Λεπτομέρειες αξιολόγησης

80ο λεπτό. Η αντίπαλη ομάδα έχει στήσει το πούλμαν της αποστολής και τρεις κλούβες των ΜΑΤ μπροστά στο τέρμα της, από το 60’ που ισοφάρισε. Το 1-1 σε συνδυασμό με το 0-0 του πρώτου αγώνα της δίνει την πρόκριση στον επόμενο γύρο. Ο προπονητής μας αρχίζει να αγχώνεται. Νιώθει άβολα στο καλοραμένο Ιταλικό του κοστούμι. Η γραβάτα τον σφίγγει. Το σακάκι ασήκωτο πάνω στους ώμους του. Μετανοιώνει που δε φόρεσε τη φόρμα της ομάδας, ήθελε να το παίξει κυριλές στα γεράματα με έναν εύκολο θεωρητικά αντίπαλο. Πολύ αργά για στυλιστικούς στοχασμούς όμως. Τα λεπτά κυλάνε αργά, βασανιστικά. Προσπαθεί να καθήσει στον πάγκο και να δείχνει ήρεμος. Δε μπορεί. Φτάσαμε στο 85’. Το passing game της ομάδας αποδίδει ως το ύψος της μεγάλης περιοχής. Από εκεί και μετά βρίσκει τοίχο. Κάποια μακρινά σουτ πήγαν στην κερκίδα. Χάνει την ψυχραιμία του. Σηκώνεται από τον πάγκο, δίνει οδηγίες χειρονομώντας σα μανιακός. Γυρίζει προς το τεχνικό τιμ. Βλαστημάει τα θεία και κλοτσάει μπουκάλια. Δε τον νοιάζει πλέον το ίματζ του, θέλει μόνο τη νίκη. Μπήκαμε στο 90’, τα νεύρα του αρχίζουν να σπάνε. Ξαφνικά, με ωραία κάθετη πάσα το δεκάρι του βρίσκεται με πρόσωπο προς το τέρμα, επιλέγει να μη σουτάρει αλλά να κάνει ποδιά στον Ουρουγουανό αμυντικό του αντιπάλου. Μέγα λάθος. Στο επόμενο nanosecond βρίσκεται στο έδαφος σφαδάζοντας από τους πόνους με τα σημάδια από τις τάπες του αντιπάλου εμφανή πάνω στον τετρακέφαλο του. Ο διαιτητής δείχνει αμέσως την απευθείας κόκκινη κάρτα και ο Ουρουγουανός παραδόξως κατευθύνεται ήσυχα-ήσυχα στα αποδυτήρια, ξέροντας ότι εκτέλεσε το ανίερο καθήκον του. Το ιατρικό τιμ πέφτει σύσωμο πάνω στο δεκάρι. Το πρόσωπο του έχει παραμορφωθεί από το βασανιστικό πόνο. Τον μεταφέρουν με φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο αγώνας διακόπτεται. Δυο μήνες έξω λέει ο γιατρός της ομάδας με μια πρόχειρη εκτίμηση. Πίσω στον προπονητή μας, στ’ @@ του και το δεκάρι και τα χειρουργεία. Μόνο η πρόκριση τον ενδιαφέρει, η δόξα (και το χρήμα) που θα αποφέρει. Βρίσκεται σε μια υπερβατική κατάσταση. Πιθανά μελλοντικά σενάρια περνάνε από το μυαλό του σε λίγες μόνο στιγμές, που θα ήταν ασήμαντο να τις μνημονεύσουμε. Το βλέμμα του ατσάλινο. Στρέφεται προς τον πάγκο της ομάδας του, κοιτάζει προς το βάθος του. Και τον βλέπει. Είναι νέος, με όλη την αυθάδεια που κουβαλά η νιότη. Είναι άνετος και χαλαρός σα να μη καταλαβαίνει το τι διακυβεύεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Ο προπονητής μας συνοφρυώνεται. Με ύφος που δε σηκώνει πολλά-πολλά του κάνει νόημα να σηκωθεί. Ο νεαρός παίχτης σαστίζει