Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Η πλατεία Ανεξαρτησίας, ή Βάθης, ή Βάθη, ή Βάθους, ήταν άδεια, ερημωμένη, τραγική.
Τα εμπορικά καταστήματα κλειστά από καιρό, παρατημένα.
Το παχύ έντερο των Αθηνών.

Στο υπ’ όψιν εντευκτήριο, τέσσαρα νεαρά θήλεα είχαν ανέλθει στην επιμήκη τράπεζα και αλληλολειχόμενα, αλληλοθωπευόμενα, αλληλοξεμουνιαζόμενα, παρείχαν τέρψη στο φιλοθεάμον κοινό.

Τα τρία από αυτά ήταν ξανθότατα, ένα από αυτά έφερε ευμεγέθη δερματοστιξία στη ράχη («τσαμπουκά» κατά τη φρασεολογία της φυλακής).
Το τέταρτο θήλυ ήταν μελαχρινό βοστρυχωτό.
Και τα τέσσαρα ήταν ασφαλώς σαγηνευτικά, θελκτικά, ηδυπαθή και εντελώς πρόστυχα.

Πρωθιέρεια ήταν η δεσποινίς Έμι, η οποία αντί πυρσό κρατούσε φαλλό.

Πελάτες ετερόκλητοι: Βιομηχανικοί εργάτες, εύποροι μεσήλικες, νεαροί συνταξιούχοι στρατιωτικοί (κοινώς χαραμοφάηδες), ολίγοι εγκληματίες, δύο Κινέζοι, ένας εξηκονταετής «οργισμένο γηρατειό» με εξάρτηση “Harley Davidson”, ένας εντελώς ξυρισμένος γλόμπος, κάποιοι άφραγκοι, ένας θηριώδης redneck, κανα-δυο επαρχιώτες, και μερικοί άλλοι.

Κοινός τόπος όλων αυτών, το μουνί! Ενώπιον του οποίου, πάντες ίσοι…

Μέσα στην κοσμοχαλασιά, ξεχώριζαν οι εύσωμες εταίρες, ήτοι η δεσποινίς Ρωξάνη και η δεσποινίς Τζούλια. Οι υπόλοιπες είχαν χαθεί, βυθισμένες σε θάλασσα από σάρκες.

Στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε, το μέγεθος μετράει.

Ο διοπτροφόρος δισκοθέτης – κονφερασιέ είναι ενημερωμένος και επινοητικός, ωστόσο συνήθως περιστρέφεται γύρω από στους επίγονους του κ. Γιάννη Φλωρινιώτη.
Ούτε του περνάει από το νου να παίξει Led Zeppelin, ή Chic (που θα γίνει της κακομοίρας), ή Lynyrd Skynyrd, ή Kool & The Gang.

Μόνο την Έμι ήθελα…
Πλήρωνα όσο – όσο…
(73 ευρώ δηλαδή)…