίνω στο ξενοδοχείο, σιχτιρίζω τον ρεσεψιονίστ (καλός μαλάκας κι αυτός , με ρώτησε «Που πάτε κύριε;» - αει γαμήσου ρε παπάρα, γαμιστρώνα έχετε εδώ πέρα, που θες να πηγαίνω…), ανεβαίνω, χτυπάω, η πόρτα ανοίγει … και παθαίνω !!! Το εγκεφαλικό μου πέρασε ξυστά και το έμφραγμα μου χτύπησε την εξώπορτα. Αυτό που αντίκρισα παίζει να ήταν ένα από τα ομορφότερα πλάσματα που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Ένα κορίτσι 26-27 χρονών, ψηλό (πάνω από 1.70), λεπτό, με υπέροχες αναλογίες, ατελείωτα πόδια, στήθος (σχεδόν) τριάρι, «ενισχυμένο», και δυο υπέροχα, φωτεινά και παιχνιδιάρικα, γκριζοπράσινα μάτια. Φορούσε μαύρα εσώρουχα, μαύρες 12ποντες γόβες και μαύρες κάλτσες ψηλές, πάνω απ’ το γόνατο, όπως ακριβώς στην φωτο της. Μόνο μείον, το γεγονός ότι ήταν, ελαφρώς, άκωλη, αλλά αυτό αποτελούσε μια ελάχιστη παραφωνία στο, ομολογουμένως, εκπληκτικό σύνολο. Εκεί τελειώσαν και τα ωραία. Το δωμάτιο ένα απερίγραπτο χάλι, σαν να είχε παρελάσει από μέσα μια μεραρχία λοκατζήδων. Βαλίτσες ανοιχτές από την μια, σακούλες απ’ τα Jumbo απ’ την άλλη, ρούχα στις καρέκλες, δίσκος με φαγητό στο τραπέζι… Πελάτη περιμένεις μωρή κάμπια, συμμάζεψε λιγάκι, άνοιξε και κανένα παράθυρο να ξεμυρίσει λίγο. Καβλωμένος όμως όπως ήμουν, πληρώνω (είμαι και κύριος ο πούστης), ξεντύνομαι (ευτυχώς της έκοψε να αδειάσει την καρέκλα από τα ρούχα της), και μπαίνω για ντους, στο – ο Θεός να το κάνει – μπάνιο. Στεγνή πετσέτα ούτε γι αστείο ,φυσικά, αναγκάστηκα και σκουπίστηκα με μια του προσώπου – η μόνη καθαρή που βρήκα, και βγαίνω. Περίμενε στο κρεβάτι παίζοντας με το κινητό, και μόλις ξάπλωσα δίπλα της, θεώρησε σκόπιμο να αρχίσει να μου εξιστορεί την ζωή της σε μια ακατάληπτη διάλεκτο, μισορωσική - μισοαγγλική… « Λάθος πόρτα χτυπησες μωράκι», είπα από μέσα μου, «εδώ ήρθα να γαμήσω, όχι να φάω το ψωμί του ψυχαναλυτή σου», και σάλπισα γενική έφοδο. Η πίπα της αρκετά καλή οφείλω να πω, με ικανό παίξιμο της γλώσσας. «Καλά αρχίσαμε» σκέφτομαι. Τι το θελα ο καριόλης; Με το που πάω να μπω, βάζει μια χούφτα ζελέ… Δεν ένιωθα τίποτα. Μα την έφερα από πάνω , μα από κάτω, μα στα τέσσερα, τίποτα. Προ της, αναπόφευκτα, επερχόμενης ήττας (να πέσει κι άντε μετά να ξανασηκωθεί), διατάσσω απαγκίστρωση, ανασυγκρότηση δυνάμεων και αντεπίθεση (κοινώς , πάρτον στο στόμα μπας και σώσουμε την παρτίδα). «Οκ» λέω, «το σώσαμε για τώρα, την δεύτερη φορά που θα πάω για κώλο θα είναι καλύτερα». Εσύ είσαι που τα λες, ρε μαλάκα; Ξεκινάει ο δεύτερος γύρος εχθροπραξιών, και εκεί που είμαι έτοιμος για την τελική έφοδο, κατόπιν μπαράζ βολών πυροβολικού και είμαι έτοιμος να εισβάλλω στα «μετόπισθεν» του εχθρού, γυρνάει και μου λέει “Slow please, you very big” (Μα την Παναγία ρε παιδιά, έτσι ακριβώς το είπε). Κοιτάζω ανάμεσα στα πόδια μου, μπας κι έχω γίνει ο John Holmes και δεν το 'χω πάρει χαμπάρι, τι να δω; Ο ίδιος που ήμουν και πριν είμαι. Τι διάολο, με Κινέζους μόνο γαμιότανε; Πάω να μπω, τραβιέται. Πάω να ξαναμπώ, ξανατραβιέται. Την πιάνω δυνατά απ’ την λεκάνη για αντίσταση, πάω να σπρώξω πάλι τραβιέται. Να σπρώχνω εγώ , να τραβιέται αυτή,να σπρώχνω εγώ να τραβιέται αυτή, απ τα πόδια του κρεβατιού πιάσαμε κεφαλάρι. «Που θα πας τώρα μωρή πουτάνα» σκέφτομαι «δεν έχει άλλο, τοίχο πιάσαμε» οπότε γυρνάει και μου λέει “no anal, you BIG”, και κάνει την χαρακτηριστική χειρονομία με τα χέρια. Αυτό ήτανε. Σήμανε οπισθοχώρηση, και αι ημέτεραι δυνάμεις που αμύνθηκαν σθεναρώς του πατρίου εδάφους, τελικώς υπέστησαν ντροπιαστική ήττα… Η υπόλοιπη ώρα αναλώθηκε σε μια εντελώς αδιάφορη πίπα και μια εξίσου αδιάφορη εκτόνωση στο πρόσωπο της κοπέλας, μόνο και μόνο για την τιμή των όπλων.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τελειώνοντας, ντύθηκα όσο πιο βιαστικά μπορούσα και για να μου φύγουν τα νεύρα πήγα στην Πλατεία της Ν. Σμύρνης να πιω έναν καφέ, εκεί που μπορείς ν ακούσεις κάλαντα στα ελληνικά, στα σέρβικα, στα ρωσικά, στα γεωργιανά – σαν να είσαι στη Γιουροβίζιον ένα πράγμα, σκεπτόμενος ότι το κυρίαρχο συναίσθημα των Χριστουγέννων δεν είναι μόνο η βαρυστομαχιά αλλά και ο πονοκέφαλος (επειδή κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο και λες «τι έκανα ο μαλάκας, τι έκανα ο μαλάκας»). Επίσης οφείλω να καταθέσω ότι αν του χρόνου τα Χριστούγεννα ξανακούσω το Last Christmas I gave you my heart των Wham, θα πεταχτώ πάνω και θ’ αρχίσω να φωνάζω «Φέτος θα πάρετε τα’ αρχίδια μου ρε πούστηδες».
Ευτυχισμένο το νέο έτος