αρχικά αλλά σύντομα η έκπληξή του μετατρέπεται σε ειρωνικό μειδίαμα. Αργά, σχεδόν σαδιστικά βγάζει τη φόρμα του. Περνά μπροστά από τον προπονητή του χωρίς να του ρίξει ούτε μια ματιά. Πως θα μπορούσε άλλωστε? Πως γίνεται να ξεχάσει όλα αυτά που όλα αυτά που του είχε σύρει τους προηγούμενους μήνες. Απείθαρχος, ξενύχτης, αυτός που μαρκάρει μόνο με τα μάτια, που δε πηδάει για κεφαλιές, αυτός που το αριστερό πόδι το έχει μόνο για περπάτημα. Ακόμη και το γεγονός ότι δε ξέρει ούτε μια ξένη γλώσσα είχε θίξει. Λίγο τον ένοιαζαν όλα αυτά τώρα. Είχε πέσει στην ανάγκη του και αυτό ήταν το πιο γλυκό συναίσθημα. Κατευθύνθηκε αργά προς το σημείο του φάουλ. Δε παρέλειψε να γυρίσει προς την κερκίδα των φανατικών υψώνοντας τη γροθιά του και χτυπώντας το στήθος του. Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Η κερκίδα τον λάτρευε. Ότι και αν έκανε ήταν έτοιμη να του το συγχωρήσει γιατί ήταν ένας από αυτόυς. Ο μικρότερος γιος φτωχής οικογένειας, ήταν στην ομάδα από τις ακαδημίες. Όταν δεν έπαιζε μπάλλα χτυπούσε το τύμπανο. Όταν δε χτυπούσε το τύμπανο έπαιζε μπουνιές με τους οπαδούς άλλων ομάδων στα εκτός έδρας που δεν έχανε ποτέ. Με περίσσεια αλαζονείας έφτασε μπροστά στη μπάλλα που ήταν στημένη στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής. Οι συμπαίχτες του τον κοίταζαν άλλοι με δέος, άλλοι με περιφρόνηση. Δεν είχε άγχος να είναι αρεστός, δεν τον ένοιαζε. Ο προπονητής ήταν στα όρια του εγκεφαλικού. Μισούσε τον εαυτό του που είχει πέσει στην ανάγκη του πιο γλυκού δεξιού ποδιού που είχε συναντήσει στη ζωή του. Κάθε του αλαζονικό βήμα τον γέμιζε ασύλληπτη οργή, το χαμόγελο στο πρόσωπο του τον έκανε απερίγραπτα έξαλλο. Όλα αυτά όμως πέρασαν στη λήθη όταν ο διαιτητής σφύριξε την εκτέλεση του φάουλ. Με μόλις δυο βήματα φόρα ο νεαρός το εκτέλεσε.
Η Dana είναι μια νεαρή Ρωσιδούλα το πολύ 22 χρονών. Ύψος 1,64 πάνω κάτω όχι πάνω από 50 κιλά. Σώμα αγαλματένιο, μικρό βυζάκι, πεταχτό κωλαράκι, μεταξένιο δέρμα. Ήρθε φορώντας ένα μαύρο μίνι φόρεμα και πανβρώμικα πάνινα παπούτσια. Στην ερώτηση μου «τι θα πιείς?» ζήτησε επιτακτικά λευκό κρασί. Σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης το κατανάλωνε μανιωδώς αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, θα καταλάβετε αργότερα το γιατί. Σε σχέση με τις φώτο καμία σχέση, όχι γιατί είναι ψεύτικες αλλά γιατί η σοβαρή της όψη δε συνάδει καθόλου, με τον στα όρια της χαζοχαρουμενιάς, χαρακτήρα της. Ζήτησε τα λεφτά μπροστά και μετά από λίγη φλυαρία μπήκε για μπάνιο. Βγήκε σε νορμάλ χρόνο και έπιασε ξανά τη φλυαρία. Την έκοψα μετά από λίγο γιατί κατάλαβα ότι δε θα το έκλεινε. Σε ερώτησή μου αν της αρέσει το σεξ μου απαντά αρνητικά! Το βλέπει απλά σαν δουλειά... Την ξαπλώνω και αρχίζουμε τα ματς μουτς. Φιλιά ναι γλωσσόφιλα όχι. Δε βαριέσαι. Χάιδεμα στο νινάκι της. Δαχτυλάκι μέσα, όχι (αν και στο εσκορτνιουζ το έδινε). Αράζω να με περιποιηθεί αυτή. Πολλαπλοί ψεκασμοί με εντισηπτικό του εργαλείου μου και του στοματός της. Πίπα καλούτσικη αλλά ρηχή με πολύ χέρι. Deep throat ούτε καν προσπάθησε. Γλύψιμο @@ το ξέκοψε με τη μια (αν και αυτό στο εσκορτνιουζ το έδινε). Ανά δέκα δευτερόλεπτα σκούπισμα στόματος με χαρομάντηλο. Δε ξενερώνουμε ποτέ. Τη ξαπλώνω ανάσκελα, της ανοίγω τα πόδια, τον βάζω αργά στο (απεριποίητο) νινάκι της, πάω να της ανοίξω λίγο τα πόδια “don’t make me pain”. Όπως ο παίχτης μας το Ντανάκι δε πολυασχολήθηκε να μαθει μια ξένη γλώσσα. Δε ξενερώνουμε ποτέ. Τη γαμάω στην αρχή αργά, μετά γρήγορα. Φτιάχνεται. Χύνουμε ταυτόχρονα με εκατέρωθεν αλλαλαγμούς. Με το που τελειώνω μου λέει ναζιάρικα “kiss me”.
Η μπάλλα αναπαύεται στο βάθος του μπακλαβωτού αφού πέρασε με χειρουργική ακρίβεια από τοίχος και Γ. Το ντελίριο χτυπάει κόκκινο. Όλη η κερκίδα κατάβηκε 7 σειρές κάτω. Καμιά δεκαριά μπαίνουν στο γήπεδο όπου τους ακινητοποιούν οι σεκιουριτάδες. Ο προπονητής κουτρουβαλά και πέφτει αλλά σηκώνεται αμέσως και τρέχει εντός αγωνιστικού χώρου ωσούτου να τον συγκρατήσει ο γυμναστής. Δε τον νοιάζει τίποτα πλεόν. Ο διαιτητης δείχνει σέντρα και σε δυο λεπτά που φάνηκαν αιώνες λήξη. Ο κόσμος αρχίζει άτακτα να μπαίνει στο γήπεδο για να πάρει τις φανέλες των πρωταγωνιστών χωρίς να λογαριάζει το άγριο ξυλίκι των σεκιουριτάδων που έχουν χάσει πλεέον τον έλεγχο.
Μετά τον πρώτο γύρο πάει στο ντους και μετά βγαίνει στο μπαλκόνι για τσιγάρο (που ζήτησε να κάνει επιτακτικά) φορώντας μόνο μια πετσέτα! Το κρασί που λέγαμε πριν. Δεύτερος γύρος πίπα, ντύσιμο και αποχώρηση αφού ζήτησε αυθάδικα να της γράψω καλή κριτική. Όπως καταλάβατε οι πιο ποδοσφαιρόφιλοι από εσάς στην ομολογουμένως μακροσκελέστατη εισαγωγή μου η Dana δεν είναι για βασική ενδεκάδα. Δεν είναι value for money. Δεν είναι πρώτη επιλογή. Όταν όμως σου λέει “kiss me” αμέσως μετά την ολοκλήρωση τα ξεχνάς όλα και συγχωρείς όλα αυτά που η απειρία της (θέλω να πιστεύω) την έσπρωξαν να κάνει. Η Dana συστήνεται σε αυτό το niche market :oldmanπου λένε και στο χωριό μου) που θέλει τη γυναίκα «σχεδόν» παρθένα (λέμε τώρα). Να την καθοδηγήσει, να την κανακέψει, να της κάνει όλα τα καπρίτσια, να εισπράξει τα άκυρα του, να ανεχτεί τις παραξενιές της αλλά το τέλος να τον βρει χαμογελαστό και θριαμβευτή. Σκεφτείτε καλά και πράξτε αναλόγως.